Action Cat

Zijn poot tikte zacht tegen de harde materie die zich gevormd had op het riviertje, tegen de oevers op. Het brak, en hij haalde verbaasd zijn poot uit het ijzig koud water. Hij wist niet wat het was, maar hij wist wel dat het iets met het seizoen te maken moest hebben. Of wacht .. Was het ijs, ofzo iets? Aangevroren water, ijs? Dat zou wel kunnen. Dawnpaw ging zitten, en werd geïrriteerd door de vele geuren die hij kon ruiken, maar niet allemaal een naam op kon plakken. Hij rook wel ergens een muis, maar hij kon niet bepalen waar, en een zucht verliet zijn mond. Hij wist zeker dat hij het binnenkort wél kon, als hij getraind had met Runningvole. Hij hoopte het toch, in ieder geval.

+1ste post Roughpaw

Roughpaw grijnsde breed toen er voor haar een muis zat. Echt goed in jagen was ze nog niet, en eerder had ze nog geen muis gevangen. Wel andere prooi, samen met Ravenheart tijdens haar trainingen. Ze sloop naar voren, zijn sluiphouding na doend. Toen ze dicht bij genoeg was zette ze af met haar achterpoten en schoot ze op het beestje af. Het schilde maar een haartje, of het muisje was er vanaf gekomen. Helaas voor het beestje, maar zij was sneller geweest. Met een onhandige beet maakte ze het muisje af. Luid piepte het beestje, en toen stopte het diertje met bewegen. Tevreden liep ze met het muisje naar Little Creek, ze had dorst en wou daar dus wat gaan drinken. Echter liep ze daar Dawnpaw tegen het lijf. "Héé! Dawn!" Miauwde ze met een brede grijns. "En, bevalt de vrijheid je?"

Haar oren stonden vrolijk en opgewekt naar voren terwijl ze even om zich heen keek. "Het is wel leuk dat ik eindelijk het Camp uitmag zonder dat andere zich zorgen maken," zei Dawnpaw met een glimlach. Roughpaw knikte. "Ja, hé! En het word nog veel leuker zodra je trainingen écht begonnen zijn," vertelde ze met een grijns. Vervolgens vroeg Dawnpaw hoe het met haar ging. "Oh het gaat goed, ik vind het super leuk dat we weer met z'n allen de zelfde den delen," miauwde ze, doelend op Dawnkit's en haar siblings. Het was raar geweest, een quarter moon zonder hun. "En hoe gaat het verder met jou?"

"Ja, hé! En het word nog veel leuker zodra je trainingen écht begonnen zijn," zei de poes, nadat hij zei dat het leuk was dat hij het Camp uit kon. Roughpaw's grijns was aanstekelijk, en de nieuwe Apprentice grijnsde mee. "Oh ik hoop het. Op het moment lijkt het nog niet echt alsof ik ooit zal weten hoe ik moet inschatten waar iets zich bevindt." Vervolgens vroeg de tabby haar hoe het met haar ging. "Oh het gaat goed, ik vind het super leuk dat we weer met z'n allen de zelfde den delen," Dawnpaw lachte kort, en knikte. Dat kon hij begrijpen, het was leeg geweest zonder het nestje van Fawnstep en Ashdrizzle. Plots waren de iets oudere katten verdwenen, en was het veel te rustig geweest in de Den. "En hoe gaat het verder met jou?" Hij beet even op zijn lip, en haalde een schouder op. "I- Ook wel, goed met mij, hoor, het is nog even wennen aan de nieuwe Den, de nieuwe rang, enzoverder," antwoorde hij uiteindelijk, en en soort lachje verliet zijn mond. Het ging echt nog wel even duren voor hij gewoon was aan de -paw in zijn naam. Daar was hij honderd procent zeker van.

Met de volgende woorden van Dawnpaw kon ze volledig mee praten. Gezien de ogen van Roughpaw niet honderdprocent optimaal waren, waren haar andere zinteugen juist beter dan honderdprocent, kortom; overgevoelig. Als katten ook luid tegen haar praatte wilde het wel eens aanvoele als schreeuwen, maar ze was er aan gewend geraakt. Het was niet meer dan normaal voor haar. "Het is ook heel verwarrend hoor! Vooral al die geluiden, het geritsel van de bladeren, het water, vogels, en dan maar eens horen waar hewt muisje rond scharrelt. Maar ja, gelukkig wilt geur  daar bij wel helpen om het beestje te vinden... Ik vind het ook nog steeds moeilijk," vertelde ze. "Je moet je ook op zoveel focussen! Geluid, geur, zicht - iets wat ik heel lastig vind, en dan nog eens op je houding," vertelde ze. "Runningvole is je mentor geworden, toch?" Vroeg ze vervolgens. Ja, de enthousiasme spatte van Roughpaw af.
Toen ze aan Dawnpaw vroeg hoe het ging, leek zijn vrolijkheid weg te ebben. Roughpaw zette een scheef glimlachje op. "Het went heel snel, hoor. Volgens mij vooral nu je weer met ons slaapt," verzekerde ze hem, waarna ze hem speels een por gaf.

Het leek dat de poes snapte wat hij zei, en dat stelde hem wat gerust, dat hij niet de enige was die er moeite mee had. "Het is ook heel verwarrend hoor! Vooral al die geluiden, het geritsel van de bladeren, het water, vogels, en dan maar eens horen waar hewt muisje rond scharrelt. Maar ja, gelukkig wilt geur daar bij wel helpen om het beestje te vinden... Ik vind het ook nog steeds moeilijk," Hij glimlachte even. Hij kon geloven dat het moeilijk was. Hij hoorde geritsel en hij rook geuren, maar hij kon bijvoorbeeld Clangeuren nog niet uit elkaar houden. "Je moet je ook op zoveel focussen! Geluid, geur, zicht - iets wat ik heel lastig vind, en dan nog eens op je houding," ging ze verder. "Runningvole is je mentor geworden, toch?" Hij knikte. "Ja, inderdaad. Gelukkig is ze heel sympathiek, dus dat is al een zorg minder," lachte hij. Vervolgens vroeg ze hoe het met hem ging, en hij antwoorde daar wat minder enthousiast op, waardoor hij een scheve glimlach kreeg. "Het went heel snel, hoor. Volgens mij vooral nu je weer met ons slaapt," Ze gaf hem een por, en hij grijnsde. "Oh ja, natuurlijk, het was heel moeilijk om zonder een persoonlijke Roughpaw teddybeer te slapen hoor," antwoorde hij, nog steeds lachend.

Runningvole was dus de mentor van Dawnpaw. Ze vond de poes wel interessant, maar ergens ook soft. Maar ze was niet voor niets warrior geworden, toch? "Ja, inderdaad. Gelukkig is ze heel sympathiek, dus dat is al een zorg minder," vertelde Dawnpaw. Roughpaw knikte. Zorgen, wat moest je er mee? Zorgen waren overbodig. Je leeft maar één keer, dus geniet er van.
"Oh ja, natuurlijk, het was heel moeilijk om zonder een persoonlijke Roughpaw teddybeer te slapen hoor," antwoorde Dawnpaw lachend. Roughpaw grinnikte en zette vervolgens een nep-serieuze gezichtsuitdrukking op. "Ja, ik zou het ook heel moeilijk vinden, slapen zonder een persoonlijke Roughpaw teddybeer." Vervolgens lachte ze weer. "En dan te bedenken dat ik hier mijn eerste zwemles had gehad?" Grinnikte ze, doelend op haar gebeurtenis toen ze een kitten was en het kamp uit was gesneaked.

Hij had het over een persoonlijke Roughpaw teddybeer, en hoorde de poes even grinniken, waarna ze haar serieuze gezicht liet zien. Hij trok een wenkbrauw op en lachte nog even voor hij luisterde naar de poes. "Ja, ik zou het ook heel moeilijk vinden, slapen zonder een persoonlijke Roughpaw teddybeer." Ze begon ook weer te lachen. "En dan te bedenken dat ik hier mijn eerste zwemles had gehad?" grinnikte Roughpaw. Dawn moest even denken, maar herrinerde zich toen weer dat hij dat verhaal gehoord had in de Nursery. Hij begon te grinniken, en schudde zijn hoofd. "Zo iets kan enkel jou weer overkomen, niet?" lachte hij. "En alleen jij kan het verzinnen om een onwetende kitten wijs te maken dat hij in de StarClan is," Hij keek haar gemaakt veronwaardigd aan, en stak zijn tong naar haar uit om eraan toe te voegen dat hij en grap maakte. Wel, ze had hem wel wijsgemaakt dat hij in de StarClan was.

Roughpaw lachte onschuldig bij zijn eerste reeks woorden. "ik heb mijn voorvoegsel niet voor niets ontvangen," grijnsde ze. Bij zijn volgende woorden keek ze even onschuldig om zich heen en wiebelde ze wat met haar oortjes. "Sorry, ik weet écht niet waar je het over hebt," miauwde ze waarna ze haar voorpoot een paar stevige likken gaf. "Ik denk dat je me verward met iemand anders," vervolgde ze waarna ze haar oren spitste als of ze iets anders hoorde. Echter wist ze heus wel waar Dawnpaw het overhad, en ze vond het nog steeds een geweldige actie.

De poes lachte onschuldig, en Dawnpaw grijnsde. "Ik heb mijn voorvoegsel niet voor niets ontvangen," grijnsde ze. Toen hij begon over het verhaal, van toen Roughpaw hem wijsgemaakt had dat hij in de StarClan was, keek ze onschuldig en wiebelde met haar oren. "Sorry, ik weet écht niet waar je het over hebt," zei ze, en likte haar voorpoot. "Ik denk dat je me verward met iemand anders," vervolgde ze. Dawnpaw grijnsde breed, en schudde zijn hoofd. "Natuurlijk, wat dom van me." Hij lachte, en zwiepte met zijn staart. Hij was heel zeker dat hij zich niet vergiste, en zelf wist de poes dat ook heel erg goed, durfde hij te wedden.

Roughpaw schoot in de lag en zwaaide met haar staart. "Oh! Wacht, ik weet het alweer!" klonk haar stem. "Maar dat was echt! Kan je het je dan niet meer herinneren toen de grote, machtige Lionstar van de vroegere Lionclan ons kwam vertellen dat we voor één keer terug gestuurd zouden worden, en we met z'n alles verder zouden leven. Tevens werd het hele kamp toen hersteld," verzon Roughpaw terplekke. Zou haar fantasie ooit aan een einde komen?

Roughpaw probeerde zo serieus mogelijk te kijken. Serieus kijken ging haar goed af. "Inderdaad, Lionstar vond ons te jong, zelfs de elders," reageerde ze, op haar lip bijtend om zichzelf tegen te houden om te lachen. "Eigelijk zijn we dus Leaders. Met meerdere levens," zei Dawnpaw. Roughpaw grijnsde. "Ja! Dan ben ik Roughstar, en jij..." ze viel even stil en zette een bedenkelijk gezicht op. Er was al een Dawnstar. "We moeten je hele naam veranderen, anders kan jij geen leader zijn," besloot ze.

Roughpaw schoot in de lag bij de naam die Dawnpaw verzon. "Tabbystar?" herhaalde ze met een grijns. Ze schudde haar kop. Die naam kon veel beter. Tabbystar paste helemaal niet bij Dawnpaw. "Is Graystar of Wolfstar niet iets meer voor jou?" vroeg ze toen. Ze wou hem enkel helpen bij het verzinnen van een góéde naam. Tabbystar was niet zo bijzonder. "Zullen wij dan de leiders van álle leiders zijn?" Stelde ze voor met een grijns. "De sterkste katten van het woud!"

Dawnpaw stemde er mee in dat Graystar of Wolfstar misschin inderdaad wel een goede naam was, enkel koos hij er nog niet één. Roughpaw kwam met het idee sat ze samen misschien wel het woud over konden nemen, leiders der leiders. "Natuurlijk zouden de andere leiders er mee instemmen, ze komn echt niet over ons heen, hoor? Of denk jij van wel?" Vroeg Roughpaw met een lichte uitdaging in haar stem.

"Natuurlijk niet, ze vinden ons zowieso de beste voor het woud, dus laten ze ons wel leaders zijn," reageerde Dawnpaw met een klrte grijns. Dit was wel het meest kitten-achtige dat ze had gedaan sinds ze apprentice was geworden. Maar het was grappig en super idioot. Vervolgens kwam Dawnpaw met de namen Ashstar en Ashesstar. Dawnpaw had helemaal gelijk, die waren beter dan Tabbystar. "Ashstar, de stoere Leader van het woud!" Miauwde ze met een knipoog waarbij ze haar kin in de lucht stak.

OOC; Eigenlijk moeten de twee eens een nieuw topic samen.