As hope burns, we rise from the ashes

Met haar kop geheven verliet de gitzwarte poes het kamp, ze had net even kunnen slapen na haar wake en had nu besloten voor zichzelf te gaan jagen. Ze wist dat ze dat niet hoefde te doen maar alles was beter dan rondhangen bij een stel idioten die daar nog binnen waren. Ze had haar energie nog niet helemaal vernieuwd maar alles was beter dan rondhangen en niks doen gezien het veel te druk was geworden om nog meer te gaan slapen.
Met dat in haar achterhoofd begon de zwarte poes te sprinten en voelde hoe de grond onder haar poten lichtelijk veranderde en bleef ten slotte stilstaan tussen de bomen. Waarom had Starclan haar geen betere familie kunnen geven in plaats van die stel kneuzen die echt nergens goed voor waren. Ze snoof en besloot het idee om te gaan jagen maar op te geven. Wat had het eigenlijk voor nut, ze zou straks wel wat pakken en nu de tijd voor zichzelf nemen gezien ze de komende tijd opgescheept zat met dat rode mormeltje. Ze had helemaal geen zin in een apprentice maar kon Shrewstar moeilijk tegen gaan spreken, wetend dat ze daarmee te veel gezeur zou krijgen. Daarom nam ze nu de dag voor zichzelf om zich mentaal voor te gaan bereiden op wat haar te wachten stond. Zacht gromde ze en voelde haar oren plat tegen haar kop zakken. Ze sloeg haar nagels uit en drukte ze zwijgend de grond in zonder een verdere spier te bewegen.

-Eerste post voor Foxpaw

As hope burns, we rise from the ashes 23scilc

Met een glimlach op haar gezicht liep ze op de rode poes, Bonecrusher genaamd, af. Ze was de mentor van haar zusje en Foxpaw wilde wel is kennismaken met diegene. Hopelijk had Cinderpaw net zo'n leuke mentor als zijzelf! Ze trippelde verder en ging met een vrolijke uitdrukking voor de ander zitten. "Hoi, ik ben Foxpaw," begon ze en ze grijsnde vrolijk. "Je bent de mentor van mijn zusje, Cinderpaw, toch?" Vroeg ze en ze knikte even, meer tegen haarzelf dan tegen Bonecrusher. Wat was dat eigenlijk een stomme naam, Bonecrusher. Foxpaw besloot er maar niks over te zeggen, ze wilde immers geen ruzie maken met een wildvreemde poes die dingen aan Cinderpaw leerde.

As hope burns, we rise from the ashes 29429sk

Ze richtte haar gele ogen op zodra ze poten hoorde bewegen en staarde een volgens rood poesje strak aan. Nog een apprentice? Had ze nog niet genoeg van hun gezeur aangehoord voor de komende moons? Ze hief haar kop hoog op en reageerde niet meteen zodra ze werd aangesproken maar staarde in plaats daarvan staarde ze maar langs haar heen. Alleen de laatste zin deed haar vacht lichtjes oprijzen. ''Geweldig voor je.'' Antwoordde ze koud zonder haar blik te verplaatsen. Nog meer familie van die etterbak die ze moest trainen? Echt haar dag kon niet erger.. ''En ja dat ben ik, ben je hier gekomen om net zoals de rest van je onnozele nestgenoten te komen janken over het feit dat ik na mijn wake niet een apprentice ga trainen. Zo ja, dan verspil je je tijd hier want ik heb wel betere dingen om naar te luisteren.'' Sprak ze en draaide nu haar kop iets zodat ze het poesje strak aan kon kijken. Nu eens zien hoe dit mormel daarop reageerde. Als ze net zo was als de rest dan zou de niet twijfelen om haar poten eens goed te strekken naar haar kop.

Ooc: Boney is Zwart xD

''Geweldig voor je.'' Het botte antwoord deed haar verstoort opkijken en haar gele ogen vernauwden zich. Dat was rude. ''En ja dat ben ik, ben je hier gekomen om net zoals de rest van je onnozele nestgenoten te komen janken over het feit dat ik na mijn wake niet een apprentice ga trainen. Zo ja, dan verspil je je tijd hier want ik heb wel betere dingen om naar te luisteren.'' Nu ging Foxpaw er is goed voor zitten en ze keek arrogant naar de ander, haar gele ogen boorden zich recht in die van Bonecrusher. "Ten eerste, ik ben niet hun nestgenoot, ik ben een halve maan ouder, dankjewel. Ten tweede," ze rolde met haar ogen en siste zachtjes. "Je bent aangesteld tot mentor dus moet je je taken doen ook. Moet ik er soms mee naar Shrewstar gaan?" Blies ze en ze ging rechtop zitten, klaar om regelrecht naar Shrew toe te gaan. Die poes moest maar niet denken dat ze beter was dan haar, zeg.

Het andere poesje leek niet zo heel blij te zijn met haar reactie, niet dat het haar zo heel veel kon schelen. Maar haar vacht begon langzaam omhoog te komen zodra ze blik van het poesje ontmoette. Jup, die ging nu de echt de fout in bij de gitzwarte poes.''Wat sta je dan te bazelen over je zusje, echt wanneer leren jullie allemaal eens minder uit je nek te zwetsen.'' antwoordde ze koud en staarde het poesje onbewogen aan voor er een brede, boosaardige grijns op haar snuit ontstond. ''Och jeetje, weer een met de hersens van een kittypet.'' Sprak ze enkel voor ze een paar passen naar voren nam zodat ze recht voor het kleinere poesje stond. ''Maar ga je gang, doe dat vooral. Entertain me.'' Zei ze niet eens boos maar zo kil als ze maar kon voor ze zacht lachtte. Nee, ze was absoluut niet bang voor dit kleine opdondertje. ''Ga en laat mij er vooral bij zijn, kan ik even goed lachen. Want een, wie denk je dat ze eerder geloofd. Een mormel zoals jij of een warrior? En zelfs dan nog is Shrewstar bekend met de tradities en weet dat een warrior rust nodig heeft na diens wake. Maar een kittypet zoals jij zal dat natuurlijk nooit begrijpen.'' Ging ze neerbuigend verder maar genoot er nu echt van.

''Wat sta je dan te bazelen over je zusje, echt wanneer leren jullie allemaal eens minder uit je nek te zwetsen." Foxpaw legde haar oortjes in haar nek en zakte een beetje dieper naar de grond toe. Ze was heel onrespectvol bezig, dat wist ze wel, maar toch kon ze het niet laten er nog een schepje bovenop te gooien. "Je bent aangesteld tot mentor dus moet je je taken doen ook. Moet ik er soms mee naar Shrewstar gaan?" Miauwde ze, maar Bonecrusher had zo een antwoord klaar liggen. ''Ga en laat mij er vooral bij zijn, kan ik even goed lachen. Want een, wie denk je dat ze eerder geloofd. Een mormel zoals jij of een warrior? En zelfs dan nog is Shrewstar bekend met de tradities en weet dat een warrior rust nodig heeft na diens wake. Maar een kittypet zoals jij zal dat natuurlijk nooit begrijpen.'' Ze siste na het woord kittypet. Ze was toch geen dochter van Firestar of zo? Wat dacht die poes wel niet? "Je bent zelf een kittypet," kaatste ze terug en ze zette haar haren recht overeind. Wat een rotkat was dit.

Blijkbaar had het veel jongere poesje niet veel woorden op haar tong liggen want er leek geen reactie te komen op haar woorden. Dit ging nog leuk worden zo, vooral als ze geen gevat antwoord zou krijgen. Maar dan was zij wel het type om overal antwoord op te kunnen geven, iets wat haar compleet anders maakte dan de rest. De enige reactie kreeg ze nadat ze het poesje had uitgemaakt voor kittypet. Echt dat leken zoveel anderen niet leuk te vinden dat ze het een standaard iets wilde maken. Ze fronste even maar schoot vol in de lach voor ze het poesje strak aanstaarde. ''Ik een Kittypet? Komop is dat echt alles waarmee je kunt komen.'' Antwoordde ze spottend en rolde met haar ogen. ''Waarom kom je dan niet eens hier en zal ik je laten zien hoeveel je mij kunt vergelijken met een kittypet, buiten niet.'' Ging ze verder en sloeg haar klauwen uit. Als het poesje hierop inging wist de gitzwarte poes zeker dat ze ging winnen. Zij was een voltrainde warrior en dat mormel maar een apprentice.

Toen de zwarte poes begon te lachen schoten de rode oortjes van de kleine apprentice in haar nek en ze keek boos naar Bonecrusher. ''Ik een Kittypet? Komop is dat echt alles waarmee je kunt komen.'' Ach, wat zat de Shadowclan toch weer vól met leuke katten, dacht Foxpaw bij zichzelf en ze ging boos zitten. ''Waarom kom je dan niet eens hier en zal ik je laten zien hoeveel je mij kunt vergelijken met een kittypet, buiten niet.'' Toen de grote poes haar klauwen uitsloeg kromp Fox iets in elkaar. Wat? Ging die poes haar aanvallen? Maar.. Dat mocht toch helemaal niet? Toen vormde zich er een plannetje in haar kop en ze knikte hard. "Oh ja? Laat is zien dan!" Siste ze boos, maar in haar gedachtes was ze die Bonecrusher heel hard aan het uitlachen. Oh, als ze dat in het kamp zouden zien, zou Shrewstar natuurlijk woedend worden! En dan vloog ze natuurlijk meteen uit de clan en was iedereen van haar af. Dag Bonecrusher!

Haar gele ogen glansden bijna duivels voor ze opnieuw in de lach schoot. Nee, ze was niet op haar achterhoofd gevallen gelukkig en slimmer dan die achterlijke nestgenoten van haar. Ze zag het poesje in elkaar krimpen en wist dat ze haar doel al had bereikt. Haar woorden waren zonder twijfel duidelijk geweest. Maar zodra ze de uitdaging hoorde werd haar grijns alleen maar breder. ''Je hebt echt de hersens van een kittypet nietwaar?'' Sprak ze en trok haar klauwen terug voor ze met haar voorpoot uithaalde naar de kop van het poesje. Als ze inderdaad met haar klauwen te werk ging was het haar probleem, maar zonder klauwen kon ze zich er moeiteloos uit praten dat wist ze. Maar bij die ene klap hield ze het niet, zonder een woord te spreken zette ze zich af en probeerde de kop van het poesje tegen de grond te drukken. ''Je zal met veel meer moeten komen om mij in de problemen te krijgen mormel.'' Snauwde ze enlachtte zacht. 'Bovendien vergeet ook jij dat ik degene ben die van dat andere mormel een warrior kan maken, een woord van mij en ze blijft heel lang vast zitten met haar geliefde apprenticenaam, rang en met mij." Ging ze verder en sloeg nog een keer met haar poot naar de kop van het poesje, nog altijd haar klauwen teruggetrokken zodat er geen verwondingen zouden ontstaan, alleen vernedering...

''Je hebt echt de hersens van een kittypet nietwaar?'' De belediging werd nu wat saai. Foxpaw keek wat beteuterd toen de zwarte kattin zo slim was om haar nagels in te trekken, maar de klap kwam toch hard aan. Fox haar hoofd tolde en even dacht ze dat ze de Zilverpels zag. Met geschokte ogen keek ze omhoog toen die rotkat wel heel dichtbij kwam, en haar kop in het zand drukte. "Je zal met veel meer moeten komen om mij in de problemen te krijgen mormel.'' De gouden ogen van de apprentice schoten angstig omhoog, waarom kon ze niet sterker zijn? Ze was zo slecht in vechten en dan moest ze zich nu opeens gaan verdedigen! ''Bovendien vergeet ook jij dat ik degene ben die van dat andere mormel een warrior kan maken, een woord van mij en ze blijft heel lang vast zitten met haar geliefde apprenticenaam, rang en met mij." Foxpaw siste zachtjes. Dit kon die Bonecrusher niet doen! Dat was tegen de regels. Maar het was allang duidelijk dat haar medeclankat zich niet aan de regels hield. Een nieuwe klap tegen haar kop en Fox kermde zachtjes.

Dit ging haar echt te makkelijk af, maar ze had ook niks anders verwacht dan met dat mormel als tegenstander. Toch lachtte ze weer en bleef op de poes neerkijken met haar gele ogen. In haar blik niks anders dan minachting. ''Ze komen de nursery uit en denken meteen dat ze heel wat kunnen doen en zeggen.'' Sneerde ze maar miste de angst in de ogen van het poesje niet, iets wat haar bijna weer deed lachen. Nee, ze zou de warrior code niet breken, ze zou tot het uiterste gaan maar daar bleef het bij. Toch kwam er na haar laatste opmerking pas een reactie die haar nog verder deed amuseren. ''Wat is er mormel? Was je even vergeten dat ik als mentor het zeggenschap heb over het feit of zij warrior word of niet?'' Fluisterde ze zacht maar gunde dit poesje absoluut geen genade. Toch schoot er iets duivels in haar kop te binnen. ''Wellicht zou ik aan Shrewstar moeten vragen of ik jou er ook bij mag hebben. Dan leer je ten minste wat respect.'' Grijnsde ze en nam een pas terug zonder nog een keer toe te slaan. Ze vond het bijna saai gezien het poesje niet de kracht had om een uitdaging te zijn voor haar. Het leek haar niet eens meer de moeite waard om haar nog verder de grond in te boren. ''Heb je al genoeg gehad of moet ik de iets ingewikkeldere trucjes uit de kast gaan halen?'' Vroeg ze heel rustig maar haar ogen spraken haar rust nog altijd tegen.

''Ze komen de nursery uit en denken meteen dat ze heel wat kunnen doen en zeggen.'' Met alle waardigheid die ze nog had, zo op de grond liggend met een poot in haar nek, stak Fox haar neus in de lucht. ''Wat is er mormel? Was je even vergeten dat ik als mentor het zeggenschap heb over het feit of zij warrior word of niet?'' Het gefluister van Bonecrusher deed haar rillen. Wat had zij een geluk met Sharpsoul. ''Wellicht zou ik aan Shrewstar moeten vragen of ik jou er ook bij mag hebben. Dan leer je ten minste wat respect.'' Met grote, geschokte ogen staarde Foxpaw naar de zwarte kattin. Nee, dat niet! ''Heb je al genoeg gehad of moet ik de iets ingewikkeldere trucjes uit de kast gaan halen?'' De rode oortjes van Fox draaide wat rond, wanhopig op zoek naar iemand die haar uit deze benarde situatie helpen zou. "Je bent stom," miauwde Fox, kinderlijk als ze nog was.

Ze genoot ervan, gewoon omdat zij wist dat zij nu zonder twijfel boven dit mormel stond. Ze had hard getraind en geleerd en was nu een volledige warrior die boven de kittens stond. Ze was beter dan dat zij waren en ze zou hen leren om respect te tonen voor een warrior. Zij had het net zo goed moeten doen al was ze het er absoluut niet mee eens geweest. Zij had haar kop voor 6 lange manen gebogen naar de warriors maar nu stond ook zij daar vrij van. De schok in de ogen van het poesje deed haar lachen en gooide ze haar kop even naar achter in haar nek, spottend. ''Wat is er? Geen goed idee? Ik vind hem wel heel leuk eigenlijk.'' Fluisterde ze bijna en grijnsde breed. Maar haar volgende woorden deden de gitzwarte poes alleen maar meer lachen. Dit bewees ook echt weer hoe juist zij was met alles in haar hoofd. Het waren echt nog kittens die beter ergens in een hoekje moesten gaan liggen huilen. ''Dat is dan heel jammer voor jou, jij kwam hier op mij af met je grote mond.'' Antwoordde ze en haalde haar poot weg om nog een klap uit te delen en op haar plaats te blijven staan, neerkijkend op het mormel dat waarschijnlijk wel een les had geleerd nu. Hoe dat etterbakje zich opstelde tegenover andere warriors kon haar niet veel schelen, maar tegenover haar wilde ze respect zien. De onderdanigheid die ook zij had moeten vertonen, dat wilde ze nu ook zien.

''Wat is er? Geen goed idee? Ik vind hem wel heel leuk eigenlijk.'' Het gefluister deed Foxpaw rillen. Wanneer was deze kattin klaar? Dan zou ze meteen naar Shrewstar toegaan.. ''Dat is dan heel jammer voor jou, jij kwam hier op mij af met je grote mond.'' Wat was dat nu weer? Voor zover Fox zich kon herinneren, was ze hier met de allerbeste bedoelingen gekomen en zichzelf vrolijk voorgesteld. Misschien was er iets mis in de kop van deze poes? De rode apprentice wist het haast wel zeker. "Oké, mag ik nu gaan?" Miauwde ze zachtjes, en ze spande haar spieren verwachtingsvol aan.

Ze voelde het rode katje onder haar poot rillen en lachtte zacht. Zij kon er niks aan doen dat ze nou net de verkeerde was om een grote mond open tegen te trekken. Maar wat kon ze anders verwachten van een mormel als dat. De zachte stem van het poesje deed haar fronsen maar ze haalde haar poot niet weg. ''Van mij mag je, en dan kan je uithuilen bij Shrewstar.'' Sprak ze koud maar tilde haar kop op. Ze was niet bang voor haar zogenaamde leader die niet eens ruggengraat had. Toch was ze nog lang niet klaar met dit rode etterbakje, want haar poot zou ze echt niet optillen. ''Of was dat niet wat je van plan was. Uithuilen bij Shrewstar over hoe gemeen ik wel niet ben? En dan zal ze naar mij toe komen en naar mijn verhaal luisteren. Wie denk je dat ze eerder zou geloven? Een mormel dat net een apprentice is of een van haar loyale warriors?'' Die vraag had ze al eens eerder gesteld aan iemand en ze wist het antwoord. Oudere apprentices zouden weten waar haar bloedlijnen naar toe liepen waardoor ze alleen maar een makkelijk doelwit zou kunnen worden. Niet dat het haar veel uit maakte waar haar bloed vandaan kwam, er zou een dag komen waarin zij eindelijk helemaal los kon gaan.

_{''Van mij mag je, en dan kan je uithuilen bij Shrewstar.'' Wat was dat nou weer voor antwoord als de zwarte poes haar stomme poot niet eens optilde?! Dan mocht ze dus helemaal niet weg. ''Of was dat niet wat je van plan was. Uithuilen bij Shrewstar over hoe gemeen ik wel niet ben? En dan zal ze naar mij toe komen en naar mijn verhaal luisteren. Wie denk je dat ze eerder zou geloven? Een mormel dat net een apprentice is of een van haar loyale warriors?'' Met een zucht keek Foxpaw omhoog en staarde naar de ander. "Ik denk dat als ik samen met Cinder ga, ze ons best wel is zou kunnen geloven, Bonecrusher." Dit prachtige idee was zo prachtig, dat ze het meteen aan Cinderpaw zou voorstellen als ze zou worden laten gaan door deze 'warrior' die zichzelf geen warrior noemen mocht. Een warrior moest loyaal zijn en niet zijn apprentices pesten! De dreiging zou dan maar moeten, niet omdat Fox onaardig was, maar omdat ze gewoon vrij moest zijn van zo'n rotkat.}

Voor de gitzwarte poes was dit gewoon te amuserend om zomaar op te geven. Ze hield ervan om duidelijk beter te zijn dan een ander maar was ook niet bang voor de woorden van het mormel onder haar poot. Ze haalde enkel half haar schouders op en grinnikte zacht. ''Werkelijk nu, denk je dat?'' Kaatste ze terug voor ze lachtte en haar kop schudde. Echt hoe ver liepen de hersens van dat mormel achter op de werkelijkheid. ''Ik wil dan niet heel vervelend zijn, maar ik ben iets slimmer dan je wellicht inschat.'' Siste ze zacht maar tilde nog altijd haar poot niet op van de kop van het poesje onder haar. Dacht echt elke apprentice dat ze slim waren? ''Want twee apprentices die komen zeuren kan heel simpel gedraaid worden naar een streek die jullie hebben bedacht alleen omdat ik wat hardhandiger ben. Bovendien kan ik er ook altijd nog voor zorgen dat dit de laatste dag is dat jij het licht zal zien nietwaar?'' Haar stem werd langzaamaan bijna zachtaardig, maar de blik in haar gele ogen bleef. ''En bovendien moet je niet zo janken en blij zijn dat ik de tijd neem dat mormel iets te leren, want vertel nu eens eerlijk, hoeveel gevechtstraining heb jij al gehad? Zij meer dan jij.'' Fluisterde ze in het oor van de rode poes en lachtte opnieuw.

Onderwerp: Re: As hope burns, we rise from the ashes