Hey! Who are you? [&Tallshadow]

Ze bleef de kater nieuwsgierig aankijken en tiltte haar kop iets naar de zijkant terwijl ze luisterde naar zijn nu wel volledige antwoord. Ze was het nou niet echt met hem eens, maar goed dat was zij dan. Als zij moe was dan ging ze niet ver weg het kamp uit. Niemand zou haar dan zien rennen zoals ze net had gedaan maar wellicht was alles anders met hem. Ze bleef de hele tijd stil maar pas zodra ze het antwoord kreeg op haar laatste vraag deed ze onzeker een pasje achteruit. ''Maar dat is tegen de warrior code, we mogen niet doden. Een warrior hoeft zijn vijand niet te doden voor een overwinning.'' Sprak ze hem tegen voor ze even met haar oren wiebelde. Zou hij haar ook zo aanvallen als ze maar een pasje verkeerd deed? Ze was dan niet echt bang voor hem, maar ze bleef toch wel meer oppassen nu. Ze bleef stilletjes staan en hem aankijken, voor het eerst in het hele gesprek geen vragen hebbend.

De kater moest zijn glimlach in toom proberen te houden, waardoor het net een sadistische grimas leek. Fijn. ''Maar dat is tegen de warrior code, we mogen niet doden. Een warrior hoeft zijn vijand niet te doden voor een overwinning.'' Hij stond even doodstil, waarvan hij niet exact wist wat de ander daar over zou denken. Toen knipperde hij eens, en wiebelde met zijn oren. Zijn hele uitdrukking was nu een en al verbazing, geen vragen? Geen vragen. Wow. Verandering ineens. Moest hij dan nog steeds iets zeggen? Neuh, de stilte was geweldig.

Zijn gezicht joeg rillingen over de rug van het slanke poesje en ze staarde hem strak aan, haar helderblauwe ogen in die van hem borend. Ze begon nu te twijfelen over de kater en waar ze hem zojuist nog aardig had gevonden vond ze hem nu gewoon eng. Ze zag de verbazing op zijn gezicht en kreeg een verwarde uitdrukking rond haar snuit. ''Waarom doe je zo eng?'' Vroeg ze toen toch weer zodra ze haar stem had teruggevonden. ''Ben jij een van die pestkoppen waar iedereen over praat?'' Haar stem was zacht geworden en ze nam onbewust nog een pasje achteruit. Ze wilde niet vechten, daar was geen rede voor maar als hij haar aan zou vallen kon ze ook niet wegrennen van hem. Dat zou een schaamte zijn voor haar clan, ze zouden lafaards genoemd worden.

Haar vraag raakte hem, en waar de kater eerst boos had gekeken of geïrriteerd leek hij nu gekwetst te zijn. "Lijk ik daarop?" Vroeg hij zacht, en ging er verslagen bij zitten. Dat mocht niet zo zijn, dan was hij net zo slecht als dat anderen in de verhalen hoorden, dan was hij niet rechtvaardig maar gevaarlijk en slecht. "Nee, nog nooit, pesten doe ik niet aan," Mauwde hij uiteindelijk, een beetje feller dan hij bedoeld had vanwege het feit dat hij zich aangevallen voelde. Hij pesten? Nee, nooit, never.

Ze raakte in de verwarring zodra de kater een gekwetste blik kreeg op zijn gelaat en even wiebelde de slanke poes met haar oren. ''Nou je was eng aan het doen.'' antwoordde ze eerlijk. het zat niet in haar karakter om te liegen hoewel de directe waarheid sommige anderen onbedoeld kwetste. Deze kater begreep ze echter al helemaal niet meer, en pas zodra hij een fel antwoord gaf nam ze een stap achteruit. ''Waarom deed je dat dan? Ik had toch niks misdaan?'' Vroeg ze zacht en twijfelend voor ze met haar pootjes schuifelde, zijn ogen ontwijkend. ''Ik bedoelde het goed.'' Fluisterde ze zacht, maar nog altijd lichtelijk nerveus.

Oh no, nu ging ze ook nog eens zo praten dat hij zich slecht ging voelen. Moest dat nu? ''Waarom deed je dat dan? Ik had toch niks misdaan?'' Verslagen knikte Tall, oke, hij was fout bezig. Rewind. ''Ik bedoelde het goed.'' Nogmaals werd er geknikt aan de Shadowclan kant. "Ik weet het, ik gedroeg me slecht," Mauwde hij verontschuldigend, "Het spijt me," Hij liet zijn oren even hangen, en sloot zijn ogen. Misschien had de ander ook wel gelijk gehad en moest hij maar niet naar buiten als hij zo moe was, veel te snel aangebrand.

Ze zag hem wel knikken maar wilde nog niet verder praten. Hij had haar enorm in de verwarring gebracht en ze kon haar kop er dan ook echt niet omheen wikkelen. Maar zijn woorden deden haar oren toch weer iets naar voren komen voor ze langzaam toch een paar pasjes naar voren schuifelde. Zodra hij zich verontschuldigde ontspande ze zichbaar en toverde toch weer een glimlach rond haar snuitje. ''Ben je echt zo moe?'' vroeg ze zacht voor ze nog een pasje naar voren kwam en hem recht aankeek. ''Als je wil kan je ook hier slapen, ik kan de wacht wel houden en je stiekem wekken als er iemand aankomt.'' Bood ze aan, wetend dat hij het hoogstwaarschijnlijk toch niet ging aannemen. Maar proberen kon toch nooit kwaad? Zolang ze geen van beide over de grens gingen konden ze nog vredig met elkaar omgaan en dat vond ze toch best wel leuk.

De kater voelde zich nog steeds erg schuldig, de poes had het vast niet slecht bedoeld en toch had hij haar niet erg aardig beantwoord en de hele tijd ook wel zich geïrriteerd aan het feit dat ze vragen stelde. Terwijl dat juist goed was! Zij was eigenlijk beter dan hij, en bood zelfs aan om voor hem op wacht te staan terwijl hij sliep. Daar schudde Tall echter glimlachend zijn kop bij. "Dat hoeft niet hoor, maar bedankt voor het aanbieden," Antwoordde hij de poes rustig. "Ik denk dat ik maar gewoon in bed een uiltje moet gaan knappen, dan kan ik morgen weer helemaal fit zijn."

Ze bleef hem nieuwsgierig aankijken, wellicht was ze wel iets te vriendelijk voor een warrior van een anderen clan. Maar wat was er mis met het maken van vrienden, iedereen binnen haar clan zou zich alleen irriteren aan haar energieke gedrag. Zodra hij haar aanbod afsloeg haalde ze even haar schouders op. ''Het maakt echt niet uit hoor, ik heb verder toch niet zo veel te doen vandaag.'' Zei ze nog voor ze zacht grinnikte. Ondanks het feit dat de kater haar net toch echt even bang had gemaakt, mocht ze hem toch wel. Hij was verder best wel vriendelijk tegen haar, al was ze daar eerder niet van overtuigd. ''Je kan altijd van gedachtes veranderen.'' Grapte ze zacht en krulde haar staart iets op.

Hij lachte toen de poes niet opgaf, want hij moest het haar nageven, ze was zeker weten erg overtuigend. Hierbij echter niet, want no way dat hij zou gaan slapen in de buurt van een andere clankat, dat zou zo enorm het verkeerde voorbeeld geven. Nu hij warrior was moest hij daaraan denken, en ook aan al die katten in zijn clan. "Jij bent niet echt snel humeurig te krijgen niet?" Vroeg hij plots aan de poes, blijkbaar haar gewoonte van vragen stellen langzaam aan aan het overnemen te zijn.

Zodra hij lachtte vond het poesje het al een heel stuk prettiger. Ze vond het nog een heuse prestatie dat zij een schadowclanwarrior had laten lachen. Een klein grijnsje kroop rond haar snuit en ze keek hem aan. Zijn vraag deed haar even verrast opkijken voor ze zelf even in de lach schoot. Ze schudde haar kopje en glimlachte breed. ''Nee, zoals ik altijd zeg. Altijd blijven lachen.'' Antwoordde ze vrolijk, bijna blij dat de kater nu ook interesse toonde naar haar kant. Al was het niet zo geweest had het haar niet zo extreem veel uitgemaakt maar ze vond het toch leuk om erachter te komen dat ze toch nog wel iets van interessant was voor anderen. Ze bewoog even met enkel het puntje van haar staart en sloot haar blauwe ogen even om de geur van hun omgeving in zich op te nemen. Ze wist wel dat er van haar eigen clan niemand in de buurt was, maar ze moest nog wel oppassen voor mogelijke rogue's of nog erger Bloodclanners.

Een glimlach verspreidde zich als een virus toen de poes ook wat vrolijker leek nu. Ze antwoordde dat ze inderdaad nooit echt pessimistisch was, zoals hij dus ook al had verwacht want ja ze zag er echt vrolijk uit. Alsof de twinkel vast zat in haar ogen. "Zeg," Grinnikte hij toen ze de ogen sloot en diep in snoof. "Je hoeft niet high te worden hoor," Klierde hij haar, maar nam ook meteen de tijd om geuren te ruiken. Niets toch?

Ze begon dit gesprek nu echt leuk te vinden, het leek wel alsof ze misschien heel stiekem ergens vrienden waren geworden. Maar ze wist ook wel dat ze geen vrienden zou moeten hebben buiten de clan. Zelf zag ze er het kwaad niet van in. Alleen omdat ze vrienden waren betekende nog niet dat ze niet zou vechten voor haar clan als dat nodig was. Ze wiebelde even met haar oor zonder haar ogen te openen zodra hij sprak. Maar ze kon zichzelf niet stoppen zodra ze zijn woorden hoorde. Ze schoot in de lach en keek hem even aan met haar blauwe ogen. Zo had ze het nog nooit gezien, maar een licht ondeugende glans verscheen in haar ogen. ''En waarom niet, dat is toch ook leuk voor een keertje?'' Antwoordde ze met een lachje voor ze omhoog keek. ''Ik heb het nog nooit meegemaakt, misschien word ik er rustig van.'' Grapte ze zelf, wetend dat zoiets onwaarschijnlijk zou zijn.

Hij grinnikte met haar mee, al was het half serieus bedoelt geweest. Daarom moest hij ook even zijn verbaasde blik wegknipperen toen de poes er ineens half serieus op in ging. ''Ik heb het nog nooit meegemaakt, misschien word ik er rustig van.'' Nu lachte de kater wel hard met haar mee, en knikte eens. "Misschien wel ja, als het zo zou werken dat alles andersom zou zijn," Hij lachte eens, "Dat zou wel echt heel erg vreemd worden," Ja toch? Inner ineens heel onserieus, zijn vader heel erg zorgzaam, zijn moeder plots heel druk en vreemd. Great Starclan, heel creepy allemaal.

Zodra ze hem zag lachen ging er een waas van trots door de jonge poes. Ze vond het heerlijk om dit effect te hebben op anderen. Het zou eigenlijk een groot verschil maken tussen de clans als ze allemaal zo met elkaar om konden gaan. Ze schoot zelf ook in de lach zodra hij begon over het tegenovergestelde. Dan zou zij echt heel rustig moeten zijn en dan was Northernlight plots een lievelingetje tegen alles en iedereen. Dat laatste deed haar alleen maar harder lachen, dat was namelijk echt een onmogelijk idee. Northernlight was wel gewoon aardig tegen haar maar daar bleef het dan ook wel bij. ''Arme clans, die zouden de schok van hun leven krijgen.'' Zei ze en probeerde de rest van haar clan ook in te denken. Eigenlijk zou dat best een zooitje worden dan. ''We zouden het gewoon een keer moeten proberen en dan heel hard wegrennen.'' Grijnsde ze voor ze met haar staart zwiepte.

Hij lachte toen de poes met het idee kwam om het ooit ook maar gewoon echt te gaan doen. "En dan op een Gathering" Grinnikte hij, alhoewel dat misschien nog niet eens een vreselijk idee was, als hij dan niet onder invloed was van het spul dan zou Shadowclan binnen no time het hele bos in handen hebben. Maar dat was ergens ook wel saai hoor, het hele bos in handen zonder er iets voor te hoeven doen. Niets voor hem, na inspanning zou beloning pas komen, zo hoorde dat en niet anders.

Zijn voorstel om het te doen op een Gathering deed de sealpoint poes bijna omvallen van het lachen. Dat zou echt te gek voor woorden worden, zeker met alle leaders. ''Dat zou echt hilarisch zijn, ik zou iedereens gezicht dan wel willen zien als ze naderhand beseffen wat er is gebeurd.'' Opperde ze en zwiepte vrolijk met haar staart. Ze zou nu ook echt in staat zijn om het te doen, omdat het zo leuk klonk. Maar ze wist ook heus wel dat er dan echt vreemde dingen zouden gebeuren en dat kon slecht aflopen. Ze vertrouwde Everstar wel, maar sommige anderen dan ook weer niet. En wat als zij opeens veranderde in iemand zoals haar 'zus' was. Dan zou ze het grootste kreng van de clan worden, dat zou een drama zijn. Ze had daarvoor teveel vrienden gemaakt, maar toch bleef het idee leuk klinken.

Hij lachte, en zag wel dat ze het serieuzer nam als hij, veel zorgen maakte de kater zich echter niet, want ook de poes tegenover hem zou heus wel doorhebben dat dit niet het meest handige idee zou zijn. Wel grappig om over na te denken though.
Na nog even gelachen te hebben sprong hij op, en wees met zijn staart naar het bos achter hem, waarna hij met een ietwat excuserende uitdrukking naar de andere kat keek. "Ik denk dat ik moet gaan," Meldde hij, met lichte treur in zijn stem. Maar anders zouden de anderen hem missen en dat zou, gezien zijn eerdere reputatie, niet optimaal zijn.

Ze zag hem wel lachen maar haar hoofd werkte waarschijnlijk heel wat anders dan dat van hem. Niet dat het veel uit zou maken het was iets wat toch niet zou gebeuren. Ze volgde zijn staart even met haar ogen voor haar oren ietsjes afzakte op haar kop. Ze vond het jammer dat hij moest gaan, hij was toch best wel gezellig. Hij had een leuke humor, al had het even geduurd voor deze uiteindelijk was opgekomen vanuit hem. ''Dat is jammer.'' Zei ze eerlijk en wiebelde met haar donkere oortjes terwijl ze weer langs hem keek en terug keek naar haar eigen territorium. ''Misschien zie ik je dan wel nog eens een keer.'' Mompelde ze maar haar oortjes kwamen weer naar voren zetten. ''Ik bedoel het is niet erg om zo met elkaar te hebben gepraat toch?'' Ze twijfelde nu zelf wel een beetje, maar het leek voor haar als niks ergs. Ze mocht toch best wel vrienden maken, zelfs al liep ze het risico tegen hen te moeten vechten.

Hij knikte in antwoord op dat ze het jammer vond. Het was zeker erg gezellig geweest, maar hij kon niet meer risico lopen dan dat hij nu eigenlijk al deed. ''Misschien zie ik je dan wel nog eens een keer.'' De kater opende zijn mond, maar sloot hem weer toen hij erachter kwam dat hij eigenlijk niet eens iets wist om te zeggen. ''Ik bedoel het is niet erg om zo met elkaar te hebben gepraat toch?'' Weer opende de warrior zijn mond, na ditmaal even nagedacht te hebben over wat hij zou gaan zeggen. "Misschien, misschien niet," Antwoordde hij de poes, en keek even een beetje verloren in de verte. "Ik heb al zoveel gepraat, dat velen inmiddels denken dat het beter is als ik voor eeuwig zwijg.. Maar dat zal me niet stoppen," Hij keek weer naar haar met twinkelende ogen. "Tot ooit dan maar!" Waarna hij zich omdraaide, en soepel naar de bosrand rende. Dat was nog een best interessant gesprek geweest.

Onderwerp: Re: Hey! Who are you? [&Tallshadow]