Life will never be the same again

Haar buik was al aardig gegroeid. Niet dat ze daar blij mee was. Kittens van dat... dat mormel. Gelukkig had ze het nieuws gehoord dat hij echt weg was. Dood. Ze grinnikte even, dat had hij verdiend. Ze legde haar kopje neer op haar poten, toen er verscheidene pijnscheuten kreeg. Ze gromde even, maar deed er voor nu nog niks mee. Toen ze steeds erger en langer werden, wist ze wat er nu ging gebeuren. Nee. Ze wou dit niet. Daarom begon ze maar te persen, ze wou af zijn van deze pijn. Met haar kaken stevig op elkaar begon ze te persen, tot er uiteindelijk een klein mormel zou ze het liever willen noemen naast haar lag. In haar tijd had ze gekeken hoe de andere queens dit deden. Navelstreng doorbijten en bij de tepels leggen. Dit deed ze dan ook meteen, na zeker te zijn dat de uk leefde. Hij leek niet op dat... ene ding. Trouwens... het was een zij. Het was een calico poesje, leek het wel. "Astralkit," bromde ze tussen het persen van de volgende kit door. Maar... Het lukte niet echt, de kit leek wel... vast te zitten? Wat.. wat nu? Ze bleef proberen, maar wat als er nog een andere kit nog in haar buik zat, die daardoor nu geen adem kreeg? Wacht. Dit was niet echt als Silver. Ze dacht nu zo... moederlijk. Ugh, wat verschrikkelijk. Uiteindelijk, na een tijdje proberen, lag er een zwarte kitten. Ze zuchtte even en likte de kitten, die leefde. "Blackkit," zei ze, vernoemd naar haar vacht. Nog een poesje. Was het... over? Nee. Meer weeën kwamen en na een tijdje lag er een dode kitten naast haar. "Firekit," zei ze met een ietwat gemene glimlach. Deze kitten was een kater en leek precies op zijn vader. Best ironisch eigenlijk. Nou, zo moeilijk was een bevalling blijkbaar niet. Ze had het veel erger verwacht.

OOC: Jullie hoeven niet in volgorde te posten ^^ En ik hoop dat ik het goed heb gespeeld voor Blackkit? Anders mag je haar daarvoor ook even powerplayen Smile

(c) Babs

De warmte om haar heen was het enige wat haar bezig hield. Die was het belangrijkst, een lekkere aangename warmte. Soms kwam ze tegen haar broertje of zusje aan, maar dat loste ze dan simpel op door zich van hen af te duwen, want in haar moeders buik was ze al fel. Ze herkende de stem van haar moeder al feilloos, omdat dat de stem was die ze altijd hoorde. De buik van haar moeder hield geen geluid tegen, waardoor ze alles onbewust had meegemaakt. Ze dacht er niet bij na, want dat hoefde nog niet. Waarom zou ze over iets nadenken wat niet belangrijk was? Ze hoefde er alleen maar voor te zorgen dat ze ruimte had in het warme vocht die haar omringde. Het werd echter vervelend toen de ruimte opeens verkleinde, zeker toen ze daardoor weer tegen haar siblings aangedrukt werd. Het werd toch aardig benauwd en ze probeerde zich weer tussen haar broertje en zusje uit te wurmen, maar dat ging niet meer. Toen veranderde er opeens iets, één van haar siblings verdween. Haar zusje was zomaar verdwenen en ze had even weer wat meer ruimte, maar toen merkte ze dat er nog iets veranderd was. Haar broertje bewoog niet meer, helemaal niet meer. Opnieuw werd de ruimte vernauwd en ze begon weer te wurmen, maar haar broertje zat in de weg. Hij zat ook voor de opening waar zij doorheen wilde, dus begon ze nog meer te wurmen. Het was toen dat ze doordat haar dode broertje ook eruit moest klem kwam te zitten, de opening was niet groot genoeg voor hun beide. Als ze gewoon stil was blijven liggen was er niets gebeurd, maar haar hersens werkte nog niet op die manier. Het werd weer benauwd en dit keer duurde het te lang, haar hartje stopte maar een fractie met kloppen, maar lang genoeg om de toevoer van het zuurstof naar haar hersenen even af te sluiten. Meteen verdween het gevoel uit haar lijfje en was zelfs de gedachte dat ze eruit moest weg, maar toch werd ze door het persen van haar moeder als tweede naar buiten gewerkt. Na haar zusje, maar voor haar dode broertje. Ze piepte niet zoals de meeste kittens deden, ze ademde zelfs nog niet. Toen leek er opeens een klik in haar kopje te zijn en kreeg ze lucht binnen. Ze begon te bewegen, al piepte ze nog steeds niet. Ze maakte geen enkel geluid terwijl er weer leven in haar lijfje kwam. Ze kon niet weten hoe dicht ze bij de dood was geweest. Haar instinct vertelde haar dat ze iets warms moest zoeken, want het was opeens zo koud. Haar moeder likte haar schoon en ook haar geur was nou voor altijd in haar geheugen gegrift. Ze kroop naar Silvernight haar buik en zocht naar een tepel. Toen ze die gevonden had begon ze te sabbelen en het duurde niet lang voordat de warme melk haar weer verwarmde. Er was iets raars gebeurd, ze kon het voelen. Haar gedachten waren veranderd, er was iets mis gegaan. Je zag het niet aan haar, al was het vreemd dat ze geen geluid maakte. Waarom zou ze geluid maken, dat was toch nutteloos? Ze stopte met drinken en lag opnieuw stil, waarbij het lang duurde voordat ze weer ademhaalde, alsof ze vergat dat dat moest. Want tjah, ook dat leek haar nutteloos…