Sadness {Glowpaw}

Hij wandelde rustig verder, een nonchalente blik in zijn ogen. Hij was aan het denken aan Slate en Rough. Geen idee waarom, hij moest gewoon opeens aan hen denken en hij wist niet echt waarom eigenlijk. Hij zuchtte even zachjes en sloeg rechts af toen hij bij het Thunderpath kwam. Het was koud, zijn eerste Leafbare... Er zou nog sneeuw vallen, maar wanneer was de vraag? Misschien was dat wel iets interessants, wie wist... Of het was gewoon weer zoiets doms zoals al de dingen in de wereld. Het was vast hetzelfde als die dingen die ze... Emoties noemden.

Met twijfelende passen liep hij naar het Thunderpath, zijn angst voor andere clans was hier begonnen en zou hier ook moeten eindigen. Met een verwarde blik keek hij naar de plek waar hij eerder had gelegen, half dood, om precies te zijn. "I-ik ben niet meer bang..." Sprak hij zachtjes, hopend dat niemand het hoorde. Het praten tegen zichzelf was iets dat vanaf kitten tijd bij hem was gebleven, een gewoonte.

"I-ik ben niet meer bang..." Hij wiebelde even met zijn oortjes en keek even over het Thunderpath. De goudkleurige pels van de Thunderclanner was goed te zien. Hij gaf geen kick toen hij deze zag, maar bleef staan. Zijn groene ogen gloeiden zachtjes in de schaduw van de altijdgroene dennen. In vergelijking tot Thunderclan hadden zij nu wel groen. "Bang van wat?" zei hij luid en duidelijk.

Hij schrok toch wel licht toen hij antwoord kreeg, waardoor hij een paar passen terug zette. "Bang voor Shadowclan?" Hij wist niet waarom hij een vraagteken achter zijn zin had geplaatst, misschien was het toch nog wat enger dan hij had gedacht. "Een tijd geleden ben ik aangevallen, maar ik heb geleerd... Niet meer bang te zijn..." Zijn laatste woorden waren zachtjes, amper hoorbaar. Was hij nu op een aardige of onaardige Shadowclan kat gestort?

"Bang voor Shadowclan?" Hij wiebelde even met zijn oortjes en ging zitten, zijn blik rustig gericht op de overkant. "Een tijd geleden ben ik aangevallen, maar ik heb geleerd... Niet meer bang te zijn..." Lurkie keeek even naar rechts, waar een lichtkleurige monster aankwam. Deze raasde aan topsnelheid voorbij, remde hevig en draaide toen een keer rond zijn as waarna deze tot stilstand kwam en tegen een boom aankwam. De gevlekte kater trok een wenkbrauw op en zuchtte zachtjes. Stomme twolegs. "Bang zijn," zei hij luid. "Heb je ook geleerd om niet meer zo naïef te zijn?"

Hij keek even naar zijn eigen pootjes toen hij dat vroeg, misschien had hij een punt... "Misschien niet... Maar wat zou het ook boeien als ik mijn leven kwijt was?" Oké, misschien was dat geen goed punt... Hij moest blijven, voor Snowpaw. "Er zou maar één poes zijn die mij zou missen." Sprak hij, koud...

"Misschien niet... Maar wat zou het ook boeien als ik mijn leven kwijt was?" Hij knipperde een paar keer met zijn ogen. "Er zou maar één poes zijn die mij zou missen." Hij zuchtte even. Oh, wat een zielige kat man. Na een korte stilte opende hij zijn bek. "Je bent zielig,"

Hij hield zijn kopje schuin na zijn woorden, was het sarcasme? "Ben ik niet en wil ik ook niet gevonden worden. Maar goed, erg onbeleefd van mij... Hallo, mijn naam is Glowpaw." Sprak hij, niet wetend of het wel handig was om deze kater te vertrouwen gezien hij nog niet eens een goed zicht van hem had. Hij zuchtte uitgebreid, wachtend op een antwoord.