Dirty paws

De wind liet haar lange, sneeuwwitte vacht op en neer deinen terwijl ze tussen de dennenbomen heen liep. De gevallen naalden knisperden zacht onder haar poten. Eerst had het echt veel pijn gedaan, maar nu ze er eenmaal aan begon te wennen voelde ze het amper meer. De poes was jong, had niet zo'n sterke bouw en miste bij haar rechter voorpootje de klauwen. In het begin was dat niemand echt opgevallen, maar nu ze echt begon te groeien des te meer. Ivypaw begon al steeds meer op een kopie van haar moeder, Snowynight, te lijken. Niet alleen qua uiterlijk, maar ook qua karakter leek ze enorm veel op haar evenbeeld. Het bos was verlaten, en dat gaf haar ergens wel de rillingen. Dit was de eerste keer dat de jonge kattin alleen het kamp uit was gegaan, want alle vorige keren was met haar mentor samen geweest. En om eerlijk te zijn, hij gaf haar wel een beetje een naar gevoel. Hij was anders dan haar papa, hij was killer en botter waar de jonge kattin niet aan gewent was. Ach, het zou vanzelf wel wennen, niet? Dromerig liep de sneeuwwitte kattin verder, maar haar poten bleven tijdens het lopen ergens achter haken waardoor ze pijnlijk voorover viel. Een luid gekakel van gelach steeg vlak naast haar op. De jonge kattin probeerde over eind te krabbelen, maar voelde toen een poot met uitgezette nagels die op haar keel werd geplaatst. "Auw.." piepte de jonge kattin toen en keek angstig omhoog wat de boosdoener was. Maar ze herkende hem, het katertje wat manen lang de stichter was geweest van het pest-probleempje. Hij had een vuile grijns op zijn snuit en leek er heerlijk van te genieten haar zo onder zijn poot te hebben. Achter hem doken nog twee andere hoofden op, eentje van een andere jonge kattin en nog een anderen kater. Er kwam een klein geluidje uit haar keel toen ze wat wilde zeggen, maar de grootste kater hield nog altijd zijn klauw op haar keel. "Dacht je nu echt dat je van ons af was?" vroeg deze toen op een quasi-verbaasde toon aan haar, waarop de twee andere katten begonnen te lachen. Tranen welden op in haar oogjes, waardoor de andere twee katten enkel nog harder begonnen te lachen. "Je zult het nooit leren," siste de andere poes toen waarna er een hevige pijn door haar lichaam heen schoot. De poes had gemeen naar haar uitgehaald terwijl de andere kater haar nog altijd tegen de grond gedrukt hield. De poot die op haar keel stond begon langzaam verder de nagels naar binnen te boren, en het duurde ook niet lang voordat haar lichaam een beetje begon te schokken door ademtekort. "Nee.." Het kwam krakend uit haar keel en haar luchtweg werd nu totaal geblokkeerd. De andere twee katten gaven haar nog meer verwondingen door uit te halen naar haar buik, rug, poten en kop. De poes wilde het uitgillen, maar er kwamen zwarte vlekken voor haar ogen. De kater die zijn nagels steeds dieper in haar nek boorde liet los, maar kon het niet laten een harde klap tegen haar kop te geven waardoor er een grote kras op haar kaak terecht kwam. De poes kromp in elkaar toen ze voelde hoe de tanden van de andere poes zich in haar vlees boorden, maar ze kon niks doen. Ze was veel te zwak, had nog geen enkele training gehad en kon totaal geen weerstand bieden omdat ze geen spieren had. "Shit!" riep het jongste katertje vervolgens en de pijn stopte met komen. De poes bleef in elkaar gekrompen liggen, een vacht die op verschillende plekken rood was geworden van het bloed en soms nog licht schokkend. De pesters hadden het hazenpad gekozen omdat ze iemand anders aan hadden horen komen.

Open

Nog altijd lag het kleine ding in elkaar gekrompen op de grond, trillend en rillend over haar hele lichaampje en zachtjes snikkend. De wonden prikten en de ijzeren smaak van bloed deed haar zowat kokhalzen. 'Ivypaw?' klonk een zelfs wat bezorgde stem plots. Ivypaw kromp wat in elkaar omdat ze bang was dat een van de pesters terug was gekomen. "Doe me niks.." wist ze nog trillend uit haar mondje te krijgen en ze kneep haar ogen dicht. Als ze het af wilde maken, dan konden ze dat nu doen. 'Kun je me vertellen wat er gebeurd is? Hebben die katten je aangevallen?' Voorzichtig opende ze een van haar ogen en zag ze dit keer iemand anders dan een van de pesters staan: haar mentor. Ze knikte met haar kopje en hoestte wat bloed naar buiten. De witte kattin hees zichzelf weer op haar poten, maar verloor haar evenwicht door het trillen en viel half tegen haar mentor aan, waarna ze weer zacht begon te huilen. Hoe eng hij ook mocht zijn, ze kon het niet langer voor zich houden.

Het poesje leunde half tegen haar mentor aan omdat ze wat wankel op haar poten stond, zowel door de schok als het kleine bloedverlies wat haar duizelig maakte. 'Ivypaw, weten anderen dit?' mauwde de grote kater vervolgens. Het kleine ding schudde haar kopje en begon weer zachtjes te snikken. Ze voelde hoe de zwarte kater haar wonden begon te likken, want als hij dat niet zou doen zouden ze gaan ontsteken en zou ze nog verder van huis zijn. Maar zelf had ze de energie niet meer om iets te doen. Als een kleine kitten bleef ze zachtjes snikken, misschien moesten ze haar maar diep wegstoppen in de nursery of elders den, dan waren ze van haar af..

Voorzichtig ging ze weer op haar eigen pootjes staan terwijl ze nog na snikte. Het werd niet niks, aangevallen worden door drie van je dengenoten die je al manen lang teisteren met gemene en achterbakse pesterijen. 'Ivypaw, dit moet je aan Shrewstar vertellen, zij kan het veranderen. Oké?' mauwde de zwarte kater toen. Wild schudde het jonge wezentje met haar kopje, nee, niemand mocht het weten. Ze zouden haar een verrader noemen en dan wilde niemand meer met haar praten. "H-het is goed zo.." mompelde ze en keek naar haar pootjes.