A new star joined the sky

Onderwerp: A new star joined the sky zo 14 dec 2014 - 15:28

Zijn kop was mistig van verdriet, terwijl hij door het territorium heen slenterde met de dode kater op zijn rug. Het lichaam van Bravesoul was inmiddels flink afgekoeld en het beangstigde hem hoe snel Starclan katten bij zich voegde. Het leek wel alsof zijn hele familie uit elkaar begon te vallen. Nu was hij toch al niet zo hecht geweest met het merendeel, maar diegene waar hij wel een sterke band mee had gingen dood. Stormwise, Smoketear, Autumnleaf [al had hij met zijn half siblings nooit echt veel contact gehad] en nu Bravesoul. Er prikte tranen in zijn ogen, maar hij dwong ze terug. Vanavond, bij de wake, zou hij zijn pure emoties wel laten spreken. Nu moest hij de clan toespreken, hij moest ze doorgeven dat Bravesoul een waardige dood was gestorven.

Hij voelde hoe enkele blikken in zijn rug prikte toen hij het kamp binnen kwam zetten. Hij legde het lichaam van zijn broer in het midden van het kamp neer en sprong op de verhoging, waar hij met een fiere houding ging staan. Eventjes schoot een beeld van zijn opa door zijn kop heen, die hij hier had zien staan als kitten en apprentice. Trots om Clanleader te mogen zijn, maar met begrip voor zijn mede katten. Thistleclaw haalde diep adem en opende zijn bek. "Katten van Riverclan. Vanmiddag volgde ik het spoor van een das in ons territorium, halverwege pikte ik ook de geur van Bravesoul op. Voordat ik de das had gevonden was het al te laat. Bravesoul heb ik dood aangetroffen bij de rivier. De das lag een paar vossenlengtes terug, tevens gestorven. Deze dappere krijger nam met gevaar voor eigen leven het op tegen deze das, om onze clan te kunnen behoede van onheil. May Starclan light his path, en dat wij zijn dappere daad nooit zullen vergeten." Thistleclaw sprong van de verhoging af en ging hij het lichaam van zijn broer zitten. Een enkele traan rolde vanuit zijn ooghoek naar beneden, op de vacht van de kater die ooit zijn voorbeeld was.

[Open voor iedereen~]

Ze lag in stilte in haar nest. Hoewel ze de naam elder nog niet gekregen had was iedereen er verzekerd van dat zij de rang zou krijgen zodra de wonden compleet hersteld waren. Ze had er zelf vrede mee genomen. Ze wist dat het vroeger of later zou komen. Natuurlijk had ze het niet zo vroeg gewild. Maar wat kon ze er nu nog aan veranderen? Haar ogen waren slechter geworden en in het gevecht met de rogue had ze gefaald. Ze was geen warrior meer. Maar ze had de clan alles gegeven wat ze had gekund.

Ze maakte zich zorgen. Ze raakte steeds meer van haar familie en vrienden kwijt. Het was dan wel de cirkel van het leven maar ze was er niet al te blij mee iedereen kwijt rakend waar ze van hielt.. Zacht zuchtte ze en schude haar hoofdje maar die schoot omhoog zodra ze de stilte in het kamp voelde en stapte de Elder's den uit. Haar oog werd groot in ongeloof de fluisteringen horend. "B..bravesoul.." Fluisterde ze en duwde zichzelf bijna wild langs de katten instinctief naar het midden van het kamp komend en bleef verstijft staan de koude vacht aan haar poten voelend en zakte in elkaaar. Ze hoorde haar halfbroer Thistleclaw spreken maar woorden verstond ze niet. Verslagen duwde ze haar neusje in de vacht van haar broer en kroop tegen hem aan. Haar grote broer was er altijd voor haar geweest. Hoe kon hij zo ineens.. "Bravesoul I should've been there to help you I'm sorry brother." Fluisterde ze trillend zijn kop in haar hoofd herinnerend. Zijn vachtpatroon en het geluid van zijn stem. Alle dingen waar ze zo van gehouden had. Haar broer.. weg..

Net teruggekeerd van een dag trainen met Hopepaw, liep de zwarte poes weer terug richting het kamp. De stuiterbal die naast haar liep leek nog steeds energie voor honderd te hebben, maar iets gaf de poes een naar gevoel. Zonder een woord te spreken versnelde ze haar passen, haar apprentice achter zich latend om alleen maar bij de ingang van het kamp te blijven staan met grote ogen van schrik. Ze had de stem van een van haar neven buiten al gehoord maar stormde nu bijna naar binnen voor ze slikte en staarde naar het levenloze lichaam van een van haar andere neefjes. ''Nee,'' Fluisterde de poes zacht voor ze langzaam naar voren liep, anderen in stilte passerend. Ze had dan nooit veel contact gehad met de kittens van haar broer, ze had ze toch vanaf een afstand in de gaten gehouden. Zwijgend ging ze naast de anderen zitten die er zaten en liet haar neus even verdwijnen in de vacht van de jongere kater. ''Bravesoul, de Clan is trots op je en niemand zal je vergeten.'' Fluisterde ze en sloot haar ogen om de geur tot zich op te nemen. Ze kon niet veel zeggen maar voelde zich zonder twijfel ellendig. Was Starclan nu echt haar familie aan het uitroeien? Een voor een verloor ze wel iemand en ze zou het niet lang nog gaan volhouden o. ''May Starclan light your path youg one. You protected your clan with all you had.'' Murmelde ze verder maar schoof niet weg van zijn lichaam. Ze zou zelf ook waken in deze laatste nacht die hij in het kamp zou zijn.

Met nieuw mos in zijn bekje liep hij in de richting van de elder den. Er lag een zachte twinkeling in zijn lichtblauwe ogen en op zijn crèmekleurige vacht lag een dun laagje dauw, omdat hij onder bosjes doorgekropen was. Hij vond het nooit erg als hij de taak kreeg om de den van de elders schoon te maken, eigenlijk vond hij dat heerlijk. Het was rustgevend en hij vond het leuk om de elders blij te maken en naar ze te kunnen luisteren. Hij liep de elder den in en legde het schone mos bij het nest waar hij net mee bezig was geweest. Hij wilde er net mee bezig gaan toen hij verstijfde. Zijn ogen werden een fractie groter terwijl hij een paar seconden stil bleef staan. Het was de geur van zijn beste vriend die vermengt was met de geur van de dood. Hij deed een paar stappen achteruit terwijl hij angstig met zijn kop begon te schudden. Nee, niet Bravesoul. Niet zijn beste vriend waar hij altijd bij terecht kon, die hem het gevoel had gegeven dat hij iets betekende, dat hij belangrijk was. Hij durfde niet naar buiten bang wat hij daar aan ging treffen, al wist hij dat diep van binnen al. Bravesoul was naar Starclan gegaan. Hij draaide zich om slikte een keer en verliet toen de den. Wat hij buiten aantrof deed zijn haren recht overeind staan. Zijn ogen werden waterig terwijl hij naar de katten keek die zich om het lichaam van Bravesoul begaven. Stilletjes kwam hij dichterbij en ging zitten. Hij wachtte totdat de andere katten afscheid van hem genomen hadden, voordat hij weer opstond en dichterbij kwam. Hij had zijn blik op zijn voorpoten gericht en met een verdrietige blik stond hij vlak voor het lichaam van zijn beste vriend stil. Voorzichtig keek hij op en zijn ogen sprongen vol tranen toen hij hem daar zo zag liggen. “Nee Bravesoul.” Fluisterde hij zacht. Hij liet zijn kop een stukje zakken en duwde zijn neus in de vacht van Bravesoul. “Wat moet ik nou zonder jou, wat moeten jouw kittens zonder jou.” Zijn stem trilde. Meteen drong het besef tot hem door dat hij zijn belofte na moest gaan komen die hij ooit aan hem gedaan had. Hij had de belofte gedaan om peetvader van Bravesoul zijn kittens te worden. Hij had ze sowieso altijd al in de gaten gehouden, maar nu zou hij er helemaal voor ze moeten zijn. Hij zou de rol van Bravesoul over moeten nemen, hij zou een vaderfiguur voor de kittens moeten zijn. “Ik zal er voor zorgen dat jou kittens goede warriors gaan worden.” Er lag een vastberaden klank in zijn stem, al was zijn stem verder vol pijn en verdriet. “May starclan light your path Bravesoul, we will miss you.” Vervolgde hij zacht. Daarna haalde hij zijn neus uit de vacht van de warrior die in zijn ogen altijd zijn beste vriend zou blijven. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen om zijn blik weer helder te krijgen. Toen knikte hij de familie van Bravesoul respectvol toe. Eigenlijk kende hij de andere niet zo heel goed, behalve Breakingdawn. Hij liep om het lichaam van Bravesoul heen en legde zijn kop op die van haar. “Het spijt me zo.” Hij wilde sterk zijn voor de andere, maar zijn emoties waren dof. Hij besefte het nog niet helemaal.

Het eerst moment leek alles goed te gaan, de kitten speelde rustig met andere tot een verschrikkelijke geur haar neus binnen drong. Omdat Ash nog zo jong was had ze geen idee wat het was, laat staan toen ze naar buiten keek vanuit de warme Nursery toen haar vader door iemand het kamp binnen werd gesleurd. "Katten van Riverclan. Vanmiddag volgde ik het spoor van een das in ons territorium, halverwege pikte ik ook de geur van Bravesoul op. Voordat ik de das had gevonden was het al te laat. Bravesoul heb ik dood aangetroffen bij de rivier. De das lag een paar vossenlengtes terug, tevens gestorven. Deze dappere krijger nam met gevaar voor eigen leven het op tegen deze das, om onze clan te kunnen behoede van onheil. May Starclan light his path, en dat wij zijn dappere daad nooit zullen vergeten." Ashkit wist niet wat deze moeilijke woorden betekenen maar het zich op haar vaders roerloze lichaam deed pijn. Waarom was dat? Hij werd toch binnenkort weer wakker? Voorzichtig schuifelde de kleine kitten richting haar vader en met elk stapje dat op de harde grond werd gezet voelde het net alsof er iets van binnen brak. Wat was er toch aan de hand? Waarom was iedereen zo verdrietig en waarom voelde het net alsof Ash elk moment in elkaar kon storten? "Wat is er aan de hand met papa? Hij word toch weer wakker?" de woorden vlogen ongecontroleerd haar mond uit en natuurlijk had ze geen idee wat voor inpact deze woorden konden hebben bij de andere katten. Een klein traantje begon te vormen in haar oog "Waarom word papa niet wakker?" haar stem begon zachtjes te trillen, wat was er aan de hand?

De kleine bruine tabby kitten was met zijn siblings en de rest aan spelen,maar hij stopte ook toen zijn zusje stopte,en een geur die hij niet kende kwam in zijn neus. Hij schudde zijn kopje en voelde hoe zijn hart in zijn borstkas bonkte. "Katten van Riverclan. Vanmiddag volgde ik het spoor van een das in ons territorium, halverwege pikte ik ook de geur van Bravesoul op. Voordat ik de das had gevonden was het al te laat. Bravesoul heb ik dood aangetroffen bij de rivier. De das lag een paar vossenlengtes terug, tevens gestorven. Deze dappere krijger nam met gevaar voor eigen leven het op tegen deze das, om onze clan te kunnen behoede van onheil. May Starclan light his path, en dat wij zijn dappere daad nooit zullen vergeten." Hij stapte erg traag de nursery uit,de rest buitensluitend uit zijn gedachten. "Wat is er aan de hand met papa? Hij word toch weer wakker?" Hoorde hij zijn zusje zeggen. Hij drukte zijn neusje in haar vacht. "Waarom word papa niet wakker?" haar stem trilde zachtjes. "I-ik..." Maar meer kreeg het katertje niet eruit. Hoe kon hij zijn zusje zeggen dat papa misschien nooit meer wakker zou worden? Gale had de hersens van zijn vader,opa en overgroot opa. Zonder nog iets te zeggen liep Galekit erg langzaam op het lichaam van zijn vader af. "P-pap?" Vroeg hij zacht. Even aarzelde hij maar drukte toch zijn neusje tegen die van zijn vader aan.

_{Het rossige katje stond op. Het nest was warm geweest, maar in de ochtend had hij het al weer verlaten. Hij was stiekem jaloers geweest op de kittens omdat zij ook een vader hadden. Bravesoul of zoiets. Een kreet klonk op uit het camp. Rowankit sloot zij ogen, waarschijnlijk weer een prooi ofzo. Er volgde wat gemurmel en sommige katten verlieten de Nusery. Het werd meteen een stuk kouder. "...das, om onze clan te kunnen behoede van onheil. May Starclan light his path, en dat wij zijn dappere daad nooit zullen vergeten," klonk het. De kitten rilde en kroop uit zijn nestje. Aan de ingang van de Nusery bleef hij even staan twijfelen. Wat was er aan de hand? Er werden zachte woorden uitgesproken en dan rende plotseling twee kittens langs hem heen. "Wat is er aan de hand met papa? Hij word toch weer wakker? Waarom word papa niet wakker?" De goudkleurige ogen werden groot. "I-ik..." Hij wierp een blik op Galekit en rende toen naar voren. Angstig en verward bleef hij bij de grote kater staan. "P-pap?" Rowankit drukte zijn neusje in de lange vacht en verdween dan. Het moest hem te veel aan zijn eigen vader denken.}

De kattin vloog als een idioot de nursery uit toen ze een walm van bloed, vermengd met de geur van haar partner en das, rook. Het eerste wat ze zag was Thirstleclaw, een halfbroer van Bravesoul, die meldde wat er gaande was. "Katten van Riverclan. Vanmiddag volgde ik het spoor van een das in ons territorium, halverwege pikte ik ook de geur van Bravesoul op. Voordat ik de das had gevonden was het al te laat. Bravesoul heb ik dood aangetroffen bij de rivier. De das lag een paar vossenlengtes terug, tevens gestorven. Deze dappere krijger nam met gevaar voor eigen leven het op tegen deze das, om onze clan te kunnen behoede van onheil. May Starclan light his path, en dat wij zijn dappere daad nooit zullen vergeten." De poes duwde zich naar voren, daar lag hij dan, bebloed en zijn amberkleurige ogen voor altijd gesloten. Nee, dit kon niet waar zijn. Ze hadden elkaar nog zo veel mooie dingen beloofd, ze hadden nog grootse plannen in de toekomst waarvan er zelfs eentje al niet meer teruggedraaid kon worden. De poes slikte moeizaam en voelde hoe haar ogen nat en vochtig werden. "I love you, always.." murmelde ze zachtjes waarna ze haar kopje in zijn vacht begroef, zo dicht mogelijk bij de plek waar ooit zijn amberkleurige ogen haar liefdevol aan hadden gekeken. "Wat is er aan de hand met papa? Hij word toch weer wakker?" mauwde de stem van Ashkit toen. "Waarom word papa niet wakker?" Oh StarClan, hoe moest ze dit uit gaan leggen aan hen? "P-pap?" klonk toen de stem van Galekit, haar oudste zoontje. Voorzichtig hoef de poes haar kopje op en schoof de kittens tegen haar warme vacht aan. "Papa wordt niet meer wakker.. Hij heeft gevochten om de clan en jullie te beschermen en nu zal hij elke avond vanuit de sterren op ons neerkijken." Een vage glimlach vormde zich om haar lippen waarna er weer tranen uit haar ogen begonnen te stromen.

Met een droevige blik in zijn ogen haalde hij zijn kop van die van Breakingdawn toen de kittens bij hun vader kwamen kijken. Natuurlijk kwamen ze dat, dat was onvermijdelijk. Hij vond het alleen verschrikkelijk om ze zo te zien. Hij wist hoe het was om een ouder te verliezen en dat zou je altijd blijven achtervolgen. Het was een last die je je hele leven moest dragen. Hij wilde wat zeggen, maar er kwam geen geluid uit zijn bek toen hij die open deed. Gelukkig kwam op dat moment Riversong naar voren. Hij slikte toen hij zag hoe ze afscheid nam van haar partner. Ze hadden dit niet mee moeten maken, het was niet eerlijk. Hij wist dat hij dat de laatste tijd nog al vaak dacht, want het was allemaal niet eerlijk. Het was hard en toch moest je door, voor de andere katten om je heen. Zijn lichaam voelde zwaar en hij was opeens heel erg moe. Zijn beste vriend was weg, hij zou hem pas weer zien als de Starclan hem ook kwam halen. Hij wreef nog een keer troostend zijn neus langs de schouder van Breakingdawn, daarna stond hij op en liep hij stilletjes naar Riversong. “Riversong.” Zei hij zacht terwijl hij vlak voor haar en de kittens stil stond. Hij keek even naar ze, voordat zijn blik zich op die van haar richtte. “Ik… Ik wilde dat jullie dit niet mee hoefde te maken.” Hij slikte nog een keer terwijl zijn ogen vol tranen sprongen. “Ik heb Bravesoul beloofd om op jullie te passen als hem iets overkwam en ik wil dat je weet dat ik er alles aan zal doen om er voor jullie te zijn.” Hij keek kort naar zijn voorpoten voordat hij haar weer aankeek. “Wil je mij laten helpen, alsjeblieft?” Er ontstond bijna iets smekends in zijn blik. Hij wilde de laatste belofte die hij aan zijn vriend gedaan had waar maken en hij hoopte met heel zijn hart dat ze hem die kans wilde geven.

De kleine, grijze kitten staarde even naar het water. Hij kon zijn eigen reflectie zien... Hij zuchtte zachtjes en zette even een poot op het oppervlak, waardoor zijn beeld afbrokkelde in de rimpels die over het water rolden. Zijn gele ogen sloten zich even en hij plooide zijn grijze oortjes even naar achter waarna hij probeerde na te denken. Het lukte niet zo goed... Toen hij opeens een stem hoorde, keek de jonge kater op. Hij zag katten staan rond iets. Hij slikte even toen hij de droevige sfeer aanvoelde en keek even naar de grond waarna hij langzaam overeind kwam om dichterbij te komen. Zijn staart sleepte wat over de grond toen hij naderde, maar hij kwam dichter omdat zijn familie er stond. Toen hij eenmaal dicht genoeg was, zag hij hetgene waar alle katten naar keken. Het lichaam van zijn vader. De jonge kater verstijfde waarna zijn mondje langzaam openviel. Zijn goudgele ogen werden glazig. "Papa wordt niet meer wakker.. Hij heeft gevochten om de clan en jullie te beschermen en nu zal hij elke avond vanuit de sterren op ons neerkijken." Hij schudde zijn kop toen de woorden van zijn moeder zijn oren bereikten. Zonder verder op iets te laten sprong de kit naar voren. Hij wrong zich tussen de katten heen en werkte zich naar zijn vader. Hij liep naar diens kop en duwde voorzichtig zijn kopje tegen hem. "Papa," murmelde hij zachtjes. "Papa, kom, ik wil je iets laten zien," zei hij zachtjes. Geen reactie. "Papa?" fluisterde hij. "Papa..." vervolgde hij nogmaals zacht waarna hij voor diens kop ging zitten en even zijn pootje op diens neus legde. Hij trok deze meteen terug toen hij de koude voelde. "Papa," zei hij nogmaals. Hij stapte naar voren en duwde zijn kopje tegen dat van zijn vader. "Kom op papa," zei hij zachtjes. Hij duwde nogmaals zijn smoggrijze kop tegen die van zijn vader aan. "Papa," murmelde hij zachtjes. Hij knipperde een paar keer met zijn oogjes en keek naar de kater die daar lag. "Papa..." zei hij weer. "Papa... Dit is niet meer grappig," zei hij zachtjes. "Nu moet je stoppen want het is niet meer leuk," Hij zette zijn twee voorpootjes tegen zijn kop en schudde zachtjes de grote kop van zijn vader. Na een paar keer geschud te hebben, zette hij zijn smoggrijze pootjes terug op de grond. Hij keek even met een mistroostige blik naar zijn vader. Daarna zette hij een stap naar voren en begon hij weer kopjes te geven aan de kater, gevolgd door een snelle lik. "Ik hou je wel warm..." fluisterde hij zachtjes. "Zo warm dat je wel moet wakker worden om in de rivier te springen," zei hij zachtjes, waarna hij vervolgde met de kopjes en likjes. Hij moest wel warm worden, het moest wel!

“Riversong.” De poes knipperde een deel van de tranen uit haar lichtblauwe ogen en keek recht in de ogen van de wat oudere apprentice. “Ik… Ik wilde dat jullie dit niet mee hoefde te maken.” Riversong zag dat nu ook de ogen van de kater vol stonden met tranen. “Ik heb Bravesoul beloofd om op jullie te passen als hem iets overkwam en ik wil dat je weet dat ik er alles aan zal doen om er voor jullie te zijn.” De poes toverde een waterige glimlach op haar snuit, terwijl er een traan uit haar ogen drupte. “Wil je mij laten helpen, alsjeblieft?” De poes voelde de tranen weer opwellen, zeker toen ze zag hoe ook Smokykit er bij kwam. De kitten die Bravesoul speciaal had vernoemd naar diens vader. Ze wist haar staart bovenop de grijze kitten te krijgen zodat deze het niet koud zou krijgen, ze was een hopeloze moeder die aan vijf jonge kittens uit moest leggen waarom hun vader niet meer wakker werd, en dat kon ze simpel gezegd niet. "Creamypaw," mauwde ze toen zachtjes en probeerde haar zicht scherper te krijgen door de tranen weg te knipperen, wat het zicht enkel verslechterde. "Natuurlijk.. Ik weet hoeveel je betekende voor Bravesoul en ik weet wat hij aan je heeft gevraagd. Hij hield van je als zijn eigen zoon," mauwde ze waarna ze haar kopje tegen de kater aan liet vallen en weer begon te huilen.

Al was haar vraag in het algemeen gesteld was het haar mama die antwoord gaf "Papa wordt niet meer wakker.. Hij heeft gevochten om de clan en jullie te beschermen en nu zal hij elke avond vanuit de sterren op ons neerkijken." waarom werd papa niet meer wakker? Hij moest wakker worden! Haar goudgele kijkers zagen hoe een van haar broers, Smokykit richting het roerloze lichaam van Bravesoul kwam. Ash zelf lukte het niet, haar ledematen weigerde gewoon en langzaam verdweennde speelse gloed uit haar oogjes, haar papa zou niet meer bij haar zijn, waarom was dat? Het traantje dat zich in haar oog had gevormd viel op de grond welke meer en meer werden, de grond onder haar werd nat, net zoals haar pluizige vacht maar het maakte de kitten niet meer uit. Ashkit zag hoe Creamypaw richting haar mama kwam en wat tegen haaar sprak, de woorden waren verre van geruststellend, vooral het gedeelte 'als hem iets overkwam', wat bedoelde de kater daarmee? Voorzichtig schuifelde de tabby richting Riversong en duwde haar kopje in haar mama's vacht welke nat werd gemaakt met Ashkit's tranen.

Hij werd afgeleid toen Smokykit zich op Bravesoul storte. Met een brok in zijn keel keek hij hoe de jonge kater tegen zijn vader aanduwde. Wat wilde hij graag zeggen tegen ze dat het allemaal goed kwam, maar dan zou hij liegen. Bravesoul was dood en hij wist zeker dat hun vader ze vanuit Starclan altijd in de gaten bleef houden. Toch zou hij nooit meer fysiek bij ze aanwezig zijn en dat was iets wat hij niemand gunde, zelfs zijn ergste vijanden niet. Nou waren de kittens belangrijk voor hem, dus dat maakte het alleen maar erger. Zijn aandacht ging weer naar Riversong toen ze zijn naam noemde."Natuurlijk.. Ik weet hoeveel je betekende voor Bravesoul en ik weet wat hij aan je heeft gevraagd. Hij hield van je als zijn eigen zoon," Er ontstond een waterig glimlachje om zijn lippen toen de woorden langzaam tot hem door begonnen te dringen. Zacht wreef hij zijn kop langs die van haar toen ze begon te huilen. “Dankjewel.” Fluisterde hij zacht. Hij had moeite om geen aanval te krijgen, die hij vaker had gehad nadat hij uit zijn coma ontwaakt was. Dan raakte hij compleet in shocktoestand, maar hij wilde er voor de andere zijn. Die gedachten hield hem recht op zijn poten, anders was hij allang in zichzelf gekeerd. Hij keek naar Ashkit die tegen haar moeder aangekropen was. Hij keek naar de andere kittens en daarna naar Riversong. Hij gaf haar een lik over haar wang en zakte toen door zijn poten om op de hoogte van de kittens te komen. “Zal ik jullie eens een verhaaltje over jullie vader vertellen?” Hij probeerde de tranen uit zijn ogen te knipperen en toen werd hij opeens heel kalm. Er lag een geruststellende blik in zijn lichtblauwe ogen terwijl hij ze aankeek.

Hij keek. Kijken enkel. Meer niet. Dat was meestal zo bij hem. Hij stond en keek, en bleef kijken, tot iemand hem aansprak, dan reageerde hij. Maar niemand leek in een bui om te reageren, en daarmee was hij erg tevreden. Vanuit zijn verhoging van een boomstronkje met dode takken keek hij toe. Hij zat verborgen tussen de bladeren en de twijgjes. Met zijn grijsgestreepte pelsje zal niemand hem hier. Zijn gouden oogjes vielen niet op. Hij scande dus stil over het kamp heen. Wat daar te zien was? Een tafereel wat niet zo vaak voorkwam, maar waarvan de jonge Jolt wist dat hij het veel vaker te zien zou krijgen. Voor deze keer zat de vacht van de dode niet aan zijn klauwen. Maar de volgende keer... Hij wist het zeker. Hij haastte zichzelf geluidloos uit de takkenwirwar. Hij kroop naar het lichaam van de dodekat, en duwde zijn snuitje in de tabby pels. De pluizigheid dempte zijn stemmetje. Niemand zou hem horen. "Enjoy the fact I ain't do it." grijnsde hij. Toen zei hij, iets luider, opdat meerdere het zouden horen; "Rest in peace," En liep hij weer weg.

Hij keek op na een paar gelikt te hebben en zag zijn moeder, Riversong. Ze zei iets tegen een onbekende kater en hij keek even naar deze kat. Toen mama begon te huilen, sprong de kit rechtop en sprong hij tegen River aan. "Mama! Nee niet huilen!" Zei hij snel. Hij liep terug naar zijn vader. "Papa is in orde, we moeten hem gewoon warm houden," zei hij snel met een klein lachje rond zijn fijn lipjes. “Zal ik jullie eens een verhaaltje over jullie vader vertellen?” Smoky keek even naar de kater en schudde snel zijn kop. "Iedereen!" Piepte hij luid. "Help me hem warm houden!" Hij schoot naar voren en wreef zijn lichaam tegen dat van zijn vader, hopend... wensend dat er ergens een teken van warmte terug zou komen. Please... gewoon... een teken van goedheid zou genoeg zijn voor de kleine.

Gale drukte zich even tegen zijn moeder aan. "Mama! Nee niet huilen!" Zei Smokykit. "Papa is in orde, we moeten hem gewoon warm houden," zei zijn broertje. Gale keek hem even aan. “Zal ik jullie eens een verhaaltje over jullie vader vertellen?” Vroeg River,zijn moeder. Voor Gale kon antwoordden was zijn broertje hem al voor. "Iedereen!" Piepte hij luid. "Help me hem warm houden!" Even twijfelend stond de kleine kater op en ging naast zijn broertje staan waarna hij zijn vader begon te likken. Af en toe duwde hij zijn kopje tegen die van zijn vader aan,in de hoop dat hij zou reageren.

Goed een verhaaltje werd het dus niet. De kittens doken meteen weer op hun vader en hij keek wat hulpeloos toe hoe Smokykit en Galekit hun vader begonnen te likken. Hij stond op en ging stilletjes naast de kittens zitten. “Jongens.” Zei hij toen zachtjes om hun aandacht te trekken. “Wanneer een kat naar de starclan gaat dan worden ze hier niet meer wakker.” Met zijn staart wees hij naar de lucht. “Dan worden ze een nieuwe ster aan de hemel en dan ’s avonds als jullie naar de lucht kijken is jullie vader één van die vele sterren.” Hij keek de kittens één voor één aan. “Nu houdt jullie vader jullie vanuit de starclan in de gaten, maar hij wordt niet meer warm.” Fluisterde hij zachtjes. Ooh wat had hij graag gewild dat hij wat anders kon zeggen, maar zo was het nou eenmaal. Hij hoopte dat de kittens het zouden begrijpen, want zo was het alleen nog maar moeilijker voor ze.

Haar oogjes werden steeds donkerde, alsof alle levenslust uit haar kleine lichaampje was gezogen. De tabby zag hoe haar broetjes Galekit en Smokykit wanhopig hun papa probeerde warm te likken, Coyotekit was nergens te zien, maakte het hem niet uit wat er met hun papa aan de hand was. Ze had haar kopje al een tijdje uit de vacht van Riversong gehaald en luisterde naar wat Creamypaw te zeggen had “Wanneer een kat naar de starclan gaat dan worden ze hier niet meer wakker.” de kater stopte even met praten om naar de lucht te wijzen en vervolgde “Dan worden ze een nieuwe ster aan de hemel en dan ’s avonds als jullie naar de lucht kijken is jullie vader één van die vele sterren.” Ash had dat al doorgekregen met wat hij daarna zei maar haar broes niet, het deed bijna pijn om naar hun twee te kijken maar nee, de pijn die er waarschijnlijk bijhoorde kwam niet, alsof alle emoties waren hun haar kleine lichaampje verdwenen waren. "Gale, Smoky. Het heeft geen nut meer." sprak ze Creamypaws woorden bijna na, al klonken ze niet als eerder, vrolijk, nu kil.

Onderwerp: Re: A new star joined the sky