Leaving town..

Rusteloos lag de grijze kater in zijn nest. Zijn ogen draaide in hun kassen en zijn ademhaling stond gejaagd. Dromen peste hem en zorgde ervoor dat hij happend naar adem wakker werd. Zijn flanken waren bezweten en zorgde ervoor dat zijn vacht plat kwam te liggen, hem zo meteen dunner laten lijkend. Ace keek verloren om zich heen, naar Tall die zoals altijd naast hem lag. Al bleef dit niet te lang meer. Het zou niet zo lang meer duren tot hij moest verhuizen. Naar een nest dat niet voor hem was gebouwt en op naar een leven zonder grensavonturen. Zonder trainingen met zijn apprentice en zonder zijn gezin. Zijn groene blik gleed naar de plek waar Running ooit had gelegen. Het was leeg. Ze lag nu vast te slapen in de Nursery.. En straks, straks zaten er ook kittens bij. Hij kneep zijn ogen dicht bij de gedachten aan mini Runnings en mini Acejes. Mochten de kits het uberhoud halen. Die gedachte liet zijn adem stokken en de kater vloog uit zijn nest. Eenmaal uit de slapende den werd hij begroet door de snijdende wind die zijn pels droogde en hem afkoelde. Uiteindelijk begon hij er zelfs mee te spelen, grof grijze plukken dansend in de wind. De kater keek achterom, nu al wetend dat slaap hem niet meer zou vatten. Dus ging hij maar lopen. Hij had al zo veel problemem opgelost met lopen dat hij dacht dat het mogelijk was. Als je maar bleef lopen dar je geen problemen kreeg. Maar hij was gestopt voor Tall, en voor Running. En toen weer bij zijn warriorschap. En kijk wat er door gekomen is. Grimmig stapte hij door. Ineens bracht de wind iets met zich mee. Iets anders dan planten en prooi. De warme geur van kat, en zelfs een bekende. Ace wou afwijken van de geur en zich even laten verzwelgen in zelfmedelijden. Hij kon het immers van geen ander verwachten. Maar zijn poten brachten hem dichterbij tot een poes zich afscheed van de nacht. De zwarte poes Fawnstep. Acefray ging achter haar staan, draaide zijn kop en ging zitten. In dit alles op het ritme van de bomen en nacht. Hij was niet het helderste licht in de clan. Maar zelfs het zwakste licht zoals dat van hem kon gezien worden in het donker. In een nacht als deze. Dus sprak hij met zijn diepe stem, die zoals altijd een tint van een jongen meedroeg. "Niet eens een vaarwel?" Zijn groene blik lag op diens pels, wachtend tot ze om zou draaien. Even was het alleen hun twee, hun problemen en de verleiding ervan weg te lopen. Maar ze stonden beiden stil.

Hij was niet verandert zoals Tall was. Hij was niet wijzer nog rustiger. Het enige wat hij had geleerd was hoe hij zijn domheid wat moest verbergen. Hoe hij rustig kon lijken. Als kit leer je dat liegen slecht is, als warrior leer je liegen. Maar Ace wist hoe het moest al deed hij het niet. Zijn emoties lagen in zijn bewegingen en groene ogen. Zo ook toen hij naar de zwarte kattin keek. Met zijn zware passen stond hij op en ging voor de poes zitten. Niet dwingend, maar troostend. Als ze wou kon ze nu langs hem weg springen. Maar de kater wachte dat moment niet af en drukte zijn voorhoofd tegen die van poes, iets wat met zijn grote makkelijk ging. "Soms is niet vandaag" sprak hij zacht zodat alleen zij het kon horen, alsof hij bang was dat de bomen hun gingen afluisteren. Hij keek haar aan en volgde het spoor dat de tranen hadden achtergelaten. Zijn blik ontmoette haar ogen weer en gleed toen naar de lucht vol sterren. Maar alsof deze de moeite niet waard waren keek hij terug in de blauwe ogen, ogen die nu meer nodig hadden dan de sterren. De sterren waren de afgelopen tijd al genoeg aanwezig geweest.