Failing

Met rustige, korte passen wandelde de jonge kattin verder. Haar goudgele ogen stonden ontspannen, maar diep vanbinnen voelde ze de schuld. Ze voelde zich schuldig voor zoveel dingen... En ze had nog zo haar best gedaan. Ze beet even op haar onderlip toen ze de tranen voelde prikken. Was ze dan zo slecht? Slecht in alles...? Ze had het leven van een kit nog niet eens kunnen redden... Hoe kon ze dan... Hoe... kon ze dan een goede deputy zijn? Ze was dit helemaal niet waard. Toen ze opeens een plof hoorde, keek ze op. Met snelle passen schoot de kattin naar het geluid. Schuivend kwam ze tot stilstand bij de kater die ze herkende als Jaytail. "Jay...Tail?" zei ze zachtjes. Daarna schudde ze haar kop en neeg ze haar kop. "Gaat het?"

De tabby kater haalde zijn schouders op. "Beetje" Ze keek hem bezorgd aan, dat was ze altijd over de katten. Als je niet bezorgd was kon het zijn... Dat iemand zou sterven... Dat wilde ze niet. "Lekker, nu heb ik al de prooi weggejaagd." Ze keek hem kort aan. "Nog gefeliciteerd met je rang," Wel meteen krulden haar mondhoeken naar beneden en keek ze weg. "Bedankt," mompelde ze zachtjes. Ze had het altijd moeilijk gehad met het accepteren van haar nieuwe rang. Het feit dat er iemand dood was, dat moest tellen, niet dat zij nu deputy was. Ze zuchtte even en keek terug op. "Heb je nog... Ergens last van?" Vroeg ze. Misschien was hij gewond.

De kater zuchtte. "Nee, maar toch bedankt." ze knikte even met een bezorgde frons op haar gezicht. Ze keek hem kort aan. Hij zag er natuurlijk ook niet zo goed uit. Ze zuchtte even zachtjes en probeerde zijn blik te zoeken, maar hij keek wezenloos voor zich uit... Hij was vast leeg vanbinnen, van dingen waar zelfs zij niks van wist. "Snowdrop, wil je me iets eerlijk vertellen?" Nog steeds gunde hij haar geen blik. "Ben ik een last aan de Clan?" Ze keek hem kort aan en keek even weg. "Natuurlijk niet Jaytail..." zei ze zachtjes. "Waarom denk je dat?"

Zijn groene ogen ontmoette de hare. "Ik veroorzaak niks anders dan problemen, daarom." Ze knipperde eens met haar ogen. "Ik heb de hond naar het kamp geleid, waardoor Bluestar is overleden Snowdrop. Ík!" ZE plooide haar oren naar achter en beet op haar onderlip... Op zo'n dingen was ze niet goed... "Ik ben degene die een apprentice heeft vermoord, ik ben degene die niet eens meer normaal kan jagen, ik heb mijn eigen zusje vermoord, Ik doe alles fout!" Ze slikte even en keek de warrior kort aan, niet goed wetend wat te zeggen op zijn rakende woorden die sneden als messen. "Ik ben het niet waard om in deze clan te zitten, ik ben niets meer dan een mislukking." ZE slikte nogmaals, haar blik nog steeds gericht op de nu huilende warrior. Ze knipperde even maar ogen, nam even alles in zich op en schoot toen naar voren waarna ze haar kop op zijn rug legde en hem een simpele knuffel gaf. "Nee dat ben je niet..."

Jay keek op toen hij opeens de kop van de poes op zijn rug voelde, als een soort omhelzing. "Nee dat ben je niet..." wat.. Wat was dit? Jay slikte even, "Hoe kan je, na wat ik allemaal heb gedaan nog zo... Zo... Aardig tegen me zijn?". Fluisterde hij zachtjes. Hij snapte hier eigenlijk helemaal niks van.

"Hoe kan je, na wat ik allemaal heb gedaan nog zo... Zo... Aardig tegen me zijn?" Ze sloot haar ogen, ademde zijn geur langzaam in en zuchtte toen zachtjes. "Iedereen verdient een tweede kans," zei ze zachtjes. "Zonder vergeven zou er geen leven zijn," murmelde ze zachtjes waarna ze zelf de tranen moest onderdrukken... De herinneringen van vroeger waren op aan het komen en grepen haar zo vast... maar ze was sterker nu... Ze kon ertegen.. Althans dat hoopte ze.

Ze zei iets over een tweede kans. Hij sloot zijn ogen weer. "Mijn tweede kans heb ik al verspild." mompelde hij zachtjes. "Misschien zelfs al mijn derde kans.." vervolgde hij zachtjes. Hij opende zijn groene ogen weer maar hield ze gericht op de grond onder hem. In zijn ooghoek zag hij zijn litteken. Die zou hem voor altijd laten herinneren dat hij degene was geweest die de bevelen had genegeerd.

"Mijn tweede kans heb ik al verspild." Ze zuchtte zachtjes. Zijn haren speelde met haar zucht. Ze rook zijn geur, zijn bekende Thunderclan geur, vermengd met zoveel meer. "Misschien zelfs al mijn derde kans.." Ze sloot haar ogen even, maar opende ze toen terug. Het goudgele dat erin stond brandde van verdriet... Maar ze zette door. "Dan geef ik je een vierde kans," zei ze zachtjes met een klein lachje. "En een vijfde, zesde..." Ze zette een stap terug. "Voor mij mag je veel fout doen... Want bij zal je altijd een nieuwe kans kunnen krijgen... Jaytail..." fluisterde ze zachtjes waarna ze een klein lachje op haar lippen zette.

Het duurde even, maar zoals altijd kreeg ze antwoord. Uit de stilte rees een stem die eigen was aan hem. "Zelfs nadat ik een onschuldige apprentice heb vermoord, Snowdrop? Zelfs nadat je weet dat de dood van Bluestar op mijn naam staat?" Ze keek hem strak aan, toch waren haar ogen gevuld met een bepaald liefde. "Ik heb ook erge dingen gedaan in het verleden," zei ze zachtjes. "En het enigste wat me tegen hield was mezelf..." Ze zette een stap naar voren. "Nu moet jij dat ook doen..." Zei ze zachtjes. "En ik sta aan jouw kant," <3

Toen sloot hij zijn ogen en zette hij opeens een stap naar voren. Hij deed hetzelfde als zij had gedaan. Een soort knuffel. Ze zuchtte even zachtjes en sloot haar ogen nogmaals. "Dankje dat je zo in me gelooft.." Zijn stem trilde en dat had ze eerlijk gezegd niet verwacht van zo iemand als Jaytail. "Heel erg bedankt..." Haar adem stokte even en ze duwde langzaam haar neus in zijn pels. Ze had dit nooit verwacht, van alle katten die ze kende... Was hij de laatste. Hij was zo groot... Dan leek hij toch imposant en sterk... Sterk ook vanbinnen. Maar dan opnieuw, uiterlijk zei nooit alles over een kat. "Jay..." zei ze zachtjes. "Als je wilt huilen hoef je je echt niet in te houden voor mij," zei ze zachtjes met een klein, betrouwbaar lachje.

Het duurde niet lang of hij had zijn kop in haar nek geleegd en hij begon te huilen. Zo hard te huilen. Zij duwde haar kopje zachtjes tegen hem aan en sloot simpel haar ogen. Ze liet hem doen. Net zoals zij soms iemand nodig had om bij te huilen, zo had iedereen dat. Ze zuchtte even met trillende stem. De tranen vermengde zich met haar vacht, maar dat kon haar niks schelen... Echt niks. Ze streelde zachtjes met haar staart zijn kop, teder. Met zachte streling probeerde ze hem te beschermen, tegen het alles wat hem had gepijnigd. Na enkele tellen duwde ze haar snuit in zijn vacht en begon ze hem zachtjes te likken, zoals een moeder bij haar huilende kit deed.