One man's death is another man's bread | Open

Het ene moment had hij er nog gelopen, had hij gevochten met de das en had hij zijn kittens nog vertroeteld. Het andere moment was hij onderweg naar zijn laatste bestemming. Zijn hele leven al had hij zich afgevraagd hoe het er uit zou zien in StarClan, maar nu wilde hij niets liever dan terugkeren naar de aarde. Hij wilde bij zijn kittens zijn als ze opgroeiden, bij Riversong als ze zou gaan bevallen van hun tweede nestje. Dat alles zou hij missen, hij zou enkel nog een vage herinnering blijven voor men die hen goed gekend hadden.
De kater bekeek zichzelf eens goed. Zijn hele pels zat vol met sterren, vreemd, maar op de andere manier ook wel weer mooi. Hij glimlachte vaagjes en draaide zich toen rond, alles was zo vredig hier. Plots voelde hij een misselijkmakend gevoel, hij was dood. Hij leek in tweestrijd te zijn, maar dat was niet zo gek voor iemand die net besefte dat hij dood was, dat hij nooit meer terug kon keren naar RiverClan..

{Open voor alle StarClan katten}

Naar zijn mening ging alles in het leven te vlug voorbij,zelfs al was hij zelf niet meer in het gewone leven. Hij keek naar zijn familie en zag Breakingdawn Elder worden, zijn broer kittens krijgen en gelukkig zijn met een poes. Beide gunden hij toch een mooi leven,maar zijn poes was verminkt voor het leven en zijn broer.... Autumnleaf wou dat hij de kracht had om het niet te laten gebeuren,maat hij kon niet het gevecht tegenhouden. Samen met de anderen stond hij nu te wachten,totdat de jonge Warrior bij hun was. Bij het zien van zijn broer voelde Autumnleaf zich gelukkig,maar daardoor werd hij lichtelijk kwaad op zichzelf. Zijn broer was gelukkig en nu moest hij Riversong en zijn kittens achterlaten. Autumnleaf stapte naar voren. "Bravesoul,broer. Welcome in the Starclan"

De calico poes huppelde rond. Ze hoorde geklets in de verte. JOTTUM meer katten, de poes zag dit niet als het laatste stadium van het leven. Ze zag dit als een soort tussen stop, haar felle ogen volgde de bewegingen van lucretia, haar zusje. Sinds ze leven was verbrand op zoek naar haar zusje had ze vanaf boven op haar neer gekeken. Nog steeds was Silentcry een actieve, jonge maar lieve poes. Nooit zal ze ouder worden dan 13 moons, nooit zal dit nodig zijn. Want haar karakter zal nooit veranderen. Het had haar wel goed gedaan om voor dat korte moment Silverfang te zien. Haar deputy van vroeger nu leider van de thunderclan. Ze liep op de twee katten af. 'HOOOI, wat doen jullie?' vroeg ze hyper en vrolijk.

Met lange uitgestrekte passen liep de calico she-cat door de eeuwige graslanden. Haar blauwe ogen straalde als meerdere sterren aan de nachthemel. Zij was hier al een lange tijd. Langer als menig ander. Ze had vele van haar vrienden zien sterven. Vele kittens geboren zien worden. Het leven ging altijd door. Zacht zuchtte ze. Een nieuwe kat voegde zich bij hen.. Opnieuw familie van haar. Het deed haar pijn maar met zo'n grote familie als die ze hadden zou er sneller van hun katten sterven. Daarnaast deden veel doden pijn voor Dreamheart. Ze had in haar leven vele katten leren kennen dus elke kat die stierf bracht haar zowel geluk om die kat weer in haar poten te kunnen sluiten maar ook verdriet wetend wat diegene had moeten opgeven. Zij wist wat ze had opgegeven.. Bravesoul's komst bracht al bekijks op toen zij zijn richting op stapte. Zachtjes knikte ze naar Autumnleaf, Bravesoul's broer en de Skyclan warrior Silentcry. "Bravesoul.. Het spijt me om je te verwelkomen in Starclan.." Fluisterde ze zacht. Maar grinnikte even en keek naar Silentcry en legde haar pluizige staart rond haar rug. "We verwelkomen Bravesoul in de vijfde clan." Spinde ze zacht.