Tired. [OPEN] [FINISHED]

Onderwerp: Tired. [OPEN] [FINISHED] zo 21 sep 2014 - 20:47

Riverpaw's kaken openden zich om een grote gaap te produceren. De schemering begon al te vallen en de kater keek vermoeid naar zijn poten. Hij boog zich voorover over de prooistapel en pikte er een vis uit. De kater was groter geworden, had nu robuuste schouders en grote grijze ogen. Hij begon zijn Apprentice-tijd langzaam achter zich te laten. Nog twee manen en hij zou rijp zijn om een Warrior te worden. Hij merkte zelf dat hij ook steeds handiger werd in het vangen van prooi. In zijn hart was hij echter nog steeds die zes manen oude Riverpaw. Soms voelde hij zichzelf zelfs nog Riverkit, de jonge kitten die altijd speels ronddwaalde in de Nursery tot de Queens genoeg van hem kregen. Waar was de tijd? Riverpaw kwam uit zijn gedachten door een paar katten die hem passeerden en hem daarbij nog net niet raakte. De jonge grijze tabby-kater schudde zijn kop en begon naar de Apprentice's Den te lopen. Binnen was het rustig en langzaam ging de kater zitten, waarna hij zijn vis begon op te peuzelen. Hij keek zo nu en dan om zich heen om te zien met wie hij een praatje kon maken, maar concentreerde zich vooral op zijn lekkere vis.

OOC: Open voor alle RC-Apprentice's (:

Hij zat aarzelend aan de rand van het kamp. Zijn staart veegde soms zenuwachtig over de grond. De avond begon in te vallen en hij moest nodig weer in de apprentice den gaan slapen. Hij was nou al een paar dagen terug en hij was al opgemerkt door meerdere katten, het zou te veel opvallen als hij er niet zou gaan slapen. Toch zag hij er tegen op en hij wist dat hoe langer hij er mee wachtte hoe moeilijker het werd. Hij moest ook nodig eens wat gaan eten, maar ergens voelde hij zich bezwaard en hij wist eigenlijk niet waarom. Dat sloeg nergens op. Hij hoorde evenveel bij de clan als de anderen en hij had alweer wat weten te vangen en naar het kamp gebracht. Toch had hij nog steeds niet gegeten en dat werd tijd. Dus stond hij op en liep in de richting van de prooistapel. Hij zocht een kleine vis uit en pakte die voorzichtig in zijn bek. Meteen begon zijn maag te knorren. Hij draaide zich naar de apprentice den terwijl zijn hart in zijn keel begon te kloppen. Hij moest zichzelf dwingen zichzelf weer in beweging te zetten en naar de apprentice den te lopen. Hij liep voorzichtig naar binnen en keek om zich heen. Hij zag dat zijn plek er nog steeds zo bij lag als dat hij het achtergelaten had, niemand anders was er gaan slapen. Dus liep hij naar zijn nest met de vis in zijn bek. Hij legde zijn vis in het nest en fatsoeneerde het nest een beetje totdat hij er tevreden over was, daarna ging hij erin liggen met de vis tussen zijn voorpoten. Toen pas keek hij om zich heen en bleef de blik in zijn lichtblauwe ogen hangen bij Riverpaw. Hij glimlachte naar de andere kater. “Goedenavond Riverpaw,” zei hij zacht. Hij begon zijn vis op te peuzelen terwijl hij naar Riverpaw keek.

Net toen hij aangesproken werd, sperden Riverpaw's kaken zich open voor een grote gaap. Oeps, dat was niet zo netjes. Vooral de restjes vis die aan zijn tanden kleven waren vast geen pretje om te zien. Wist hij veel dat er daadwerkelijk iemand tegen hem zou gaan praten. Nadat Riverpaw de tranen uit zijn ogen had geknipperd van het lange gapen, wierp hij een blik op de kater die hem aangesproken had. De kater leek zijn naam te kennen, maar Riverpaw deed moeite om de naam van de kater te herinneren. Hij keek naar het uiterlijk. Wat vertelde het uiterlijk hem? Crèmekleurige vacht, donkerblauwe ogen, jonger dan hem zo te zien... aha, Creamypaw! Nu wist hij het weer. Vooral vanwege de crèmekleurige vacht. Niet dat een vacht altijd je naam vertelde, maar goed. 'Creamypaw,' sprak hij begroetend. 'Hoe gaat het ermee?' Riverpaw was benieuwd of hij het hier zou gaan missen als hij verhuisde naar de Warrior's Den omdat hij over maar liefst twee maanden Warrior werd. Hij dacht even na. Nee, hij ging het niet echt missen.

Hij had een hele tijd in de Medicine cat den gelegen. Het stak hem nog steeds dat hij daardoor een deel van zijn leven gewoon kwijt was, een zwart gat. Hij was niet veel bij bewustzijn geweest in die tijd en als hij dat wel geweest was dan wist hij het eigenlijk niet meer. Hij keek naar Riverpaw en begroette de iets oudere kater vriendelijk. Hij nam steeds een hapje van de vis en grinnikte toen Riverpaw gaapte. “Ben je moe Riverpaw?” vroeg hij een beetje plagerig. Het was niet gemeen bedoeld, gewoon een vriendschappelijk plagerijtje. Hij glimlachte toen Riverpaw hem ook begroette. 'Hoe gaat het ermee?' Even gleed er een blik van verdriet door zijn lichtblauwe ogen, maar die verdoezelde hij snel weer. “Ach op zich gaat het wel goed. En met jou?” Hij keek hem geïnteresseerd aan. “Gaat het goed met de trainingen en al zin om een warrior te worden?” Hij nam de laatste hap van zijn vis en likte toen zijn borst en zijn poten schoon. Even staarde hij voor zich uit, maar daarna keek hij de andere kater weer aan. Hij ging liggen en sloeg zijn staart om hem heen. Het voelde toch goed om weer in zijn eigen nest te kunnen liggen.

Riverpaw glimlachte alleen maar op de vraag of hij moe was. Hij wist dat het plagerig bedoeld was en hij veronderstelde dat Creamypaw het antwoord op die vraag ook zelf wel wist. De volgende vraag liet hem echter zijn oortjes verrast naar voren buigen. Het was over het algemeen bekend dat veel Apprentice's naar het Warrior-schap uitkijken en anderen weer bang waren. Zijn gevoel was meer naar het blije toe. 'Met mij gaat het zeer goed,' snorde hij enthousiast. 'Ik denk dat volgende maan, wanneer ik 11 maanden oud word, het vooral nog herhalingen zullen zijn qua training en dat ik er dan klaar voor ben.' Hij keek Creamypaw trots aan. 'En jij?' vroeg hij glimlachend. 'Gaan jouw trainingen ook goed? Wie is jouw mentor?' Zijn stem klonk nieuwsgierig en zijn grijze ogen keken Creamypaw vol belangstelling aan.

Hij vond het fijn om het enthousiasme van Riverpaw te zien, dat deed hem goed. Hij was blij dat zoveel apprentices uitkeken naar het worden van een warrior. Hijzelf had dat eigenlijk niet. Hij zag er tegen op, bang dat hij zou falen en dat ze niks aan hem zouden hebben. Nou mocht hij nog fouten maken, maar dan zou er van hem verwacht worden dat hij het goed deed. 'Gaan jouw trainingen ook goed? Wie is jouw mentor?' Zijn blik werd even afwezig, voordat hij Riverpaw weer aankeek. “Moeizaam en ik heb wel een achterstand opgelopen doordat ik zo’n tijd in de Medicine cat den heb gelegen. Voor het ongeluk was Rebelvoice mijn mentor, maar ik denk dat ik een nieuwe mentor krijg tijdens de volgende ceremonie.” Hij keek even naar zijn poten. “En wie is jou mentor Riverpaw?” vroeg hij toen hij zijn ogen weer naar hem opsloeg.

Riverpaw keek een beetje verbaasd naar de afwezig lijkende kater. Ook hij dwaalde wel eens af in zijn gedachten, maar hij vroeg zich een tikkeltje bezorgd af waar de kater aan dacht. Hij keek niet erg vrolijk om eerlijk te zijn. Het leek eerder alsof er een duizend en één zorgen door zijn kopje maalden. Hij wachtte echter maar even om te vragen en luisterde naar Creamypaw's antwoord. Een ongeluk? Welk ongeluk? Riverpaw schaamde zich een beetje omdat hij zo weinig over Creamypaw wist, maar de kater wist uiteindelijk ook niet zoveel over hem. Dat bleek maar weer toen hem een wederkerige vraag werd gesteld. 'Eerst Highfive, maar daarna Secretvoice,' beantwoordde hij Creamypaw's vraag terwijl hij aan zijn twee zeer van elkaar verschillende mentors dacht. Hij richtte zijn aandacht echter weer volledig tot Creamypaw, waarna hij even nadacht over hoe hij zijn vragen zou formuleren. 'Waarom keek je daarnet zo bezorgd?' vroeg hij een tikkeltje aan de bezorgde kant. 'En over welk ongeluk had je het eigenlijk?' Zijn blik werd echter opgewekt toen hij de kater opnieuw aankeek. 'Hé, ik word over één maan waarschijnlijk Warrior, misschien kun je dan eens met me meegaan op een door mijn geopende patrouille en kan ik je dingen leren die ik weet!' Hij keek Creamypaw enthousiast aan, wachtend op diens antwoord.

OOC: Oeps, beetje later, haha. Was het topic uit het oog verloren, sorry (:

Hij glimlachte naar Riverpaw toen de andere kater antwoord gaf op zijn vraag. “Wat leuk.” Zei hij over de mentors van Riverpaw. Je kon horen dat hij dat ook meende. Het leken hem goede mentors en opnieuw was hij nieuwsgierig wie zijn nieuwe mentor zou worden. 'Waarom keek je daarnet zo bezorgd?' Hij wiebelde even met zijn oren omdat hij niet zo goed wist hoe hij op die vraag moest antwoorden. “Ik vind het spannend wat er nu met mij gaat gebeuren. Hoe ik de trainingen weer op ga pakken en wie mijn mentor zal worden. Het is gewoon spannend denk ik.” Er klonk een aarzeling door zijn stem, omdat hij zelf niet zo goed wist waarom hij zo gekeken had. 'En over welk ongeluk had je het eigenlijk?' Hij keek opnieuw naar zijn poten, maar daarna keek hij Riverpaw recht aan. “Tijdens een patrouille werden wij aangevallen bij de grens door een groep zwerfkatten. Het is allemaal een beetje vaag wat er nou gebeurde het ging heel erg snel en ik ben er gewoon een deel van kwijt, maar ik ben in ieder geval buiten westen geraakt. Ik ben daardoor een paar weken buiten bewustzijn geweest.” Het had hem een trauma opgeleverd die hij probeerde zoveel mogelijk te onderdrukken. 'Hé, ik word over één maan waarschijnlijk Warrior, misschien kun je dan eens met me meegaan op een door mijn geopende patrouille en kan ik je dingen leren die ik weet!' Er verscheen weer een glimlach om zijn lippen en er ontstond enthousiasme in zijn lichtblauwe ogen. “Dat lijkt mij erg leuk Riverpaw. Je kunt mij altijd vragen als je mij nodig hebt.” Hij vond het heel leuk dat de andere kater dat aan hem vroeg. Misschien kwam het dan toch allemaal goed.

OOC: Don't worry, dat is niet erg =) .

Riverpaw luisterde aandachtig naar het verhaal van Creamypaw. Het leek hem echt vreselijk om bij één van de belangrijkere patrouilles buiten bewustzijn te raken door een aanval en vervolgens je tijd te moeten spenderen in een Den waarin je nauwelijks wat kon betekenen voor de Clan. Nu was de kater boven alles ook nog eens achterop geraakt en zou hij weer een hoop tijd moeten inhalen. Maar als het moest zou Riverpaw hem helpen, hield hij zichzelf voor. Een Clangenoot in de steek laten wanneer hij je het meeste nodig had was niet aan hem besteed, hij zou helpen waar hij kon. 'Maar je hebt er gelukkig niks aan overgehouden,' concludeerde Riverpaw, ook al wist hij niet helemaal zeker of dat wel waar was. De kater had toch niet gehinkt of zo. Ook leek hij mentaal nog helemaal in orde te zijn en hij hoorde ook nog goed wat Riverpaw zei, dus hij was in elk geval niet blind of aan één kant doof. 'Behalve die afschuwelijke trauma dan,' mompelde hij. Het was echter niet te missen dat de kater zijn voorstel goed vond en dat werd ook gezegd, waardoor Riverpaw een tikkeltje fier zijn kopje in de lucht stak. Waarschijnlijk kwam er binnenkort een Ceremonie aan waarbij zijn naam omgeroepen zou worden en waar hij, tegenover al zijn Clangenoten, uitgeroepen zou worden tot Warrior. Dan moest hij de o zo bekende nachtwake doen en vervolgens kon hij aan de slag gaan. Hij verwachtte nog niet meteen een Apprentice, maar die zou hij dan over een paar manen vast en zeker krijgen. Misschien kreeg hij, zoals ze zelf al had geopperd, Fantasykit wel als zijn Apprentice! Hij wierp een blik op Creamypaw. 'Sorry, ik dwaalde een beetje af,' grinnikte hij. 'Ik ben aan het denken aan de kitten die ik graag tot mijn Apprentice zou hebben later. Ze heet Fantasykit en ze is echt heel schattig.' Hij grinnikte even. 'Ben ik dat alleen of heb jij ook al iemand ontmoet die jij later graag als je Apprentice zou willen hebben?' Riverpaw keek nieuwsgierig naar Creamypaw, wachtend op antwoord.

'Maar je hebt er gelukkig niks aan overgehouden,' Hij schudde zijn kop. “Nee, gelukkig niet. Ik ben er weer helemaal van hersteld en de littekens zitten onder mijn vacht, die zie je toch niet. Daar heb ik echt geluk mee gehad het had heel anders kunnen lopen, maar dat is niet gebeurd dus er zou wel een reden zijn waarom ik hier nog steeds rondloop.” Ja, daar had hij echt geluk mee gehad. 'Behalve die afschuwelijke trauma dan,' Hij keek naar Riverpaw en slikte. Hij probeerde altijd te doen alsof het niet zo was, alsof het hem niet geraakt had, maar natuurlijk had dat het wel. Het had hem heel veel pijn gedaan, maar die liet hij niet aan anderen zien, daar wilde hij niemand mee belasten. “Ach, het valt wel mee.” Zei hij zacht. Je kon horen dat hij het probeerde goed te praten. Toen Riverpaw over het mentorschap begon glimlachte hij weer en lachte zacht om het enthousiasme van Riverpaw, dat vond hij echt heel leuk om te zien. Hijzelf zat daar nog niet zo over na te denken. “Leuk dat je iemand weet en hopelijk kiest Dawnstar jou als haar mentor, maar je moet er altijd rekening mee houden dat dat niet gebeurd hè?” Zei hij voorzichtig. Hij wilde Riverpaw niet van streek maken, maar het was natuurlijk helemaal niet zeker wie Dawnstar koos. “Maar ik heb daar nog niet over nagedacht. Ik wil eerst zelf alles goed weten en wie weet dat ik dan ooit een leerling krijg, maar ik denk dat dat bij mij nog wel een hele tijd gaat duren.” Hij staarde kort voor zich uit.

Riverpaw wist dat Creamypaw zijn trauma goed probeerde te praten door te doen alsof het helemaal niet zo erg was, maar Riverpaw wist wel beter. Ook al had hij zelf nog niet echt iets traumatisch meegemaakt, hij kon zich goed voorstellen dat Creamypaw zich er niet goed over voelde. Hij kon zich ook goed voorstellen dat de kater er liever niet over wilde praten en hield er daarom ook maar gewoon over op. 'Dat weet ik,' sprak hij rustig op de vraag van Creamypaw, waarna hij lichtelijk glimlachte naar de kater. Ja, hij wist dat hij mogelijk niet gekozen zou worden, maar dat was voor hem geen reden om zijn hoop op te geven. Ooit zou hij zelf zo volleerd zijn dat hij toch zelf een Apprentice kreeg en als die tijd rijp was, zou hij hem zo goed mogelijk proberen op te leiden. Hij wierp een blik op Creamypaw toen deze iets zei en vervolgens voor zich uit staarde. 'Luister,' sprak hij zo rustig mogelijk, 'het wilt niet zeggen dat dat ongeluk je voor je hele leven heeft beïnvloed. Wie weet leer je even snel bij als de anderen en ben je binnen een mum van tijd Warrior. Niemand heeft gezegd dat je als Warrior geen fouten kan maken, zelfs mentors kunnen nog fouten maken. Het is echter de kunst om ervan te leren en te leren hoe het de volgende keer anders moet.' Hij kwam overeind, liep naar Creamypaw toe en gaf deze bemoedigend een kopje.

Het stelde hem gerust dat Riverpaw zei dat hij wist dat het kon dat hij niet als mentor gekozen werd van de kitten waarvan hij graag mentor wilde zijn. Hij was al even bang dat het daardoor als een hele grote teleurstelling kwam als het niet het geval was. Hij dwaalde kort weer af met zijn gedachten, maar dat duurde niet lang. 'Luister,' Meteen keek hij Riverpaw weer aan en luisterde naar wat hij vertelde. Er verscheen een dankbare glimlach om zijn lippen en toen Riverpaw hem een kopje gaf ging hij zitten en gaf de andere kater een kopje terug. “Dankjewel Riverpaw. Ik ben blij om dat te horen en ik weet ook wel dat je gelijk hebt. Toch ben ik soms bang dat ik het niet meteen weer goed oppak, maar ik weet ook wel dat ik nog wel even de tijd heb. Ik hoop inderdaad niet dat het mijn hele leven gaat beïnvloeden, maar dat hoeft natuurlijk ook niet. Ik ben echt blij dat je het zegt, dat doet mij goed.” Hij gaf Riverpaw nog een kopje. “Zullen we maar gaan slapen?” Er kwamen steeds meer apprentices binnen en anders zouden ze ze storen met hun gepraat. Hij was ook best wel moe. Het gesprek had hem wel echt goed gedaan. Misschien kon Riverpaw wel een vriend van hem worden. Hij mocht de kater graag en hij hoopte dat de kater vaker met hem wilde praten en samen op pad wilde gaan.

Riverpaw kon het opgeluchte gevoel dat hij had niet omschrijven toen Creamypaw het met hem eens was. Het had namelijk zomaar gekund dat hij iets verkeerds had gezegd en dat hij de kater met zijn woorden helemaal niet opbeurde, maar juist dieper in de put liet vallen. Riverpaw was elke dag zo bezig met zijn Clangenoten dat hij graag dingen goed wilde doen. Aan de andere kant werd zijn loyaliteit soms zwaar op de proef gesteld omdat hij katten van andere Clans ontmoette, maar deden nog een paar Warrior's of Apprentice's van RiverClan dat niet? Hij zou het het beste maar nooit zeggen tegen één van zijn andere Clangenoten, want anders zwaaide er wat voor hem en werd hij binnenkort misschien geen Warrior. De kater wierp een blik opzij en glimlachte naar Creamypaw. 'Misschien is dat wel het beste,' beantwoordde hij de vraag, waarna hij even nadacht. 'Creamypaw,' sprak hij, waarna hij glimlachte, 'zou je het misschien zien zitten om morgen samen wat te gaan doen voor de Clan? Misschien kan ik je wel enkele vechttechnieken leren die ik goed ken.' Hij bewoog enthousiast met zijn oortjes bij het idee dat hij een jongere en vooral onzekere Apprentice goed kon helpen. Zou Secretvoice trots op hem zijn? Hij dacht even na. Ja, Secretvoice zou vast trots op hem zijn!

OOC: Er kan een ander topic aangemaakt worden in het territorium? :3

Zijn aandacht werd weer naar Riverpaw getrokken toen de andere kater zijn naam noemde en hij keek hem nieuwsgierig aan. 'zou je het misschien zien zitten om morgen samen wat te gaan doen voor de Clan? Misschien kan ik je wel enkele vechttechnieken leren die ik goed ken.' Hij knikte meteen enthousiast. “Lijkt mij leuk Riverpaw.” Er verscheen een grijnsje om zijn lippen. “Onderschat me maar niet hoor.” Er klonk iets ondeugends door in zijn stem terwijl hij dat zei. Vechttechnieken was wel altijd zijn sterkste punt geweest en als het vriendschappelijk was vond hij het leuk om te doen. “Zullen we dan ook samen oefenen met jagen? Daar heb ik nog veel te leren namelijk.” Hij glimlachte naar Riverpaw. “Dat zou mij echt helpen.” Hij legde zijn kop op zijn voorpoten en deed zijn ogen dicht. “Tot morgen dan Riverpaw.” Zijn stem klonk opeens moe en het duurde niet lang of hij sliep al.

[Topic uit]

OOC: Ja! Open jij hem?

Onderwerp: Re: Tired. [OPEN] [FINISHED]