Not Fine{Open}

Littlekit had vandaag geen zin om dingen te doen. Ze had geen zin om bij mam te liggen want het was daar te druk nu. Buiten was het wit en koud. Littlekit was vanmorgen buiten geweest en dat was niet fijn. Het koude spul had haar meteen weer naar binnen gejaagd,maar nog steeds had ze het koud. Littlekit lag in een hoekje in een beetje mos. Als ze het niet koud had,had ze het echter warm en dat was ook niet fijn. Ze wou dat ze het gewoon had. Niet zo akelig. Littlekit nieste even en voelde iets vochtig aan haar neusje hangen. Ze veegde met een pootje langs en voelde iets plakkerig aan zitten. Vol afschuw veegde ze haar pootje droog aan het zand van de Nursey. Even keek ze naar haar moeder,maar bij het zien van de lange vacht kreeg ze het benauwd. Vlug draaide ze zich om en keek weer naar buiten. Een koele wind waaide tegen haar gezichtje aan en ze voelde zich weer een stuk fijner. Totdat de wind te koel werd en haar weer liet rillen. Littlekit kroop naar achteren en zocht een beschutte plek achter een andere kat. Hier was het fijner. Littlekit rolde zich tevreden op en probeerde te slapen. Ze rilde echter nog steeds. Ze had het koud. Ze rolde om en ging liggen. Warm,te warm. Vlug stond ze op. Er kwamen leuke lichtjes voor haar ogen,maar ze deden haar pijn. Geen leuke lichtjes. Met koppijn ging ze weer zitten en piepte zachtjes. ''N..iet ffijn"piepte ze zachtjes en keek hulpeloos om zich heen. Ze wou fijn zijn! Niet dit. Dit was stom.

Hij liep voorzichtig de nursery binnen. Hij wist precies welke queen waar haar nest had liggen en hoeveel kittens elke moeder had, maar hij wist niet precies alle namen. Hij kende niet alle queens even goed en hij hoorde soms wel wat, maar lang niet allemaal. Ach, uiteindelijk zou dat wel komen. Hij zuchtte zacht terwijl hij om hem heen keek. Zijn pleegkittens, de kittens van Bravesoul en Riversong groeiden hard en het zou vast niet lang meer duren voordat ze apprentice werden. Hij hoopte dat ze dan weer een beetje ontdooiden. Misschien zou het extra werk hun andere gedachten doen vergeten. Hij ging zitten en sloeg zijn crèmekleurige staart om zijn middel. Plots werd hij opgeschrikt toen hij opeens een kitten achter zich voelde schuiven. Hij wilde net achter hem kijken toen hij merkte dat de kitten weer opsprong. Hij draaide zich naar haar om en keek haar met een rustige blik in zijn lichtblauwe ogen aan. Hij wiebelde met zijn oren toen ze begon te praten . “Wat is niet fijn kleintje?” Hij glimlachte vriendelijk naar de sneeuwwitte kitten, zich afvragend wat er met haar aan de hand was.

De kat die beschutting had gebracht begon nu te praten. Met een kop die zwaar aanvoelde keek ze op naar hem. . “Wat is niet fijn kleintje?''vroeg de kater aan haar. Ze herkende hem niet,maar dat was niet het ergste op dit moment. Ze wou graag dat de Nursey eens ophield met verdubbelen en draaien. Kreunend sloot ze haar ogen. ''Niet leekker,men kop doet pijn en de Nursai doet raawr''sprak ze zachtjes uit. Zelfs het oren van haar eigen stem deed pijn. De kitten ging kreunend liggen en deed haar poten over haar oren heen. Het moest ophouden,nu! Waarom had ze dit nu?

Dit was niet goed… Hij zakte door zijn poten, zodat hij voor de jonge kitten kwam te liggen. Zijn lichtblauwe ogen stonden ongerust terwijl hij haar observeerde. Ze had echt pijn, dat kon hij zien. Hij opende zijn bek om iets te zeggen, maar besefte toen dat alles wat hij zou zeggen toch nutteloos zou zijn. “Zal ik vragen of Honeypaw even bij je komt kijken?” Hij wist dat hij niets zou kunnen doen, daar had hij geen verstand van. Ze had hulp nodig, dus stond hij weer op om zijn vriendin te roepen.

[Quinty vragen of Honeypaw erbij komt?]