Fishing! {Rainspots}

Don't cry because it's over, smile because it happened.

Hij wist het gewoon. Hij was er zeker van. Zealpaw had het kamp verlaten met één duidelijk doel: jagen. Echter niet op het gebruikelijk Thunderclan prooi. Hij was van plan om naar de Rivier te gaan, degene die de grens vormde van Riverclan en Thunderclan. Nu die vissenvreters een extra stuk gebied hadden, zouden ze één visje niet missen, toch? Een grijns sierde zijn lippen toen hij het stromende water van de rivier in zicht kreeg, om er eenmaal aangekomen te zijn rustig op zijn achterwerk te gaan zitten. Eigenlijk deed hij niets verkeerds, aangezien hij zich nog steeds op zijn eigen territorium bevond. Als er straks een Riverclan kat hem zou beschuldigen van het stelen van prooi, dan had deze het goed fout.
Zealpaw haalde even diep adem, keek met zijn blauwe ogen strak naar beneden en tilde vervolgens voorzichtig zijn pootje op. Hij wist dat het water in deze tijden vreselijk koud was, maar uiteindelijk had hij het er wel voor over. Een gepijnigde blik stond in zijn ogen toen hij vliegensvlug zijn poot in het water stak, graaiende naar een glibberige vis. Maar hij was te laat, en het lijfje van het zwemmende dier verdween alweer in de diepte van de rivier. Nouja, hij had nog genoeg tijd. Hij zou hoe dan ook eentje vangen, al kostte het de rest van zijn leven!

Haar poten hadden haar weeral naar die verschrikkelijke plek gedragen. Ze had hier helemaal niet terug willen komen, maar telkens was er deze onbekende kracht die haar influisterde om haar falen onder ogen te komen. Ze huiverde toen haar blauwe ogen het even blauwe water zagen. Sowieso was ze nooit echt een fan geweest van water, maar nu leek het alsof het nog veel erger was geworden. Na die ene middag was haar relatie met de vloeistof nog veel erger geworden. Ze huiverde en keek op toen ze het geluid van spetters op een wateroppervlak hoorde. Toch wat nieuwsgierig keek ze om zich heen en merkte een jonge rode kater op, die met een gepijnigde blik in zijn ogen naar het water keek om daar een vis uit te scheppen, om daarna weer in het diepe te verdwijnen. Ze wandelde dichterbij, maar bleef in de schaduwen van de bomen, om zo min mogelijk aandacht op zich te laten vestigde. Ze had er een hekel aan om in de spotlights te staan, alles wat ze deed was toch fout. "Zealpaw?" sprak ze met een zachte, bijna zingende, stem. "Wat ben je aan het doen?" vroeg ze daarna, toch iets nieuwsgierig.

Don't cry because it's over, smile because it happened.

De kater had zich zodanig liggen concentreren op het vissen dat hij de arriverende kattin niet had gehoord. Hij schrok dan ook lichtjes op toen hij plots haar stem achter zich hoorde opdoemen. 'Zealpaw?' Klonk het, waardoor de rood met witte kater zich omdraaide en de zilverkleurige poes even vragend aankeek. "Ja?" Vroeg hij op zijn beurt, zijn kopje lichtjes schuin kantelende. 'Wat ben je aan het doen?' Vervolgde de kattin, waarop Zealpaw reageerde door een kleine glimlach op zijn snuit te zetten. "Vissen." Sprak hij luid en duidelijk, het niet kunnen laten om even een uitdagende blik op het Riverclan territorium te werpen. "Nu de Sunningrocks van hun zijn hebben ze vast meer dan genoeg prooi. Een visje minder zullen ze niet merken." Hij haalde zijn schouders op terwijl hij dit zei, aantonende dat het hem echt niet deerde dat hij de jaagtechnieken van Riverclan stal. Wat maakte hem het nou uit? Van zijn part mochten al die katten één voor één dood neervallen.