Let it snoooow | Open

Zoals gewoonlijk was de tabby apprentice opgestaan voor d ezon opwas, en met stomheid geslagen. Er kwamen witte vlokjes uit de lucht gedwarreld! eerst probeerde ze ze op te vangne met haar tong, waarna ze erachter kwam dat ze koud waren en smolten als ze haar tong raakten. Daarna was het witte spul op de grond gaan plakken, en nu was het dan wel opgehouden, alles was bedekt onder een wit laagje. Maagdelijk schitterde het witte spul in het zonlicht, het deed bijna pijn aan haar ogen. Ze zag wel dat het nu veel moeilijker zou zijn om rond te lopen zonder sporen achter te laten, en witte katten zouden beter kunnen jagen. Ze rende door het camp, houdend van het krakende geluid dat het spul onder haar poten maakte. Windpaw wist natuurlijk niet dat het sneeuw genoemd werd, het was de eerste keer dat ze iets als dit zag. Ze was geboren in het voorjaar, dus dat was logisch. Opeens zag ze twee blauwe oogjes, en de tabby apprentice probeerde af te remmen, maar het spul was glibberig dus ze gleed door tot ze de gedaante raakte. Ze probeerde recht te krabbelen, maar schoof opnieuw uit en viel terug. De tweede keer lukte het wel, en lachend keek ze naar de gedaante die ze geraakt had. Beiden zaten ze nu onder de sneeuw door de valpartij, maar ze herkende de andere kat nu als haar zusje Ivypaw. "Sorry dat ik je geraakt heb!", zei ze, giechelend. Dit spul was leuk!

De nursery leek kouder dan de dag ervoor. Een wittige licht kwam vanuit de ingang van de nursery. Woodkit stapte uit het mossige bed en liep de nursery uit. Een witte deken was die nacht op het Shadowclan kamp gevallen. Het witte sneeuw maakte het kamp helder, zou starclan er zo uit zien? Niet ver van de nursery zag hij zijn twee zusjes ook van de verassing genieten. Terwijl hij naar ze toe wilden lopen, voelde hij de de koude stof onder zijn pootjes kraken. Het geluid was wel grappig, dus hij ging iets langzamer lopen. Gewoon om het geluid goed te horen. Hij zag de pootafdrukken van katten over het kamp verspreid, maar niet veel nog. Woodkit nam een kleine aanloop en gleed door het kamp, maar de bosjes kwamen nu toch wel heel erg dichtbij. Hij probeerde te remmen, maar helaas. Wood belandde vol met zijn snoet in de bosjes, niet ver van waar zijn zusjes stonden. De takjes prikte in zijn natte vacht. Een beetje verward keek hij om zich heen. "Niks aan de hand, alles is goed," riep hij stompelend. Slippend liep hij naar zijn zusjes. "Mooi hé, vinden jullie niet?" zei hij bewonderend naar de sneeuw.