We're like silent prayers in the night {Dauntrose & open}

Sinds enige dagen had ze het weer rustig aan gedaan. Sinds het voorval met haar broer zorgde ze zeker dat ze genoeg rust had, en enigzins genoeg voedsel binnen nam om niet weer hetzelfde als toen mee te maken. Ondertussen waren haar wondes alweer aan het genezen. Af en toe kneep ze er nog een oogje bij toe. Als ze bijvoorbeeld de den in en uit kwam. Of één of andere sluipoefening voortoonde aan haar leerlingen. Slender snoof even bij die gedachte. Ze had de twee dan al een tijdje niet meer gezien. Maar ze wist dat één van hen weldra warrior zou worden. Er waren al een paar Moons voorbij gegaan zonder dat ze het zelf goed doorhad. Er gebeurde dan ook teveel om zich druk te maken over de naderende warrior ceremonie van één van haar apprentices. De poes ademde diep in terwijl ze zich onder de takken van een boom liet zakken. Het gebeurde nog steeds dat ze 's nachts ronddoolde in het territorium, nadenkend over soms nutteloze dingen. Maar vannacht dacht ze ergens anders aan.

De poes snoof toen ze aan de laatste ceremonie terugdacht. De ceremonie waarin haar twee beste vrienden warrior werden. Of eigenlijk dacht ze aan de poes die zoveel voor haar betekende. Dauntrose. Wat was er nu gebeurt met haar? Ze zag de poes nog zelden en sprak al helemaal niet meer tegen haar. Waar was het fout gegaan? De poes schudde haar kop toen ze geen antwoord kreeg. Ze miste de gesprekken met haar. Met een zucht liet ze haar kop op haar poten vallen. Wat was er gaande?

_{Dauntrose snoof de kille nacht lucht op. Ze was niet meer zo opgefokt en vrolijk als altijd. Eigenlijk had ze haar levenslust wat verloren. Riverpaw die ze nooit meer zag... Mazepaw die haar humor niet mocht en dan... Ze keek met een ruk naar boven om de tranen binnen te laten. Het was nu niet het gepaste moment. Toch werden de sterretjes wazig. Slender...

Geruisloze poten wandelden over de grond. Fronsend bleef de jonge warrior staan. Daar was het geluid weer. Ze sloot haar mooie blauwe ogen en liet haar bekje open hangen. De poes die heel de tijd in haar gedachten zat kwam dichterbij. Ze draaide zich langzaam om. Slenderstep zag er goed uit. Anders dan zij, al kon ze natuurlijk niet klagen. Maar toch... Ze hoorde het wel goed van andere Clangenoten. "Dauntrose je vacht is zo dof, wat is er?" "Oh je bent zo mager, is er iets?" "Hey... is er iets je ogen staan zo verdrietig." Ze werd gek van al die vragen, maar ze wist dat het waar was.

Spoiler:}

De poes deed haar best om een zucht te onderdrukken. Toch lukte het haar niet en sloot ze vervolgens haar ogen. Ze wist dat de poes het druk had nu. Met haar warriortaken en zo. Maar toch miste ze hun gesprekjes samen en hun jacht spelletjes. Ze haalde de poes nog steeds voor de geest als een vriendelijke apprentice. Hoewel haar nieuwe warriornaam haar ook wel stond. Slender opende haar ogen toen ze meende voetstappen te horen. Wel meteen klaarde haar gezicht op. "Dauntrose," Sprak ze stevig en stabiel. Maar ze liet niets aan het voorval over. Het was duidelijk dat ze blij was met dit weerzien.
Haar blik ging naar de poes haar lichaam. Het was duidelijk dat ze de Leaffall al had zitten. In tegenstelling tot haarzelf waarbij ze zelf nog een mooie dikke vacht had. "Nachtmerries?" Meende ze. Het was de eerste reden die haar te binnen schoot waarom iemand een nachtwandeling ging maken. Tot slot had ze er zelf last van.

_{Slendersteps ogen gingen open. Nu was het moeilijker om haar aan te kijken. Haar hart bonkte tegen haar borstkas. "Dauntrose," Het klonk stevig en stabiel, maar ze zag het wel. Het gezichtje was opgeklaard en er klonk een vreugdevolle toon onder haar begroeting. Zijzelf keek even naar de grond om dan te knikken. "Nachtmerries?" Ze schudde haar kop en keek weer naar de zwarte ogen. Haar blauwe ogen stonden gevoelloos, niet meer zo vrolijk als voorheen. Alleen tegen Roughpaw kon ze gewoon doen en die was trouwens veel jonger en had andere vrienden. Ze ging zitten en sloeg haar gevlekte staart rond haar poten. De calico vacht was langer door de winter, maar wel dof door het verdriet en de honger. "I-ik kan gewoon niet slapen... Niets speciaal.", mompelde ze verdedigend.}

Een ruige wind trok over haar rug heen en Slender rilde even maar richte toen haar aandacht weer op haar vriendin. 'I-ik kan gewoon niet slapen... Niets speciaal.' Slender keek de poes licht bezorgd aan. Maar hield de vraag toch voor zichzelf. "Hoe gaat het nu met je? -Met warrior zijnde." Ze had de poes lang niet meer gezien. En ergens baarde haar uiterlijk haar wat zorgen. Tevens waren er ook de verhalen die vertelden dat het niet goed ging met haar. Ze bleef de poes nog een tijdje bezorgd aankijken maar wende toen toch haar kop af en sloot haar ogen om van de wind te genieten.

_{Ze zag de vraag in de zwarte ogen en de bezorgdheid. "Hoe gaat het nu met je? -Met warrior zijnde." Dauntrose keek niet weg. Ze zou haar naam eer aan doen. Haar blik doorboorde dan ook die van Slenderstep. Daunt had drie betekenissen. Ontmoedigen, die had ze al bereikt want Slender leek erg bezorgd. Dan nog intimideren en bang maken. Bang maken zal er niet tussen zitten, maar ze was goed bezig met intimideren. Ze snoof toen de zwart-witte poes wegkeek. Daarjuist zat nog gevoel, verslagenheid in haar stem. Nu niet meer. "Goed. Ik heb een eigen apprentice." Haar stem was kil. Ze tuitte haar lippen een beetje. Natuurlijk kon ze haar gevoelens niet onderdrukken en ze voelde nog steeds liefde, maar Slender had dat nooit voor haar gevoeld. En dat deed haar pijn, meer pijn dan een gevecht, meer dan een doorn in je poot. Meer dan alle pijnen die bestonden.}

Ze probeerde zo voorzichtig mogelijk te antwoorden. Maar hoe meer ze leek te zeggen hoe killer de antwoorden van de poes leken te worden. Slender zuchtte en liet haar kop toen maar hangen. "Het spijt me... Voor wat dan ook." Ze had zo het gevoel alsof het allemaal haar schuld was. Hoewel ze elkaar niet vaak zagen en de poes zich afvroeg als Dauntrose iets wist van haar relatie met Ravenheart, of zelfs maar iets van Blackkit, stelde ze toch maar niet de vraag. De poes moest zelf maar spreken als ze daar zin in had.

Awh poor slender :')

Dauntrose

Haar ogen knepen zich iets dicht toen Slenderstep haar kop liet hangen. "Het spijt me... Voor wat dan ook." Dauntrose ging zitten, maar snoof luid. Toch trok er een pijnscheut door haar lichaam heen. Toch moest ze het weten. "Het spijt me...", echode ze. Haar staart zwiepte heen en weer. Haar blik probeerde die van Slender te vangen. "Voor wat dan ook... Alsof je niet weet waarom ik zo doe." Dat laatste snauwde ze eruit. Het was niet nieuw voor haar, dit karakter. Als kitten had ze heel vaak gelogen en gesnauwd, gewoon door moeilijke momenten. Het was er nooit echt helemaal uitgegaan. Ze ademde zwaar en fronste boos haar wenkbrauwen.

Idd ;-; heb echt medelijden met der~

"Heal my wounds and kiss my soul."

Blackkit had de hele dag weer in het kamp doorgebracht. Een tijdje had ze met Volekit liggen kletsen, maar ook hij was er uiteindelijk weer vandoor gegaan. Eerder hadden de warriors bij de ingang van het kamp voorkomen dat Blackkit het kamp uit was gesneakt, maar deze keer had ze een reden gevonden hoe ze wél naar buiten kon.
"Ja maar m'n moeder is daar!" zei ze. Ze warriors zuchtten, keken elkaar even twijfelend aan, maar lieten haar toen toch door. Ze kon haar moeder aanwijzen, want ze stond slechts een paar meter van de ingang verwijderd. Blackkit liep het kamp uit.
Maar haar moeder liep verder, en met haar korte pootjes kon Blackkit haar niet bijhouden. Ze zag een andere poes haar volgde. Dauntrose, wist ze nog.
Blackkit kwam een paar minuten later aan dan de twee poezen, maar ze had het gevoel dat ze in die paar minuten een hele gesprek had gemist. Ze sfeer was gespannen en de twee keken elkaar met ernstige blikken aan. "Mam?" zei Blackkit voorzichtig, terwijl ze op enkele meters afstand bleef staan.

De woorden bleven door haar kop spoken terwijl de poes haar kop naar de grond bracht en schudde. Neen ze had dit helemaal verkeerd aangepakt. Ze bracht haar poot voor haar ogen en wende zich zo van de poes af. Waarom moest ze haar zoveel pijn doen met iets wat ze niet wist wat er aan de hand was. Haar blik verstarde voor zich uit en ze hield haar adem in toen de poes opnieuw sprak. Haar woorden herhalend. Alleen dat laatste. Dat laatste deed haar opkijken. "Daunt," Ze kreeg bijna tranen in haar ogen. Dit was veel erger dan alles wat ze had meegemaakt. Veel erger dan de dood van de twee apprentices die ze had meegemaakt. Veel erger, dan Daunt te laten vallen. De poes keek weer op in de calico haar blauwe ogen. "Dauntrose, neen. Zo meende ik het niet. H..Het kwam door de emoties. Je moet begrijpen..." 'Mam?' De zwarte poes draaide haar kop voorzichtig om toen ze zich de gevolgen van dit alles bedacht. "Blackkit.. Niet nu. Ga terug naar het kamp. Ik kom je zo wel halen." Ze keek de jonge kitten smekend aan toen ze haast begon te huilen. "Het spijt me," Bracht ze tegen Dauntrose. Vervolgens liep ze naar de kitten toe en tilde haar op. "Blackkit, niet nu schat. Mam is in gesprek." Ze plaatste de kitten weer terug neer voor de nursery waarbij ze de kitten een zachte tik op haar kopje gaf. "Ik kom zo terug," Toen draaide ze zich om en liep het kamp weer uit. De andere kant van Dauntrose uit. Ze wilde dit niet erger maken dan het al was. Misschien had ze wel gewoon wat rust nodig. Net als haar.

Dauntrose

"Daunt," klonk het. Ze perste haar lippen op elkaar. "Dauntrose, neen. Zo meende ik het niet. H..Het kwam door de emoties. Je moet begrijpen..." Ze schudde kwaad haar kop, nu snapte ze het helemaal niet meer. Het eerste nog wel, maar door de emoties... Wat kwam er dan door de emoties, haar relatie met Ravenheart of de woorden die ze net had gezegd. 'Mam?' Dauntrose keek opzij. Haar blik verzachtte toen ze Blackkit zag. "Blackkit.. Niet nu. Ga terug naar het kamp. Ik kom je zo wel halen." Haar oortjes bewogen heen en weer. Maar één woord bleef door haar hoofd spoken; 'Mam?' "Het spijt me," Ze hield zich stil vanwege de kitten, maar als die er niet was geweest. "Blackkit, niet nu schat. Mam is in gesprek." Haar ademhaling werd zwaarder en ze zwiepte heen en weer met haar staart, maar snauwde niet. Slender ging weg en kwam niet terug. Nu Daunt haar hart had gelucht, moest ook alles eruit. Dus begon ze te wandelen. Het maakte haar niet echt uit waarheen ze ging. En zonder het te weten ging ze naast Slender lopen, alleen hoge varens, bomen en struiken scheidden hen van elkaar. Na eventjes gewandeld te hebben kwamen de tranen. Ze dacht dat ze alleen was dus hield ze het ook niet tegen. "Ik hield verdomme van haar... Stom stom." Ze keek opzij en keek naar kleine vorstplekken op de bladeren. "Dauntrose... wie valt er nu ook op een poes." Al die woorden spuugde ze apart uit zodat het door haar ging doordringen. "Je had toch k-kunnen verwachten dat Slender kittens kreeg. Of adopteerde." De tranen lieten grijze strepen na op haar wangen en ze begon hevig te snikken.

;-;

"Heal my wounds and kiss my soul."

Het was voor het eerst sinds een tijd geweest dat Blackkit haar moeder had gezien. Het was een dramatisch schouwspel geweest, en ze had kunnen weten dat ze weggestuurd zou worden. Maar voordat ze zelf de kans kreeg om braaf weg te lopen - toegegeven, dat had ze waarschijnlijk niet gedaan - tilde Slenderstep haar al op en bracht haar terug naar de nursery. Ze kreeg zelfs een tik op haar kop. Dit was nog nooit gebeurd, dus bleef Blackkit nogal verbijsterd en geschrokken achter. "Ik zie je nooit mam. Ga je drama maar oplossen, maar ik wil ook je aandacht." Ze wist dat dit niet het moment was om haar moeder hier mee lastig te vallen, maar ze voelde dat er was mis was. Nog nooit had Slenderstep haar gevoed, maar altijd had ze dat bij een andere queen gedaan. En eerst kwam Slender haar nog vaak opzoeken in de nursery, maar nu nauwelijks. Ze wilde haar moeders aandacht, deel van het gezin zijn. Maar Slenderstep leek altijd drukker met andere dingen, en zo ook nu.

De zwarte poes draaide zich om om terug het kamp uit te lopen toen de stem van Blackkit haar terug riep. Automatisch gingen haar oren in haar nek liggen hoewel ze niet kwaad was. Ze keerde zich terug om naar de kitten. "Black, ik weet dat dit moeilijk voor je is. Maar laat me dit even oplossen. Daarna keer ik terug. Ik beloof het je." Het was niet de eerste keer dat de poes een belofte of een regel brak, maar deze keer zou ze wel proberen zich aan de belofte te houden.

Hoewel ze al een lange tijd verzonken was in haar gedachte's schrok ze niet toen ze in de verte de stem van Daunt dacht te horen. De zwarte poes keek op en inderdaad. In de verte herkende ze vaag de calico vacht. "Dauntrose?" Voorzichtig stapte ze op de poes af maar hield een ruime afstand tussen hen in. "Dauntrose? Stop met huilen. Ik ben bij je." Ze was niet zeker van haar zet maar ging in afwachting op de grond liggen waarbij ze haar staart om haar poten sloeg.

Dauntrose

"Dauntrose?" Ze draaide haar kop naar Slender. In plaats van verbaasd te zijn laaide de woede in haar op. "Dauntrose? Stop met huilen. Ik ben bij je." De zwarte poes ging liggen. De calico poes zag haar kans. Eigenlijk wist ze niet wat ze aan het doen was. In haar kop was het gewoon een verwarende, mistige boel. Ze huilde nog steeds maar sprong nu op de rug van de poes. Haar nagels prikte in de vacht, maar gingen er niet door. "Ik hield van je Slender. Begrijp dat.", miauwde ze rauw. Haar stem klonk zwaar van de tranen. "Ik kan dat niet vergeten... Ga naar Ravenheart. Ga naar je kitten." Ze sprong eraf en draaide zich met een ruk om.

"Heal my wounds and kiss my soul."

De poes keek op maar tranen welmden op in haar ogen. "Hoe kun je Daunt! Ik dacht dat we vrienden waren." Met enige moeite duwde ze de poes van zich af waarbij ze wegliep en een eind van haar vandaan haar rug naar de poes toekeerde. "Het spijt me Daunt." Ze veegde de tranen weg waarbij haar ogen bloeddoorlopen werden. Alle pijn en leed die haar broer veroorzaakt had door hun ouders te vermoorden was er in zichtbaar. De poes schoot een klein dankgebed naar Starclan die ervoor zorgde dat het nacht was. Ze blende zich perfect in de schaduwen van de bomen zodat de poes moeite zou hebben om haar te zien. Opzettelijk schopte ze een steentje de andere kant op om kabaal te maken op het verkeerde spoor. Dit gaf haar de kans om de poes langs haar rug aan te vallen. "Jij dwaas, Dauntrose" Ze pinde de poes vast met haar nagels tegen de grond waarna ze haar tanden stevig tussen de poes haar nekwervels plaatste. "Nog laatste woorden? Vriendin."

Hehehe badass slendie >D

Blackkit was intussen weer uit het nest geklommen, dat veel te groot was voor een kitten. Het was gemaakt voor een moeder en haar kittens, maar iedere nacht had zij daar in haar eentje gelegen. Slenderstep had net gezegd dat ze zo terug zou komen, dus Blackkit wachtte en wachtte. Maar na een tijdje verscheen er nog niemand in ingang van de nursery.
Kwaad en geërgerd stond ze op, en liep weer naar buiten. Het was nacht, en Blackkit wist dondersgoed dat ze niet alleen de nursery mocht verlaten, maar ze had nu lak aan de regels. Woest stampte ze naar buiten, terug naar de plaats waar ze net Dauntrose en Slenderstep had gezien.
En was ze toen zag, zou nooit van haar netvlies verdwijnen. Blackkit zag hoe haar moeder listig een steen de verkeerde kant opschoot - ze was moeilijk te zien, maar het maandlicht scheen vanuit de goede hoek voor Blackkit om het te zien. Ze zag haar moeder naar Dauntrose rennen. Dauntrose, de lieve, zorgende poes, waarvan Blackkit zich niet kon voorstellen dat ze ooit iemand kwaad zou doen. Slender zette haar tanden diep in Dauntrose. Heb je nog laatste woorden? Blackkit gilde, kwaad en bang. Wie was die afschuwelijke poes die zich haar moeder noemde?
Ze was nog maar een kitten. Niet klein of heel jong, maar onervaren en wist niks van vechten. Maar dit kon Blackkit niet laten gebeuren. Ze maakte zich groot, rende vliegensvlug op de twee af en sprong op haar moeder. Ze zette haar klauwen en tanden in haar moeders poten. "WAT DOE JE?" gilde ze.

Dauntrose

"Hoe kun je Daunt! Ik dacht dat we vrienden waren." Ze duwde haar oren in haar nek, maar reageerde niet. "Het spijt me Daunt." Er ontsnapte een kleine zucht van haar mond. En dan was ze verdwenen. Met tranen in haar ogen draaide ze zich om. Slender was weg. "Het spijt me ook... M-maar jij hebt me laten vallen als..." Haar gejammer werd verstoord door een geluidje ze keek met een ruk opzij. "Jij dwaas, Dauntrose" Ze hoorde hoe 'rose' vals werd uitgesproken. En dan voelde ze het gewicht. Het drukte haar op de grond. Tanden zonken in haar rug, probeerde haar ruggengraat te breken. Ze hapte pijnlijk naar adem. "Nog laatste woorden? Vriendin." Dauntrose worstelde om los te komen, maar Slenderstep gebruikte haar hele gewicht. "WAT DOE JE?" Ze hoorde het stemmetje van Blackkit. Lieve kleine Blackkit... Woest duwde ze Slender van haar af en wankelde naar de kitten. Ze krulde haar staart rond diens lichaam. "Het is al goed. Laat maar los." Je kon de pijn in haar woorden horen, maar ze klonken toch warm en beschermend. Ze voelde iets warms langs haar rug lopen tot aan haar staart op de grond vol naalden. Ze durfde niet achterom kijken, bang wat ze zou aantreffen, bang dat ze om zou vallen door duizeligheid.

"Heal my wounds and kiss my soul."

De zwarte poes greens duister terwijl haar poot de calico poes onder haar in bedwang hield. Het leek er niet op dat de poes nog wat nuttigs ging zeggen dus gaf ze haar een lik over haar wang waarna ze haar poot over de poes haar keel haalde. Net toen ze wou toeslaan schreeuwde een stem ergens vlakbij en werd ze met een ruk van de warrior geworpen. Veel tijd om te kijken had ze niet want ze voelde de kitten haar tanden al op haar poot bijten. De zwarte poes keek haar poot aan en vervolgens Blackkit die onder Daunt's hoede genomen werd. De poes gromde naar de twee waarna ze weer verdween in de schaduwen en de anderen achter liet. Niet wetend dat ze een fijn spoor van bloed achter zich liet.

Op een of andere manier lukte het Dauntrose om zichzelf te bevrijden uit Slenderstep's greep, en ontfermde zich over Blackkit. Laat maar los, zei de zachte stem van Daunt, en meteen opende Blackkit haar bek om de poot van Slender te laten gaan. Ze kroop geschrokken en nog hyper van de adrenaline naar Daunt, en keek met grote, bange ogen naar Slenderstep, haar moeder. Wat was dat? Wie was dat? Was dat haar moeder? Een steek ging door haar hart, zich realiserend dat ze na dit beeld bang was geworden voor haar moeder. "Waarom deed ze dat?" jammerde ze, terwijl ze haar snuit in Dauntrose's lange vacht drukte toen Slender uit beeld verdween. Kon het haar moeder niks schelen dat haar dochter dit gezien had?

Dauntrose

Slenderstep draaide zich woedend om en verdween in de schaduwen. Blackkit kroop met grote ogen naar haar toe. Dauntrose zuchtte zachtjes en duwde de kitten tegen haar witte buikvacht. Toen Slender helemaal uit het beeld verdween drukte het poesje onder haar haar neusje in de buikvacht. "Waarom deed ze dat?" De calico kattin gaf de kop van Black een lik. "Ik zei dat ze terug moest gaan naar jouw en naar je vader... Ik heb haar een waarschuwing gegeven, maar ik heb haar niet pijn gedaan." Ze voelde zich duizelig door het bloed dat van haar rug droop. De kitten onder haar trilde. Ze krulde haar staart strakker rond het lijfje heen. "I-ik weet niet waarom ze dat deed." Haar stem klonk op het einde al iets krachtiger en helderder, mede om de kitten niet te tonen zwak te zijn. De kleintjes hadden ouderen nooit horen of zien huilen en ze zochten steun bij hun omdat ze dachten dat zij alles konden en zich dus ook sterk houden. Haar ruwe tong ging nog eens over het snikkende kitje. "Het is oké.", murmelde ze warm.

"Heal my wounds and kiss my soul."