Far away

- Gare titel -

Mistypaw trippelde ongezien het kamp uit. Alles gonste nog na in haar oren. Haar eerste nacht in de Apprentice Den was leuk, zoals gewoonlijk had ze naast Smokepaw gelegen. Ze hadden gepraat over Warrior zijn. Ja haar broertje wist het allemaal al. De grote Warrior in het klein. Hij wist precies wat hij wilde en Misty had aan zijn onrustigheid gezien dat hij niet wilde wachten op een training. Ze wist niet of Smoke teleurgesteld dat hun eigen vader hem niet trainde, haar maakte het niet veel uit. Foxfur leek haar aardig, hopelijk was ze dat ook. Mistypaw had eigenlijk helemaal geen zin om te trainen. Het benauwde gevoel dat ze het niet goed deed, of te kort schoot deed haar hart in een krimpen. In de ochtend hadden een paar oudere Apprentices haar lopen treiteren. De zwarte kater vond dat ze beter terug kon gaan naar de Nursery, omdat ze zo klein was. De kleine poes had niks gezegd, alleen gekeken met een ongeinteresseerde blik. Iets wat het groepje zeker leuk vonden want ze bleven maar doorgaan. Ongemerkt had ze naar de uitgang gekeken. Smokepaw en Nightpaw waren weg, waarschijnlijk trainen of op onderzoek. Opgelucht had ze uitgeademd toen de Apprentices werden geroepen om te jagen.
In tegengestelde richting waar het groepje heen ging liep Misty nu. Haar groene ogen keken de wereld in. Zacht en treurig. Ze wist niet precies waar ze heen ging. Het boeide haar ook niet, zolang het maar ver weg was van die katers. De gedachten alleen al om terug te moeten naar het kamp zonder Smokepaw of Nightpaw aan haar zijde maakte haar aan het rillen. Ze wilde wel voor haarzelf opkomen, maar hoe kon dat? Ze was kleiner, jonger en in haar eentje. Diep zuchtte ze. Het kletterende water van de waterval overstemde haar zucht. Een waterval? Een beetje afgeleid van wat er gebeurd was liep ze naar het stromende water. Rustig en voorzichtig liep ze over een paar gladde stenen. Het kletterende water overstemde alles van de buitenwereld. Op een verstopt plekje nestelde de Apprentice zich. Haar ogen gesloten, weg van de wereld daar buiten, binnen de veilige wereld in haar hoofd.

- Only Stormtail -

Stormtail liep de leiders den uit. Hij was even bij Crookedstar geweest om de dingen te raporteren. En alles even helder te maken in zijn hoofd. Samen hadden ze lang gepraat over de dingen die het kamp bezich hield. Zoals de nieuwe leerlingen die druk bezich waren met hun training. Toen hij den uit was, voelde hij een koel zonnetje op zijn vacht glanzen. Hij stak zijn snuit in de lucht en genoot van het warme licht. Bladgroen was toch echt zijn favoriete tijd van het jaar. Daarna liep hij verder, Die ochtend had hij de patrouilles wegestuurd. Nu was er al weer wat tijd verstreken. Stormtail tripelde door het kamp heen, blikken van endere katten gleden naar hem toe. Nu hij Deputy was, had iedereen veel respect voor hem. Terwijl, toen hij dat niet was werd hij vermeden. Alsof hij niets was. Stormtail was er gewend aan geraakt. Als kit en apperentice, werd hij altijd gepest door grotere katten. Hij had zich er nooit wat van aangetrokken. Hij wist wel beter, als leerling had hij geen mentor gehad. Of eerlijk gezecht was de natuur zijn mentor. Hij had alles geleerd door naar de dingen te luisteren, gedult te hebben. En te leren van zijn ervaringen. Diertjes geopserveerd, hun zwakke punten zelf ondervonden. En het vechten had hij geoefend op bomen vissen en andere prooi. Soms kwam het ervan, dat katten hem uit pesten hadden aangevallen. Bij hun uitbundigheid was hij rustig gebleven, en enkel gekeken naar waar hij ze het beste kon raken. Dan gaf hij een rake klap. Een maan had hij dan geen last van ze gehad, maar daarna ging dat gewoon weer door. Maar nu hij krijger was, en ook nog Deputy... Zag hij die bullenbakken met schaamend respect naar hem kijken. Als hij op de hoge rots stond. Maar iets opmerkenlijks had hij gemerkt bij Mistypaw. Zijn dochter, ze ging hetzelfde traject in. Stormtail,s jeugd was er door verprutst. Dat mocht niet gebeuren bij Mistypaw

Stormtail ging naast de warriors den liggen. Waardoor hij alles precies kon zien in het leerlingen hol, hij zag haar zitten. Alleen en treurig, Stormtail was het liefst naar haar toe willen gaan. Maar het kon niet, hij moest iets uitzoeken... Jahoor, net wat hij dacht. Mistypaw had last van de andere leerlingen omdat ze kleiner was dan hun. Hij zag haar toen wegrennen het kamp uit. Stormtail veerde gelijk op. Hij trippelde langs de apperentice den en keek de leerlingen streng aan, om duidenlijk te maken dat ze het beter maar konden ophouden met dit gedrag. De Apperentices schrokken een beetje en trokken zich terug, ze moesten ook gaan jagen. Daarna ging Stormtail op een drafje achter zijn dochter aan. Ze liep richting de waterval. Hij bleef op een klein afstndje zodat ze hem niet merkte. Mistypaw liep richting het stomende water en nestelde zich ergens rustig tegen de kant. Stormtail keek met genegenheid naar haar, maar bezorgdheid lag achterin zijn hoofd. Hij liep ongemerkt naar haar toe, toen ging hij naast haar zitten en liet een vredige rustige zucht horen. Langzaam begon hij tegen het kleine poesje te spreken. '' Het leven is niet altijd zo makenlijk he? Was dat maar zo Mistypaw. Je wilt niet weten wat je oude vader allemaal heeft megemaakt.'' Hij lachte even binnensmonds.

*Sorry dat het wat langer duurde, ik moet ondertussen even wat in de stad doen./ Ik weet een liedje met dezelfde titel die hier best bij past -- https://www.youtube.com/watch?v=j4y-RzVGrHg --

Misty bleef leveloos, haast doods liggen. Met haar ogen gesloten en verborgen in haar eigen droomwereldje. Misschien als ze zich niet had afgesloten van de wereld en het water kletterde niet zo hard, dan had ze misschien haar vader zien horen aankomen. De kleine poes kreeg bijna een hartverzakking toen ze haar vader hoorde, en rook. 'Pap,' mauwde ze verbaasd en geschrokken. 'Nee, het leven is nooit makkelijk gewees.' Mompelde ze zachtjes. En dat ging het ook niet worden, dacht ze er stilletjes achteraan. Haar oortjes zakte een beetje, zou hij boos zijn op haar omdat ze het kamp uit was geglipt zonder begeleiding? Vragend ging haar kopje ene tikje scheef. 'Wat is er dan pap? Wat was er vroeger gebeurd?' Het kleine poesje stond op om iets van de waterval af te zitten. Mistypaw schudde het water uit haar vacht en ging weer zitten. Waar zou Stormtail het over hebben? Ze snapte dat hij doelde op zijn eigen jeugd. Maar wist hij dan van de pestende Apprentices? Haar hart kromp ineen, je vader voor je laten opkomen was niet altijd een handige zet. Al was het misschien wel effectief. Mistypaw maakte neit graag gebruik van de status die haar vader droeg. Ze wist wat voor 'n belangrijke taak hij deed maar ze wilde er niet mee dreigen. ''Mijn vader is Deputy dus je kan maar beter uitkijken'' of ''Als julle niet ophouden zeg ik het tegen mijn vader en hij tegen Crookedstar'' nee dat zou ze nooit doen. Dat was niet hoe zij dingen oploste. Daarbij konden ze haar altijd pesten wanneer haar avder niet in de beurt was. Zachtjes zuchtte ze, maar hoe moest ze het dan oplossen?

Stormtail zat naast zijn dochter. Hij glimlachte even naar haar. Ze ging verder bij de waterval vandaan zitten, zodat ze niet zo nat werd. Het maakte voor Stormtail niet zoveel uit, hij had een dikke vacht hiervoor. 'Nee, het leven is nooit makkelijk geweest.' Stormtail neeg zijn kop naar het kleine poesje, ''Als je door het leven gaat, merk je dat je zoveel nog niet begrijpt. En je merkt dat op veel nog niet bent voorberijd. Het leven opzich, is gewoon normaal,'' Hij ging nu even liggen. Een poot hield hij onder zijn borst. De ander lag voor hem. Daarna ging hij rustig verder met zijn verhaal. Je bent een kit, net geboren zelfs mischien. Dan groei je op, en als je dan zes maaden bent. Dan word je een leerling je leert van een mentor die je kan vertrouwen. Meestal, maar maak je maar over Foxfur geen zorgen ze is een zorgzame poes. Maar als je dus dan goed je best hebt gedaan in de training, en de tijd hebt behaald om... Meer verantwoordelijkheid te bepalen. Dan word je een trouwe krijger. Ik weet zeker dat je dat zult zijn, misschien zal je ooit zelfs liefde vinden Mistypaw. Ik zou zo trots op je zijn.'' Hij gaf haar een troostend likje over haar kop. Dan ben je verliefd, en krijg je ooit mischien zelf kittens mijn kleine meid. Dan, als je kittens oud genoeg zijn, ga je trug naar het krijgerschap. En uiteindelijk zal je elder worden dan sterf je vredig in je nest. Een prachtig leven als je het zo bekijkt, bij mij ligt het weer anders. Ik ben benoemd tot Deputy, ik zal ooit jou leider zijn. Dan zal ik de Rivierclan moeten leiden, veel verantwoordelijkheid is dat. Maar het is dus hoe je het bekijkt Mistykit.Je kunt zeggen dat de muis half op is, maar ook dat je nog een lekker halve muis hebt. Alles heeft zijn positief en negatief. Mistypaw had geluisterd, en stelde een vraag op wat hij ervoor had gezecht. 'Wat is er dan pap? Wat was er vroeger gebeurd?' Vroeg ze. Stormtail moest even grinneken. Hij keek in het heldere water, dat kabbelde tegen de kant. Hij zuchtte even. Bij de gedachte hoorde hij zijn moeder nog steeds gillen. '' Ik... ehm. Toen ik nog jonger was dan jij Mistypaw, ik was zelfs nog maar een kitten. Ik kon nog maar net vast voedsel eten. Dus ik had mijn moedermelk niet meer nodig. Toen waren mijn ouders en ik op een koude winterdag buiten het kamp aan het wandelen. Mijn vader was een zwarte kater met witte vlekken hier en daar. Hij leek veel op mij in zijn karakter hoorde ik later van andere clankatten. En, en je grootmoeder. Mijn moeder Leek prcies op jou Mistypaw. Je bent presiec je Grootmoeder zoals in je uiterlijk als inerlijk. Een lief poesje, zorgzaam maar ook een beetje bangig. Je moet je niet zo op je kop laten zitten door die oudere Apperntice,s. Ik weet dat je dat kunt, je moet het er aleen uithalen. Want dat kan ik niet voor je doen. Dat ligt helemaal bij jezelf. Hij gaf haar een gemoedenlijke trotse blik. Diep in zijn hart wist hij dat ze het zou kunnen, maar ook een bezorgdheid steekte hem als ze het niet zou doen. Daarna zei hij wat hij die dag had megemaakt, ''Die dag, wilde jou grootvader, hij wilde een muisje vangen die zich op het ijs begaf. De enige keer dat hij er niet goed bij nadacht. Stormtail,s Blik gleed weer droevig naar het water en vertelde verder. '' Hij liep op het ijs, en mijn moeder zei nog dat hiij het niet moest doen. Maar hij zei dat hij zo klaar was. Ik stond langs de kant te kijken naar mijn vader, hij was als een voorbeeld voor me. Maar op dat moment brak het ijs, er kwamen grote scheuren. Hij was gewoon veel te zwaar en het ijs was veel te dun. Ik hoorde hem een jammerklacht schreeuwen, en ik zag hem in het ijs verdwijnen. Mijn moeder gilde van verukking. Ze sprong zonder nog te wachten of ook maar na te denken achteraan. Ik zag haar ook wegglippen. Ik rende langs de rivier met tranen in mijn ogen, ik was nog zo jong. Maar ik heb mijn ouders.. Nooit meer terug kunnen vinden. Ook toen het ijs was ontdooit zijn katten nog in de rivier gaan zoeken, maar er was niks meer tevinden. En dan zochtten ze voor hun eigen gewil.'' Stormtail had de hele tijd naar het water gekeken. Maar zijn blik verduisterde nu wat om wat hij ging zeggen.''' Ze gaven niks meer om mij, Ik weet niet wat het was, ik had al zoveel megemaakt. En dit maakte het alleen maar erger, ik werd heel erg gepest. Ik was ongelukkig, had nooit vrienden en was altijd alleen. Zelfs niemand wilde mij als leerling hebben. Ik ben zo geworden zoals ik nu ben... Door de natuur en door alles anders te zien dan alle anderen. Ik wil zo graag voorkomen dat jij ook gepest word Mistypaw Je wilt niet weten hoe erg het kan zijn.'' Hij sloot zijn ogen even, en keek toen weer trots en warm naar zijn dochter, wat zou ze vinden van zijn lange verhaal?

*Finely XD*