They say we're crazy | Open - SPT

Het was donker om haar heen. Stil, dat ook. Een enkele nachtuil riep nog, geritsel in de bosjes klonk op. Een zwart en wit dier liep de struiken uit. Haar blauwe ogen schenen haast in de grijszwarte nacht. De jonge apprentice Wanderpaw van Shadowclan was haar nest uit. Ze had een leuke training voor zichzelf bedacht. Ze ging s'nachts in een boom klimmen. Boomklimmen kon nuttig zijn, en in het donker was sowieso een goede training. Zo dom was ze dus ook weer niet. Ze koos een boom die een beetje grip leek te hebben en zette haar voorpoten ertegenaan, klauwen in de bast geslagen.

Geruisloos en lenig zigzagde ze tussen de bomen door. Ze wist precies wat ze deed, ze wist precies waar ze haar poten neer moest zetten. Ze bewoog haar oren alert heen en weer en er lag een kalme blik in haar gifgele ogen. Soms deed ze dingen die niet altijd goed uitpakten, maar ze had nooit ergens spijt van. Ze had er dus ook geen spijt van dat ze het shadowclan gebied binnen was gelopen zonder te aarzelen. Ze stond stil toen ze een verse geur rook, een shadowclan poes. Rustig liep ze verder naar de poes. Het duurde niet lang of ze kreeg de jonge kat in haar blikveld, die duidelijk van plan was om in de boom te klimmen. Ze was nog jong, misschien net apprentice. “Wij zijn niet gebouwd om in bomen te klimmen liefje.” Sprak ze kalm terwijl ze een eindje van haar af stil stond.

Plots klonk er geknisper van bladeren onder poten achter de plek waar Wander wilde gaan klimmen. Crap. Ze was betrapt. Hoewel? Dit was beslist geen Shadowclan geur. Wat het wel was? Geen idee. Maar eens de pootstappen dichterbij kwamen rook ze het. Kittypet. Meteen draaide ze zich om en toonde haar scherpe tanden aan de poes. "Wij zijn niet gebouwd om in bomen te klimmen liefje." sprak de kittypet. Wander dacht dat ze met 'wij' doelde op katten in het algemeen. "Hoezo niet? Thunderclan.. Whoa!" In het zwakke maanlicht zag de witte tabby de pels van de poes. Niet dat ze die had. De poes was kaal! "Hebben je twolegs dat gedaan?" vroeg ze vol afkeer.

Eerst negeerde ze de verbazing van de jonge poes nog. “Skyclan katten hoorden in bomen, Shadowclan katten horen op de grond.” Vervolgde ze totaal niet onder de indruk van de scherpe tanden van de Shadowclan poes. Ze wist waar de verbazing van de apprentice vandaan kwam, die had bijna elke kat die ze tegen kwam en daar kon ze zich echt mateloos aan irriteren. Haar oren waren langzaam in haar nek gegleden, al was de rest van haar houding nog steeds doodkalm. “Wat hebben de twolegs gedaan liefje?” vervolgde ze droogjes, al wist ze allang waar de jonge poes op doelde. Katten die haar goed kenden wisten dat ze zich op gevaarlijk terrein begaven, maar de apprentice kende haar niet.

Onderwerp: Re: They say we're crazy | Open - SPT