The world falls apart right under my paws

Zijn ogen stonden vol met schuld toen hij de nursery binnen wandelde. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen toen hij zag hoeveel haar er inde ogen lag van de queens. Hij had hier bij de geboorte van zijn kits bijna een kattin kunnen vermoorden... Hoe kon hij? Was hij zo'n monster geworden? Hij zuchtte zachtjes en wandelde met rustige passen verder. Zijn blauwe ogen ontmoette de roestkleurige pels van zijn partner. Hij hapte even naar adem en wandelde met voorzichtige passen naar haar toe. Zijn ogen stonden vol met trots, liefde en angst. Angst voor zichzelf... dat was waar. Hij neeg zijn kop, voelde de tranen prikken, maar hield ze tegen. Waarom was het leven zo moeilijk? Hij zuchtte zachtjes en bekeek zijn kits. Zijn drie prachtige dochters en zijn zoon... Zijn evenbeeld. Hij haalde beverig adem en keek naar het kopje van Aury. Met een simpele lik begroette hij haar. Maar hij bleef stil, wachtend op haar reactie.

{Aurynight & kits eerst pls~}

De jonge kattin was zo rood als een vos. Haar felle pels stak sterk af tegen het groene mos. Maar ze sliep nog. Opgekrult tegen haar moeder en siblings met haar gedachten ver heen. Ineens voelde ze haar pels prikken. Er keek iemand naae haar. Dat gevoel had ze vaakm. Heel vaak. Maar de paranoide poes voelde gewoon dat dit niet de gele ogen waren. Dus hief ze haar fijngebouwde kopje en draaide zich om. Daar zat een bekende kater. "Pap.." murmelde ze slaperig. Sneller dat haar lief was schudde ze zich uit en sprong naar de zwarte kater toe. Liefdevol drukte ze haar kopje tegen de warme vacht.

Hij spitste zijn oortjes en keek op toen hij iemand de Nursery in hoorde komen. Hij zag zijn vader, die niets zei, maar Sliver voelde gewoon dat de kater eraan kwam. Hij hees zich op, en liep om zijn moeder heen, al dan niet met wat moeite door de afwijking aan zijn pootje. De splinter was er wel uit, maar hij zou er levenslang last van hebben. Hij liep naar Nevermind toe, en gaf slaperig een kopje tegen zijn poot, voor hij ging zitten en traag met zijn ogen knipperden. "Hey, pap," zei hij, en glimlachte zwak.

De poes lag rustig te slapen in de nursery, de warme lichaampjes van haar kittens tegen zich aan. Ze heeft weinig rust met vier kleine heen en weer rennend, maar ze had nu wat kunnen rusten. Toen ze wat gefriemel voelde van de kittens had ze dan ook geen moeite met opstaan. Haar blik volgde die van de kittens en vonden een zwarte kater. Vixenkit en Sliverkit waren allebei wakker geworden en hadden hun vader al gegroet. Ze had een kleine, bescheiden glimlach op haar snuit staan toen de kater dichterbij kwam. Een beverige lik over haar kop was zijn begroeting. Hij keek moeilijk, zijn adem was beverig. ”Nevermind.” Klonk haar stem zacht, om de andere kittens nog niet te wekken. Ze bewoog zich iets naar voren om hem ook een lik te geven over zijn neus, het enige waar ze vanaf haar plek bij kon. ”Ik ben blij dat je gekomen bent.” Wat hij heeft gedaan bij haar bevalling heeft ze maar half zelf meegekregen, de rest heeft ze hier en daar gehoord. Al met al komt het erop neer dat hij niet de meest aardige kater was. Het was geen verassing geweest voor haar, ze kende hem als geen ander. Hij kon vrij agressief overkomen, net zoals zij zelf.

Onderwerp: Re: The world falls apart right under my paws