Weirdo {Open} {spt}

Ze bedekte haar oogjes en perste ze op elkaar. "Nee! Ga weg!" Piepte ze op hoge toon waarna ze haar staart rond haar lichaam wikkelde. Trillend tilde ze voorzichtig een poot op, maar zeg zag nog steeds enkel de schaduw. "Aah!" riep ze zachtjes en ze liet haar poot terug op haar oog vallen.

Geschrokken was hij opgesprongen bij het horen van een stem in de Nursery. Niet bepaald een hard geluid, maar de woorden die de stem uitspraken waren schokken genoeg voor de kitten. Zijn helderblauwe ogen gleden wederom door de nursery heen, om enkel een kitten te zien liggen die haar poten voor haar ogen had geslagen. Maar er stond niks bij haar dat angstaanjagend leek. Hij besloot er toch op af te gaan, niet dat hij zin had om sociaal te doen, maar hij voelde zich verplicht om haar te helpen. Ze had zijn hulp nodig net zoals Maplekit dat de vorige dag ook nodig had gehad. Voor haar bleef hij staan. "Gaat het?" Miauwde hij met zijn weinige woorden, hij was niet bepaald een kater van veel woorden namelijk.

Ze durfde niet, echt niet. Ze zuchtte even zachtjes, ookal klonk het trillen van haar lichaampje niet echt goed en al zeker niet met het uitademen van de lucht, die een trillend gezucht vormde. "Gaat het?" Ze tilde een pootje op en zag zijn helblauwe ogen gloeien in het donker. Zijn lichaam kon ze amper zien. "Waaah!" Gilde ze uit waarna ze terug haar oogjes bedekte. "Groot blauw!"

Er was wat onrust in de nursery. Ietwat nieuwsgierig ging de rosse kitten erop af. Twee hele jonge kittens stonden bij elkaar. "Gaat het?", vroeg de kater. Daykit voelde een steek van jaloezie. Hij was zo veel jonger dan haar, maar toch kon hij meer zeggen dan ze ooit had gekund. De poes gilde het uit. "Groot blauw!" De oudere kitten wou dat ze op de één of andere manier duidelijk kon maken dat er niets aan de hand was, dat er niets was om bang voor te zijn. Voorzichtig raakte ze met het topje van haar staart geruststellend de schouder van het poesje aan.