Explain to me

Telkens als de grijze kater de wereld om hem heen even niet aankon, trok hij zich hier terug. Op een van de houten palen die twolegs in de grond hadden gestoken om de omheining van het vuil te voldoen. Zijn blauwe kijkers, zo nu en dan gesloten door oogleden, keken wat doelloos voor zich uit en zijn kopje stroomde langzaam vol met gedachten die hem tijdens het jagen niet mochten belemmeren. Op het gras onder het paaltje lag een gevangen merel, die hij zou meenemen als hij weer terug zou keren in het kamp, maar voor nu kon hij de onrust bij die andere katten niet aan.
Toen hij een stem, volwassener geworden sinds hun laatste ontmoeting, hoorde, draaide hij sechts met zijn oren en opende zijn ijzige kijkers. "Pap?" Een wat vreemde rilling gleed over zijn rug en hij draaide zijn kop, om zijn gegroeide dochter te bekijken. "Wat is er Aurorapaw?" Vroeg hij uiterst kalm en behield oogcontact. Haar toon had zeker niet vrolijk geklonken.

De toon die zijn dochter tegen hem aansloeg was alles behalve blij en de kater sprong met een soepele sprong van het paaltje af. "Ik heb je al heel lang niet gezien! Je hebt me laten stikken..." Hij draaide zijn grijze oortjes schuldig naar achteren, maar liet haar uitpraten. Het zou niet slim zijn om haar nu in de rede te vallen. "Oh, en nog gefeliciteerd he? Met je nieuwe partner! Maar mij voorstellen, ho maar!" Een lichte frons verscheen op zijn gelaat, maar hij schudde kort zijn kopje. "Ooit eraan gedacht om hem dan op te zoeken?" Glimlachte hij toen, de humor van de situatie blijkbaar wel inziende. "Het spijt me Aurorapaw, maar ik wilde jullie niet kwetsen door telkens te ruziën met jullie moeder." Spijt klonk in zijn stem en hij zakte door zijn achterpoten om te gaan zitten.

Z[/b]e ging ook zitten en Ashdrizzle voelde dat de spanning iets was gaan liggen. In zijn hoofd slaakte hij dan ook een opgeluchte zucht. "Het is oke, maar..." Zijn grijsgestreepte oortjes kwamen wat overeind en hij bleef haar aankijken. "Soms heb ik het gevoel dat je meer van Slate, Hail en Rough houd..." De kater kwam overeind bij deze woorden en trippelde voorzichtig naar haar toe en deed een poging haar een kopje te geven. "Waarom zou je dat denken? Ik houd even veel van mijn kittens, stuk voor stuk." Glimlachte hij.

"Je moet me wel een keertje introduceren," Antwoordde zijn dochter in een snorrende toon, die een warme glimlach op zijn gelaat liet verschijnen. "Natuurlijk zal ik dat doen. Zo snel mogelijk!" Glimlachte hij en gaf haar een lik over haar oor. "En.. hoe gaat het met je trainingen?"

Gelukkig leidde de hele familiesituatie Aurorapaw, en Fawnstep dus, niet af van haar taken. "Dat klinkt goed." Snorde hij. "En hoe vind je het om een apprentice te zijn? Heb je al nieuwe vrienden gemaakt in de nieuwe den?"