Don't mind me {{Littlepaw.}}

Blij was hij het kamp uitgelopen. Hij had niemand die hem kon tegenhouden, en geen regel die hij moest overtreden. Gewoon even alleen het kamp uit, als een normaal apprentice. Hij was blij met zijn nieuwe rang. Hij was blij met zijn trainingen. Van anderen had hij al een kaartje in zijn gekregen over hun gebied. En Forest was van plan alles te gaan bekijken. Al ruim 10 minuten had hij het kamp verlaten. En stoppen had hij niet gedaan. Er was veel langsgekomen zoals hoge dennenbomen tot een grote kuil zand. En toch besloot hij te stoppen in dit bos. Een grote boom stak in de verte boven de andere uit. Hij wist wie er in die boom woonde, maar dat maakte hem niets uit. Het was mooi om zich heen. De bomen hielden het kleine beetje zon een beetje tegen, maar de zon zag je wel. De bladeren lagen op de grond, en bij elk vleugje wind kwamen ze omhoog. De kater vond dit een mooi gezicht. Hij ging erbij zitten en keek om zich heen.

~ Littlepaw ~

Vroeg opstaan was haar vaste ritme geworden, ze moest en zal het niveau van haar leeftijdsgenootjes halen! Waarom was ze ook zo onhandig? Altijd als ze bijna een prooi te pakken had moest ze natuurlijk weer een verkeerd geluid maken waardoor hij wegschoot. Ze vermoedde dat het haar mentor ondertussen ook irriteerde. Daarom was ze op haar zelf gaan trainen.

Zo snel als ze kon spurtte ze door het territorium, haar oortjes stonden gespitst en haar blik geconcentreerd. Ze was een muis (Of misschien ook een konijn, ze wist het niet zeker) op het spoor. Ze zou en moest hem te pakken krijgen! Ze had al helemaal bedacht hoe ze dan met haar prooi het kamp binnen zou lopen. Ze merkte dat de geur van de muis (Of het konijn...) steeds sterker werd. Ja ja ja! Het ging haar lukken! Maar toen... Bam! Ze knalde hard tegen iets op. Het iets was duidelijk geen boom, want ze was boven op iets zachts beland. Paniekerig stond ze snel op en sprong naar achter. "Sorry sorry sorry! Ik lette niet goed op het spijt me!" Ze was al aan haar excuus begonnen toen ze de kater voor haar herkende. Haar mond viel open en haar ogen kwamen wijd open te staan.

Een harde klap voelde hij aan zijn zij. Een wit klein poesje met blauwe ogen sprong naar achteren"Sorry sorry sorry! Ik lette niet goed op het spijt me!" De poes begon aan haar excuus, maar haar mond viel open en haar ogen gingen wijd open staan. Forest herkende de kleine poes."Maakt niet uit joh."zei hij op een vriendelijke toon."Littlepaw toch?" De kater stond op en keek haar aan. Voor haar ging hij zitten. Zijn staart om zijn poten en met een vriendelijk blik naar de poes toe."Wist niet dat ik je hier zou tegenkomen." Zijn borst stond vooruit."Ga je mee jagen dan?"vroeg hij op een vriendschappelijke manier.

Ze was tegen Forestpaw op gebotst, de Forestpaw. Oh nee, wat beschamend! Gênant gênant gênant! Ze voelde het bloed naar haar wangen glijden en daarbij haar hele lichaam warmer worden. Hij zei tegen haar dat het niet uitmaakte, maar ze hoorde het nauwelijks. Ze stond daar maar een beetje te staan terwijl ze hem aanstaarde. Toen ze dat zelf ook door had klapte ze haar bek snel dicht en schudde haar kopje lichtjes heen en weer. "Littlepaw toch?" Hij wist haar naam! Ze glimlachte en probeerde cool te blijven. "Dat klopt!" Het lukte haar aardig om haar stem in bedwang te houden. "Jouw naam was Forestpaw, niet?" Natuurlijk wist ze zijn naam, heel goed zelfs, maar dat hoefde hij niet te weten. Hij ging voor haar zitten en ook zij zakte op de grond neer, weliswaar een beetje onhandig. Ze probeerde haar ogen af en toe van hem af te wenden om niet te doordringend te lijken, maar dat was nog knap moeilijk. Ze was nog steeds ondanks het koude weer zo warm als wat. Ook de kriebels in haar buik wilde maar niet verdwijnen.
"Ga je mee jagen dan?" WOHAAA, hij vroeg haar mee om te komen jagen. Cool blijven, Little, cool blijven. Ze knikte zo subtiel mogelijk en stond op. "Ja, dat lijkt me leuk!"

"Ja, dat lijkt me leuk!" antwoordde ze. De witte poes voor hem keek hem steeds aan, dat was aardig ongemakkelijk voor hem. Een glimlach ging haar richting uit. Forest keek haar nog een keer in de ogen en stond op."Kom je dan?" Forestpaw was nooit verlegen geweest, en nieuwe katten ontmoeten had hij nooit een probleem gevonden. Met zijn poot gaf hij een tikje op haar poot als teken dat hij wou gaan. Daarna rook hij in de lucht."Volgens mij was jij ergens naar opzoek?" Daarna gaf hij haar nog een speels duwtje."Dat gaan wij dan afmaken." Nadat hij een spoor had opgepakt ging erachteraan. Of hij de goede kant op liep wist hij niet zeker toch vond hij het leuk er een nieuwe vriendin bij te hebben. Meerdere keren keek hij naar de poes en probeerde iets te herinneren van haar. Nog nooit leek hij gepraat te hebben met haar.

Ze probeerde zich een houding te geven, maar dat was nog aardig lastig. Ze wist niet dat het zo moeilijk kon zijn om te beslissen of je op je rechter- of op je linkerpoten zal leunen. Na een paar te hebben gewisseld besloot ze maar gewoon recht te gaan staan. "Kom je dan?" Vroeg de kater en hij gaf een tikje op haar poot. Ze werd nog warmer dan ze al was en kon het vanbinnen wel uitschreeuwen. Hij had haar aangeraakt! Ze wilde al bijna met zichzelf afspreken om haar poot nooit meer te wassen, maar bedacht dat dat aardig zou gaan stinken en misschien toch niet zo'n goed idee was. "Ja!" Klonk haar stem. Ze zag hem de lucht inademen opzoek naar geuren. "Volgens mij was jij ergens naar opzoek?" Ze knikte. "J-.. Ja, ik w-was bezig een muis te volgen, of nee toch een konijn of-" ze hield abrupt toen ze besefte hoe gênant dit in zijn oren zou klinken. "Dat gaan wij dan afmaken." En hij liep weg. Fieuwww, hij bestede er gelukkig geen aandacht meer aan. De witte poes snelde achter hem aan en vertraagde haar pas toen ze naast hem kwam te lopen. Ze wist vrij zeker dat dit niet de kant was waar zij heen was gegaan, maar ze zij er niks over. "Ehm.." Ze wilde graag een gesprek startte, maar wist niet zo goed hoe. "Hoe gaan jou trainingen?"

"Hoe gaan jou trainingen?" Heel even stopte hij met lopen om zo naast haar te komen. Zijn staart ging heen en weer en kwam soms tegen een struik of tegen de kattin naast hem."Oh goed hoor." Met grote stappen liep hij achter de geur aan. Zijn hoofd hield hij rustig hangen, en de geur leek steeds sterker te worden. Forest was vrolijk vandaag, en niks ging dat veranderen. En als hij vandaag ook nog eens prooi zou vangen, dan zou dat al helemaal geweldig zijn."Zo te zien gaat het ook goed met jou trainingen."zei hij. Hij bedoelde de manier waarop zij achter een muis/konijn was gegaan. En toen ineens was het spoor weg. Hij bleef staan."Ik ben het spoor kwijt."zei hij toen hij voor haar stond."Ik bak er niks van zoals je kan zien."hij lachte even om zijn eigen acties. Daarna ging hij op haar heen lopen. Maar door het gesprek was hij het helemaal kwijt."Je leid me af Littlepaw"zei hij lachend tegen haar. Daarna ging hij weer zitten voor haar neus. Wachtend op Littlepaw die op weg ging. Een klein vogeltje hoog in de boom zat te kijken naar de twee katten. Forest keek het in de ogen, en het vogeltje bleef kijken. Ook dit maakte hem ongemakkelijk, maar Forest liet het met rust.

Hij was zo leuk, zo ontzettend leuk! Elke keer als ze naar hem keek kwam er spontaan een glimlach op haar gezicht. Hij was ook zo vriendelijk en aardig en knap en omg te veel om op te noemen! Als hij iets tegen haar zei had ze bijna het gevoel dat ze moest flauwvallen. En nu, nu had ze een onbeschrijfelijk gevoel, het voelde zo goed om hier zo naast hem te lopen, helemaal alleen, met zijn tweeën. Ze hoopte zo hard dat hij haar ook leuk vond! Tot nu toe had ze nog geen aanwijzingen gekregen die dat ontkende, maar ook niet iets wat aangaf dat het wel klopte. Maar, alles op zijn tijd, alles op zijn tijd.

"Oh goed hoor." Was zijn antwoord op haar vraag. "Fijn!" Ze glimlachte. Het stelde haar een beetje teleur dat hij niet naar haar trainingen vroeg, maar ook weer niet, want ze had niet heel veel zin om hem over haar afgang te vertellen. "Zo te zien gaat het ook goed met jou trainingen." Nee eigenlijk niet nee, maar dat zei ze natuurlijk niet hardop, in plaats daarvan knikte ze alleen maar. Hij stopte abrupt en zij kwam snel voor hem zitten. Hij zij dat hij het spoor kwijt was. "Ik ook," gaf ze toe. Hij zij dat hij er niks van bakte, waarna zij hevig met haar kopje schudde. "Ik weet zeker dat jij een van de beste apprentices bent die er is." Sprak ze bemoedigend terwijl ze hem vriendelijk aankeek. Ze zwiepte wat met haar staartje terwijl hij om haar heen liep. "Je leid me af Littlepaw." WAAHOOOO, was dat nou een Flirtactie? JA? ECHT? Haar hart maakte een sprongetje. Waarschijnlijk had hij het over iets heel anders, maar het maakte haar even niet uit. Voor haar was dit een heel goed teken. Ze giechelde zachtjes en hield haar hoofdje schuin. "Sowry Forestpaw, ik zou me stil houden." Ze glimlachte en legde haar staartje over haar poten. Ze was niet van plan om zelf het initiatief te nemen om op te staan, ze zaten hier veel te goed.

Ze glimlachte toen hij zei dat ze gerust door mocht gaan met complimentjes geven. Ze wilde al alles wat ze leuk aan hem vond gaan opnoemen, maar bedacht nog net op tijd dat hij het waarschijnlijk niet zo letterlijk had bedoelt. Ze hield haar mond. In plaats daarvan keek ze hem in stilte aan. Ze vond het niet onprettig om naar hem te kijken. Ze liet haar blik over zijn kop en vacht glijden terwijl ze rustig bleef glimlachen. Toen onderbrak hij haar. "Wat als we een ander spoor zoeken Littlepaw?" Hij stond op zonder op antwoord te wachten. Zijn vacht schuurde langs de hare en haar hard begon weer wild te kloppen. Weer een flirtactie? "Kom dan jaag expert." Ze stond snel op en snelde achter hem aan. Toen ze hem voorbij kwam stak ze haar tong naar hem uit en rende met haar korte pootjes voor hem uit. Iets verder stopte ze en snoof de vochtige lucht in. "Ik ruik niks... Jij wel?"

Toen ze hem voorbij kwam stak ze haar tong naar hem uit. De kleine poes liep een eindje weg. Een grijns kwam op zijn gezicht, en langzaam kwam hij achter haar aan."Ik ruik niks... Jij wel?" Zijn reactie was normaal, en hij snoof in de lucht. Hij ging een beetje rond te struiken lopen om hen heen. Er kwam niks zijn neus binnen, behalve misschien een oude vervaagde geur van clangenoten. Hij schudde met zijn hoofd en keek naar de poes."Nee."mompelde hij zachtjes. Hij keek achter zich en probeerde haar in de ogen te kijken. Hij grijnsde naar haar en rende daarna hard weg naar de grote boom die iets verder stond. Of Littlepaw hem achterna kwam wist hij niet, maar hij bleef rennen. Snel keek hij achter zich, maar kon niks zien. Al snel kwam hij aan bij de boom. Met een slippende stop kwam hij tot stilstand. De remsporen kon je zien in de natte grond. De grijze katers zette zijn voorpoten tegen de boom. Klimmen kon hij er maar beter niet in doen, dat ging hij dan ook niet doen. Toen hij zijn poten weer op de grond had draaide hij om zijn eigen as. Tussen de bomen zag hij het kleine beekje. En met een afzet van de boom rende hij naar de beek. Vlak voor het water ging hij staan."Hier zou veel prooi moeten zijn." Hij keek achter zich. "Of niet?" Diezelfde grijns van eerst kwam op zijn gezicht. En daarna keek hij naar zichzelf in het water.

"Nee." Antwoordde hij mompelend. Pff, wat een jaagexperts waren zij zeg, ze grinnikte. Het verbaasde haar toen hij opeens wegrende zonder ook maar iets te zeggen. "Hé Forestpaw, waar ga je heen?" Hij keek niet om maar bleef maar rennen. Ze bracht haar kleine pootjes in beweging en spurtte achter hem aan. Waarom wachtte hij nou niet even? Wilde hij haar kwijt raken ofzo? Bij die gedachten kreeg ze een brok in haar keel. "Wacht nou even!" Schreeuwde ze hijgend, nu zag ze hem even om kijken, maar hij leek haar niet te zien. Ze snakte naar lucht, maar bleef door gaan. Haar longen brandde met elke stap heviger. Ze kon hem niet meer bijhouden en wilde het al bijna opgeven toen hij slippend tot stop kwam. Nog een paar stappen Little, kom op! Ze zette die paar stappen, maar elke ging weer langzamer. Ze probeerde lucht naar binnen te zuigen, maar het ging niet! Ze werd steeds duizeliger en haar zicht werd vlekkerig. Toen zakte ze in elkaar. Rollend op de grond. Lucht, was het enige wat ze kon denken. Maar het lukte niet, ze kon net goed ademhalen en dat maakte haar alsmaar paniekeriger. Tranen sprongen in haar ogen, wat haar alleen maar benauwder maakte. "Hier zou veel prooi moeten zijn." Hoorde ze ergens op de achtergrond. Ze ademde steeds sneller, met haar bek open nu. Steeds minder lucht kwam er binnen, wat haar weer paniekeriger maakte, waardoor ze nog harder ging huilen en ze nog benauwder werd.

Achter hem hoorde hij het hijgen van de kleine poes. Nog met een blij gezicht keek hij om, maar wanneer hij zag dat Little begon te huilen was dat al snel weg. Geschrokken liep hij naar haar toe. Alles wat er eerder was gebeurd vergat hij. Met zijn hoofd duwde hij de poes op de grond. En hij ging erbij liggen. Even kort keek hij hoe het ging met haar. Het ademen ging heel snel. Met zijn voorpoot op haar voorpoot keek hij in haar ogen."Kijk naar mij.", zei hij op een rustige toon."Even alleen naar mij." Hopelijk zou het haar rustiger maken als ze zich zou focussen op hem en niet op het ademen. Hij had het anderen eerder zien doen. Even liet hij het stil."Rustig.", zei hij nog. Forest had niet veel ervaring met dit soort dingen. Toch was alles een beetje vanzelf gegaan. Een stilte viel, waarbij Forest de poes kalm probeerde te maken. Voorzichtig tilde hij zijn voorpoot van de hare af en legde hem onder zijn buik."Gaat hij al wat beter?"

Lucht... Lucht.. Lucht! "Kijk naar mij." Forestpaw stond voor haar. "I-ik krijg geen lucht!" Piepte ze hees. "Even alleen naar mij." Ze deed wat hij zei en keek naar hem. Het was niet moeilijk om zich alleen maar op hem te focussen, aangezien ze daar maanden lang voor had getraind. Ze ademde in en weer uit, in en weer uit. En het lukte! Het ging beter. "Rustig." Ze probeerde nog rustiger te ademen, totdat ze uiteindelijk weer op een normaal tempo zat. "Gaat het al wat beter?" Ze knikte verlegen en kwam overeind. Oww wat gênant, wat verschrikkelijk gênant! Waarom moest dit nou net nu zijn gebeurd terwijl... Ze had het een keer eerder gehad, als kitten. Haar moeder zei toen dat er waarschijnlijk iets met haar longen was, maar aangezien er daarna nooit meer zoiets was gebeurd hadden ze er daarna nooit meer iets mee gedaan. "D-dankje.." Stamelde ze zachtjes terwijl ze de tranen uit haar ogen weg knipperde. "Het gaat wel weer." Ze glimlachte smalletjes. Hij dacht vast dat ze een aanstelster was ofzo, nu had ze het vast en zeker voorgoed verpest!

"D-dankje...Het gaat wel weer.", zei ze met een glimlach. Forest knikte naar haar. Was er iets mis met haar wat ze niet gezegd had? De kater voelde zich schuldig over het harde rennen. En nam voorzichtig afstand. Hij ging zitten en keek een beetje weg van haar. Alles wat er eerder was gebeurd kwam terug tot hem. Maar het gevoel van ongemakkelijkheid was minder, maar dat kon komen doordat Little iets rustiger was dan eerst. Een grote zucht kwam uit zijn mond, en hij ging weer voor haar liggen."Sorry", zei hij op een zijn rustige toon."Maar volgens mij ben je me wat vergeten te vertellen?" Kort lachte hij en keek haar in de ogen. Daarna keek hij snel naar de grond. Kort schudde hij zijn hoofd en ging weer zitten.

Was ze wat vergeten te vertellen? Niet echt, ze had dit zelf ook niet zien aankomen eigenlijk. Ze schudde haar kopje heen en weer. "Ik heb dit nog maar een keer eerder gehad." Zei ze zachtjes. "En toen was ik nog heel jong, ik kan het me niet zo goed meer herinneren." Waarschijnlijk lag het aan het rennen en de opwinding de hele tijd, dat zou een logische verklaring zijn.

"Ik heb dit nog maar een keer eerder gehad." Zei ze zachtjes. "En toen was ik nog heel jong, ik kan het me niet zo goed meer herinneren." Met een bezorgde blik keek hij haar aan. Oh het was dus meer zijn schuld dan hij al dacht."Oh oke.", zei hij terwijl hij een beetje wegkeek van de poes."Zorg goed voor jezelf." Een aardig glimlachje ging haar richting in daarna. De nette kater bleef bij haar zitten en bleef wachten tot ze klaar was om op te staan.

Hij bleef een beetje kortaf. "Zorg goed voor jezelf." Ze knikte met haar oogjes naar de grond gericht. Even bleven ze zo zitten, het was een beetje ongemakkelijk. Waarschijnlijk wachtte hij op haar tot ze verder zouden kunnen. Pff jagen, daar had ze nu echt niet zo'n behoefte meer aan. Maar ze wilde Forestpaw ook niet teleurstellen! Die dilemma's toch ook de hele tijd. "Ik, ik denk dat het beter is als ik even terug ga naar het kamp." Hopelijk klonk ze niet als iemand die zich aanstelde.

"Ik, ik denk dat het beter is als ik even terug ga naar het kamp." Forest keek haar even aan. En ze leek geen zin te hebben om door te gaan, met wat ze aan het doen waren. Een zucht kwam uit zijn mond. Hij ging door op zijn rustige toon."Natuurlijk, Natuurlijk.", zei hij."Ik breng je wel oke? Voel me al schuldig genoeg hierover." Of ze veel hulp nodig had wist hij niet zeker, maar met zijn hoofd duwde hij haar overeind. En voorzichtig probeerde hij te gaan lopen.

- Topic gesloten(?) -