The mouse, White fur and Tabby kit. (Whitelion)

De jonge 3 moons oude tabby kitten rende vrolijk de nursery uit. Haar oceaankleurige ogen zochten naar een witte vacht. Ze kon hem niet vinden, ergens diep van binnen mistte ze haar oudere halfbroer Whitelion. Hij was misschien niet altijd aardig tegen alle katten maar voor haar was ze de beschermende vader die ze altijd mistte. Niet dat de jonge kitten klaagde. Ze was gelukkig in de Windclan en speelde soms met andere kittens. Vele kittens waarvan ze het niet wist waren ook van Whitelion haar broer. Alweer kon ze de witte vacht niet vinden, dagen ervoor had ze bij zonsopgang soms, al gekeken of ze de witte vacht van Whitelion kon vinden. Maar telkens kreeg ze het niet voor elkaar.

Dit keer trok de geslonken prooihoop haar aandacht, met soepele kleine kittenpasjes liep ze vrolijk op de hoop af. Ze had dan geen honger maar misschien kon ze hier nog wel even wat avontuur beleven. Ze keek ietwat sipjes om zich heen. Voordat ze met een voor een drie moons oude kitten grote sprong in de prooihoop belandde. Giechelend stond ze op en pakte ze een grijzige muis van de prooihoop die ze speels met haar pootjes aantikte alsof ze wou jagen. Niet dat ze wist hoe het moest. Ze was dan ook nog maar 3 moons oud. Haar grote oceaankleurige ogen stonden opgewekt terwijl ze het muisje speels wegtikte van de prooistapel. Ze had niet door hoe weinig prooi er was en zelfs de kou drong nauwelijks door haar lange tabby vachtje.

In een van haar ooghoeken zag ze een witte vacht. Ze stopte midden in haar eenzame spel en rende meteen op de grote kater af. Ze botste half tegen hem op en giechelde zachtjes. Bij haar grote beschermende broer was ze veilig. Ze duwde haar neusje zacht spinnend in zijn vacht. "Whitelion, Whitelion kijk wat ik op de prooihoop heb gevonden!" Piepte de kitten enthousiast. Ze keek naar het grijzige muisje dat doodstil op de grond lag enkele meters verderop. Haar oortjes bewogen een klein beetje heen en weer. Ze had hem nooit verteld dat ze hem als een soort beschermende vaderfiguur zag en keek hem met half verdrietige half blije ogen aan. Ze had haar vader Sparkshade dan misschien nooit gekend maar dat betekende niet dat ze niet wist dat ze iets mistte. Soms zag ze kittens blij met hun vaders rondlopen of begroeten. Haar ogen keken de kater afwachtend aan. "Whitelion?..."Ze stopte halverwege de zin. Kon ze het hem wel vertellen?! Haar ogen stonden afwachtend.

Een vrolijke glinstering lag in zijn ogen toen hij naar zijn vrolijk spelende halfzusje op de prooistapel keek. Ze leek te doen alsof ze aan het jagen was, en het was best een aandoenlijke, maar lachwekkende, poging. Hij liep op haar af, maar ergens halverwege leek ze hem op te merken. Het tabby poesje rende vrolijk op hem af, en botste zelfs tegen zijn witte vacht op. "Whitelion, Whitelion kijk wat ik op de prooihoop heb gevonden!", mauwde -of piepte liever- ze enthousiast. Zijn groen en zijn blauw oog gleden naar het grijze muisje dat een klein eindje van de prooistapel lag. Hij glimlachte en gaf haar een likje over haar kopje. "Mooi, Ocean", antwoordde hij met zijn lage stem. Zijn blik gleed terug naar Oceankit, die hem dan nu half blij, half verdrietig en ergens ook afwachtend aankeek. "Whitelion?..." Hij knielde neer, zodat hij niet zo naar beneden moest kijken en zij niet zo naar boven, en antwoordde: "Ja?"

Oceankit sprong bijna op en neer van blijdschap dat haar grote broer in de buurt was, het kostte de jonge kit moeite om haar enthousiasme te verbergen. Zijn ogen gleden naar het grijze muisje toe en de kitten glimlachte trots. De witte kater gaf haar een likje over haar kopje en zei met een rustige lage stem. "Mooi, Ocean" De kitten keek blij en opgewekt. Ze keek hem geduldig en ongeduldig tegelijk aan, al was het ongeduldige meer blijdschap van het wederzien van haar grote broer. De witte kater knielde neer en antwoorde rustig toen ze zijn naam vragend piepte. "Ja?" De tabby kitten keek even naar de muis waarmee ze had gespeeld voordat ze tegen de witte warrior aankroop. Haar zachte ogen keken hem onrustig aan alsof ze iets belangrijks wou zeggen maar het niet kon. Ze piepte zacht als een kleine kit die de weg kwijt was en tilde haar pootjes onrustig op. Een pootje liet ze stil in de lucht hangen voordat ze weer in de ogen van de kater keek. "Mag.. Mag ik... eh..."Piepte de kitten zacht bijna verlegen. Ze keek naar de grond. Haar staartje wiebelde rustig heen en weer en haar oortjes bewogen beschaamd naar haar nek.

Hij draaide zijn kop een beetje schuin bij de zielige piep van de kitten. Wat wou ze? De grote kater was nog verwarder toen ze haar pootje uitstak en hem daar liet hangen, afwachtend bijna. "Mag.. Mag ik... eh..." Haar zachte stem maakte hem bezorgd. was er iets mis? Werd ze gepest, waren er katten gemeen tegen haar? Wat het ook was, hij zou zijn kleine halfzusje beschermen. "Wat is er, Oceankit?", antwoordde hij, zacht, vriendelijk, en waarschijnlijk warmer dan de meeste katten hem hadden horen praten.

Whitelion hield zijn kop schuin op het moment dat ze zachtjes piepte. "Wat is er, Oceankit?", antwoordde hij, zacht, vriendelijk, en waarschijnlijk warmer dan de meeste katten hem hadden horen praten. "Mag ik jou als een papa zien?" Vroeg de kitten snel piepend. Ze wou niet dat hij verward of boos werd. Boos werd hij waarschijnlijk toch niet. De kitten vond zijn bescherming nogal prettig. Ze was misschien zijn halfzusje maar ze wist dat hij haar altijd zou proberen te beschermen, tenminste zolang ze dat wou. De kleine kitten zette langzaam en afwachtend haar pootje weer neer. Ze keek naar de grijze muis terwijl ze zijn antwoord bang afwachtte. Bang om afgewezen te worden. Ze keek toen op naar de tweekleurige ogen van haar oudere halfbroer. Ze keek weer naar de prooihoop en de muis. Ze had zin om verder te spelen maar wou eerst dolgraag het antwoord weten.

"Mag ik jou als een papa zien?" Hij glimlachte zachtjes en gaf haar een zacht likje over haar hoofd. "Natuurlijk mag je mij als vaderfiguur zien, dat hoef je toch niet te vragen?", antwoordde hij, bijna fluisterend. "Wil je weten hoe jouw vader was? Ik heb hem nog gekend, niet heel goed, maar toch.."

~Kort

Hij glimlachte zachtjes en gaf haar een zacht likje over haar hoofd. "Natuurlijk mag je mij als vaderfiguur zien, dat hoef je toch niet te vragen?", antwoordde hij, bijna fluisterend. "Wil je weten hoe jouw vader was? Ik heb hem nog gekend, niet heel goed, maar toch.." Oceankit spinde zachtjes toen ze dat hoorde en knikte onmiddellijk. Ja ze wou wel horen hoe haar vader was geweest. Ze kende hem niet en ze vroeg haar moeder niet veel over hem. Ze kroop tevreden in de vacht van haar halfbroer en zei zachtjes. "Oh..." Ze wist niet dat het zomaar mocht. "Kan je het vertellen Whitey?"Piepte ze heel zacht omdat ze niet wou dat de andere katten de bijnaam van Whitelion hoorde die ze hem nu had gegeven. Een zachte wind maakte dat de kitten zich tegen de witte vacht van haar broer opkrulde en rustig afwachtte. Het muisje lag nog steeds verdwaald bij de prooihoop en de kitten staarde er na. Hoe zou het zijn om elke dag te moeten jagen voor je prooi? Dat vroeg de kitten zich wel af. Misschien kon ze dat haar broer straks wel vragen.

"Kan je het vertellen Whitey?" De grote kater deed moeite om niet te laten merken hoe erg hij die bijnaam vond, al lukte het hem niet volledig. Maar hij leidde de kitten daarvan af door te vertellen over haar vader. "Sparkshade was een goede warrior. Hij was iets ouder dan mij, zo'n 57 moons toen hij stierf. Tijdens het grote gevecht tussen Windclan en Thunderclan, je hebt de verhalen misschien gehoord. Het is waar Silverstar, toen nog Silverfang, me het litteken op mijn zij gegeven had. Hij vocht moedig, maar werd overrompeld toen ze midden in de nacht binnenvielen. Uiteindelijk hebben we het gevecht gewonnen." Hij glimlachte een beetje, al vertelde hij er neit bij dat hij zelf het gevecht veroorzaakt had waarin haar vader gestorven was. "In dat gevecht heb ik Firestar, de vorige leider van Thunderclan nog een leven kunnen ontnemen."

Whitelion leek de naam niet goed te keuren maar de kitten raakte al snel afgeleid door zijn woorden."Sparkshade was een goede warrior. Hij was iets ouder dan mij, zo'n 57 moons toen hij stierf. Tijdens het grote gevecht tussen Windclan en Thunderclan, je hebt de verhalen misschien gehoord. Het is waar Silverstar, toen nog Silverfang, me het litteken op mijn zij gegeven had. Hij vocht moedig, maar werd overrompeld toen ze midden in de nacht binnenvielen. Uiteindelijk hebben we het gevecht gewonnen." De jonge kitten keek opgewekt alleen haar ogen stonden somber toen ze hoorde hoe het was gegaan. Ze had eens gehoord van het gevecht maar veel wist ze er niet van af. Haar vader moest dapper zijn geweest als hij zo'n dood stierf. "In dat gevecht heb ik Firestar, de vorige leider van Thunderclan nog een leven kunnen ontnemen." De kitten keek Whitelion aan met grote oceaankleurige ogen en kroop dichter tegen hem aan. Ze kon niet zo goed tegen geweld. Misschien was ze ook wel iets te lief aangelegd. Haar oortjes wiebelden. "Dankje Whitelion.." Piepte de kitten zachtjes in zijn vacht, waarin ze schuilde tegen de wind.