{OPEN}Did i just kill someone?

Met een verveelde blik in haar zilveren ogen stapte de zwarte poes het kamp uit. Alles van haar trainingen wist ze al lang, en ze vond het nu wel mooi geweest. Uit het niets voegde een witte kater zich bij haar, een kittypet. "Hey babe," waren de woorden die zijn mond verlieten. Hij drukte zich tegen Sunset aan, die geïrriteerd terugduwde. Haar blik viel op zijn rode halsband. Zou ze..? Ze werd ruw onderbroken toen hij terugduwde, en boos gaf ze hem een harde mep in zijn gezicht. "Pittig dametje, hmm." Grijnsde de kittypet, woede vulde Sunset's prachtige zilveren ogen, terwijl ze hem negerend doorstapte. De kater greep de gehavende staart van de poes vast, en uit het niets stond ze stil, totaal stil. Opeens draaide ze zich om, wikkelde haar poten om de keel, en sprong op zijn rug. Haar klauw schoot naar zijn ogen, en meteen voelde ze bloed toen ze de ogen raakte. De kat schreeuwde bang dat hij blind was en zijn leven was verpest. Nu moest ze het afmaken ook. Ze gooide de kater om, pinde hem op de grond en beet naar de keel, die ze in een keer doorbeet. Vervolgens hoorde ze het gorgelende geluid en stak ze haar poot onder de halsband, om hem vervolgens van de kat af te halen. "Sorry," fluisterde ze zacht, terwijl ze de halsband om haar eigen nek wurmde. Nu was ze echt een member.

Licht verveeld keek de kater het kamp rond. Geen enkele kat leek echter geschikt als gesprekspartner. Eigenlijk was dat ook niet zo raar. Een groot deel van de clan vermeed hem omdat hij vrienden had in andere clans. Wel, hij zou uiteindelijk de gene zijn die als laatst lachte, zodra Stone een member werd van de Elite. Omdat hij toch niet veel beters had te doen besloot hij te gaan wandelen. Met arrogante stappen liep hij het kamp uit. Eenmaal buiten liep hij richting de twolegplace tot hij iets veel belangrijkers zag. Sunset, iemand die tenminste nog wel met hem praatte en een witte kater die overduidelijk aan het flirten was. Onmiddellijk voelde hij de neiging om de zwarte poes te verdedigen, maar bleef toch staan. Draco wist dat Sunset het prima zelf kon. Met lichtte bewondering keek hij toe hoe Sunset de kater vermoordde. Ergens was hij blij dat hij al een member was. Nu was hij tenminste beter dan een poes. Zijn vriendin leek hem nog niet opgemerkt te hebben terwijl ze de halsband omschoof. Het rood stond goed bij haar vacht. Met een nu normale tred liep hij naar voren. 'Wel, je bent een member' miauwde hij toen hij naast haar stond. 'Binnenkort word je een moordmachine voegde hij er droog aan toe. Zijn kille blik richtte hij op de dode kater. Smerig beest.

"ik zal nooit een moordmachine worden." siste de poes angstaanjagend kalm en emotieloos, terwijl ze nog altijd geschrokken naar de dode kat staarde. Dacht hij...? Een woedegolf stroomde door haar lichaam en brullend sloeg ze zich tegen Draco aan. "Dat zal ik nooit..." geschrokken keek ze op toen er een twolegkit aan kwam lopen, en bij de dode kater huilde. "Dat is allemaal mijn schuld!" krijste de zwarte poes met tranen in haar ogen. Iedereen kon wel zien dat er op dat moment iets compleet mis met haar was. Wankelend sprintte ze naar een boom toe, maar klapte toen op de grond. Vervolgens krabbelde ze weer op en probeerde in een boom te klimmen, maar toen dat niet lukte slaakte ze een jammerkreet en zakte naar de grond. Wat er nu gebeurde... Het voelde alsof haar vader achter haar aan zat. Ze was Nu ook een moordenaar net zoals hij! Nee. Nooit!

Hij had absoluut niet verwacht dat Sunset zo in paniek zou raken. Hij opende zijn mond om iets trootends te zeggen maar kreeg geen kans. Terwijl de zwarte poes probeerde de boom in te komen richtte hij zich op de Twoleg. Sunset trok namelijk de aandacht van de Twolegs kitten en die begon op haar af te lopen. Onmiddellijk sprong de witte kater blazend naar voren. Zijn ogen waren gevuld met woede. Draco had inmiddels vaak genoeg gevochten om dit te kunnen. Gelukkig draaide het kitten zich al om en rende weg. Mooi zo. Meteen draaide hij zich weer om naar Sunset. 'Als je niet kunt moorden hoor je niet thuis in de Bloodclan.' In zijn stem klonk een mengeling van teleurstelling en kilheid. Dat laatste was niet echt zijn bedoeling. 'Natuurlijk is het jouw schuld, maar maakt het uit?' Zijn woorden waren niet echt een troost, maar ze moesten gezegd worden.

vaag hoorde de poes Draco's woorden, maar ze krulde zich tot een bolletje en begon te janken. "Ik hoor hier ook niet!" snikte ze bedroefd, nog steeds in paniek. "ik wil nooit zoals mijn vader worden!" een zachte jammerkreet verliet haar bek, en haar zilveren ogen staarden Draco vol pure angst en haat aan. "Toe maar, vermoord me maar. Ik ben geen bloodclankat en dat zou ik ook nooit worden!" blazend en hijgend legde ze zichzelf op haar rug neer, en kneep haar ogen stijf dicht. "Ga je gang, ik ben waardeloos. Had dat monster mij maar vermoord. Van al die keren dat ik door zon ding ben geraakt is dit overgebleven!" de littekens op haar buik waren overduidelijk zichtbaar, en de poes strekte haar nek, zodat haar keel open en bloot lag. "Ga je gang, alsjeblieft!" na dat gezegd te hebben staarde ze hem een poosje doordringend aan met haar zilveren ogen die ze vervolgens sloot. Klaar om de tanden in haar keel te voelen.

Het is niet echt de bedoeling dat ze dood gaat xd maar ik vond dit wel een mooie topic-wending :')

Zwijgend staarde hij naar de vreemde vertoningen van zijn vriendin. Ze hoorde inderdaad niet echt in de Elite op deze manier. En wat bedoelde Sunset met niet op haar vader lijken? Draco's vader was tot voor zijn dood zijn grootste voorbeeld geweest. Ook al was het een moordenaar, dat was juist een van de belangrijkste redenen. 'Geef me een goede reden om mijn beste vriendin te vermoorden.' Hij ging naast haar zitten. 'Iedereen heeft problemen, maar ze willen lang niet allemaal dood.' Draco zelf had ook genoeg problemen, maar hij klaagde nooit. 'Jij zou ook moeten willen leven, of je bent gewoon slap.' Misschien was ze inderdaad slap. Maar beter dat hij nog andere vrienden had. Stonepaw was een stuk leuker gezelschap dan Sunset op dit moment. Hopelijk zou ze zich weer normaal gaan gedragen. Anders was het einde vriendschap voor hun twee.

"Ik ben ook slap, had je dat dan niet door?" Ze krabbelde nog jankend overeind, en ging vlak voor de witte kater staan. "Als jij het niet wilt doen, is ook goed hoor." Snikte ze. Ze had op dit moment echt even iemand nodig om op uit te huilen. "Ik ken genoeg katten die mijn keel maar al te graag zouden willen doorbijten!" Ze draaide zich met een ruk om, en begon wankelend te rennen. Ze zou de dichtstbijzijnde rogue vinden en zich voor de poten werpen om te vragen of die haar wilt doden. Ze was het zat, compleet zat.

Ja, hij vond Sunset op dit moment inderdaad zwak, maar dat betekende niet dat hij van haar af wou. Toch was ze al weg gestormd. Het was alleen nog al wankelend. Bovendien wist hij sinds kort dat zijn vriendin gemaakt was voor bomen. In tegenstelling tot hijzelf, bovendien had hij van Raza een paar nieuwe trucjes geleerd. Met gemak haalde hij haar in. 'Sunset stop, ik zal het eindigen.' Natuurlijk zou hij dat niet doen, maar het was wel een manier om haar stil te laten staan. Geduldig wachtte hij af tot ze reactie gaf. Als ze nog wegrende zou hij niks doen. Ze mocht gaan als ze wou. Als ze bleef staan zou hij praten. Dot was hij al kwijt, Sunset ook nog was te veel voor hem.

Kalm lag ze onder het bosje, haar staart lag stil langs haar lichaam. Haar gifgele ogen droegen geen emotie terwijl ze toekeek hoe haar vroegere leerlinge een kat omlegde. De kat was geen partij voor Sunset en ze was daarom ook niet in actie gekomen, ze kon het prima zelf af. Het zou niet haar manier zijn geweest om de situatie de benaderen, maar ze veroordeelde haar er niet om. Dat deed ze nooit, iedereen had zijn eigen manier om te handelen in het leven. Dat respecteerde ze zolang de ander haar ook respecteerde. Ze wilde net opstaan om naar haar toe te lopen toen een andere bloodclan geur haar liet blijven liggen waar ze lag. Ze zuchtte even onhoorbaar toen ze de geur van die Draco herkende, daar had ze net zin in…kuch. Ze gaapte een keer voordat ze haar oren spitste om hun gesprek te kunnen volgen. Ze gaf om Sunset, maar Draco zou totaal geen respect van haar krijgen. Het was daarom misschien ook niet zo slim om zichzelf zichtbaar te maken. Ze lag uit de wind en had haar geur verdoezeld in de bladeren, dus ze zouden haar niet op merken. Toen Sunset opeens begon te roepen dat Draco haar moest vermoorden trok ze even met haar snorharen, waar sloeg dat nou weer op? Morrend stond ze op en stapte uit het bosje, kalmpjes liep ze naar de twee jonge katten toe. “Nou nou nou Sunset, zo kan hij wel weer.” Ze negeerde Draco volkomen en staarde alleen maar haar vroegere leerlinge aan. “Waaruit handelde je, vanuit je emoties of vanuit je verstand?” Zoals altijd was ze de zelfbeheersing en kalmte zelve, niet onder de indruk van het vertoon van Sunset.

[Mag ik?]

"echt?" met een lompe draai draaide ze zich om en drukte haar kopje tegen de witte borst van Draco aan. "Dankj..." uit het niets kwam er een bekende stem het spel in, en ongelovig staarde ze Skinny aan. "E-emoties," stotterde ze, even zakte ze door haar poten en keek beduusd om haar heen. Haar oude mentor klonk kalm en vol zelfbeheersing, waardoor ee zwarte poes ook redelijk wat kalmer werd.

-heel kort sorry

Opluchting vulde hem toen ze stopte. 'Natuurlijk niet' was zijn ruwe antwoord. In zijn ogen lag iets van ongeloof omdat ze echt dacht dat hij het ging doen. Met een ruk keek hij naar een poes die naderde. Ze was kaal, oud en een kittypet. Draco had haar zeker weten eerder ontmoet. Niet al te lang geleden ook. De afschuw was duidelijk in zijn ogen te zien toen ze tegen zijn vriendin praatte. Verstand en emoties, natuurlijk... Wel, de laatste tijd handelde hij sowieso uit geen van beide. Hij deed gewoon dingen en altijd deed hij net weer het verkeerd. Het kwetste hem dat de naakte poes haar wel kalm kreeg en hij niet. In feite had hij hier geen nut meer en de helft van hem wou weg, maar toch bleef hij staan. Zwijgend terwijl de twee poezen een gesprek hadden.

Ze neeg haar kop toen Sunset zich door haar poten liet zakken, zodat ze recht in de ogen van de jonge poes keek. “Dan moet je je daad accepteren Sunset.” Haar ogen hadden een strenge, maar rechtvaardige gloed. “Je kunt een actie niet meer terugdraaien, maar als je er zo van streek door bent blijf de volgende keer dan eerst even staan, denk eerst goed na. Je hebt altijd tijd om na te denken, al zijn het maar enkele seconden. Veel katten roepen dan dat ze geen tijd hadden om na te denken, maar dat is niet waar, dan heb je die tijd niet genomen.” Ze wreef even haar wang langs die van haar vroegere leerlinge en duwde toen kort haar neus tegen die van haar, voordat ze weer een stap achteruit deed. “Je daden zijn om van te leren en het de volgende keer dan beter te doen.” Er ontstond een kalm glimlachje rond haar lippen. “Je hoeft daarvoor niet hals over kop jezelf van kant te laten maken, want wie schiet daar wat mee op? Jij in ieder geval helemaal niets.” Ze wist dat Draco vlak bij hen stond, maar ze negeerde de kater nog steeds. Hij had haar de vorige keer duidelijk laten zien dat hij haar aandacht niet waard was.