Het vroege ochtendlicht wekte Weaselkit uit zijn slaap, het was vandaag de dag dat hij Apprentice werd. Opgewonden sprong hij op uit zijn nest, hij kon gewoon niet wachten op de ceremonie! Buiten het kamp klonk alleen het geluid van de wind, het was erg stil. Strompelend verliet hij de Nursery, de zon scheen fel en verwarmde zijn vacht. Het was geweldig weer en dat ook nog op de dag van zijn ceremonie. Een geluid trok zijn aandacht, met gespitste oren keek hij naar de richel waar zijn leider, Duststar stond. Zijn vacht straalde in het ochtendlicht, het was een mooi gezicht. Hij sprak de gewone woorden die hij altijd uitsprak wanneer hij een ceremonie uitvoerde, dat had hij al zo vaak gehoord in de Nursery. 'Alle eerst moet ik tot mijn spijt nieuwe mentoren uitdelen. Aangezien sommige van jullie nog niet klaar waren voor deze taak zal ik een Apprentices een nieuwe mentor geven.' Bij die woorden raakte hij opgewonden, maar hij was vast weer een van die laatste, zoals altijd..
Even verdween hij in zijn eigen gedachten, maar toen hij zijn naam hoorde sprong hij op. 'En dan nu. Weaselkit. Kom naar voren!' Een beetje zenuwachtig trippelde hij naar voren en keek naar Duststar. De machtige kater keek hem recht in de ogen aan en sprak: 'Weaselkit, je hebt de juiste leeftijd bereikt. Vanaf vandaag heet je Weaselpaw. Ik heb besloten om je eigenhandig te trainen.' Een warme glimlach verscheen op het gezicht van zijn mentor, hij, de Apprentice van de Clanleider! Hij kon gewoon zijn eigen oren niet geloven! Duststar sprong van de richel af en kwam naar hem toe. Een beetje onhandig raakte hij de neus van zijn nieuwe mentor aan en keek tegen hem op. Duststar was een grote kater, maar misschien kwam dat ook omdat hij klein was, maar hij was niet voor niets leider geworden. "Ik ben blij om uw Apprentice te zijn en ik zal u niet teleurstellen!" Zei hij op een kedive toon, dit was een van de mooiste dagen in zijn leven!