Winterhunters

De zwarte kattin liep door het territorium heen, een plek die altijd al haar thuis was geweest. Maar nu voelde het niet zo, nu voelde het gewoon niet meer als thuis. Het leek er namelijk heel erg veel op dat een groot deel van de clan - dit aantal groeide nog steeds - een hekel aan haar begon te krijgen. Ze begon de kattin te worden die altijd met opgetrokken neus nagekeken werd. Alsof ze het laagste van het laagste was. En natuurlijk deed dat haar pijn, maar het begon wel te wennen. Fawnstep begon aan de bepaalde blikken en snuiven te wennen, ze begon te wennen aan het feit dat ze nooit echte vrienden zou krijgen. Ze had het verpest, alles was verpest door haar stomme en vooral domme daden. Thrushdive, Ashdrizzle, Snowynight, Nightspark, Littlestream, haar ouders en de kittens.. Iedereen had een ingewikkeld leven vanwege haar, vanwege haar daden.
Een ijskoude wind woei met een vlaag in haar gezichtje, waar nog zwakjes de krassen van Ashdrizzle's klauwen te zien waren. De kattin kneep haar oogjes wat samen tegen de koude wind en rook nu pas een geur. Een geur die onbekend was voor haar, maar die wel haar haren overeind deed staan. "Stil, ik zie er daar een!" Het was een taal die de zwarte kattin niet kon verstaan, maar voordat ze het wist stonden er twee enorme monsters vlak bij haar, half in de struiken verscholen. Ze hadden twee poten op de grond staan, een langwerpig lichaam en vervolgens in twee andere poten een vreemd ding. De kattin schuifelde achteruit, totdat ze een klik uit het ding hoorde komen wat de voorste man vast had. De poes draaide zich om en begon te rennen. Niet in de richting van het kamp, zeker niet in de richting van het kamp. Stel je voor, ze zouden de zwakkeren zo te pakken krijgen en dan had ze nog meer zonden op haar ziel staan. De kattin besloot in de richting van de Tallpines te gaan, misschien kon ze hen daar wel kwijt raken..
De grond bonkte omdat de twee Tweebenen achter haar aan kwamen, maar voordat ze het wist suisden de kogels om haar oren heen. Ze sloegen in in de bomen rond haar, maar nog geen een had doel geraakt omdat de zwarte kattin ze meestal net kon ontwijken. Totdat er een volgende knal klonk, gevolgd door een kreet van de zwarte kattin. Ze werd geraakt boven een van haar achterpoten, op de flank. Hierdoor minderde ze vaart en voelde een vreselijke pijn door haar achterlichaam gaan. Daarna sloeg er nog een in, op haar schouder, vlak bij haar kop. De poes verloor de controle over haar lichaam en struikelde, rolde de heuvel naar beneden en kwam met een dreun op de grond terecht. Ze hoorde nog wat gepraat van de Tweebenen, maar die lieten haar liggen als een grof stuk vuil. De poes ademde nog, maar erg zwak. Haar lichaam lag in de herfstbladeren en dikke druppels bloed kwamen uit de twee wonden zetten. Haar adem stokte een aantal keer in haar keel, waarna ze een paar trillingen door haar lichaam heen kreeg. De jagers waren gekomen met het doel om de kattenpopulatie in het bos uit te roeien, omdat er de laatste tijd nog wel eens wat pluimvee bij hen werd weggekaapt.

{Open voor iemand die haar zo aantreft}

Pijn, de wonden staken gemeen en haar hele lichaam voelde vreselijk pijnlijk aan op de plekken waar de kleine kogeltjes ingeslagen waren. "Fawnstep." De poes hief haar kopje een beetje en zag een calico kattin van de ShadowClan. Toen er weer een kleine steek was liet ze haar kopje rusten op het gras en kneep haar ogen samen. "Niet doodgaan Fawnstep. Je red het wel." De calico kattin verdween weer en Fawnstep voelde de tranen licht opwellen in haar ogen. Misschien was StarClan haar aan het roepen, of Dark Forest vanwege de vele zonden die ze had begaan in haar leven. "Het komt goed Fawn. Ik beloof het je," mauwde de andere kattin toen. Als ze het goed had was het Dauntrose, maar zo geweldig denken kon de kattin niet meer. "B-bedankt," wist ze uiteindelijk over haar lippen te krijgen, maar meer ook niet.