There and back again

Soms vroeg hij zich af waarvoor hij de moeite nog deed? Waarom hij eigenlijk nog binnen Shadowclan zou blijven. Weer al zag hij alleen maar blikken vol met haat, blikken die hij had gehoopt te kunnen ontwijken nadat hij eindelijk gelukkig leek te zijn met Ashdrizzle. Maar Starclan was blijkbaar nog niet klaar met hem geweest en had hem weeral in een hoekje gedreven. Zijn zwarte poten stoven over de grond heen, sprongen over takken en stenen, terwijl hij verblind met zijn eigen gedachten doorrende. Zodoende had hij niet eens door dat er de overweldigende stank van het donderpad zijn neusgaten binnen gedrongen was. Hij stopte niet, hij stopte nergens voor, hij zou voor niemand meer stoppen.
En toch remde hij af, op het moment dat zijn pootkussentjes onder hem begonnen te branden door het asfalt waar hij op was komen te staan. Zijn zwarte oortjes schoten in zijn nek en zijn blauwe ogen waren groot en rond, terwijl hij recht in twee grote lichten van een monster keek.

Een klap, een val, pijn. Vooral doordringende pijn. Remmen die piepte, iets waar de zwarte kater geen verstand van had. Er werd iets onder hem geschoven, handen? "We kunnen 'm hier niet laten liggen, straks vind de politie het en hebben wij zeik," tweebeen stemmen. Wat zeiden ze? Nightspark verstond het niet, maar de kracht om er tegenin te gaan bezat hij niet meer. De wind door zijn vacht veranderde van richting, terwijl hij naar achter werd gehaald en met een harde plof, en de volgende pijnschuit, in het struikgewas aan de rand van Shadowclan territorium werd gegooid. Nu was zijn laatste hoop, dat iemand hem vond ...

[Open voor iemand die 'm wilt vinden. Nightspark is bewusteloos, heeft verschillende kleine wonden en één grote wond over zijn flank lopen. Zijn staart ziet er gebroken uit, maar is dat niet en hij heeft zijn voorpootje gebroken.]

In een flits was de kater verdwenen, had hij voer de aanwezigen heen gesprongen en liet hij hem achter met zijn grootste vijanden. De naam van zijn partner rolde zonder geluid over zijn lippen en zonder te aarzelend kwam hij overeind, om eerst een blik vol vuur en haat naar Innerghost en Fawnstep te richten, en vervolgens gelijk achter Nightspark aan te rennen. Met volle vaart volgde hij het verse geurspoor, zijn blauwe kijkers wagenwijd opengesperd. Elke schaduw leek wel een teken van zijn geliefde, maar alle schaduwen leken tot andere levensvormen te behoren. Hijgend kwam de grijze kater tot stilstand, verrast zijnde met de vaart die Nightspark aan had gehouden. Een licht gejammer ontsnapte uit zijn keel, terwijl hij hulpeloos om zich heen keek.
Het geluid dat zijn oren bereikte was echter niet het geluid dat hij wilde horen. Alles behalve. "NIGHTIE!" Riep hij luid klagend en vergat zijn vermoeidheid en rende achter de bron van het geluid aan. Twee grote gedaanten stonden over een hoopje vacht gebogen en sleepten deze naar de rand van het vies geurende thunderpath en vertrokken toen weer in een glimmend monster. Geen stem had Ashdrizzle over om de naam nogmaals te roepen, nee, hij trippelde half verslagen op de zwarte kater af, die niet op was gestaan. Met een half stemmetje drukte hij zijn grijze snuitje in de bekende vacht en hield deze vervolgens voor de neus van Nightspark, om tot zijn geluk nog wel een luchtstroom te voelen. "Nightie ik ben d'r.." Jammerde Ashdrizzle triest en gaf de kater een paar likjes. Een paar tranen rolden over zijn wangen en drupten op de zwarte vacht. "Je kan nu wakker worden, het grapje is voorbij.." Snikte de grijze kater en deed bevend een pasje achteruit. Bloed was op zijn gestreepte pels gekomen en meteen voelde de krijger zich misselijk. Het was zijn bloed niet. "Is er iemand die hem kan helpen?!" Schreeuwde hij luid en legde zijn oren geheel in zijn nek, terwijl hij hulpeloos om zich heen keek. Van welke clan dan ook, welke kat dan ook, iemand moest Nightspark helpen. Zijn Nightie.. Verslagen zakte Ashdrizzle door zijn poten en drukte zich stevig tegen zijn partner aan, zich niets aantrekkende van het warme bloed en begon de wondjes van Nightspark wat schoon te likken. Het enige wat hij kon doen was wachten nu.

OOC; 'Ey z'n droomprins moet 'm toch vinden? :3

Een eind verder op zag Innerghost hoe een kraai van tak naar tak naar beneden hupte, tot hij zijn vleugels uit vouwde, en omlaag vloog. Daar ging de kraai zitten, rustig op de grond, zijn klauwtjes tussen de rotte bladeren. Innerghost zakte door haar poten heen en zette pas in de richting van het zwarte dier. Ze stopte bij het zien van beweging. De kraai hupte in haar richting. Rustig, en stilletjes ademhalend bleef Innerghost waar ze was, geen enkele beweging makend. De kraai stopte met bewegen, en vestigde zijn aandacht ergens anders op. Goed. Opnieuw, dit keer sneller, maar nog net zo geruisloos sloop Innerghost op de kraai af. "Is er iemand die hem kan helpen?!" Starclanverdomme. De kraai schrok en vloog op. Enkele zwarte veren achterlatend. Een grauw verliet haar bek. Met snelle pootstappen rende ze op de noodkreet af. Als de afkomstige dit maar niet voor de grap gedaan had. De geur dat haar neusgaten binnen drong vertelde haar dat het inderdaad niet voor niets geweest was. Met nog meer vaart kwam ze dichter het de bron van de kreet. "Ashdrizzle, wat..." Haar ogen vestigde zich op Nightspark die gewond en roerloos daar lag. "Starclanverdomme," klonk haar stem. Littlestream had een geheugenverlies en wist niets meer van kruiden af. Wie verder wel, was ook niet duidelijk voor haar. Hoe dan ook moest hij terug naar het kamp. Echter wist ze wel dat je een kat niet optillen mocht als er iets gebroken was. "Hij moet terug naar het kamp... Heeft hij iets gebroken?" Vroeg ze, terwijl ze het lichaam van Nightspark bestudeerde. Niets zag er vreemd uit. Ze mocht dat Deputy zijn, ze was geen medicine cat.

Kon de zwarte kater niet gewoon nu wakker worden en gewoon vertellen dat alles goed was? Waarom gaf hij geen antwoord ..? "Starclanverdomme," Met een ruk hief hij zijn kop op en voelde zijn grijze vacht meteen overeind komen bij het zicht van een van de mormels uit zijn clan. Met kille woede in zijn ogen keek hij de deputy aan. "Hij moet terug naar het kamp... Heeft hij iets gebroken?" Heel erg voorzichtig kwam hij overeind, maar hield ten alle tijden zijn blik gericht op Innerghost. Wie weet duwde ze hem straks het pad weer op, zodat ze van een kat af was. Een lage grom bleef door zijn keel rollen. "Weet ik niet." Bekende hij, met tegenzin, maar hij wist dat Nightspark's leven op het spel stond, dus hield hij de ruzie er maar buiten.
Heel erg voorzichtig liet hij zijn neusje over de zwarte kater heen gaan, iets wat hij Innerghost niet wilde laten doen, en stopte wat aarzelend bij zijn staart en vervolgens mij een van de pootjes. "Ik weet het niet zeker.. maar die staart en zijn poot zien er niet goed uit. Wat nu?" Hij wist het oprecht niet meer en hij zou dus zelfs Innerghost om hulp vragen. Voor hem.

Innerghost keek Ashdrizzle enkel kalm aan, ondanks dat hij gromde, en een vijandige glans in zijn ogen had. Hij was enkel een warrior die tot haar clan behoorde, en dat gold ook voor Nightspark. Beide waren niet haar favorieten, maar wel gerespecteerde, goede warriors. Haar clan genoten de dood in wensen zal ze nooit doen.
Ze wenste dat Littlestream hier was, maar dat was ze niet. Was ze maar zo ver dat Starclan tegen haar kon spreken, maar dit was ook niet het geval. Dit moest nu puur op instinct. "Ik weet het niet zeker.. maar die staart en zijn poot zien er niet goed uit. Wat nu?" Innerghost liet niet blijken hoe onzeker ze zich nu voelde. ze groef goed in haar herinneringen naar dingen die ze mee had gekregen van haar dochter. "We moeten er voor zorgen dat zijn voorpoot niet teveel beweegt... Dat heeft Littlestream ooit eens gezegd. Verder moeten we ook zijn staart zo min mogelijk laten bewegen," miauwde ze, zo zeker mogelijk. "Ik, als je het goed vind, zal je helpen zijn borst op jou rug te krijgen, zodat zijn poot het minst te verduren krijgt... Dat zal ik zijn achterlichaam op mijn rug nemen," zei ze. Ze hoopte dat Ashdrizzle de rivaliteit even opzij leggen kon.

Nooit had hij met Littlestream over medicine cat dingen gesproken, daar had hij nooit veel zin in en hij wilde haar ook niet belasten met eindeloos veel vragen over d'r rang. Had hij maar iets meer interesse getoond. De gestreepte kater beet gestresst op zijn lip. "We moeten er voor zorgen dat zijn voorpoot niet teveel beweegt... Dat heeft Littlestream ooit eens gezegd. Verder moeten we ook zijn staart zo min mogelijk laten bewegen," Hij keek wat angstig op en pas na een paar momenten van stilte knikte hij. "Ik, als je het goed vind, zal je helpen zijn borst op jou rug te krijgen, zodat zijn poot het minst te verduren krijgt... Dat zal ik zijn achterlichaam op mijn rug nemen," Weer bleef hij even stil, maar de tijd tikte door voor Nightspark, dus knikte hij maar en nam wat ratelig een hap lucht. "Is goed." Antwoordde hij met een duidelijk stem en drukte nog een keer zijn grijze snuit in de zwarte vacht van de warrior. "Het komt goed." Fluisterde hij verdrietig.