Don't know

Wanderpaw had het warm. Ze lag tussen andere katten. Sommigen sliepen, sommigen dommelden een beetje, maar kuchten af en toe. Het was leaffall, en er was al wat whitecough gekomen. Maar daar was de witte tabby hier niet voor. Zij was aangevallen, door Nevermind. Ze was redelijk verbonden en verzorgd, maar zoveel had ze niet meer nodig. Ze keek nu, klaarwakker door de hitte en al het gestommel om haar heen, naar Littlestream. De grijze medicine cat had een ongeluk gehad. Ze was er niet. Buiten bewustzijn, weg van de wereld. Wander vroeg zich af waar ze op dit moment was. En wat ze daar beleefde. Haar ogen gleden langs de den. Ze zag iets glimmen in het licht van de maan. Een blauwig ding. Voorzichtig, opdat het spinrag niet van haar wonden afging, stond ze op. Het kon toch geen kwaad om even te kijken? Ze liep erheen, een beetje mank. Uit het nest van een slapende kat stak een bloem. Een blauwe, een hele mooie. Haar kleine blaadjes glansden in het licht van de maan. Ze griste het weg. Ze leende deze wel even. Ze moest toch een nieuwe collectie maken op de plek waar ze nu was. Plots voelde ze twee ogen in haar rug prikken. Ze keek om, en zag daar iemand zitten. Oeps.

Ze ving zijn ogen en zag hoe hij fronste. Hij wilde dat ze de bloem zou terugleggen, dat kon ze aan hem zien. Een beetje met een chagrijnig gebaar legde ze hem terug in het nest. Ze zou hem later wel pakken, als ze echt zeker wist dat er niemand was om erop toe te zien. Nu legde ze hem voorzichtig neer op de rand van het nest, en liep ze toen stilletjes naar de kater. Wat deed hij hier? Was hij ook ziek of gewond? Het leek er niet op, maar het was dan ook donker hier. Het was een beetje raar om te glimlachen na wat er net gebeurd was met de bloem, maar toch deed Wander het. Een vriendelijk glimlachje. Wie was deze kat ookalweer? Ze had hem heus vaker gezien, maar waar wist ze even niet. Ze zag zijn bruine tabby strepen in het zwakke maanlicht en kon het zich plots herinneren. De nursery. Deze kat had vaak in de nursery gezeten toen zij daar nog verbleef. Had hij zelf kits? Was hij daarom hier? Maar de kater leek te wachten op iets. De witte tabby besloot het te vragen. "Waarom bent u hier?" vroeg ze beleefd.

Zijn oren bewogen eventjes, en terwijl ze de vraag stelde liet ze het puntje van haar staart bewegen achter haar, zoals hij met zijn oren deed. "Ik wacht." Oké, waarom zo kort? Ze besefte dat het lenen van die bloem toch niet helemaal juist was geweest. "Waarom wacht u nu nog? Het is toch veel te laat? Moet u niet naar uw nest?" De vraag die ze stelde was misschien niet helemaal terecht; immers was de apprentice zelf ook uit haar nest gekropen. Maar zij hoefde morgen niks, en gezien de kater niks mankeerde moest hij waarschijnlijk wel dingen doen zodra de spzon weer op was. "Waarop wacht u eigenlijk?" Ze had dat nog niet gevraagd.

Hij keek nogal sceptisch. "Mag ik vragen wat jouw rang is?" Als stemmen konden doden... Oh, sorry hoor. "Apprentice, meneer. En sorry hoor, maar ik bedoel alleen maar dat u er moren waarschijnlijk vroeg uit moet, en ik niet. Maar als u dat zelf kunt regelen laat ik het natuurlijk graag aan u over." Ze beet het hem haast toe, maar het einde klonk redelijk lief. Wanderpaw was slecht in boos zijn. Toen zuchtte de kater. "En ik wacht op mijn vriendin." Oh... Dat was vervelend. Als je zo laat zou wachten op iemand, dan moest je vast van iemand houden. Ooit wilde de kleine poes zo van iemand houden, besloot ze ter plekke. "Dan houdt u vast veel van haar," merkte ze op, misschien eindelijk iets snuggerders zeggende.