Not planned at all (Demon)

Een zwarte poot vloog in het gezicht van de kater, en bloed spoot uit de afdruk van de nagels. Hij bleef gepijnigd staren naar de kant waar hij heen was gemept. "W-waar was dat voor nodig?" Hij wendde zijn hoofd een paar tellen daarna naar de poes, en een huivering trok door zijn lichaam en zijn ogen werden enorm. Een paar minuten staarde hij sprakeloos naar de opgezette buik van de poes, en langzaam schoof zijn blik naar haar prachtige, bloedrode ogen. "B-ben je...?" Hij schudde zijn hoofd waardoor hij weer helder kon denken. Wat zou dit betekenen voor hun relatie? Mary was... "...Zwanger?"

Opeens kwam de poes dreigend naar de tabby toe. De kater zette verward een paar stappen achteruit, starend naar haar buik. "Dit ga i- Ow!" Meteen schoot de enorme kater naar voren om haar te helpen, maar boos vervolgde de poes haar verhaal weer, waardoor hij nog meer verward een stukje van haar vandaan liep. "Het was anders ook jouw keus!" Bromde hij, diep en langzaam ademend, proberend zijn woede in te houden. Gaf zij hem nou alle schuld? Zij had het toen, die avond ook zelf gewild! Hij dacht terug aan de eerste keer dat ze elkaar hadden ontmoet, Queen of the dead kittens. De tabby huiverde, en toch kwam er een woedegolf in hem op. Zijn ademhaling ging uit het niets idioot snel, en hij maakte vreemde en heftige stuiptrekkingen die hem met een beschuimde bek op de grond liet vallen, zijn rug naar Mary. Zijn ogen vulden zich met zwart, diepzwart. Zijn klauwen rankten in de lucht, hij voelde zijn hard ondragelijk hard kloppen en hij rolde over de bosgrond. Vechtend met zichzelf sleepte hij zichzelf uit het zicht van de zwarte poes, waar hij met alle macht zijn klauw tegen zijn nek aan knalde. Bebloed zakte hij op de grond, toen de ander in zijn lichaam een move maakte, en zijn eigen poot in zijn buik zonk. Zo rolde hij vechtend met zichzelf over de grond, terwijl zijn gedachten afdwaalden naar een zwarte ruimte. Recht tegenover zijn spiegelbeeld. Een hevig gevecht barstte los, en na een tijdje hield hij zichzelf tegen de grond aan gedrukt. Diepe wonden en krassen zaten overal op zijn lichaam, zijn oog waar nu een enorme kras overheen liep had hij gepijnigd dicht geknepen. Hijgend stapte hij richting de poes, zodat hij weer in zicht was van haar. Hij was compleet rood, en bibberend zakte hij op de grond. "Wat jij wilt, al geef je mij alle schuld." Bij het uitademen kwam er een vreemde gorgel uit zijn keel, en angst voor zijn leven vulde zijn groene ogen. "Lang houd ik dit toch niet vol." Bevend tilde hij zichzelf op zijn poten, en liep van de poes vandaan. "Het spijt me, Mary." Kreunend zakte hij in elkaar.

~Hij is niet dood, maar yeah :') Even een fight gehad met zichzelf :p
Hij zal gauw weer beter zijn, BUT I HAD TO xD

Hij voelde haar poten op een van de wonden drukken, "Get up." Sprak zijn partner. Kon het haar dan helemaal niets schelen dat hij hier half dood op de grond lag? Boosheid steeg op, maar de demoon die hem zo sterk had gehouden leek niet te komen. Hij had hem al die tijd dat hij zwak was geweest staande gehouden, was hij... Dood? Een diepe zucht verliet zijn bek, maar zijn ogen vulden zich met angst toen het inademen niet lukte. Je kan 15 minuten zonder adem. Dat wist hij wel, van de honden en katten die verdronken waren. Zeker een paar minuten lag hij als dood op de grond, hij haalde geen adem en zijn hart klopte zwakjes en onhoorbaar. Zijn ogen staarden wanhopig en vol angst vooruit in het niets. Opeens kwam er een gelegenheid om te ademen, en alle lucht die hij maar kon inademen zoog hij naar binnen. Hoestend en in elkaar krimpend van pijn lag hij hevig naar adem te snakken. "I can't." Fluisterde hij, zijn kaken op elkaar geklemd en zijn ogen dichtgeknepen. "Don't you think you're killing them then? I thought you were the queen of the dead kittens." Een subtiele glimlach verscheen po zijn gezicht. "I'll never forget that."

"Good idea," sprak de kater, nog steeds zwakjes. Hij merkte dat Mary naast hem was komen liggen. Jeff, was dat die kater die hij had gezien? Die zoveel op haar leek? "How many family members do you have? I saw one at the twoleg place. A tom, looked like you, Shadowclan." Murmelde hij. Mary was zwanger, ja. En hij hield van kittens, en natuurlijk zou hij ze zo snel mogelijk aan zijn broer voorstellen. "I found my little brother a few days ago, Quantas is his name." Hij glimlachte, en gaf een lik over Mary's neus. Ja, hij wilde graag een gezin met de zwarte poes, maar hoe zat het dan met de Bloodclan?

"Go fetch me some food, you mousebrain." Sprak de zwarte poes, hem porrend met haar poot. "Yes my lady, als you wish my lady." mauwde de. Grote tabby statig, en met een minuscuul grijnsje boog hij voorover nadat hij was opgestaan. Meteen spitste hij zijn oren om te horen of er iets hier in de buurt was. Neh. Met grote passen vloog de kater naar wat Twolegnesten aan de rand van het rogue territorium en sprong op een beukenhouten hek. Vanaf daar staarde hij om zich heen. Daar, inde verte stond een groot hok met twee konijnen erin gestopt. Hij stapte er naartoe en hakte het kippengaas met het mes op zijn halsband door, waarna hij grinnikend naar de beesten toe liep, die geen enkel idee hadden dat hij van plan was ze te gebruiken als romantisch diner. Hij schepte de zwarte eerst omhoog en greep die aan zijn oren, waarna hij de witte op de grond drukte en daarvan ook de oren tussen zijn kaken nam. Zo arriveerde hij bij Mary met twee levende konijnen in zijn bek bungelend.