~Like always~

Hij was boven op een uitstekende rots gaan zitten. Met een wat opgejaagde blik in zijn lichtblauwe ogen keek hij uit over het gebied. Hij was al een behoorlijk stuk highstones ingelopen, waardoor hij veel kon zien. Hij wist eigenlijk ook niet zo goed waarom hij hier heen gegaan was. De extra verantwoordelijkheden die hij op zijn schouders gekregen had waren zwaar en het verliep niet allemaal zoals hij wilde. Logisch eigenlijk, want hij had te maken met andere katten. Ook die katten veranderde en daar kon hij niets aan doen. Waren zijn ouders maar niet dood gegaan, dan had hij om hulp kunnen vragen bij hen. Was Bravesoul maar niet doodgegaan. Nou moest hij toezien hoe zijn kittens serieus en droevig waren geworden, hun naïviteit was verwoest. Dan had hij zijn volgende nestje kittens gewoon zien opgroeien, maar nu moest Creamypaw die taak overnemen. Dat wilde hij met heel zijn hart, omdat hij om Bravesoul gegeven had, omdat het zijn beste vriend was geweest. Het rare was alleen dat hij het idee kreeg dat er dingen langs hem heen begonnen te glijden, dat hij niet alles meer oppikte. Betekende dat dat het te veel voor hem was? Hij wilde iedereen zo graag helpen, vooral Riversong. Hij wilde niet dat ze het alleen moest doen. Hij zuchtte even zacht en bewoog rusteloos met zijn oren. Al zijn spieren waren gespannen en het leek of hij op het punt stond om in te storten, al was dat niet zo. Hij ging altijd door, omdat dat van hem verwacht werd, omdat ze hem zo kende.

[First Owlflight]

Hij werd ruw uit zijn overpeinzingen gehaald toen een stem tussen de rotsen echode. Meteen had hij zin om zichzelf een schop te verkopen. Hij had niet goed genoeg opgelet, anders had hij de andere kat al sneller in de gaten gehad. Het was een windclan poes, dat kon hij ruiken toen de geur hem bereikte. Hij draaide zijn kop en toen zag hij haar. Een bruine poes die duidelijk op zoek was naar hem. Hij stond op en sprong van de rots af zodat hij naast haar terecht kwam. “Creamypaw.” Zei hij vriendelijk, maar toch iets wantrouwig. Ze kwam uit een andere clan, dus je wist het maar nooit. “En wie ben jij?” Hij knikte haar even respectvol toe, terwijl hij haar scherp in de gaten hield.

“Hallo Owlflight.” Begroette hij haar terwijl hij iets meer ontspande. Het leek hem niet dat ze van plan was om hem iets aan te doen. “Ik moest wat dingen overdenken, soms heb ik het idee dat het leven met mij aan de wandel gaat in plaats van andersom.” Er ontstond een droog grijnsje om zijn lippen terwijl hij ging zitten. Er was niets meer te zien van de onrust die hij daarvoor gevoeld had, dat had hij alweer weggestopt. “En jij?” Vroeg hij terwijl hij nieuwsgierig met zijn oren bewoog.

Een droevige glans verscheen in zijn ogen toen ze antwoord gaf. “Dat gevoel ken ik.” Zei hij zachtjes, niet in staat om zijn stem meer te verheffen. Bravesoul zijn lichaam die dood het kamp binnen gebracht werd stond nog vers op zijn netvlies. “Gelukkig houden ze ons in de gaten in starclan.” Zijn stem trilde terwijl hij naar de lucht keek, maar daarna keek hij Owlflight gauw weer aan. Hij toverde een glimlach om zijn lippen en liet het droevige gevoel van zich afglijden, tenminste dat probeerde hij. “Wie is er naar starclan gegaan?” Vroeg hij toen weer rustig.

Hij slikte want ook dat gevoel herkende hij. Bravesoul was dan wel niet zijn mentor geweest, maar wel zijn beste vriend. De laatste keer dat ze met elkaar gesproken hadden was na het gevecht met de thunderclan. Hij had hem nog naar het kamp begeleid, maar daarna hadden ze het beide druk gehad. Hij vond het vreselijk dat ze niet nog één keer met elkaar hadden kunnen ravotten of jagen. Hij miste zijn vriendschap en wijze woorden. “Het heeft alleen geen zin om spijt te hebben van dingen die niet meer terug te draaien zijn.” Zei hij toen zachtjes. “Bij elke geliefde die ik kwijt raak denk ik wel weer had ik maar, maar er valt niets meer aan te doen.” Hij keek haar met een waterig glimlachje aan. “En dan denk ik zij zouden ook niet willen dat ik zo dacht, zij zouden willen dat ik gewoon door zou gaan. Niet vergeten, maar wel verder leven.” Opnieuw gleed zijn blik naar de lucht, al was het licht en was er dus geen ster te zien.

Toen Owlflight vroeg wie hij allemaal verloren had ging hij zitten. Zijn blik richtte zich weer op die van haar. “Mijn vader heb ik nooit gekend, want hij was gestorven voordat ik geboren werd. Mijn moeder Lovefeather probeerde zowel een moeder als een vader voor mij te zijn. Toen ik bijna drie moons was sloop ik stiekem het kamp uit. Mijn moeder was mij gevolgd zonder dat ik dat doorhad en toen kwam ik een gemene rogue tegen. Mijn moeder sprong voor mij voordat de kater mijn keel door kon bijten, daarmee redde ze mijn leven. Ze vermoorde de rogue maar ze was zelf ook heel erg gewond en ze stierf niet veel later met een troostende glimlach om haar lippen ook al had ze nog zoveel pijn. Stormwise, toen nog Stormstar probeerde mijn schuldgevoel af te praten. Hij was als een vader voor mij en het doet me pijn dat ik nooit echt afscheid van hem heb kunnen nemen. Net als ik geen afscheid heb kunnen nemen van Smoketear de warrior die mij leerde dat ik niet nutteloos was. Ze zijn allebei gestorven toen ik in coma gemept was door een groep rogue katten die onze patrouille aanvielen.” Hij stopte even en probeerde de tranen uit zijn ogen te knipperen. Het deed pijn om alles weer boven te halen, al wist hij dat het goed was om er over te praten. Hij zag deze windclan poes er niet voor aan dat ze het tegen hem zou gebruiken. “Enkele dagen geleden is mijn beste vriend naar starclan gegaan. De zoon van Smoketear, Bravesoul. Hij vroeg mij zo snel hij wist dat hij kittens kreeg of ik peetvader wilde worden, natuurlijk zei ik ja. Ik ben hem alleen niet en ik wilde dat ik meer kon doen.” Zijn stem sloeg over en hij staarde naar zijn voorpoten. “De kittens zijn veranderd, ze zijn ze stil.” Hij moest aan zichzelf denken na de dood van zijn moeder. Hij wist wat ze doormaakten en dat maakte het zo moeilijk, omdat hij wist dat je daardoor inderdaad veranderde. Een deel van jezelf zou die last voor altijd mee moeten dragen. Tranen drupte op zijn voorpoten terwijl hij voorovergebogen zat en opeens hield hij zijn adem in. Hij deed zijn ogen dicht en dwong zichzelf te kalmeren. Daarna blies hij zijn adem weer uit en keek Owlflight weer aan. Zijn lichtblauwe ogen stonden weer rustig en vriendelijk alsof er niets gebeurd was. “Hoe heette jou mentor?” Vroeg hij toen zacht.

Hij wiebelde haar verontschuldiging weg met zijn oren, een waterig glimlachje rond zijn lippen. “Dat is niet erg.” Wapperde hij haar verontschuldiging nog verder weg. “Het is juist wel goed voor me als ik er soms over kan praten.” Vervolgde hij toen. “En jij hebt een goed luisterend oor.” Er kwam iets plagerigs in zijn ogen terwijl hij haar aankeek. Hij meende wel wat hij zei, maar hij probeerde haar schuldgevoel weg te halen want dat was helemaal nergens voor nodig. “Firework,” Zijn stem klonk respectvol terwijl hij dat zei. “Hopelijk heeft ook hij rust gevonden in starclan.” Hij veegde zacht met zijn staart over de rots. Er ontstond opnieuw een glimlachje om zijn lippen toen ze zei dat hij een goede peetvader zou zijn. “Ik hoop het, dat hoop ik echt. Ik hoop dat ik ze een beetje kan opvrolijken. Riversong is alleen nog een keer zwanger van Bravesoul.” Er trok een bezorgde frons in zijn voorhoofd. “Ik weet dat ze het goed zal doen dat is het niet, maar voor hen zal ik helemaal een vaderfiguur moeten zijn.” Hij zuchtte even zacht. “Soms twijfel ik of ik dat wel kan.” Fluisterde hij toen.

“Denk je?” Vroeg hij hoopvol toen ze zei dat ze er wel overheen kwamen. Hij hoopte zo dat ze daar gelijk in zou hebben. Het was gewoon moeilijk te geloven door de manier waarop ze nu reageerde. Toen dacht hij aan zichzelf, met hem was het toch ook goed gekomen? Maar was dat eigenlijk wel zo. Zijn leven was een puinhoop en dat was niet de eerste keer. “Het is allemaal gewoon zo’n zooitje.” Zuchtte hij toen. Hij keek Owlflight weer  aan. “Zijn jou..zijn jou ouders er nog?” Vroeg hij toen voorzichtig. Hij hoopte niet dat hij haar van streek maakte, want dat was niet de bedoeling. Hij was blij dat hij haar tegen gekomen was. Het deed hem goed om met haar te praten, ze was aardig. Het maakte hem niet uit dat ze uit de windclan kwam, het lichte geknaag in zijn achterhoofd negeerde hij.

“Dat spijt me voor je.” Zei hij zachtjes. Een warm glimlachje ontstond rond zijn lippen terwijl hij haar aankeek. Hij mocht haar, ze was aardig. “Dankjewel dat je naar me wilde luisteren, dat heeft me goed gedaan.” Hij gaf haar een respectvol knikje toen hij dat zei. “Hopelijk duurt het weer een hele tijd voordat katten zich bij de starclan voegen, al zou dat waarschijnlijk altijd door blijven gaan.”

Hij neeg even zijn kop voor haar toen ze hem ook bedankte. “Geen dank Owlflight,” Hij tilde zijn kop weer op en glimlachte nogmaals naar haar. "Ik denk dat het leven nogal betekenisloos zou worden als het voor altijd zou blijven duren" Hij knikte meteen en keek even naar de lucht, maar daarna keek hij weer naar haar. “Daar heb je helemaal gelijk in, maar voor sommige katten eindigt het zo vroeg.” Hij zuchtte even zacht. “Maar Starclan zou daar wel een hele goede reden voor hebben en ze zijn nooit echt weg.” Hij sloot even zijn lichtblauwe ogen, waardoor hij de katten die hij liefhad op zijn netvlies verschenen. Hij deed zijn ogen weer open en knipperde een paar keer, voordat hij haar weer aankeek. Toen stond hij op en knikte naar het riverclan territorium. “Misschien moet ik maar weer eens terug gaan, voordat ze mij gaan missen.” Verontschuldigde hij zich toen voorzichtig.