Just havin' a little fun [Open]

Ze grijnsde breed zodra hij weer begon te praten al snapte ze hem niet volledig. Wat bedoelde hij ermee dat ze er een was? Ze ging er niet verder op in want de rest van de zin had haar aandacht allang weer weggetrokken. Zodra hij achterom keek ontmoette ze zijn blik met een trotse glans in haar eigen ogen voor ze gaapte. ''Nietwaar, het gaat nog heel lang duren.'' Sputterde ze toch weer tegen en keek even het kamp rond en bekeek alle warriors terwijl ze tegelijkertijd naar de kater luisterde. ''Maar ik moet eerst nog een heel hoop trainen, en wat als ik zomaar ziek word en heel lang niet kan trainen?'' Vroeg ze zacht maar legde haar kopje zacht neer op zijn rug. Ze vond het wel heel lekker liggen, zou hij het heel erg vinden als ze stiekem op hem kwam slapen voortaan?

Hij grinnikte zachtjes toen ze weer zei dat het nog lang duurde. Hij ging er maar niet weer op door, want dan bleven ze een welles nietes spelletje spelen. Hij knikte toen ze verder praatte. “Ja, je moet nog heel veel trainen. Je moet trainen totdat je alles goed beheerst.” Hij stopte even en voor een kort moment werd zijn blik afwezig, maar toen knipperde hij een paar keer om zijn aandacht er weer bij te krijgen. “Als je ziek wordt dan duurt het gewoon ietsje langer, maar daar moet je niet van uit gaan Popkit.” Vervolgde hij rustig. Hij dacht aan zijn coma, maar had besloten er maar niet over te beginnen. Straks maakte hij haar nog bang met zijn eigen verhaal en dat wilde hij niet. Meestal had je geen vertraging in je training, dus vond hij het onzin om er over te beginnen.

Ze hoorde hem grinniken maar bleef stil terwijl hij zelf sprak. Ze vond het leuk om naar hem te luisteren omdat hij haar niet simpelweg afwimpelde. Ze knikte even langzaam zodra hij vertelde dat ze moest trainen tot ze alles beheerste. Natuurlijk, ze zou niet veel van een warrior zijn als ze niet zoveel kennis had. ''Ik zal heel hard mijn best doen dan.'' Sprak ze bijna plechtig maar probeerde hem half aan te kijken wat dus helemaal niet ging vanaf zijn rug. Maar zodra hij weer uitleg gaf slikte ze even voor ze knikte. ''Niet ziek worden, goed luisteren en goed mijn best doen. Dat is alles wat ik hoef te doen.'' Merkte ze op en grinnikte zacht. ''Dat kan ik wel, ik wil van iedereen iets leren zodat ik later een heel hoop ga weten.'' Zei ze en legde haar kop toch weer neer, verrast dat hij geen last had van haar extra gewicht op zijn rug.

Hij vond het wel grappig dat ze op zijn rug bleef liggen. Ze was niet zo zwaar, dus hij had geen last van haar gewicht. “Ik weet dat je heel hard je best zult doen, maar ook weer niet te hard hè Popkit? Je moet jezelf niet te hard laten werken, want daar gebeuren ongelukken van.” Zijn stem klonk serieus, het was geen grapje. Hij wist daar alles van. “En je kunt er niets aan doen wanneer je ziek wordt en dat is ook geen ramp, dat kan iedereen overkomen.” Hij keek achterom naar de kitten. “En inderdaad zoek andere katten op om van te leren, als iemand tijd heeft wil diegene meestal wel helpen. Het is altijd slim om van meerdere katten te leren.” Er gleed een glimlach om zijn lippen. “Lig je lekker?” Vroeg hij toen met een plagerige grijns op zijn gezicht.

Ze luisterde goed naar zijn woorden en probeerde zo veel mogelijk op te slaan maar ze begreep hem ook niet helemaal. Zouden er echt ongelukken gebeuren als ze te hard haar best deed? Of was het alleen als ze te ver ging en veel te moe werd dat er ongelukken gebeurde. Ze haalde de opties door haar hoofd en besloot dat het laatste het meest logisch klonk om mee om te gaan. ''Oke, dat zal ik doen. ik beloof het.'' Antwoordde ze, de serieuze toon had ze overduidelijk opgemerkt en ze geloofde hem dan ook echt wel met elk woord dat hij sprak. ''Maar als je ziek word mis je toch training. Wat als je daardoor heel laat warrior word. Of gebeurd het niet als je een beetje ziek bent?'' Haar hoofd vulde zich telkens met meer vragen maar ze probeerde de beste uit te kiezen voor nu. Ze grijnsde zodra hij bevestigde dat het goed was om van anderen te leren. Nu wist ze ook wat een van haar taken zou worden als ze tijd had. Ze zou naar alle andere apprentices kijken terwijl zij oefenden wat ze had geleerd. Misschien kon ze al het een en ander oppikken. ''Die ga ik onthouden.'' Zei ze vrolijk voor de even in de lach schoot bij zijn laatste vraag. Ja ze lag toch echt wel behoorlijk lekker. ''Ja, je bent heel zacht.'' Antwoordde ze met een schaapachtige grijns rond haar snuit. Hopelijk gooide hij haar er niet vanaf, dan zou ze weer onder de troep zitten.

Hij knikte toen ze vroeg of je later warrior werd, wanneer je ziek werd. “Dat kan voorkomen ja, ik ben ook al 13 moons en nog geen warrior.” Hij keek zo goed mogelijk achterom naar haar. “Maar hé, ik redt me prima. Ik wil er echt helemaal klaar voor zijn, voordat ik warrior wordt. Wat maakt die extra tijd dan uit? Het is belangrijker om goed te worden, dan om alles te overhaasten.” Hij schoot in de lach toen ze zei dat hij heel zacht was. “Dat zal best, maar ik moet zo weer gaan hoor.” Hij rolde zich voorzichtig op zijn rug, als ze mee zou bewegen dan zou ze op zijn buik terecht komen. “Vind je het goed als ik weer weg ga?” Hij grijnsde naar haar.

Haar ogen werden enorm zodra hij vertelde dat hij dertien moons was en nog geen warrior. Wat was er met hem dan gebeurd dat hij zo lang moest wachten dan? Eigenlijk wilde ze het vragen maar hij ging al verder met praten. Langzaam knikte ze omdat ze er wel de logica van inzag. ''Dat is waar ja.'' Mompelde ze zacht en dacht even goed na. Zij zou echt niet blij worden als ze langer moest trainen omdat ze veel te ziek was geweest. Je hoorde zes moons te trainen en als je had had getraind zou je warrior worden zo hoorde het. Ze liet haar oren opzij hangen zodra hij vertelde dat hij zo moest gaan. ''Nouh..'' Mompelde ze maar schoof met hem mee voor ze heftig begon te schudden met haar kop. ''Nee dat vind ik helemaal niet goed, met wie moet ik dan praten. Wie moet er dan mijn zachte, pluizige kussen zijn?'' Vroeg ze onschuldig en bleef hem met grote oogjes aankijken.

Hij schoot in de lach toen ze zei dat ze dat niet goed vond. “Er zijn vast genoeg katten die een zacht en pluizig kussen van zo’n geweldige warrior als jou willen zijn.” Hij tilde zijn kop op en wreef zijn wang even langs die van haar. “Ik moet Silvercloud op gaan zoeken, voordat ik te laat kom voor een training. Misschien neem ik wel een lekkere muis voor jou mee.” Hij pakte haar zachtjes op en zette haar naast hem neer op haar pootjes. “Ik kom je snel weer opzoeken, dat beloof ik.” Er ontstond een warme glimlach rond zijn lippen terwijl hij weer op zijn buik draaide en opstond. “Tot snel Popkit.” Hij gaf een lik over haar oor en trippelde daarna naar de kampuitgang.

[Topic uit]

Ze wiebelde verveeld met haar oren zodra hij haar weer tegensprak en zuchtte. Ze wilde helemaal niet op anderen liggen, die hadden het ook al te druk. ''Nietwaar, ze hebben het allemaal veel te druk.'' Klaagde ze maar besefte dat ze geen schijn van kans maakte. Teleurgesteld keek ze naar hem maar sprak hem niet tegen in een poging hem hier te houden. Hij moest zijn taken uitvoeren en zij moest hier op haar achterwerk blijven zitten. Maar zijn belofte deed iets van hoop opkomen bij haar en ze knikte enkel even kort. ''Daar hou ik je wel aan.'' Antwoordde ze voor ze stilletjes bleef zitten en hem nakeek. En precies op dat moment zat ze weer alleen in het kamp te wachten tot er iemand tijd had om haar een poot extra te geven en haar iets te leren of met haar te spelen.

-Topic uit xD

Onderwerp: Re: Just havin' a little fun [Open]