{Ganzenopdracht} DIE SNOW, DIE!!

[Opdracht: Laat snowkiller sneeuw proberen te vemoorden. (And the joke of long ago actually comes true 0.o)]

Hij was stilletjes het kamp weer uit geslopen, zeker nu het beter ging vertrok hij steeds meer dan goed voor hem was. Maar zolang de pijn niet terug kwam ging hij verder met het opnieuw aansterken van zijn massieve lichaam. Al moest hij toegeven dat hij toch nog wel gefrustreerder was dan normaal, iets wat hij altijd kon verbergen. Alleen nu begon het door zijn masker heen te schijnen, het viel nu op dat hij echt een handje had voor de niet al te vriendelijke aanpak. Hij had dan wel in zijn voordeel dat iedereen de schuld gaf aan het feit dat hij veel te lang opgesloten had gezeten en niks kon doen. Ze moesten toch eens weten wat voor een duister monster er in hem verborgen lag, wat alles veroorzaakte. Een zachte maar diepe lach rees op uit zijn keel bij die gedachte, hij zou hun gezichten nog wel eens willen zien als ze er eens achter kwamen wat hij buiten de grenzen allemaal deed. Zonder twijfel zou hij uit de Clan worden gezet, dat was dan punt een maar dat zou het waard zijn als hij maar schok kon zien.
Zijn geelgroene ogen gleden in het rond terwijl de sneeuw aan zijn vacht bleef hangen. Het maakte zijn wandeling wel zwaarder, maar het zou een goede oefening zijn. Voor hij het doorhad gingen zijn gedachtes terug naar wat er zou gebeuren als ze de waarheid wisten. Hij kon er alleen maar om lachen, tot een gezicht voor zijn ogen verscheen. Hoe zou zij reageren als ze erachter kwam dat hij voor de lol kelen open reet van anderen? Frustratie begon in een klap weer op te wellen, ze had iets met hem gedaan. Het was iets waardoor hij eigenlijk helemaal niet weg zou willen, het deed hem blijven. Kwaad gromde hij voor hij zijn blik op de sneeuw richtte en zonder een seconde na te denken begon uit te halen met uitgeslagen klauwen. Waarom had hij zich laten beïnvloeden door iets wat hij altijd had gezien als een ziekte. ''Sterf!'' Siste hij, doelend naar de gevoelens die bij hem waren opgekomen. Vanaf een afstandje leek het echter een hele andere scène. Vanaf een afstand zou je denken dat hij zich even gedroeg als een kitten, maar de manier waarop hij met zijn klauwen door de sneeuw ging was iets heel anders. Het was alsof de sneeuw iets levends was waar hij het leven uit vandaan klauwde. ''Sterf,'' Grauwde hij weer voor hij zijn vacht opzette en nog feller begon uit te halen. ''Verdwijn, verrot en kom nooit meer terug.'' Siste de zwartwitte kater zonder op te letten of er eigenlijk iemand in de buurt was.

Dovepaw lieo rustig door het territorium, de laatste dagen voelde ze zich wat zwakjes. Maar ja, het was niet dat het iemand uit zou maken. Ze kon toch niet jagen en tevens niet vechten. Zonder vaste mentor en katten die constant wat te doen hadden was het niet hun eerste prioriteit geweest om haar te beleren. De vorige ceremonie was wel geweest maar ze hadden gezegt dat ze zo’n grote achterstand had dat ze beter gewoon bij andere bij kon leren. Dus ze moest bij andere afkijken in plaats van het echt zelf leren. Dovepaw drukte haar oortjes in haar nek. Het was gewoon oneerlijk, waarom kregen de andere wel een training en zij niet? Verdiende ze het niet om een warrior te zijn? Ze werd in ieder geval niet op de vaste leeftijd warrior of er moest in de komende maan echt een wonder gebeuren. De poes liep rustig verder, haar gedachten ergens anders. Ineens hoorde ze de stem van een ander. Nieuwsgierig liep ze naar deze boze stem toe, benieuwt naar wat er gaande was. Zeker niet de slimste actie maar ze probeerde zo veel mogelijk uit het zicht te blijven. Toen de apprentice echter een tamelijk grote kater in de sneeuw zag slaan stapte ze nerveus naar achter. In haar oogjes stond een lichte verastheid maar ook een kleine angst. Want ja, als een kat al zo tekeer ging tegen sneeuw, hoe dan tegen een echt levend wezen? Dove wou er niet achter komen.

Woede nam de massieve kater even over terwijl hij terugdacht aan dat gesprek. Hoe durfde ze nietsnuttige misbaksels familie van hem te noemen. Hij had niet eens een bloedband met dat ding waarom zou het familie moeten zijn? Hij gromde opnieuw maar hield zijn klauwen niet meer tegen terwijl ze hun weg door de sneeuw maakte. Zolang hij het territorium niet kon verlaten moest hij op een manier zijn woede en frustratie kwijt zien te raken, en voor nu was dit even voldoende. Het deed dan niet veel kwaad maar hij kon zijn poten even flink tekeer laten gaan. Voor hij het doorhad schoot hij met zijn eigen klauwen over zijn poot en bleef even stilstaan zodra er rode vlekken in de sneeuw achterbleven. Maar lang kon hij er niet over nadenken want een volgende geur drong zijn neusgaten binnen. Met een ruk tilde hij zijn kop op en zocht in het rond naar degene die in de buurt moest zijn. ''Ik weet dat je daar bent!'' Snauwde hij en draaide zich langzaam op zonder zijn klauwen terug te trekken of zijn vacht te laten liggen. Hij moest en zou weten wie het was die daar naar hem had gekeken. ''Ben je nog van plan je smoel te laten zien of moet ik daarheen komen.'' Zijn stem was hard en hij wilde eigenlijk diegene aan stukken trekken nu. Het zou hem goed doen om weer eens wat bloed van een ander te zien vloeien.

Dovepaw krulde haar bruine staart op langs haar lichaam. Wat moest ze doen? Ze had al aanstalte gemaakt weg te lopen maar de kater had haar gemerkt. De lichte kattin plooide haar oortjes en keek met haar groene ogen langs de hopen sneeuw. Bij zijn dreigende zin sloot ze even haar ogen en haalde diep adem. Hierna stapte ze wat ingedoken van haar schuilplek weg, in het blikveld van de gevlekte kater. Ze zei niks, niet eens wetend wat te zeggen. Want ja, hij had niet gevraagd om een naam en Dovepaw wou hem zeker niet tegen de haren inwrijven. Dus keek ze maar in de geel/groene ogen van de ander. Haar pootjes waren weggezakt in de witte sneeuw en ze voelde de kou doordringen door haar kleine pootkussentjes. De kou prikte niet alleen daar maar ook in haar beige pels. Deze had ze ook door de zenuwen bij haar schouders omhoog staan, de kou zo toelatend in haar normaal dichte vacht.

Het duurde blijkbaar alsnog even voor zijn gezelschap zich toonde en hij snoof even schamper zodra hij zag dat het niks minder was dan een apprentice. Maar apprentice of warrior had hem niks uitgemaakt, niemand had die uitbarsting van woede moeten zien. Het zou zijn ware aard kunnen bovenbrengen en hem wegjagen van zijn comfortabele leventje. Hij bekeek haar even, maar snoof zodra ze geen woord sprak. Hij wist niet of dat was uit angst of wijsheid maar ze zou hier niet zonder verklaring wegkomen. ''Tong verloren?'' Vroeg hij snuivend en staarde op haar neer. Hij wist dat hij toch geen stap fout kon zetten maar niemand zou hem tegenhouden om een ander uit te dagen, al leek dit poesje in zijn ogen nou niet echt de moeite waard. ''Wat mot je hier? Moet jij niet ergens vrolijk rondhuppelen met je mentor?'' vroeg hij voor hij een pas naar haar toe zette, zijn spieren zelf voelen rollen onder zijn huid. De grote kater was dan wel genoeg spiermassa verloren maar hij zou dat nog wel terugkrijgen als hij zeker was dat hij weer goede kansen maakte buiten de grenzen. Dat deed hij nu ook wel maar hij zou genoeg verwondingen nog oplopen om verdenkingen en vermoedens aan te wakkeren.

Dovepaw keek recht naar de kater, al was haar blik alles behalve sterk. Ze was in haar hart helemaal niet zo laf. Het was gewoon dat ze uit de meeste situaties er levend uit wou komen. En dit was zo'n situatie. Ze gokte erop dat ze sneller was als de kater maar deze had een stuk meer spieren. Verder zat hij ook in Riverclan.. Ontlopen zou dus niet kunnen. Bij zijn woorden beet ze haar kaken op elkaar. Ze ging niks zeggen. Uiteindelijk zou het eng doen wel beu zijn toch? Misschien was het stiekem wel een kittenlover... Hij kwam dichterbij maar bij zijn volgende woorden raakte hij een gevoelige snaar. Ze had geen mentor en kon dus ook niks. De poes draaide haar oortjes gestoken naar achter en beet de kater met overslaande stem toe. "Ik heb geen mentor" maar na haar woorden vergrote haar groene oogjes even en draaide ze haar kopje weg.

De grote kater zou zo over het poesje heen kunnen walsen gezien ze geen pit leek te tonen om een grote mond open te trekken. Het bracht een vreemde glans in zijn ogen terwijl hij begon te grijnzen. Het was ook omdat hij het territorium nog niet kon verlaten dat hij steeds erger werd qua karakter. Maar zodra ze hem met overslaande stem toebeet dat ze geen mentor had schoot hij in de lach, puur spottend. ''Wat jammer nou voor je.'' Was zijn sarcastische reactie voor hij het poesje weer aankeek. Nee hier kon hij genoeg van maken maar hij besloot zich nog in te houden, hij wilde haar meer horen spreken nu. Hij hield niet zo van de stille typetjes. ''En dus omdat jij geen menrot hebt kom je mij lastigvallen?'' Vroeg hij zonder te knipperen maar hij zette nog een pas vooruit zodat hij pal voor haar snuit stond. ''Waar had je op gehoopt? Dat ik je aan zou bieden om je wat training te geven?'' Zijn stem was koud maar zijn klauwen nog altijd uitgeslagen.