Big monsters everywhere.

Ze zaten overal. Grote zwarte monsters. Het waren net vlekken met witte ogen. Ze vond ze super eng. Maar het was natuurlijk gewoon haar kittenachtige verbeelding. "Eng, eng, eng!" Klaagde ze met haar hoge stemmetje terwijl ze haar pootjes over haar kopje heen legde. "Weg, weg, weg!"

OPEN.

Ze wist niet wat het was, maar wat ze zag was eng en niet leuk. Ze bleef ook maar zeggen dat het eng was, en dat het weg moest. Een stem deed haar echter haar pootjes van haar kop af doen. het was een apprentice die regelmatig in de nursery te vinden was. Als ze het dan ook goed wist, was dat Glowpaw. "Eng..." murmelde ze stilletjes. Toen kwam haar grote broer er bij. En die snauwde Glowpaw af. Typisch. "Monsters daar," zei ze, wijsend met haar pootjes naar waar zíj de zwarte plekken zag met witte ogen.

Running werd gewekt door de woorden van Maple. Zijn zusje leek helemaal in de war te zijn en zijn blik gleed even door de nursery heen. Queens keken verward op, kittens staakten hun schijngevechten en hun spelletjes met de bollen wol, om naar de calico kattin te kijken. Zijn gelaat stond moeizaam op, maar stond binnen een paar seconden alweer naast zijn zusje. Zijn pels wreef zacht tegen die van haar toen hij naast haar ging staan, haar hoe dan ook proberend te steunen in wat ze daar ook zag. "Het is niet waar," Miauwde hij zachtjes. "Denk aan iets anders.. iets leuks.." Zijn stem klonk zacht en rustig en hij keek met zijn helderblauwe oogjes zijdelings naar zijn zusje. "Zullen we erheen lopen? Samen verslaan we het." Zijn stem klonk maar als een fluistering en hij hoopte dat het alleen de oren van Maplekit zou bereiken. Het was voor haar bestemd, niet voor zijn grote broer en de grote kater die hij herkende als Glowpaw. Nee, zij was degene die hij nu moest helpen. Zij had zijn hulp nodig.

Haar lievelingsbroer kwam naar haar toe en zei dat het niet waar was. Langzaam keek ze naar de monsters. Nee, het was toch echt waar. Ze was niet blind. "Denk aan iets anders.. iets leuks.." Ze keek weg en probeerde zich tot een kleiner balletje op te rollen. Haar half lange haartjes staken alle kanten uit. Iets leuks. "Iets leuks..." ze dacht na. Mosballetjes waren leuk. En mama was leuk. Papa was ook leuk. Runningkit was ook leuk. Coldkit was leuk en eng. Palekit was gemeen. Skimpykit was ook wel lief. Ze keek terug naar de monsters. Ze waren er nog steeds. "Niet weg..." piepte ze zacht. Wat Coldkit en Glowpaw deden had ze niet door. "Zullen we erheen lopen? Samen verslaan we het." Haar ogen werden groot, en nerveus kroop ze wat naar achteren. "Nee..! Eng!" Ze wou dat écht niet doen. "Ikke niet... Coldkit wil wel," Zei ze, smekend naar Coldkit kijkend.

Normaal stond hij minder krachtig op zijn poten, keek hij zenuwachtig om zich heen en was hij stilletjes en verlegen wanneer hij sprak. Op het moment was dat niet zo. Nu iemand hem nodig had stond hij stevig in zijn schoenen, of poten. Hij keek haar recht aan, de blik van zijn broer Coldkit negerende. Zijn aandacht was nu gefocust op Maplekit. Ze leek zich te concentreren op iets leuks, maar toen ze bij de volgende woorden liet merken dat ze er nog steeds waren bedacht hij zich dat ze zijn volgende optie maar beter zo snel mogelijk konden uitvoeren. Maar ze was te bang, stond stijfjes op haar poten en hij kreeg haar vast niet weg van daar. Daarom keek hij kort en snel om zich heen, om zijn blik op twee balletjes mos te laten vallen. Eentje greep hij in zijn mond en de andere probeerde hij naar de poes toe te rollen. "Pawk aan," Mompelde hij door de mosbal heen. "We gooien ze, oké? Dan schrikken ze en gaan ze vast weg." Hij stond weer dichtbij, zodat hij haar kon beschermen tegen wat ze ook wel niet zag. Het waren vast schaduwen. Schaduwen konden best eng zijn.

Coldkit reageerde niet toen ze had gezegd dat hij ze wel zou willen verjagen. Runningkit kwam met een ander idee, mosballetjes gooien. "Pawk aan," voorzichtig pakte Maplekit het mosballetje vast. "We gooien ze, oké? Dan schrikken ze en gaan ze vast weg." Opnieuw aarzelde Maplekit, en toen klonk de stem van Coldkit. "Vast wel, jullie zijn ook zo angstaanjagend," klonk zijn stem. Het klonk gemeen, en Maplekit draaide haar oortjes naar achteren. "Kunnen ze praten Maple?" Vroeg Coldkit toen, geïnteresseerd. Maplekit richtte een vlugge blik op de schaduwen en hoorde gefluister. "Ze fluisteren, maar ik versta ze niet..." klonk haar zachte stem, terwijl ze met haar pootje het mosballetje fijn kneedde.