I don't want to build a snowman..

De kille winden begonnen nu toch wel langzaam aan te geven dat bladkaal eraan zou komen... Eventjes huiverde de jonge poes, maar daarna zette ze haar vachtje overeind om de kou en hopelijk ook het idee dat het koud ging worden uit te bannen. Slatepaw keek eventjes naar boven naar de kalende takken, maar bevroor toen ze het gekraak van pootstappen hoorde. Wie was daar? Behoedzaam keek de poes om zich heen, haar oren licht naar achter gedraaid. Nog een Windclan kat?

{Roughpaw}

Wat begon het koud te worden. Ze had zich er op verheugd; iets als Leafbare. Uit verhalen van de Elders was ze te weten gekomen dat dan de beste jagers nodig waren. En dat was Roughpaw, natuurlijk. Enkel voelde ze zich nu niet zo. Niet nadat ze vader en moeder had zien vechten. Tijdens haar wandelingetje, merkte ze al snel de geur van Slatepaw op. Nu Roughpaw er emotioneel slechter bij zat, merkte ze dat haar ogen ook weer achteruit gingen. Rare dingen, ogen. Ze sloop dichter bij, en bleef vlak bij haar stil staan. "Boeh!" Miauwde ze, en kwam toen te voorschijn. Nee, nu even geen aanvallen.

Het was Roughpaw. Slatepaw had dit keer haar geur eerder opgemerkt dan dat Rough haar had kunnen laten schrikken. Dit zorgde er dan ook voor dat de leigrijze poes maar een klein beetje schrok op het moment dat de poes met een luide boeh tevoorschijn kwam. Slate was echter niet zo blij om haar zusje te zien voor de verandering. Niet na het gedoe met haar familie. Of ze het nou wilde of niet, Rough was onlosmakelijk verbonden met die situatie in haar kop. Ze forceerde dan ook een realistische glimlach op haar gelaat, ze werd er toch echt steeds beter in. "Hey Rough," sprak de poes op rustige toon, "hoe gaat ie?"

Hier kon ze dus totaal niet tegen. Ze werd niet bepaald warm verwelkomd. Alles in haar vertelde haar dat Slatepaw zich niet blij voelde, ook niet om haar te zien. Verder zag ze wel een lag op haar gezicht, na enige inspanning. Maar ook die was zeker geforceerd, want haar ogen lachten niet mee. "Euhmm... Ik zag papa en mama vechten," floepte ze er naar waarheid uit. Ze moest toch met iemand praten. En ondanks dat Slatepaw vast niet blij was nu, was zij wel de gene die ze het meest vertrouwde voor dingen als dit.

Roughpaw leek ongemakkelijk bij haar reactie. Ze deed het blijkbaar toch nog niet helemaal goed.. Dan nog maar meer oefenen met glimlachen. Eventjes gleed er een gepijnigde glans over Slatepaw's ogen bij het horen van Roughpaw's woorden, maar ook deze stopte ze opnieuw weg. Rustig blijven.. "Oh.. oké.. Nou ja.." mompelde Slatepaw, haar woorden zonder cohesie. Het was toch allemaal een leugen.. Waarom zou het uitmaken? "Het.. komt wel weer goed Rough," sprak ze, waarop ze bemoedigend probeerde te lachen.

De reactie van Slatepaw klonk niet verrast, en al helemaal niet geschokt. Ze kreeg kort een vragende blik in haar heldere, droevige, blauwe ogen. Nee, energiek behoorde haar ogen te zijn, maar dat waren ze niet. "Euhm... Ik wil niet dat... Dat jij je niet blij voelt bij mij. Wij zijn gewoon zusjes, en ik wil dat zou houden. Want Slate, jij bent belangrijk voor mij," ze wou ook dit meteen duidelijk hebben. Ze vertrouwde Slatepaw, en dit moest van twee kanten komen. Anders was het ook totaal nutteloos.

Slatepaw's oren trokken eventjes naar achter toen Roughpaw haar zegje deed en eventjes kneep Slatepaw haar ogen dicht. Ze wilde wel met Roughpaw praten. Ze wilde ook wel vertellen wat er gebeurd was. Maar zou Roughpaw daar gelukkiger van worden? Nee. Roughpaw was altijd bezig met haar beschermen, maar nu werd de rol omgedraaid. Zij moest Rough beschermen van de waarheid. Ze wilde niet dat haar energieke zusje hiermee belast zou worden. Slatepaw boog zich dan ook naar voren en gaf Rough een paar likken over haar oor. "Jij bent ook belangrijk voor mij Rough.. Maak je nou maar geen zorgen over mij, het gaat prima." Murmelde ze tegen haar zusje.

Roughpaw leunde tegen haar zus aan. Soms vergat ze wel eens dat Slatepaw eigenlijk eerder geboren was dan zijzelf. Ze kreeg een lik over haar oor, en zacht spinde Roughpaw kort. Een echte zorger was Roughpaw niet, maar wel een beschermer. Ze wou dat alles goed was. Als het op dit soort dingen aan kwam, tenminste wel. "Jij bent ook belangrijk voor mij Rough.. Maak je nou maar geen zorgen over mij, het gaat prima." Roughpaw wou ook niet opdringerig doen. "Oké. Maar je mag ook niet blij bij mij zijn, want ik weet dat je niet blij bent. Voor mij hoef je niet blij te zijn," zei ze. "Al is blij zijn wel het leukst," voegde ze er aan toe. Kijk, daar was Roughpaw weer.

Slatepaw vond dit gesprek niet prettig. Roughpaw's vragen priemden veel te diep en het maakte haar nerveus. Hoe kon ze alles netjes ontwijken zonder dat Rough argwaan zou krijgen? Haar zusje maakte het haar veel te moeilijk. Waarom kon de poes nou niet gewoon aannemen dat Slatepaw het beste met haar voornam en gewoon geloven dat het goed ging? "Oh.. Ik ben gewoon moe," Slatepaw gaapte eventjes demonstratief, "sorry, daardoor kan ik een beetje niet-blij lijken."

Ze geloofde Slatepaw niet. Ze wist wel beter. Enkel wou ze nu ook niet meer de moeite nemen om er dieper op in te gaan. Slatepaw wou het niet, en ze merkte nervositeit op bij haar zus. "Oké, je bent moe..." bevestigde ze. "Dan is het aan mij om je weer wakker te schudden!" Zei ze met een grijns. Ze verzette al haar nare zorgen en maakte zich los van Slatepaw. Ze zakte door haar pootjes heen, en keek speels naar Slatepaw. Kom maar op.

Onderwerp: Re: I don't want to build a snowman..