Back to the shadows {Ivypaw}

Hij wandelde rustig verder. Zijn gifgroene ogen gloeiden zachtjes in de duisternis van het naaldbos. Het was donker vandaag, misschien iets te duister. Niet dat hij er last van had, hij kon perfect zien in het donker. Hij knipperde even droog met zijn ogen en hield halt waarna hij zijn blik over het bos liet gaan. De stilte was spookachtig, bijna niet natuurlijk. Maar... Hij had er geen last van.

Het bos was donker, stil en vooral angstaanjagend. De jonge kattin zou op dit tijdstip eigenlijk veilig in haar nest moeten liggen, wat ze dus niet deed. Ivypaw had geen idee waarom haar poten, waarvan een van de voorste twee niet eens klauwen had, haar hierheen hadden gebracht. De poes stopte even en keek naar haar 'vervormde' voorpoot. Hoe zou ze zichzelf ooit moeten beschermen tegen de vijand als ze niet eens klauwen had aan die vervloekte poot? Ze hees zichzelf weer overeind en besloot te blijven lopen, anders zou ze een makkelijk doelwit vormen. Geruisloos liep de witte kattin door het bos heen. Dat was het enige wat ze kon: zo stil lopen dat niemand haar kon horen. Iets verderop zag ze een kat die ze herkende, namelijk haar broer Lurkingpaw. De poes kwam uit de schaduwen en keek de kater toen enkel even aan, terwijl haar vacht spookachtig glom in het maanlicht en haar ogen wel twee kleine meren leken te zijn.

Hij keek even met zijn gifgroene ogen rond, maar leven vond hij niet. Niet dat hij het erg vond, stilte kon ook eens goed zijn. De maan liet zijn witte vlekken oplichten, maar echt opvallen deed hij nu ook weer niet omdat vooral de onderkant van zijn pels een wittere kleur droeg. Toen hij opeens iets zachts hoorde, hield hij halt en keek hij even rond. Hij liet zijn blik langs de bomen glijden, maar nog steeds vond hij niks. Hij vernauwde daarom even zijn ogen en snoof zachtjes. Zijn staart zwiepte even heen en weer, hij vertrouwde het boeltje niet echt. Toen hij opeens een wite gloeiende vacht zag in zijn ooghoek, draaide hij zich razendsnel om, zijn klauwen klaar om toe te slaan oor vijandige katten. Maar toen hij de blauwe ogen van zijn zusje zag, ontspande hij meteen en wandelde hij met rustige passen op haar af. Zijn nagels trokken zich terug in hun hulsel en hij keek even naar haar. Hij vroeg zich stil af wat ze hier deed, zo laat, zo onbeschermd.

Haar broertje draaide zich om, dacht waarschijnlijk dat ze een vijandige kat was maar nam toen al snel weer een normale houding aan. De witte kattin had halt gehouden en keek stilletjes toe hoe haar broertje naar haar toe kwam. Zou hij misschien boos zijn omdat ze midden in de nacht door het territorium heen dwaalde? Ze hoopte van niet, want hij was een van de enige katten die ze echt vertrouwde. Ivypaw hield haar kaken op elkaar geklemd en durfde niet echt iets te zeggen, wie weet zou hij wel tegen haar uitvallen, net zoals al die anderen altijd deden.

De stilte bleef, dus hij zweeg ook. Het was alsof ze wist dat hij zich afvroeg wat ze hier deed, op dit uur. Hij snoof daarom ook even zachtjes toen ze nog steeds niks zei. Daarna zuchtte hij zachtjes en keek hij even rond, geen leven. Hij schudde even zijn pels uit en zette een stap aar voren. "Wat doe je hier zo laat, Ivy?" zei hij, een neutrale toon aanhoudend. Het zou geen nut hebben uit te vallen, hij wilde enkel een reden weten, niks meer, niks minder.

De kater snoof zachtjes en haar oren vonden hun weg naar achteren, zou hij tegen haar uit gaan vallen? "Wat doe je hier zo laat, Ivy?" miauwde de kater toen met neutrale toon. De kattin draaide haar kopje van haar poten weg en keek hem recht aan. "Lopen.." Oh, wat was ze slecht in dit soort dingen zeg. Snel richtte ze haar ijsblauwe oogjes weer op haar pootjes, waarschijnlijk was dit niet het soort antwoord waar haar broer op hoopte, maar ze had er zelf ook niet echt een simpele verklaring voor. Ze was hier gewoon, zonder reden.

Toen ze hem aankeek, vermoedde hij al wat ze zou zeggen? "Lopen.." Hij vernauwde zijn groene ogen even. "Lopen?" zei hij op een neutrale toon. Geen enkele emotie klonk door in zijn stem, maar ook zijn gezicht was weer strak. Hij slikte even en knikte naar haar. "En waarom zo laat?" zei hij vervolgens waarna hij heel traag knipperde met zijn ogen en even strak naar haar keek, nog steeds geen emotie... Niet dat hij dat ooit had getoond.

Bij haar antwoord vernauwde de kater zijn ogen, haar oren gingen alleen nog verder naar achteren. Niet omdat ze boos was, eerder beschaamd en bang. "Lopen?" mauwde de kater weer met dezelfde, neutrale toon. "En waarom zo laat?" Ze voelde hoe haar ondervacht zacht prikte, het was niet fijn dat hij haar zo aankeek en dit verhoor afnam. "Gewoon." De jonge kattin keek haar broertje aan, maar wierp uiteindelijk haar blik op de grond omdat ze zo'n staarwedstrijd nooit zou kunnen winnen.

Na nog een kleine periode, antwoordde ze toch. "Gewoon." Hij snoof zachtjes. Dat was niet gewoon, niemand ging gewoon even in de nacht gaan wandelen. Niet dat hij aan zichzelf dacht, hij zou de waarheid zeggen en niet met zoiets afkomen. Nadat zijn zus hem nog eens had aangekeken en terug wegkeek keek hij nogmaals rond, alsof hij wilde zeker weten dat er geen katten waren of eventuele vijanden. "Dat is niet zomaar gewoon, Ivy," zei hij vervolgens op zijn gebruikelijk emotieloze toon.

Het was stil. Nog altijd durfde ze hem amper aan te kijken, maar overwon haar angst toen toch en keek hem met haar ijsblauwe oogjes aan. "Dat is niet zomaar gewoon, Ivy," zei Lurkingpaw toen met zijn emotieloze stem. Ze slikte even, keek hem aan en keek dit keer niet weg. "Jawel," mompelde ze zachtjes en liet haar ogen toen toch weer wat afdwalen.

Ze slikte en hij bleef haar met zijn achterdochtige blik aankijken. "Jawel," Hij snoof even zachtjes en liet zijn blik over haar gaan, alsof hij haar bestudeerde. "Je hebt toch geen vriendje?" Zei hij dan maar, right-to-the-point. Hij vernauwde zijn ogen wat. "Luister, Ivy, ik wil alleen het beste voor je," murmelde hij er maar achter, zijn blik was nog steeds leeg, geen enkele emotie was erin te zien en dat was ook duidelijk aan zijn doen.

Hij geloofde haar niet. Dat was wel uit zijn achterdochtige blik te lezen en de witte kattin slikte zacht. "Je hebt toch geen vriendje?" mauwde de gevlekte kater toen plots. Haar ogen sperden zich weid open, wat dacht haar broer wel niet? "Luister, Ivy, ik wil alleen het beste voor je," murmelde de kater er toen achteraan. "Wat? Nee, nee natuurlijk niet!" Ze schudde haar kopje en keek haar broertje fronsend aan. "Ik wil gewoon niet langer in de apprentice den slapen, dat is alles.." mauwde ze toen zachtjes.