sometimes you have to take risks for food

Ze legde stapje per stapje een afstand af. Lightleaf was al de dood voor gebeten te worden door adders. Ze had nog veel te veel te doen, doodgaan stond daar niet bij. Haar maag knorde zo hard dat ze vreesde dat hij alle prooi zou verjagen. Een grijns speelde rond haar lippen toen ze muis rook. Soepel liet ze zich in de houding zakken. Haar vacht sleepte tegen de bijna bevroren grond. Er begon zich speeksel te vormen in haar mond. Ze spande haar achterpoten en maakte zich klaar om te springen. Net toen ze sprong zag ze een adder tevoorschijn komen. Ze sloeg verwilderd met haar poten in de lucht. Nog net op tijd kon ze het muisje vangen. Het was op puur geluk. Blazend schuifelde ze achteruit. Het was vreemd dat die niet aan een winterslaap deed. Misschien moest dat nog komen. Haar ogen flitsten in het rond. Misschien moest ze nog anderen waarschuwen. Lightleaf rook Thunderclan geur. Zoekend keek de bruine poes rond tot ze hem of haar zag.

(open+Bright)

'Hey Light!' riep de Thunderclanner. Lightleaf draaide zich om, ze vond die verkorte namen wel grappig. Ze deed haar mond open om de apprentice te waarschuwen. 'Dat was je naam toch? Lightleaf. Dat is grappig want het rijmt op Bright en dat is mijn naam! Nou eigenlijks is het Brightpaw.. maar stel je voor als mijn warriornaam Brightleaf word! Dan zijn we Light en Brightleaf! Dat zou grappig zijn, toch?' Voordat ze iets kon zeggen kwam de woordenvloed op haar af. 'Supergrappig,' mompelde ze droogweg. Blijkbaar zei ze het te stil want de apprentice bleef maar door gaan. 'Dus, was je op jacht? Geweldig! Ik wou dat ik kon jagen, dan kon ik mee helpen, maar mijn mentor heeft nog geen tijd gevonden om me te trainen.. Jammer. Maar ach, maakt niet uit toch? We moeten wel vrolijk zijn toch, anders word het zo saai.. Dus daarom ben ik ook vrolijk! En, hoe gaat het met jou?' Lightleaf staarde haar aan. Het was net of ze al haar woorden gestolen had. Met grote ogen keek ze naar de poes, blijkbaar wachtte ze op iets. 'Euh,wel...' begon ze. De warrior keek eens van links naar recht of ze iets zocht. 'Adders! Ja, er zijn hier adders die nog niet aan hun winterslaap bezig zijn, goed dat je vrolijk bent, en met mij alles goed,' antwoordde ze heel snel achter elkaar. Lightleaf verwachtte dat als ze stopte met praten Brightpaw weer zou beginnen. Ze stapte van de stenen af naar de kant. De warrior vermoedde dat er daar minder adders gingen zitten. Met een zwaai van haar staart nodigde ze Brightpaw uit haar te volgen.

'Mooi zo! Het mag misschien leafbare zijn maar dat betekent niet dat alle katten zich slecht moeten voelen van de honger, toch?' glimlacht de poes. Lightleaf knikte, het had geen zin om er verder op in te gaan. Ze vermoedde dat er nog wat ging volgen. 'Maar, eh, wat zijn adders?' vroeg ze.  De bruine poes moest zichzelf eraan herinneren dat ze met een apprentice stond te praten,die -als ze haar moest geloven- nog niet getraind was. Ze liet een kleine stilte vallen terwijl ze stond na te denken over hoe ze dat zou zeggen. 'Ze zijn gevaarlijk,' begon ze. Goed, daar wist ze vast veel mee. 'Ze zijn meestal bruin en heel snel, een beetje als een uitgerekte, platgestampte muis, maar dan groter en niet zo dik. En bruin,' Ze fronste, misschien als je veel fantasie had.

De poes vroeg of het net slangen waren, Lightleaf knikte, blijkbaar was haar uitleg nog beter geweest dan verwacht. Haar idee over haar uitlegkunsten sterkte nog wat aan. Nu ze er verder over nadacht, eigenlijk leek een adder best wel op een muis. Als het een bruine, lange, platgestampte muis was. Met veel Fantasie. 'Slangen.. Toevallig ken ik een Snakekit. Ik leidde hem rond in het kamp en vertelde allemaal verhalen. Dat was erg leuk!' vertelde Brightpaw. Lightleaf fronste, Snakekit? Ze had nog wel zo haar best gedaan om een paar namen te onthouden van die kleine pluizeballen. 'Anyhow- Deze 'Adders' zijn gevaarlijk?' De warrior vermoedde dat dat een retorische vraag was. 'Dan zal ik op mijn hoede blijven!' antwoordde de apprentice haarzelf. Lightleaf glimlachte goedkeurend naar haar. 'Hoe zit Snakekit eruit? Leuke naam,' ze deed haar best om niet haar schaamte toe te geven toen ze het zo achteloos mogelijk vroeg.

Lightleaf luisterde aandachtig naar de uitleg van de apprentice,eigenlijk had ze best een mooie stem. Ze knikte aandacht en probeerde zich een beeld van de kitten te vormen. Ze keek op bij het weetje van blauwe ogen hebben. Daar moest ze zelf eens naartoe kijken als ze ooit kittens kreeg. Kittens...Met Hate dan. Ze vroeg zich af hoe ze het dan gingen doen, als die kleine katten hun vader wouden zien zou de clan ervan moeten weten en dan...De poes liet een lange zucht ontsnappen, daar gingen nog problemen bijkomen. Lightleaf keek op. Ze was even vergeten met wie ze hier stond. De poes vroeg zich af of ze haar zucht gehoord had. Ze schraapte haar keel. 'Dus..bedankt voor de uitleg,'glimlachte ze een beetje laat.

'Waar dacht je aan? En waarom zuchtte je?' vroeg Brightpaw. Lightleaf keek haar aan en bedacht hoe lang het zou duren totdat zij ook met zulke problemen zat. Niet dat vaak zulke liefdesverhalen als het hare voorkwamen, maar toch. Misschien hielt iedereen het gewoon geheim. 'Aan wat je zei, dat niet iedereen er triest moet bijlopen,' loog ze. De poes gooide er nog een glimlach achteraan, maar hij was zo weemoedig dat ze haar eigen eigen woorden ontkrachtte. Ze rekte zich uit en begon zich te wassen. Ze begon Brightpaw wel aardig te vinden, los van het feit dat ze héél nieuwsgierig was.

Ze knikte. 'Ja! Zo veel mogelijk katten moeten vrolijk zijn want... ja dat is gewoon leuk! Zo lang ik leef ga ik katten vrolijk proberen te maken. Dat vertelde ik ook aan Glowpaw,' zei ze. Lightleaf glimlachte en knikte. Dat wou ze ook wel. De warrior kon wel een gezicht op Glowpaw plakken. 'Het is wel lastig om mensen niet teleur te stellen, als je het te veel wilt ben je zelf misschien niet gelukkig genoeg,' bedacht ze zich luidop terwijl ze opnieuw speurde naar een prooi. Het gesprek ging nog filosofisch worden, voelde Lightelaf aan.

'Hmm, ja. Maar dan moet je gelukkig worden! Dat klinkt lastig.. maar hey, ik kan het en de helft van de katten die ik ontmoet noemt me dom. Dan moet het niet moeilijk zijn voor slimme katten, am I right?' brabbelde ze. Lightleaf kon helemaal niet volgen dus knikte ze maar. Ze lachte er nog bij ook. Na even denken dacht ze wel dat ze het door had. Misschien was de poes dom en daarom gelukkig. Dat kon ook wel. Ze keek naar de lichtgekleurde poes en kon het niet over haar hard verkrijgen om het te zeggen. 'Het zou kunnen dat je juist slimmer bent dan hen, en dat weten ze niet dus zijn ze dom,' bedacht ze zich, half tegen zichzelf, half tegen haar nieuwe filosofie partner.

Daar moest Brightpaw even over na denken. Eigenlijks had Lightleaf hier wel een punt. ''Hmm, ja dat klopt!'' glimlachte ze. ''Maar ik denk, hoe gelukkiger je bent hoe slimmer je leeft. Want gelukkig zijn is slim! Ik bedoel, wie wil dat nou niet?'' Ze hadden hier eigenlijks best wel een diep gesprek over het leven. Maar voor Bright was dat best wel normaal. ''En als je alleen maar de slechte kant van dingen ziet ben je dom want dan word je ongelukkig.'' Wat had ze toch weer een goede logica.

Lightleaf moest lachen toen Brightpaw haar gelijk gaf. 'Maar ik denk, hoe gelukkiger je bent hoe slimmer je leeft. Want gelukkig zijn is slim! Ik bedoel, wie wil dat nou niet?' babbelde ze. De warrior haar aandacht was dieper op het gesprek in laten gaan. Ze woog de apprentice haar conclusie af. 'En als je alleen maar de slechte kant van dingen ziet ben je dom want dan word je ongelukkig,' legde ze verder uit. De wind rukte aan haar vacht. Ze hielt zichzelf voor om Brightpaw niet te onderschatten.'Maar als je weigert de slechte kant te zien, kun je een probleem krijgen,' trots sprak ze haar nieuwe gedachte uit. Ze werd hier vrolijk van. In haar hoofd herhaalde ze nog eens wat ze gezegd had. Over dat onderwerp had ze nog niet zo vaak nagedacht. Lightleaf glimlachte om haar eigen ontdekking.