{Trainingsgroep 3} Don't fall behind.

De kater had de opdracht gekregen om een drietal apprentices mee te nemen op training. Hij had al velen apprentices getraind tot succesvolle warriors. Snowynight, Thrushdive, Tallshadow voor een deel van diens trainingen en Eaglespirit. Tussendoor had hij ook nog een hoop apprentices gehad die hij elk zijn wijze adviezen had gegeven, maar deze vier waren wel zijn succesvolste leerlingen. De zwarte kater had Slatepaw, Lurkingpaw en Wanderpaw toegewezen gekregen, en hij had een speciale training voor hen in petto.
De sterren stonden hoog aan de hemel, iets voor middernacht. Hij had de apprentices naar hun nesten gestuurd toen de avond begon te vallen en had gezegd dat hij hen wakker zou maken als het tijd was om te gaan. De grote, zwarte kater liet zijn eigen warme nest dat hij deelde met Minnowleaf achter zich en duwde zijn grote lichaam de apprentice den in. Zacht gaf hij elk van hen een por, stevig genoeg om ze uit hun slaap te halen. "Het is tijd om te gaan," fluisterde hij zodat hij niemand anders wakker zou maken. De grote kater verliet de den en wachtte aan de rand van het kamp op het drietal.

{Slatepaw, Lurkingpaw, Wanderpaw}

Zoals vele van de anderen in de apprentice den ademde de tabby kattin rustig. Ze was verzonken in een rustige slaap. Haar flanken gingen rustig op en neer. Rijzen, dalen. Alles ging rustig. Ze moest niks in deze droom. Het was een avontuur, ze ging uit zichzelf mee. Maar, ze zeggen wel dat dromen bedrog zijn. Ze moest namelijk absoluut wel iets. Gelukkig was er iemand om dat tegen haar te komen zeggen. Ze kreeg dus een redelijk harde por in haar zij. Iemand sprak op; "Het is tijd om te gaan." Nog slaapdronken van haar leuke droom sprong ze overeind. "Ik ben klaar om te gaan Shrewstar!" miauwde ze vrolijk. Toen realiseerde ze zich dat het niet Shrestar was, maar Frostlake die haar was komen wekken. Fox dung. "Ik..." Ze voelde haar wangen rood worden onder haar vacht. "Ik zat nog in m'n droom." Naar de grond kijkend liep ze naar buiten. Wat een afgang! Misschien had ze een slechte indruk gemaakt! Oh en, misschien had ze wel andere apprentices wakker gemaakt!

Met een geschrokken piep kwam Slatepaw iets overeind toen ze in haar zij geduwd werd door een donkere neus. Ze was nog heel diep weg geweest in haar dromenland en Slatepaw had niet verwacht om nu al ontwaakt te worden. Zeker niet door een vreemde, that is. De poes gaapte nog eventjes diep, vier poten uitstrekkend, waarna ze zichzelf omhoog hees uit haar nest. Ze schudde nog even wat verdwaalde plukken mos van haar hoofdje af, waarna ze toch maar haar nest uitliep en de den verliet. Met nog een licht slaperige uitdrukking op haar kopje verscheen Slatepaw bij Frostlake. "Benner," miauwde ze, diep gapend.

Een zachte por zorgde ervoor dat zijn ogen openvlogen. Een zelfzeker uitdrukking, toch beangstigend in het donker. Zijn gifgroene ogen gloeiden zachtjes in het maanlicht dat de den binnen kwam gevallen. Hij draaide zich om en ontmoette ook groene ogen van een kat, die amper opviel in het donker door zijn nachtzwarte pels. "Het is tijd om te gaan," Hij kwam meteen overeind, slaap hield hem niet tegen, nooit niet. Hij voelde zich niet moe, niet slaperig, niks... Hij keek even rond in de den en zag de pels van Slate die zilver kleurde in het beetje maanlicht dat binnen kwam geglipt. Ze was zichzelf aan het uitrekken en moest vast ook mee. Een andere pels viel ook op, maar daar keek hij niet naar. Hij kwam overeind en trippelde naar buiten, waarna hij naar de zwarte kater liep en daar in stilte wachtte op instructies.

Gelukkig. Ze had geen andere apprentices gewekt. Twee anderen waren uit hun nesten gekomen, en deze twee waren gewekt door de warrior, Frostlake, waarvan alleen zijn heldergroene ogen zichtbaar waren. De andere twee apprentices waren beter te zien in deze nachtelijke duisternis. De een was goed zichtbaar. Slatepaw, een poesje die even oud was als Wander zelf, had een grijze pels. De ander voor de helft; zijn zwarte vlekken vielen weg tegen de achtergrond van de donkere den. Lurkingpaw was slechts een moon jonger. Zijn heldergroene ogen staken fel af tegen zijn duistere masker. Het was... Hoe ging ze dat noemen? Best aantrekkelijk, eigenlijk. De witte tabby schrok van haar eigen gedachten. Wát had ze precies gedacht? Ze schudde haar kopje even en liep naar buiten. Ze was de eerste die de leider van hun trainingsgroepje aansprak. "Wat gaan we doen?"

Terwijl de kater rustig afwachtte bij de uitgang van het den zag hij hoe de eerste apprentice overeind kwam. Het was Wanderpaw, en zo te zien was ze nog niet helemaal wakker. "Ik ben klaar om te gaan Shrewstar!" mauwde de jonge poes toen op een vrolijke toon, maar het was wel duidelijk dat ze nog half sliep. "Ik..." stamelde de kattin vervolgens toen ze doorhad dat het niet Shrewstar was die haar wakker maakte. "Ik zat nog in m'n droom." Een kleine grinnik verliet zijn mond en hij wandelde alvast rustig naar de uitgang van het kamp, waar hij neerplofte en wachtte tot het drietal klaar was voor vertrek. "Benner," klonk het toen vlak bij hem. Hij knikte vriendelijk naar Slatepaw, een andere jonge kattin met een grijze vacht en ijsblauwe oogjes. Ook Lurkingpaw kwam er toen bij, die zijn mond hield en toen rustig afwachtte. "Wat gaan we doen?" mauwde Wanderpaw vervolgens, waarop de kater zijn appelgroene ogen het groepje even rond liet gaan. "Vannacht zullen wij een speciale training gaan doen, om te kijken hoe goed jullie jezelf kunnen redden in het donker. Vaak vinden trainingen overdag plaats, maar het zou zomaar eens kunnen dat er 's nachts iets gebeurd waardoor je actie moet ondernemen. Ook zijn er bepaalde prooien die alleen 's nachts uit hun hol komen, maar er zijn ook gevaren die zich alleen in de nacht weergeven." Hij hield even een kleine adempauze en keek het groepje toen rond. "We zullen vannacht meerdere dingen gaan doen, maar voordat we het kamp verlaten wil ik eerst nog zeggen dat het uiterst belangrijk is dat jullie bij elkaar blijven." Ze waren tenslotte nog jonge apprentices en zelfs hij zou niet kunnen voorspellen wat er allemaal door het territorium heen sloop. Hierna keek hij de drie een voor een aan, hopend dat ze zouden snappen dat het van groot belang was dat ze goed zouden luisteren naar zijn instructies.