Annoying siblings

Esca had zijn oortjes in zijn nek gelegd toen hij zijn siblings met elkaar zag spelen. Schijngevechten waren niets voor hem, hij kon toch nooit winnen. Hij was de kleinste, dus zijn broertjes en zusjes drukten heb altijd direct met z'n snuitje in het zand. Daar had hij even geen goesting in, nooit eigenlijk, dus bleef hij maar gewoon netjes aan de kant zitten. Hij was nu dan wel de kleinste, maar later zou hij toch weer wat groter zijn als de anderen. Wie wist wat er dan wel niet zou gebeuren. De rossige kitten leek nu alleen maar stuntelig. Als je zijn gedrag nu bekeek ziet zijn toekomst er niet bepaald rooskleurig uit. Maar ooit zou dit een grote bocht nemen. Esca keek even op naar hun moeder, die iets verder zat te kijken naar de spelende kittens. Even keek Esca met een priemende blik naar zijn siblings, waarna hij zich met een plof liet neervallen in het vochtige gras.

Eerst post voor Carlita, daarna open voor de rest van de siblings.

Esca keek direct op toen hij Carlita Emrys tegen de grond zag drukken. Dat was dus iets wat hij al zo vaak mee had gemaakt. Zijn oortjes schoten naar voren toen het poesje naar hem toe liep en hem speels in z'n buikje porde. Even leek hij te twijfelen over wat hij tegen haar zou zeggen, maar uiteindelijk schudde hij met zijn kopje. Hij was een kitten van weinig woorden. Tegenover zijn siblings was hij niet bepaald degene die veel zei. Waarom zou hij ook. "Ik altijd verliezen." mompelde hij uiteindelijk kort en liet zijn blik even langs haar naar de andere spelende kittens gaan.

"En jij veel spieren en vet hebben. ik minder wegen dus jij kan mij versljagen." De jonge kater haalde even zijn wenkbrauw op bij de woorden van zijn sibling. "De niets willen zeggen." mompelde hij koppig en legde zijn oortjes een beetje plat. Hij zou hoe dan ook onderuit haar voorstel kruipen. Hij lag wel goed zo, in het hoge gras. Het puntje van Esca's staart zwiepte zachtjes heen en weer, wachtend op wat ze hierop te zeggen had.

"wat ben jij saai zeg." Hij kneep zijn oogjes dicht bij het zien van de poot die op hem afkwam. Zijn oortjes zakten nog verder in zijn nek bij de mep op z'n kopje. "Als je niet wilt spelen zal je ook nooit een grote kat zijn en zal je misschien bij de mensen moeten gaan leven." Mensen? Esca wenkte even ongemakkelijk met zijn oortjes. "Ik ga nooit bij mensen leven." zei hij direct, niet wetend wat mensen eigenlijk waren. Hij kneep zijn ogen wat verder tot spleetjes en haalde even zijn lip op, waardoor zijn tanden te zien waren. Verder ging de verdediging niet.

"Je weet niet eens wat mensen zijn." De kitten zette zijn vacht op toen zijn zusje naar hem blies. Hij was nog liever op z'n eentje, dan dat hij een discussie moest aangaan met zijn siblings. "Ralph is veel leuker hoor en die weet wél wat mensen zijn!" "Er zijn wel belangrijkere dingen dan mensen." gromde hij zachtjes en zette zichzelf wat rechter, waarna hij richting hun den toeliep. Hij zou geen verdere aandacht meer aan haar geven als ze hem constant wilde laten weten dat iedereen beter was als hem.