New life-

Ze stond aan de rand van het territorium, ze was er wel eens overheen geweest, gewoon om naar Fourtrees ofzo te gaan. Walnut ging zitten en bekeek de uitgestrekte velden met glimmende oogjes. Hoe zou het moeten zijn om gewoon de lijn over te steken zonder schuldgevoelens, zonder het gevoel dat je je Clan kwaad deed. De poes slaakte een zucht een volgde een mus met haar ambere ogen, normaal zou ze er als een speer achter aan gaan, al haar zorgen al weer vergetend, maar vandaag had ze daar geen zin in. Ze wilde vandaag graag de dag rustend spenderen, denkend aan haar dromen die iedere nacht stiekem in haar koppie rond spookte. De apprentice drukte haar staart dichter tegen zich aan in de hoop wat warmte op te vangen. Ze had geluk dat het vandaag niet sneeuwde, wel was er een snijdende koude wind die door merg en been ging. Terwijl ze over het weer nadacht besefte ze dat ze verlangde om terug te gaan naar het kamp, naar de warmte die de katten met elkaar deelden, vooral families. Maar haar familie keek niet eens naar haar om, dus wat maakte het uit. De poes was niet jaloers of verdrietig, het was gewoon zoals het was, soms leek het net of ze geen gevoelens had alsof ze alles maar over zich heen liet gaan. Walnut keek omhoog en glimlachte. Als die walnoot maar nooit op me hoofd zou zijn gevallen, wat dan?

Macavity only

Walnutpaw wilde zich net omkeren om terug naar het kamp te wandelen toen er een kat voor haar neerplofte. Verbaasd draaide de poes zich om. Enkele staartlengtes van haar vandaan stond een rood bruine kater. "Zo dicht bij de grens. Is dat wel zo slim voor een jonge clankat?" Walnutpaw keek hem aan en overwoog de mogelijkheid om de kater gewoon de rug toe te keren en terug te wandelen, zodat ze het uiteindelijk zou vergeten, maar de kater sprak verder. "Wie weet wat er allemaal op de loer licht," Met een uitdagende blik in haar ogen draaide Walnut zich om, 'Zolang jij het enige bent wat op de loer ligt vind ik het niet zo heel eng,' miauwde ze kalmpjes. Dit was vast een rogue, kon niet anders. De poes deed haar bekje even open om zo de geur op te vangen die de kat met zich mee droeg, maar zoals ze al had gedacht droeg hij geen speciale clangeuren met zich mee. Rogues hadden altijd haar aandacht al getrokken, hoe het kon zijn als je de regels aan je laars kon lappen. Ze slaakte een zucht bij de gedachte aan vrijheid en nam weer plaats net voor de grens. Misschien zou dit toch nog een leukere dag worden dan ze dacht.

De poes wilde net aanstalten maken om weg te lopen, maar draaide zich nog op tijd naar hem om. 'Zolang jij het enige bent wat op de loer ligt vind ik het niet zo heel eng,' Een geamuseerde glimlach stond op z'n snoetje bij wat ze zei. "Je zult ook niet bang zijn, als je je tegenstander niet in de ogen kan zien." Met een zwiep van z'n staart trok hij zichzelf recht en stapte de grens over, waarna hij kort langs haar liep. De jonge poes zag er dan wel ontspannen uit, Macavity zag makkelijk dat ze gespannen was. Clankatten stonden niet echt bekend als levensgenieters. Hoe konden ze ook, de mooiste en beste plekjes leken ze te ontwijken. "Ontspan een beetje," mompelde hij plots, bijna terechtwijzend. "Hoe kunnen jullie toch steeds zo leven. Een leven vol negatieve spanning." De kater liep verder langs haar heen totdat hij terug de grens overstak. Tegenover de poes was hij helemaal ontspannen, alsof er een welbekende kat voor hem stond. Ondertussen had hij haar wel kunnen bestuderen, haar kunnen inschatten. Hij leek zich misschien niets aan te trekken van alles, maar hij hield de situatie wel degelijk in de gaten. Moest er plots iets gebeuren, had hij al direct iets klaarstaan.

Walnut schrok toch wel iets toen de kat zich opeens heel dicht bij waande, zijn vacht streek langs haar vacht en ze verstarde even bij de aanraking. "Ontspan een beetje" De kattin verlaagde automatisch haar schouders als teken van ontspanning en hield de kater in de gaten. "Hoe kunnen jullie toch steeds zo leven. Een leven vol negatieve spanning." Ze keek hem verbaasd aan en een twinkeling ontstond in haar ogen. Deze kater rook naar spanning, naar het wilde leven, naar geuren die geen enkele clankat ooit geroken had. " Zo veel slechte spanning is er niet hoor, het is best wel spannend om en clankat te zijn. Één groot avontuur,' Miauwde ze wat naïef, maar vrolijk. Wat zij ze nou? Natuurlijk hadden rogues een veel spannender leven, het leven zonder regels! Het leven waarin ze eigenlijk geboren had moeten worden. De twinkeling verdween meteen uit haar ogen bij de gedachte dat ze nooit die weg op zou kunnen gaan. 'Kan je me een verhaal vertellen?' De poes was verbaasd van haar eigen spontaniteit, maar was er van overtuigd dat deze rogue wel een interessant verhaal had, en dat was precies wat ze nu nodig had.

Walnutpaw was verbaasd door zijn vraag en kon een klein glimlachje niet onderdrukken, was hij serieus? Ze keek de kat even aan en meende een te zien dat hij het echt wilde. Snel herstelde Walnut zich en zette ze haar serieuze gezicht weer op. 'Laten zien?' Miauwde ze zachtjes terwijl ze haar ambere ogen op het uitzicht achter hem had gericht. De uitgestrekte velden, de bomen die ze nog nooit van dichtbij had gezien. De onbekende geuren, andere katten, het loslopende gevaar. Alles wat voorbij deze grens te zien was lokte haar. De poes wilde er heen, verlangde naar de vrijheid zoals rogues leefde, maar ze besloot zich niet helemaal bloot te geven aan de kat. 'Waarom zou je dat doen?' Zei ze kalm. Ze was echt benieuwd waarom een rogue als hij tijd in een poes als zij wilde steken. Rogues dachten toch altijd dat clankatten niks waren? Niet konden veranderen? Met een fonkeling in haar ogen keek ze de kat aan, misschien hoefde zij niet te veranderen. Misschien was een beetje extra nieuwsgierigheid genoeg.

Hij grijnsde even bij het zien van haar uitdrukking. 'Laten zien?' De kater knikte instemmend. 'Waarom zou je dat doen?' Een lach sierde zijn gezicht. Hij likte kort z'n pootje, waarna hij zijn poot over z'n oortje haalde. "Weetje," Hij keek het jonge poesje weer even aan. "Ik heb veel vrije tijd omdat ik me niet moet bezig houden met clangenoten, dus ik neem je met plezier mee om de wereld te laten zien. Dan heb ik zelf tenminsten ook wat te doen." beantwoorde hij haar laatste vraag.

Walnut was verbaasd, oprecht verbaasd. Ze was gewend dat rogues haar minachte, gemeen waren, niet dat ze het ooit lukte haar te kwetsen. Wereld?" stamelde ze de rogue na. Was hij serieus? Hij oogjes flikkerde bij het idee van de open wereld, het enige wat echt iets bij haar los maakte. "Jep, oke, meneer!" De poes sprong op en glimlachte naar de oudere kat. Ze had nu al respect voor hem, en ze zou ieder moment uitvinden hoe een rogue zijn dag spendeerde. "Mijn naam is Walnut, en de jouwe? Ik bedoel uwe!" Ze wist niet welke emotie gepast was bij zo een situatie, maar ze voelde zich ontzettend blij. Als je dat voelde kon het niet fout zijn toch?

"Wereld?" Een geamuseerde grijns verscheen op de rogue zijn snoet bij het zien van het enthousiasme van de clan kat. Die katten wisten ook niets van de buten wereld af. "Mijn naam is Walnut, en de jouwe? Ik bedoel uwe!" De kater richtte zich wat op toen de poes hem vroeg wat zijn naam was. "Macavity," zei hij met een knikte en draaide zich vervolgens om. "Dan zullen we maar direct vertrekken." vervolgde hij en versnelde zijn tempo direct. De plek waar hij natuur wou was een heel eind verder, waardoor ze geen tijd mochten verliezen. Ze mochten de zonsondergang niet missen. Hij vertrouwde er wel op dat de poes, die hem oud genoeg leek, hem wel zou kunnen volgen.

"Macavity," Ze glimlachte naar de kater en nam een stap toen hij zich omdraaide. "Dan zullen we maar direct vertrekken." Met haar nieuwsgierigheid werd ze werkelijk naar de kat toegetrokken, ze wilde meer weten en dat zou ze behalen ook! Macavity wachtte geen seconde en versnelde zijn tempo direct, iets waar Walnut alleen maar van hield. Tempo was haar ding. Ze trok een sprintje zodat ze voor hem uit kwam en wachtte daar op haar nieuwe kennis. Wat zou hij haar laten zien? Wat zou ze vandaag ontdekken? Met glunderende oogjes keek de poes naar de kat. Over de borders heen stappen was niets nieuws voor haar, eigenlijk deed ze het elke dag. Nu deed ze het dus met meer gemak dan eigenlijk mocht, maar de poes was niet te stoppen.