You can run, but you can't hide

Eerst Winterwolf, daarna open

Met een klap vlogen de groene ogen van de poes open. Haar eerste neiging was om te gillen, maar hield zich in. Je leeft nog, Snow. De witte poes hijgde, en keek gejaagd om zich heen. Het was donker, maar dankzij haar ogen zag ze alles. Iedereen leek nog te slapen. Het was maar droom. Een nachtmerrie. Even liet de warrior zich weer in het nest vallen. Soms was ze niet zeker of alles niet een nachtmerrie was. Snowfox deed haar ogen dicht, en probeerde weer te slapen. Maar natuurlijk, dat was onmogelijk. Dat ze net had geslapen kon je bijna een wonder noemen, ze sliep haast nooit. Opnieuw opende de poes haar ogen, en besloot dat ze hier iet langer kon liggen. Bovendien leek het alsof er ogen loerde uit de duisternis. Rillend stond ze op, en liep voorzichtig naar buiten. De koele nachtlucht kalmeerde haar een beetje, ondanks dat het bijna altijd chaos was in haar hoofd. Haar ogen trokken aarzelend naar de nachthemel. Ze was bang om steeren te zien, om starclan te zien. Haar eeuwige angst. Gelukkig zag ze dat het een bewolkte nacht was, waarschijnlijk zou het weer sneeuwen morgen. Eindlijk alleen. Snow sloot haar ogen, en daarmee ook al haar zintuigen. Even rust.

Voor de zesde keer deze nacht was Winterwolf wakker geworden. Dit keer kon ze echt niet meer in slaap vallen. Zuchtend stond ze op. Ze gaf snel een paar likken over haar lange vacht zoals iedere ochtend. Daarna klom ze van haar nest af en ging de warriors den uit. Het was nog donker, maar helaas waren er geen sterren. Geirriteerd keek ze naar de lucht. Ze wou alleen zijn, met StarClan, waar haar familie was. Haar gele ogen spotte nog iets. Fijn, een andere kat. Dat ook nog. Wolf liep naar de prooistapel, haar totaal negerend en pakte een vogel. Deze ging ze een paar vossenlengtes van de kat op eten, maar ze zouden elkaar wel kunnen horen. Om alles nog beter te maken bedacht ze zich dat vogels veren hadden. Fijn, moest ze die ook nog wegplukken.

Een andere kat! Paniekerig opende de poes haar ogen, en zag een sneeuwwitte warrior voor haar. Bijna haar spiegelbeeld, op de ogen na. Snowfox maakte zich ze klein mogelijk, en hoopte dat de kat haar niet zag. Te laat. De warrior liep straal lang haar, en pakte een prooi. In tegenstelling tot haarzelf leek deze poes sterk, en zeker. Alles wat zij niet was. Haar groene ogen schoten naar de grond toen deze kat een eindje van haar weg ging zitten. Wat nu, wat nu? Proberen te slapen? Snow rolde zich op, en spiekte even boven haar dikke staart. Waarom was deze poes wakker? Ook nachtmerries? Moest ze praten? Moest ze stil blijven? Ook iets eten? Snowfox deed niks, als versteend staarde ze de poes aan. Waren haar siblings hier nu maar...! Een geritsel achter haar. Wat? Snowfox schoot omhoog. Er was niks, niks dat het geluid had kunnen veroorzaken. Weer een hallucinatie? Ze deed wat ze altijd deed als ze bang was: Haar hoofd tussen haar poten stoppen, en zachtjes heen en weer wiegen. Ondertussen humde ze een toontje, maar heel zacht. Ze hoopte dat de warrior niks zou merken

Winterwolf nam grote happen van de prooi. Toen ze geen honger meer had schoof ze de restjes weg naar de prooistapel. Zo, kon iemand anders er nog van eten. Hoezo voedsel verspilling. Haar blik ging weer naar haar Clangenoot. Die was.. waar mee bezig eigenlijks? Ze was een soort bewegende, lange bal van vacht. Net alsof ze zusjes waren, beiden WindClanners met een lange witte vacht. ''Wat ben je aan het doen?'' mauwde ze naar haar. Eigenlijks zou het haar niet kunnen schelen als ze het niet zou vertellen. None of her bussiness.

Terwijl de poes bezig was met zichzelf kalmeren, hoorde ze een stem. ''Wat ben je aan het doen?'' Voorzichtig piepte haar ogen vanboven haar staart, om weer haar spiegelbeeld te zien. Wat dit weer een hallucinatie? Wacht, nee. Dit was haar spiegelbeeld niet. De warrior was anders gebouwd, sterker, en had bovendien gele ogen. Maar behalve dat waren ze identiek. Als antwoord op de vraag wist ze niet wat ze moest zeggen. "I-ik.. eh..." Stamelde ze. Hoe moest ze dit zeggen zonder als een halvegare te klinken? Snow's conclusie was; niet. "Ik zie dingen. " Mompelde ze dus uiteindelijk, met een toon waarin zowel angst als schaamte klonk. "E-en jij?"

''I-ik eh,'' stamelde de poes die alweer normaal rechtop zat. Winterwolf keek haar afwachtend aan. ''Ik zie dingen. E-en jij?'' was haar uiteindelijk gelukt te zeggen. Winter's oren wiebelden. ''Ja, ik zie ook dingen, ik heb ogen,'' was haar droge antwoord. ''Zoals, zo'n beetje het hele kamp.'' De warrior had geen idee dat de poes het over niet bestaande dingen had. Eigenlijks vond Winterwolf haar maar een vreemde hoop van vacht. Het zou waarschijnlijk niet eens bij haar op komen dat katten niet bestaande dingen gingen zien.

Onderwerp: Re: You can run, but you can't hide