Face the reality

Hij had het van zich afgeschud. De grijze apprentice was redelijk snel uit het zicht verdwenen, maar als ze wilde nadenken, dan deed ze dat maar, zijn plicht als mentor kwam toch wel weer bovendrijven, dus ooit zou hij wel weer in Slatepaw's leven moeten opduiken en dat wist ze zelf ook wel. Met een zachte tred had hij een pad de andere kant op uitgezocht en spitste zijn gestreepte oren, maar hoorde ook geen enkel teken van prooidieren. De warrior vloekte zacht in zichzelf en schudde zijn kop, tot hij plots iets hoorde en instinctief zijn kop ophief en een flits van een zwarte vacht verscheen in zijn zicht. Slechts zijn staartpuntje bewoog al geïrriteerd. Innerghost en Fawnstep hadden beide dezelfde soort vacht en beide katten konden hem alleen in een aanzicht al tot op het bot irriteren. Toch schonk de kater weinig aandacht aan de schim en liep hij verder, alsof hij niets had gezien.

Zo had hij een paar passen kunnen doen, voordat de poes zelf hem half de weg blokkeerde. Met een koude blik keek hij haar aan, nog altijd wel iets boven haar uit torende en zeker niet bang om ook maar in de buurt te komen. "Waar is Slatepaw?" Vroeg ze en in zijn kop rolde hij met zijn ogen. Oh wat hing ze weer de beschermende moeder uit, hoe kon ze die rol zo lang volhouden? "Naar het kamp." Antwoordde de kater luchtig.

Zijn oogleden gleden weer wat dichter naar elkaar toe, toen de warrior weer begon met spreken. "Ashdrizzle.. waarom? Waarom kunnen we niet normaal met elkaar omgaan?" Dit keer rolde hij echt met zijn ogen. Waarom kon ze er niet over op houden? Hij werd er echt helemaal gek van. "Je hebt zelf gezegd dat je alles wilde doen voor de kittens, maar nu maken we ze kapot.. zie je dat niet?" Een wat vurige blik werd nu op Fawnstep gericht. "Oh daar is ze weer met haar alwetende gedrag." Snoof hij. "Ik ga niet meer alsof doen. Dat ik het gelukkige paar ben met jou, want dan lieg ik keihard tegen ze." Zijn bovenlip kwam wat omhoog. "Dat jij ze nou in een waan wil laten." Zijn grijze oortjes bewogen wat meer naar achteren toe en hij spande zijn spieren aan. "Maar helaas, Fawnstep, Slatepaw weet nu dat wij nooit het gelukkige paar zijn geweest. Dat wij nooit liefde hebben gekend, oh sorry, jij blijkbaar wel." Siste hij.

Hij keek de poes zonder enige emotie aan. Ze was niet eens een mede-warrior voor hem, niet meer, gewoon iemand die die rang niet eens verdiende. Ooit zou ze dat vast wel een keer begrijpen, dat ze zich niet zo groot moest gedragen. "O-once.. A long time ago.. I loved you, Ashdrizzle," Begon ze weer, maar het deed de grijze kater niets. "Maar ik snap niet dat iemand ooit van een monster zoals jij kan houden." Het was geen tijd voor grapjes, dus deed hij ook niet alsof het hem iets deed. De grijze kater lachte voor een moment. "Jij kan niet door je eigen vooroordeeltjes zien, Fawnstep." Grauwde hij, zijn houding precies hetzelfde houdende. "Ik heb al eerder gezegd dat ik helemaal klaar met je ben en de enige reden dat wij ook maar enig contact hebben, komt door de kittens. Maar verder wil ik je niet meer zien. Voor mijn part zie ik je niet eens meer als clangenoot." Grauwde hij en draaide zich met een scherpe bocht om. "Laat mij maar met gerust met je gejank, ik heb betere dingen te doen. Oh en een partner, waar ik wel van houd."

De kater verzette al een paar passen vanaf de bron van al die stank af en gunde haar niet eens een blik over zijn schouder toen ze hem nog iets nariep. De grijze kater snoof. "Het beste waar je mee op kan komen?" Grijnsde hij in zichzelf. "Ga maar uithuilen bij die kittypet moeder van je." Snoof hij toen en vervolgde zijn pad weer. Het maakte hem niet uit waar hij naar toe zou gaan, zolang hij maar weg was bij dat mormel daar.

Hij voelde een soort trilling in de grond en schoot iets naar voren, wat goed was, anders hadden er nu klauwen in zijn nek gezeten en was hij er geweest. Woest liet hij zich met zo'n snelheid op zijn zij vallen, dat hij sowieso zelf een klap voelde, maar dat dat rotbeest op zijn rug het ook niet aan zou zien komen. Vervolgens rolde hij zich op zijn andere zij, waarbij hij met pijn wat vacht uit zijn rug getrokken voelde worden door de klauwen van Fawnstep en gaf hij een flinke klap met uitgeslagen nagels in de richting van het zwarte mormel.

Een diepe grom verliet zijn keel, nadat zijn klauw licht rood was gekleurd met het bloed van Fawnstep. Hij wilde niet te heftig in gaan op het gevecht, want als Innerghost ook maar een blik zou werpen op hen, kreeg hij sowieso de schuld over zich heen. Zo ging het bij die moeder van dit.. wezen. Door de onoplettendheid kwam er een onverwachte klauw zijn kant op en werd hij op zijn kin geraakt. Met een bliksemsnelle reactie sprong hij op, richting de klauw die hem net had geraakt en probeerde hij zijn kaken te klemmen om de -nog- uitgestoken poot.

Ze was er weer van tussen. Er was nog zo tegen haar gezegd niet meer zomaar het kamp uit te gaan, maar daar luisterde ze niet naar. Terwijl de jonge Apprentice zo rond liep, merkte ze verschillende dingen op. Prooi, stromend water, wind door de takken, geritsel van rotte bladeren op de grond, nog meer prooi. Echter was dat niet het enige wat ze op merkte. Een sterke geur van bloed, en het geluid van een gevecht. Meteen gingen haar oren naar achteren. Had Windclan dan toch aangevallen? Echter rook ze geen Windclan. Nee, zo rook bloed en haar ouders. Werden zij aangevallen door iets wat ze niet kende? Meteen rende ze er op af. Ze hield zich stil. Maar toen ze aankwam zag ze iets veel ergers. Fawnstep en Ashdrizzle waren met élkaar in gevecht. "Stop... Stop!" Schreeuwde ze geschrokken, haar ogen wagenwijd open, en haar staart wild heen en weer zwaaiend van angst, en misschien een vorm van woede. Waarom deden ze dit?

De vieze smaak van bloed bleef in zijn mond hangen, maar het was tenminste niet zijn bloed, nou ja, het meeste was niet zijn bloed. De poes had haar poot dus op tijd teruggetrokken en toen hij haar haar spieren zag aanspannen, dook hij door zijn poten heen en voelde nog wat nagels over zijn kop glijden, maar wel een paar tanden gevaarlijk dicht bij zijn oor dichtklappen en ja hoor, bij de tweede kreeg ze zijn oor te pakken. Als een instinctieve reactie trok hij zijn kop bij de kaken weg en voelde toen, met tranen in zijn ogen, zijn oor wat meescheuren.
De kater hoorde plots, net voordat hij zich weer in het gevecht wilde werpen, een geschreeuw. Hijgend draaide hij zijn kop naar de bron van het geluid en zag tot zijn verbazing Roughpaw daar staan. Woede golfde nog door zijn lichaam, dus helder na denken deed hij niet, maar het warme bloed dat langs zijn wang liep deed hem niet verder vechten. Nors keek hij neer op de jonge apprentice en ijs, maar dan ook echt ijs, koud keek hij naar de poes die hem zojuist had aangevallen. "Ik ga naar het kamp." Zei hij algemeen en draaide zich om. Als Fawnstep nu nog het lef had om hem aan te vallen, zou hij met een getuige genoeg materiaal hebben om haar een straf op te leggen of uit de clan te laten schoppen. Geen kittypet moeder die daar iets aan kon doen!

Verstijfd bleef Roughpaw staan waar ze stond. Haar ouders hadden gevochten, en er was bloed. Haar vader ging weg, terug naar het kamp. Haar moeder bleef, maar draaide zich weg van haar. Roughpaw beet op haar lip en bleef even roerloos staan. Toen borrelde er woede in haar op, wat meteen naar haar kop steeg. "Je bent een sukkel!" Schreeuwde ze boos. "Jullie allebei!" Schreeuwde ze boos terwijl haar staart wild heen en weer zwaaide en ze haar nagels diep in de grond stak.