Nowhere

De gestreepte kater keek diep zuchtend om zich heen. De grond was onder het dikke sneeuwtapijt nog steeds zwartgeblakerd van de storm die er ooit, nog voor Mazepaws geboorte, had gewoed. Hij stond in de assen die ooit het skyclan kamp waren geweest. Bijna wou hij uit gewoonte zijn poot tegen zijn lichaam drukken. Zijn poot was eindelijk weer beter. Hij kon verder trainen, en weer adventure buddies worden met Blackpaw. Mazepaw rook aan een verbrand stuk boom. Tussen de sterke geur van het zwartgeblakerd hout door rook ze vaag de geur van katten. Hij herkende een geur die waarschijnlijk ooit die van Skyclan was geweest, die overal in het kamp lichtjes als een spook rondwaarde. Mazepaws gedachten werden steeds weer naar het onderwerp 'Blackpaw' getrokken. Ze waren al erg lang vrienden, maar de bruine tabby had het gevoel dat hij de laatste tijd meer voor haar begon te voelen. De gestreepte kater was niet helemaal zeker meer over zijn gevoelens. Wat maakte het ook uit? Blackpaw had al een crush.

eerst Blackpaw

"Heya!" Mazepaws lippen krulde omhoog tot een glimlach. "Hey, Blackpaw", De gestreepte apprentice rekte zicht geeuwend uit. "Hoe gaat het?", miauwde de bruine tabby. Hij vroeg zich af hoe het vriendschappelijke adventure-buddy dat hij had gevoeld, was overgegaan naar een crush. Hoe kon hij haar ook duidelijk maken dat hij haar leuk vond? Moest hij het gewoon zeggen? Of misschien moest hij het gewoon negeren en doen alsof er niets aan de hand was. Waarom bestond er ook zoiets als gevoelens? Het maakte alles nodeloos ingewikkeld.

"Met jou?", Mazepaw knikte. Misschien had hij niet moeten geeuwen. Zo zag hij er waarschijnlijk stukken minder charmant uit. Waar maakte hij zich ook zorgen om? Blackpaw had hem al zo vaak zien geeuwen. "Goed hoor", antwoorde de gestreepte warrior. "Zullen we weer naar Starlake gaan?", De zon stond laag, en leek elk moment achter de horizon te kunnen verdwijnen, wat betekende dat de sterren beter zichtbaar zouden zijn dan de laatste keer dat ze er waren. "Goed plan", besloot Mazepaw. "Weet jij nog welke richting we uitmoeten?", vroeg hij breed grijnzend, op mentor-achtige toon. Hetzelfde spelletje dat ze bij hun laatste bezoek hadden gespeeld.

Daar was die sfeer weer, die fantastische sfeer die vertelde dat het oké was om onelegant en relaxt te zijn. Dat vond Mazepaw altijd geweldig. "Sooo... what's up with life?" Mazepaw haalde zijn schouders op. "Je maakt niet echt veel interessante dingen mee als je heel de tijd in het kamp moet zijn", 'moet' sprak hij met zekere minachting uit. Blackpaw wist maar al te goed dat de bruine tabby het echt niet zou volhouden om heel de tijd in het kamp te liggen niksen. "En, heb jij nog iets interessant meegemaakt?",

"Ja, dat is waar. Maar misschien had je nog wat spannends meegemaakt daar in de medicine cat's den.", het was even stil voordat ze allebei in de lach schoten. "Nouja, je weet wel, dingen gebeuren. Ik begin intussen te denken dat ik nooit echt dramaloos door het leven zal gaan." de gestreepte apprentice draaide nieuwsgierig zijn kop. "Ik eh.. Emberpaw is ineens terug,", Mazepaw knikte. "Wat heeft hij gezegd?", ergens hoopte de bruine tabby dat ze ruzie ofzo hadden gehad, en hij voelde zich ook wel schuldig voor die gedachte.

De gestreepte apprentice luisterde geduldig en knikte bedachtzaam wanneer ze klaar was met haar verhaal. "Als je van iemand houd, zou je er voor die persoon moeten zijn", gewoon een eerlijk antwoord, het had niets met zijn gevoelens voor de andere apprentice te maken. "Hij heeft vast wel goede bedoelingen, maar hij mag ook niet denken dat hij even kan verdwijnen en dan zomaar weer terug komen alsof er niets gebeurd is",

"Wat.. eh.. wat zou jij doen in zo'n situatie?", de gestreepte apprentice keek even bedachtzaam naar het stukje grond voor zijn poten. Op dit moment was Blackpaw vast wat verward door al die gebeurtenissen opzo'n korte tijd: die das, apprentice ceremonie en Ember die opeens zomaar opdook. "Ik zou even wachten tot alles wat duidelijker is", als iets voorbij was, wist je altijd pas wat je had moeten doen. "Tijd maakt altijd duidelijk wat je moet doen",

"Maar dat lukt me nu niet.. Ik kan mezelf er niet van afsluiten en er als buitenstaander naar kijken.", De gestreepte kater knikte bedachtzaam. "Ik zou proberen om terug vrienden te worden", besloot de gestreepte kater uiteindelijk. Hij vroeg zich even af of dat wel een verstandig iets was om te zeggen, gezien zijn gevoelens... "Maar eerst moet je wraak nemen...", vervolgde Mazepaw grijnzend. Dit zou gegarandeerd leuk worden. "Zo iets als...", de bruine tabby dacht even na. "hem beschilderen met modder, maar hij mag zich wel een week niet wassen", iets leuk, wel, leuk voor hen, niet voor Emberpaw.

"Ik ga er over nadenken. Misschien ga ik hem inderdaad wel eens door zoiets gaan.. En als ik dat doe, dan kom ik naar jou voor de beste wraak.", Mazepaw knikte tevreden. "Ik zou je wraak nog voor geen duizend muizen willen missen", grijnsde de bruine tabby. Hij stelde zich Emberpaw voor met een met bloemetjes bedekte vacht. Dat zou nu toch eens leuk zijn. "En, hoe vind je het om apprentice te zijn?", ze vond het vast fantastisch, aangezien ze nu niet meer aan Mazepaw moest vragen of hij haar het kamp uit wilde smokkelen.

De gestreepte kater grijnsde. Het leek hem eigenlijk wel leuk om wraak te nemen op Emberpaw. "Maar intussen ben ik het al een maan he, dus ik ben al weer een tijdje bezig. Ik kan me m'n kittentijd nauwelijks nog herinneren.", vertelde Blackpaw. "Ik ook niet, hoor", miauwde hij. Alleen de echt belangrijke dingen waren hem bijgebleven. En dat waren soms eerder de dingen die hij liever zou vergeten. "Niet veel speciaals meegemaakt in je kittentijd?", vroeg de bruine tabby vervolgens.