Hollyfur's leadership ceremony

Hier zal Hollyfur's leaderships ceremonie plaats vinden, in deze ceremonie zal Hollyfur haar negen levens krijgen door katten die haar dierbaar zijn en zal ze haar leidersnaam verkrijgen. Het is NIET toe te staan om hier te posten zonder dat er toestemming voor is gegeven! Anders zal je de ceremonie verstoren en dat is NIET de bedoeling. Nadat ik op Tallstar's account namens Tallstar en andere windclan katten die ik zelf verzin levens heb gegeven, mag Littlecreek haar de laatste geven.

De sterren stonden als ijzige vlekjes aan de hemel, net stukjes sneeuw die in de lucht waren blijven hangen, of in het water waren gevallen zonder ooit op te lossen. Allemaal satelieten van de maan, die hen allemaal overtrof qua helderheid. Het zilverige licht van deze maan, leek Hoogstenen te overspoelen met zilveren schoon, een esthetisch mooi gezicht. Het licht zorgde ervoor dat je zelfs al was het donker, nog iets te zien kon krijgen. De hoogstenen, die normaal zou koud en grauw leken, leken nu te gloeien onder de invloed van het licht van boven. Geen enkel wolkje hing aan de hemel. De wind blies zacht tussen de rotsen door en maakte hierdoor soms een fluitend of huilend geluid. Tussen de koude rotsen van Hoogstenen, lag een diep duister gat, de moedermond. Aan het eind van deze lange, nauwe gang, lag de maansteen. Deze gloeide al zachtjes op. Starclan was er klaar voor.. Klaar om een nieuwe leider te ontvangen..

[Whoo, ik own, ik kan een post maken zonder ook maar een kat erin te noemen, nee grapjexD]

Snel liep ze het camp uit en belande op de jachtgronden van haar clan. Ze had de kruiden voor je tocht al opgegeten, die vieze smaak zat eerlijk gezegt nog steeds in haar mond. Maar Hollyfur probeerde zich alleen maar op de Hoogstenen te richten. Doordat er weinig bomen in het gebeid van Windclan zaten kon ze de punten van Hoogstenen al zien. Er waren wel wat hoge gedeeltes in het gebied, maar dat hield haar niet tegen. Ookal was ze daar nog niet. Ze keek snel achter zich om of de katten die ze hat meegenomen haar bij hielden. Ze hoorde de ochtendliedjes van de vogels al, dat deden die beesten altijd op hetzelfde tijd dat de zon opkomt. Ookal waren de zonne-stralen maar zwak. Ze liep over een heuvel heen die een beetje vochtig was. Hollyfur liep verder en snoofde geur in van tweebenen. Ze waren dicht bij hun nest. Ze zag de groote nesten die boven hun uit torende, ookal stonden ze op een veilige afstand ervan. Ze hoorde de honden al blaffen. Maar dat was ver weg. Dus daar hoefde ze zich niet druk over te maken. Maar toch bleef ze op het geluid letten. Als het harder werd moesten ze los gelaten zijn. En dan moet Hollyfur en de anderen zo snel mogelijk in een boom klimmen. daar kunnen die honden toch niet in komen. Zonder iets te zeggen liep ze door, maar aan haar staart te zien was ze onrustig en haastig.


inspi loos-_-
Deze topic is alleen voor Leopardstrike, Breezepaw, Lionsoul

De smaak van kruiden hing nog in zijn bek, hoewel hij dat wel gewend was. Voor zijn positie moest je dit soort dingen wel vaker doen, al gebeurde dit bijna nooit. Een leider was bij Starclan. Hij twijfelde niet aan Hollyfur, maar toch was Tallstar een vaste factor geweest. Op de één of andere manier miste de witte kater hem, maar hij hield het voor zich terwijl hij zwijgzaam Hollyfur volgde, samen met Breezepaw en Lionsoul. Hij zou haar vergezellen naar de Hoogstenen, waar ze officieel Hollystar zou worden. Waar Tallstar werkelijk met de doden verklaard zou worden. De vogels floten, te vrolijk voor hem. Hij verlangde stilte, om alles te verwerken en op een rijtje te zetten. Om te begrijpen dat alles anders werd, dit keer was het niet eens zijn schuld. Hij miste het geblaf van de honden en concentreerde zich op de grond onder zijn poten. Als zelfs die wegviel.. Hij volgde Hollyfur en zweeg, alleen met zijn gedachten en samen met de rest. Vandaag zou een nieuwe mijlpaal zijn in de geschiedenis van Windclan. Misschien zou hij zelfs genoemd worden.. niet voor dit, maar voor zijn daad. Als iemand het ooit uitvond.. Het bloed aan zijn poten was dan weggewassen, de herinnering eraan nog niet..

De zwak verlichte grond voelde koel aan onder Lionsouls poten. De wind floot langs zijn lange vacht heen, en voelde als een streling. De jonge kater trippelde gehoorzaam achter zijn nieuwe leider aan. Hollyfur van de WindClan. Starks Hollystar. De smaak van reiskruiden dwaalden nog in zijn mond. Het was een vieze smaak. Maar beetje voor beetje loste dat op. Lionsouls dikke staart hing net een centimeter boven de grond, en zijn oren stonden gespitst. Hij was nu een echte Warrior van de WindClan. Lionsoul was daar trots op. Een aantal manen geleden had je dat nog niet kunnen zeggen. De status van het kamp was toen steeds meer verslechterd. ook Tallstar, hun voormalige leider had daarvan een klap ontvangen. Sparrowpelt, die de Clan had verraden, en Littlecreek, die nu met de StarClan jaagde. Sparrowpelt was zelfs nog de mentor van Lionsoul geweest.. De kater trok kort zijn rechterlip op. Er was een hoop gebeurd in de Clan met als hoogtepunt Tallstar's dood. Maar een nieuwe generatie zou zich nu door het kamp verspreiden. Hollyfur zou een goed leider worden. Daar was Lionsoul zich diep van bewust. De jonge kater hief zijn kop op. Hij spitste zijn oren, en keek om zich heen. Ook Hollyfur en Leopardstrike hadden het al opgemerkt. Tweebeen geur en honden geblaf. Wantrouwend ging hij wat dichter aan de grond lopen. Half instinctief. Half gewantrouwd. Maar gelukkig was het geblaf op grote afstand. Het moest niet luider worden, want dan kregen ze een probleem. De waterige ochtendzon werd steeds wat feller, en liet tussen omliggende bomen stippeltjes achter op de grond. Voor zijn neus viel er een blaadje naar beneden. Het was dood. Afgeworpen van de boom omdat het geen zin meer had. Het was dood als... Lionsoul schudde zijn kop. Hij moest nu niet aan Tallstar gaan denken. De kater was bang dat het weer zo'n emotioneel gevolg had. Met stevige passen liep hij achter de katten aan. Dapper, en vastberaden op de lange reis.

[Inspiratiemuziekjeee: https://www.youtube.com/watch?v=4r_ndDGoR8A&feature=related <3]

Hollyfur keek recht naar Hoogstenen die eindelijk helemaal te zien waren. Maar eerst moesten ze het Thunderpath oversteken. Ze kwam niet vaak naar deze plek, wel voor patrouille, maar daar bleef het dan bij. Ze hat slechte herinneringen van. I'k ga eerst oversteken dan jij Leopardfur en daarna Breezepaw en Lionsoul.' Sprak ze luid om onder het gerommel van de monsters uit te komen. daarna draaid ze zich naar het zwarte pad die stonk naar monsters. Ze keek alle kanten op, daarna sprintte ze snel naar de overkant. toen ze daar aankwam voelde de grond hard onder haar kussentjes. De stenen waren groot maar ook klein. Wel lekker warm door de zon, ookal scheen die niet zo fel. Ze keek achter zich en wachte geduldig op de andere. Haar groene ogen lette op de monsters en op de katten tegenover haar. Straks lette eentje niet op en zou gewoon oversteken zonder te weten dat er een monster aankwam. Dat zou erg kunnen worden. Maar ze wist donders goed dat de katten die ze heeft meegenomen slim genoeg waren om dat te weten. Maar je weet maar nooit wat die monsters van plan zijn.
Toen ze allemaal aan de overkant waren liep Hollyfur door richting Hoogstenen. De grond onder haar poten werd steeds harder, maar daar richte ze zich niet op. Ze dacht aan wat ze zou kunnen zien als ze samen ging slapen met de Moonstone. Dat zou waarschijnlijk geweldig zijn. Of mischien raar en eng. Maar wat het ook wordt, het zou de moeite waard zijn. Ze zou negen levens krijgen.Bijna geen een kat krijgt deze kans. Maar toch, het is anders. De andere katten hebben maar één leven, en als die weg is, is het leven in het lichaam ook weg. Maar bij degene die negen levens hebben is het lichaam even leeg, en dan is het leven weer terug in het lichaam en het leeft weer verder. Hollyfur zuchte en liep verder zonder een woord te zeggen.
Nu zag ze Moedermuil. Een groot gapend gat in de berg waar vele generaties katten zijn gekomen. Dit was de tweede keer dat ze hier kwam, het was geen spat veranderd. Ze draaide zich om naar de twee Warriors en de Apprentice. Ze keek in de ogen van allen. 'Ik ga naar Moonstone. Leopard, Breezepaw. Ik wil dat jullie hier blijven, ik vertrouw erop dat jullie de wacht houden en rustig blijven wachten. lionsoul, ik wil dat je samen met me meegaat.' Ze knikte naar de twee katten en keek nu Lionsoul aan met de blik dat hij mee moest gaan. Ze draaide zich om en liep naar binnen. Het was donker en best koud, maar haar lange vacht hield het tegen. En haar ogen wende zich snel op het donker, ze zag bijna alles goed. Toen zag ze een schijnend gestalte in het midden van moedermuil. De Moonstone. Ze liep er snel heen en keek er naar. Het was beeldschoon en het verlichte haar vacht. 'Lionsoul, wacht daar totdat ik weer bij kom.'(Je mag zelf beslissen waar X3)Toen raakte ze met haar neus de steen aan, ging liggen en sloot haar ogen.

Een kopie van vierbomen, verlicht door het licht van de sterren waardoor alles een zilveren glans kreeg. Hier zou de nieuwe leider ontvangen worden. Hier zou de oh zo verzwegen ceremonie plaats vinden. Niemand behalve clanleaders wisten wat er hier gebeurde, want, wat er precies gebeurde was een groot geheim voor alle andere katten. Terwijl Hollyfur in slaap viel, zou haar geest hier terecht komen. Hier op deze magische plek. Zodra ze er was(Sorry voor de powerplay, maar het moest even), leken de sterren te bewegen als vloeibaar vuur. Starclan katten kwamen uit de lucht, hun pelsen glansden en glinsterden met het stille, koude vuur van de sterren, waardoor ze van de sterren zelf gemaakt leken. Al snel verzamelden de katten zich voor de nieuwe leider. Hun stemmen leken één terwijl ze spraken, "Gegroet Hollyfur,". Al snel kwam er één kat naar voren uit de groep katten. Haar vacht leek wel in vuur en vlam te staan door het sterrenlicht dat er vanaf kwam. Het was Flowerstem, een poes die Hollyfur maar al te goed zou moeten kennen. Flowerstem raakte met haar neus het voorhoofd van Hollyfur aan, en een golf van energie(Dit kan even pijnlijk zijn), werd overgedragen naar het lichaam van Hollyfur, de eerste van haar negen levens. "Met dit leven, geef ik je intelligentie, gebruik dit leven om je clan uit de moeilijkste situaties te redden." En met deze woorden, liep Flowerstem weer weg, en ging ze weer tussen de andere katten zitten. Als volgende kwam een zwart witte kater naar voren, zijn amberkleurige ogen straalden trots, "Mijn deputy," Miauwde Tallstar, met stille trots in zijn stem, "Met dit leven, geef ik je hoop, gebruik het om je clan op te beuren en weer hoop te geven," Hij raakte haar voorhoofd aan met zijn neus, weer een golf van energie kwam vrij, en daarna liep hij weer weg. De volgende kat die naar voren kwam, was een jonge apprentice, een apprentice die gebeten was door een adder en toen was gestorven, Snowpaw genaamd. Hij boog naar boven om haar voorhoofd aan te raken, "Met dit leven, geef ik je humor, gebruik het om de sfeer goed te houden en af en toe te ontspannen," Miauwde hij, al klonk hij wijs als een elder. De volgende kat die naar voren kwam, was de leider voor Tallstar, genaamd Hailstar, "Met dit leven, geef ik je kracht, gebruik het om je clan als een leeuw te verdedigen," Hij raakte haar voorhoofd aan, zoals bij elk leven kwam er weer een golf van energie vrij. Daarna kwam er een queen, een queen die was overleden tijdens de geboorte van haar kits, ze heette Newtfur, "Met dit leven geef ik je protectie, gebruik het om je clan te beschermen zoals een moeder haar kits beschermd," Haar stem was zacht, maar de energie van het leven was vreselijk sterk terwijl Newtfur Hollyfur's voorhoofd aanraakte met haar neus. Een jonge, bruine tabby kwam voorwaarts, een nog jonge warrior, "Met dit leven, geef ik je loyaliteit, gebruik dit leven om je clan te dienen," De warrior, genaamd Solarblast, raakte haar voorhoofd aan en liep daarna weer weg. Een jonge poes kwam voorwaarts, genaamd Doveflight, "Met dit leven, geef ik je liefde, gebruik het voor alle katten in de clan," Miauwde ze zachtjes en ze raakte het voorhoofd van Hollyfur aan, de energie van dit leven was, niet zoals de andere, zacht en warm. Nu kwam de achtste kat voorwaarts, een sterke, grote kater. "Met dit leven, geef ik je moed, gebruik het om angstaanjagende situaties het hoofd te bieden," Miauwde Bearclaw, terwijl hij het voorhoofd aanraakte van Hollyfur, en daarna weer terug liep. Hierna maakten de katten baan voor de kat die het laatste leven zou geven. Littlecreek.

Het groepje katten was aangekomen bij het Thunderpath. De stank van voorbij razende monsters stroomde zijn neusgaten binnen. Lionsoul trok zijn neus op, en ging wat wantrouwender lopen. Een voorbij komend monster nam een hele vlaag wind met zich mee, en trok aan zijn harige vacht. 'Ik ga eerst oversteken dan jij Leopardfur en daarna Breezepaw en Lionsoul.' Sprak Hollyfur luid onder het geraas van een monster. Zijn nieuwe leider keek om zich heen. Een zenuwzinking trof Lionsoul. Wat als haar iets overkwam op het Thunderpath? Wat dan..? Maar iets in hem stelde hem gerust dat het goed zou komen. De vos-kleurige poes sprintte zo vlug als ze kon over de stinkende weg heen. Ze draaide zich om, en wachtte op de rest. Loepardfur ging daarna nog. Nu waren Lionsoul en Breezepaw aan de beurt. De jonge kater keek zenuwachtig om zich heen. Dit had hij nog nooit gedaan.. Maar de moed steeg in hem op. Hij deed het voor de Clan. Samen met Brezepaw rende hij over het Thunerpath heen. De weg was sterk verwarmd door de hitte, en het voelde hard onder zijn poten. Met een laatste sprong stond hij weer op het gras. Een opluchting overstroomde hem. Niet lang daarna raasde er een reusachtig monster voorbij. Als hij iets langzamer was geweest kon hij wel dood zijn gereden.. Lionsoul schudde zijn kop. Daar mocht hij nu niet aan denken. De Hoogstenen kwamen al in zicht, en de grond werd harder en rotsachtiger. Maar hij liet daar niets van merken. Een harde grond maakte nu niks uit. Ze zouden samen de Moedermuil halen. Dat moest wel..
Een grote grot stond voor de neus van het groepje katten. Het was een enorm ding met een groot zwart gat. Aan de geuren in de omgeving was te ruiken dat er generaties katten waren langsgekomen. 'Ik ga naar Moonstone. Leopard, Breezepaw. Ik wil dat jullie hier blijven, ik vertrouw erop dat jullie de wacht houden en rustig blijven wachten. Lionsoul, ik wil dat je samen met me meegaat,' Sprak Hollyfur rustig. Lionsoul's ogen werden groter. Eerbiedig gaf hij en knikje. Hollyfur gaf hem een blik dat bekent stond als: Kom mee. De jonge kater liep samen met zijn nieuwe leider de grot binnen. Het was er stikdonker. Het rook lekker koel en grot-achtig. En best wel koud. Maar Lionsoul had een dikke warme vacht die dat tegenhield. Dat was dan wel weer het voordeel. Toch rilde hij even. Hij was nog nooit in deze grot geweest, en het was erg bijzonder. Maar toen werd het pas bijzonder. Vlak voor hen lag een grote zilver schijnend gestalte. Het was de Moonstone. De kracht daarvan was bijna overweldigend. De kater voelde de energie en macht er van af stralen. Lionsoul overwoog zelf door de macht van de steen om weg te rennen. Maar hij liet een strrom dapperheid en moed door zich heen gaan. Even sloot hij zijn ogen. Hij haalde diep adem, en opende ze weer. De starling verlichtte zijn vacht, en het werd zelfs een beetje zilver. 'Lionsoul, wacht daar totdat ik weer bij kom.' De kater knikte naar haar, en ging van een paar staartlengtes afstand van de Moonstone liggen. Hij bekeek het ritueel van zijn nieuwe leider. Hollyfur raakte met haar neus de steen aan. De kracht die er vanaf straalde werd nog machtiger. Lionsoul bleef om zijn leider waken totdat ze bijkwam. De poes ging liggen, en sloot haar ogen. De jonge kater vouwde zijn poten onder zijn lichaam, en bleef wachten. Wachten totdat ze haar negen levens had ontvangen.

Een zwarte kater liep naar Hollyfur- binnenkort Hollystar terwijl de andere katten voor hem opzij gingen. Het was net alsof er sterren reflecteerden in zijn zwarte, verlichte vacht. Alles had een zachte gloed. Dit was StarClan's domein. Rustig keek hij Hollyfur aan, met zachte blauwe ogen die nog helderder schenen dan anders. Hij liep naar haar toe, en met gesloten ogen raakte hij haar voorhoofd aan. Hij voelde StarClan's energie door hem heen naar Hollyfur toe stromen. Een deel van de zachte gloed die hem en al het andere omringde zweef zachtjes zijn voorhoofd uit en Hollyfur's voorhoofd in. Het was pure energie. Pijnlijk en zacht tegelijk. Hij deed zijn ogen open en intens keek hij Hollyfur aan. "Met dit leven, geef ik je wijsheid! Gebruik het om je Clan te leiden en rampen te overwinnen," zei hij met zijn zachte stem. Hij stapte naar achter. "Je staat nu bekend als Hollystar, leider van WindClan! Leef ter ere van deze naam," zei hij terwijl zijn stem steeds harder werd, zo hard dat het over heel StarClan's domein schalde. "Gebruik je levens goed! Je zal een groot leider worden." Met zijn ogen gesloten boog hij voor de nieuwe WindClan leider. Vervolgens stond hij op, draaide zich om en ging bij de andere StarClan-krijgers staan.

Het was licht en donker tegelijkertijd. Het voelde warm maar koud. Geen leven zat om haar heen, maar toch weer wel. Ze keek niet om haar heen maar daar iets. Opeens wist ze wat het waren. Katten. Katten van Starclan. Ze waren beeldschoon maar toch zichbaar en ontzichbaar. Ze voelde haar lichaam zweven, maar toch voelde ze bij haar poten grond. Nu zag ze de geesten van degene die niet meer op de aarde rondlopen duidelijker. Een daarvan sprak. 'Gegroet Hollyfur.' Zij de poes. Hollyfur keek haar eervol aan. Haar vacht leek in vuur en vlam te staan toen ze naar voren liep. Hollyfur herkende de poes. Ze heeft haar gemist. erg gemist, al die tijd. Haar moeder... Ze liep naar Hollyfur toe en raakte haar neus aan. Sterke energie stroomde door haar heen. Het voelde zacht maar pijnlijk. Ze kneep haar ogen even dicht, maar opende ze al snel weer. "Met dit leven, geef ik je intelligentie, gebruik dit leven om je clan uit de moeilijkste situaties te redden." Toen liep de poes weer weg. Hollyfur keek haar naar toen ze bij de andere ging zitten. Toen kwam er een kater naar voren. tallstar. "Mijn deputy," Miauwde Tallstar, met stille trots in zijn stem, "Met dit leven, geef ik je hoop, gebruik het om je clan op te beuren en weer hoop te geven," Hij raakte haar voorhoofd aan met zijn neus. Alweer kwam er een stroom van energie in haar lichaam. Toen hij weer terug liep keek Hollyfur hem na, hij leek heel trots, maar hij wou vast wat langer willen leven. Dat dacht ze toen er weer een kat naar voren kwam. Het was een Apprentice. Wat zou die toch een mooi leven hebben gehad. Dacht ze een beetje triest. Maar het zij zo. De kat raakte haar voorhoofd aan. "Met dit leven, geef ik je humor, gebruik het om de sfeer goed te houden en af en toe te ontspannen," Zij de jonge kat. Weer liep er eentje weg en kwam er weer een kat. Het was een bekende kater. Hailstar, de vorige leider voor Tallstar. Verhalen over hem had Hollystar gehoord, maar die kwamen niet bij haar op. Haar hoofd was leeg. "Met dit leven, geef ik je kracht, gebruik het om je clan als een leeuw te verdedigen," Sprak de kater en raakte haar hoofd aan. Toen liep hij naar de andere toe en ging net als zijn voorgangers erbij zitten. Er kwam een poes aan, die zachtheid uitstraalde. Niet van zwakte maar van liefheid. "Met dit leven geef ik je protectie, gebruik het om je clan te beschermen zoals een moeder haar kits beschermd," Haar stem was zacht maar sterk. De poes raakte haar hoofd aan, weer stroomde er volle energie in haar lichaam. Er kwam een jonge Warrior naar voren, waarschijnlijk gestorven tijdens een gevecht om de clan te dienen. "Met dit leven, geef ik je loyaliteit, gebruik dit leven om je clan te dienen," Sprak de warrior. Hollyfur keek hem na, ze zal haar leven geven aan haar clan. Er kwam een poes aan, het was Dovefight. "Met dit leven, geef ik je liefde, gebruik het voor alle katten in de clan," Ze raakte haar voorhoofd aan. De energie die Hollyfur voelde was warm en zacht, niet zoals alle andere. Het was fijn. De poes had gelijk. Ze gaf haar liefde. De poes liep weer weg, in plaats daarvoor kwam er een kater aan. "Met dit leven, geef ik je moed, gebruik het om angstaanjagende situaties het hoofd te bieden," Sprak hij. Hollyfur sloot haar ogen weer even nadat ze de energie voelde door haar lichaam van de groote kater. Nu maakte de katten een baan open voor de laatste kat. Littlecreek. Hollyfur keek de kater aan, een tijd geleden. Dacht ze. De kater liep naar voren naar haar. Ze keek in zijn ogen. Ze waren mooi blauw, nog mooier dan daarvoor. Zachjes raakte de kater haar voorhoofd aan net als de andere daarvoor. Je zag de groed uit zijn hoofd naar die van Hollyfur's hoofd gaan. Daarna trok hij zijn hoofd weer terug en keek haar aan. "Met dit leven, geef ik je wijsheid! Gebruik het om je Clan te leiden en rampen te overwinnen," Sprak hij. "Je staat nu bekend als Hollystar, leider van WindClan! Leef ter ere van deze naam. Gebruik je levens goed! Je zal een groot leider worden." Zijn stem klonk overal in Starclan. Hollyfur was trots op zichzelf. Ze was trots op alles. En nu was de Windclan, clan van de vlaktes onder haar hoede. Nu ging de kater bij de andere staan. Hollyfur keek ze allemaal een voor een aan, totdat ze stopte bij Tallstar. Opeens werd alles wazig voor haar ogen. De katten verdwenen in de wind en alles werd zwart. Ze waren weg...
Opeens opende ze haar groene ogen. Ze zag niks door het donker, haar ogen moesten wennen. [i]'Lionsoul, waar ben je?' Vroeg ze met een stem die klonk alsof ze nu veel last droeg.

De donkere stilte omgaf de kater. De kille lucht begon steeds meer binnen te dringen. De stemming in de moedermuil was merkwaardig. Het voelde.. Het voelde erg apart maar toch vertrouwelijk. Het was alsof alle katten die hem lief waren, en de gestorven Clankatten hem nu allemaal in één keer omgaf. Alsof ze zich nu allemaal in de grot bevonden. Een tikkeltjes nerveus sloeg de kater zijn staart op en neer. Zijn pupillen stonden wijd open, en begonnen al aan het donker te wennen. Het enige lichtpunt hier was de Moonstone. Lionsoul had de steen zelf nog nooit gezien. Het was erg mysterieus, en je kon er bijna in wegzakken als je erin keek. Het voelde weer erg vertrouwd. De katten die Hollyfur haar negen levens gaven waren vaag aan te voelen. Alsof ze echt in de buurt waren. Lionsoul schudde zijn kop. Het was echt té machtig allemaal. De steen zelf straalde al een hoop energie en kracht uit. En bij elk leven dat Holyfur erbij kreeg, voelde het steeds wat opgloeiender. De jonge Warrior sloot zijn gifgroene ogen. Het liefst was hij gewoon weggerend door de krachten van de Moonstone. Het was te machtig. Maar hij moest om zijn leider waken. Wegrennen was wel het laatste wat hij zou doen. Dat zou onloyaal zijn. Opeens voelde hij de Moonstone minder kracht uitstralen. Direct opende hij zijn ogen. Hij hoorde zijn leider zachtjes bewegen. Was ze weer wakker? 'Lionsoul, waar ben je?' Klonk het vanaf de Moonstone. Haar stem klonk alsof ze veel last meehad. Lionsoul stond voorzichtig op, en liep naar haar toe. 'Hier ben ik. Welkom, Hollystar, de nieuwe leider van de WindClan.' De jonge krijgskat liep naar haar toe, en gaf haar een lik over haar schouder. Daarna draaide hij zich om. 'Voel je je al een echte leider?' Vroeg hij grinnikend.

[Whootz, iets te kort vergeleken met de andere posts xD]

De Monsters raasden voorbij, maar vandaag diende hij een hoger doel. Een keer niet extreem gespannen rende hij het Donderpad over, om daarna te wachten aan de overkant. De nachtlucht was koel, net als het asfalt onder zijn poten. De lichten van de Monsters waren fel maar ver weg, net als het geblaf van Honden en de voetstappen van hun Tweebenen. Vannacht waren ze veilig. Hij zweeg de hele weg en knikte slechts toen Hollyfur hem en Breezepaw vroeg om te waken. Hij zou het met heel zijn hart doen. Hij was dan onloyaal geweest, zijn hart lag nog steeds bij de Windclan en de taak die hij na zoveel moeite mocht vervullen. Hij zou wachten.
Leopardstrike's blik gleed naar Moonstone, waar Hollyfur en Lionsoul zich een weg naartoe baanden. Breezepaw en hij zouden hier wachten, tot ze terug kwamen. Het leek een eeuwigheid te duren, hoewel de secondes waar hij niet over nadacht vervlogen. Verloren tijd, al zou hij ze niet missen. Zoveel secondes verdwenen zonder dat hij ze opmerkte. De melancholie van deze nacht zou daar geen enkel verschil in moeten maken.
Verveling kreeg de kans niet hem te grijpen; hij had geduld en voor dat op was hoorde hij verderop de stemmen van Lionsoul en Hollyfur. Correctie, Hollystar. Hij zou er even aan moeten wennen, maar het zou wel gaan. Alles zou vanzelf wel op zijn plaats vallen. Zodra de twee katten hem bereikten, merkte hij iets op in de blik van Hollystar. Iets was veranderd, verschoven. Alsof ze meer druk op haar schouders had, een grotere verantwoordelijkheid.. maar ook een grotere kracht om dat alles te dragen. Hij knikte respectvol naar haar. 'Welkom terug, Hollystar, Leader of Windclan,' groette hij haar. Windclan ging nieuwe tijden tegemoet, al was het nog niet te zeggen of deze goed of slecht waren.

Pootstappen hoorde ze naar haar toe komen. Ze zag al wat beter maar nog niet goed genoeg om alles te kunnen zien. De Moonstone gaf minder ligt, maar straalde genoeg uit om iets te kunnen zien eromheen. Toen hoorde ze 'Hier ben ik. Welkom, Hollystar, de nieuwe leider van de WindClan.' Hollystar stond op en zag Lionsoul verschijnen in het ligt. 'Dankje, Lionsoul.' Sprak ze kort. 'Voel je je al een echte leider?' Vroeg lionsoul. Hollystar keek hem aan en antwoorde. 'Nee. Ik voel me pas echt een leider als iedereen het ziet.'Ze was moe en kon de clan niet zo lang alleen laten. Al snel liep ze naar de uitgang van moedermuil. Haar zich was weer goed, alles om haar heen kon ze nu goed zien.
Toen ze uit de grot kwam zag ze Leopardstrike en Breezepaw op haar en Lionsoul wachten. De Medicine cat knikte naar de nieuwe leider van de Windclan. 'Welkom terug, Hollystar, Leader of Windclan,' Hollystar knikte dankbaar, ze werd nu al respectvol tegenover andere. Dat is bij iedereen zo, maar dit was natuurlijk anders. Nu stond er nog wat te doen, een nieuwe Deputy. Ze dacht er nu niet aan en liep een stukje verder van de grot af richting Windclan. 'Laten we terug gaan. We hebben nog een lange toch te gaan.' Miauwde ze. meteen ging ze lopen. Hollystar richte haar aandacht niet op de andere katten, het enige waar ze aan dacht was terug gaan. Toen ze het Thunderpath had overgestoken wachte ze net als bij de heenweg op de andere. Daarna ging ze snel weer verder. Wel hield ze rekening met de andere en hield een keer een korte pauze. Toen ze bij de Tweebeen huizen waren waar veel Rogue katten waren hoorde ze weer wat honden blaffen. Maar zoals bij de heenweg waren ze ver weg.
Eindelijk, we waren bij de grens aangekomen. Toen ze over de grens stapte voelde ze zich opeens heel anders. Veiliger, maar ook meer verantwoordelijkheid. Ze zuchte zo zacht dat Hollystar het zelfs niet kon horen. Snel liep ze door totdat ze bij de ingang van Windclan kamp was. Ze stond ervoor en staarde er even naar, maar al gouw ging ze erdoor en stopte toen ze erdoor was.