Wake up little girl

De kater was zo moe, zo moe, maar hij wilde hier niet weg. Het was te belangrijk er nu, op dit moment, voor de poes te zijn. Hij moest bij haar zijde staan, en elke dag nieuwe hoop houden. Vandaar dat hij standaard nat mos en eten had liggen, gewoon voor het geval dat. Elke dag opnieuw kwamen er echter weer katten die hem met een zielige blik aankeken, en toen schuldbewust het eten meenamen. Het maakte hem niet echt meer uit, ze mochten het hebben, hij zou het gewoon standaard hierheen slepen. Al at hij het zelf niet, het was gewoon fijn om te weten dat hij het er had, dat hij voorbereid was.
Zijn ogen werden weer zwaar, en met een zucht liet hij zijn kopje vallen, het duurde nu al zo lang, en hij moest echt weer even iets gaan doen eigenlijk. Anderen bleven het hem maar zeggen, omdat ze 'bezorgd' om hem waren. Hij gaf ze enkel een verslagen blik en dan verlieten ze hem weer. Allemaal ging het zo zijn gangetje, en- Haar staart bewoog, haar staart bewoog haar staart bewoog. De kater vloog meteen overeind en keek intensief, vol nieuwe energie, naar de grijze poes. Weer! Zijn hart sloeg ineens twee keer zo snel, en snel greep hij het mos en de muis dichterbij. Toen zag hij haar ogen, en ontspande. Die blik was heel anders dan de andere keren. Dit was wakkerder, ze was er weer. De warrior legde dus voorzichtig het stukje prooi voor haar neer, en glimlachte. "Welcome back,"

Ze leek nog niet helemaal de oude, maar dat verbaasde de kater niet helemaal. Het was namelijk wel gewoon een halve maand geleden dat ze normaal gegeten had, en normale dingen gedaan had behalve slapen. Hij had er echter het volste vertrouwen in dat de poes snel weer de oude zou worden en dan had Shadowclan weer een medicine cat. "Dankje.." Zijn glimlach verbreedde, en leek vastgelijmd op zijn gezicht. Ze was weer wakker, en had gepraat. Hij durfde niet bij haar weg te gaan, maar anders had hij het letterlijk van de daken geschreeuwd. De muis werd snel verslonden al, grote happen werden genomen en hij keek even met grote ogen toe. "Wel voorzichtig eten," Mauwde hij zacht, en keek in haar groene ogen. Daarna schoof hij het natte mos dichterbij, ze moest ook vocht hebben.

Hij keek goed naar haar, bang dat elk moment dat hij zijn ogen weg liet drijven ze weer weg zou zijn, dat het allemaal een droom was geweest en dat alles nu nog goed was. Zijn ogen bleven dus op haar rusten, en de glimlach bleef hangen. Het zou goedkomen, vanaf hier zou het bergopwaarts gaan, het zou weer goedkomen met alles. "Uhm.." Zijn ogen bleven op de poes rusten en hij keek haar vragend aan, ze keek zo onschuldig, zo onwetend. Tall ging zich haast zorgen maken. "Mag ik vragen wat je naam is?" Oef, auw, pijnlijk, dramatisch. Hij hoorde de muziek al spelen, de dramatische stemmen, de lacherige opmerkingen. Zijn ogen stonden even gekwetst, maar at was maar heel erg kort, want meteen daarna glimlachte hij ietwat scheef, en ging verzitten. "Dat mag," Antwoordde hij met een grinnik en een ondeugende blik in de ogen. Hij zou nu ook natuurlijk kunnen zeggen dat hij Shrewstar heette. Dat zou heel veel interessante dingen op kunnen leveren, maar gek genoeg wilde hij zich zo graag gewoon als zichzelf weer voorstellen, in de hoop dat ze hem dan wel zou herinneren. "Tallshadow,"

Ze leek ergens blij om, om dat hij zijn naam gezegd had? Als het zo simpel was om katten blij te maken zou hij de hele dag door zijn naam blijven noemen, maar iets zei hem toch dat het niet perse was dat hij zijn naam genoemd had. "Ik ken je precies ergens van." Het was dat haar mond bewoog want anders zou het toch wel vreemd zijn dat hij stemmen hoorde. Dus glimlachte de kater weemoedig, en spitste zijn oren toen de poes meer informatie wilde. "Is er veel gebeurd? Zijn er veel katten die me nodig hadden?" Hij hield even zijn hoofd schuin om na te denken, en haalde toen zijn schouders op. "Er waren niet veel ernstige gevallen, en gek genoeg blijkt Acefray, mijn vriend, nog best veel te weten van allerlei dingen," Hij grinnikte, "Echt iets wat ik nooit achter hem had gezocht," Tall dacht weer even na, meer gebeurt? "Oh ja, er was ook nog een super weirdo kat in 't territorium maar die is uiteindelijk verdreven, en Ace en Running krijgen kittens, vraag me niet hoe ze 't ooit zover hebben weten te krijgen maar ik heb belooft er voor ze te zijn so.." Hij rolde even geamuseerd met zijn ogen toen hij aan die twee dacht. "Dat was het wel zo'n beetje,"

De kater knikte met een glimlach toen de poes vroeg of er echt geen doden waren, nee geen doden indeed. Dat was eigenlijk nog best een prestatie gezien de interessante persoonlijkheden in deze clan, maar ze hadden het volgehouden en hij was trots op ze. Toen de poes echter opstond was hij vooral bezorgd, wat deed zij nou weer?! Ook de kater schoot overeind, en was net op tijd om haar val te breken. Ze viel recht op hem. Auw. Hij keek haar aan, en grinnikte. "Je bent lang buiten westen geweest, je kan niet alles in een keer Little," Het was een statement, en in zijn ogen lag bezorgdheid. Goed bedoeld.

Hij moest lachen om haar blik en had de reactie maar al te goed verwacht. Ze stond ook niet echt bekend om het feit dat ze zo snel opgaf, ze bleef altijd juist doorzetten en dat was een van de gave dingen aan de poes. "Maar ik ga het straks toch nog eens proberen." Hij draaide bezorgd met zijn oren, "Laat me je dan op z'n minst helpen, want je geneest echt sneller als je rustig aandoet," Hij glimlachte weemoedig, als ze al zou genezen.

De irritatie in haar blik deed hem grinniken, want ja, zo was Little dus. Zelfstandig, vandaar ook dat hij wel opstond, maar op afstand bleef, dat was veiliger voor beiden. Misschien bleef ze dan ook een beetje in de buurt zonder zo hard mogelijk weg te rennen en hem hier achter te laten met de toorn van Innerghost. "Ace," Mauwde hij simpel toen ze vroeg wie er voor de clan gezorgd had. Het was namelijk zo, de kater had haar stapels kruiden netjes gehouden, en wist aanmerkelijk veel. "Volgens mij vond hij het stiekem zelfs leuk, maar laat hem dat maar niet horen," Grinnikte Tall erachteraan, en keek met zijn gouden ogen naar de poes, nu zou zij het vast weer gaan doen.

Hij grinnikte toen ze instemde met wat hij zei, en voelde een vreemd soort opluchting. Ze was in ieder geval niet haar gevoel voor humor kwijt, dat was al heel wat. "Ik denk dat ik terug ga sl-" Dit was zeker niet zijn fout, de poes viel voor hij ook maar het kleinste centimetertje kon bewegen! Met een zucht ging hij naast de omgevallen poes zitten, en keek even rond. Het duurde niet lang voor zijn ogen op een mosnest vielen, en de kater stond alweer op, om wat te gaan halen. Dat duwde hij een beetje onder de poes, aangezien een kille wind naar binnen waaide vanaf hier. Haar verplaatsen durfde hij niet, bang dat ze wakker zou worden, dus dan moest hij zich maar opofferen. Tall zakte door zijn poten, en ging recht in de lijn van de wind liggen. Zo lag Littlestream veilig in de luwte. Het kon zijn dat ze het hem kwalijk zou nemen dat hij nu rond haar gekruld lag, maar ergens zou ze hem vast ook dankbaar zijn, want zijn rug was koud maar zijn vacht, waar de poes ertegenaan lag, net een kachel.