Stars in the lake makes me think {OPEN}

Vermoeid liet hij zich zakken bij het meer. SkyClan geur overheersde hier, de geur die hij zo erg miste. Hij legde zijn kopje op zijn poten, terwijl hij naar de sterren keek die zich vormden in het water. Nee, hier zou hij ook niet kunnen slapen. Hij stond weer rustig op en keek naar het water. Hij boog voorover, hij zag zichzelf. Een halsband, wie had dat ooit gedacht heh. Zijn gezicht betrok, toen zijn hersenen hem liet zien wat hij was. Boos sloeg hij in het water. "Ik ben dat niet meer!" siste hij tegen zichzelf. Hij keek naar de heldere sterren boven hen. "Je bestaat toch niet StarClan en als je bestond geef dan een teken, hm? Mama is daar niet, mama is gewoon ergens. Het maakt niet uit hoe je sterft of waar je in geloofd, we komen allemaal op dezelfde plek." gromde hij. Hij sloot zijn ogen. Wat boeide het ook. Zijn doel was duidelijk.

{OPEN, liefste een ex-skyclanner :3}

Haar gitzwarte poten hadden haar weer teruggedragen naar de plek waar ze altijd het liefst was geweest. Maar niet zonder reden, de laatste keer dat ze hier was had ze een maar al te bekende geur opgepikt. De zwarte poes wist dat het haar was maar had haar niet meer kunnen vinden. Bezorgdheid had haar half over genomen maar wat ze ook deed dit was de keus van het jonge poesje zelf geweest. Toch schrok ze op bij het ruiken van een overduidelijke Bloodclangeur. Wat deden die hier nu weer? Ze sloop de beschutting iets in en staarde naar de jonge kat die aan de rand van het water zat. Ze luisterde naar zijn woorden en schrok toch, zijn moeder? Twijfelend bleef ze zitten voor ze toch maar tevoorschijn kwam en op een afstandje bleef staan. ''Dat is niet waar, zeg dat niet.'' Zei ze zacht zonder dichterbij te komen. ''Starclan is altijd bij ons en ik weet zeker dat jouw moeder ook met haar voorouders leeft.'' Vervolgde ze zacht, proberend uit te vinden wie het katertje was.

''Dat is niet waar, zeg dat niet.'' hoorde hij plots. Zo snel als ie kon draaide hij zich om, "Whisperwind..?" vroeg hij ietwat ongelovig. ''Starclan is altijd bij ons en ik weet zeker dat jouw moeder ook met haar voorouders leeft.'' Raisingsun begon zacht te lachen. "Mijn moeder haatte haar ouders en SkyClan. Ze wou juist dat ik naar de elite ging. Ze hield van een rogue, hah." vertelde hij met een zacht lachje. "Alsjeblieft, StarClan heeft nog nooit iets goeds gedaan. Kijk om je heen, dit heeft StarClan gedaan." vervolgde hij terwijl hij met zijn staart zwiepte. Oh wat miste hij zijn moeder. Als kitten was hij zo lief en rustig, moest je hem nou eens zien, niemand zag hem zoals hij was. Met zijn verse halsband, oh wat heerlijk.

Ze zag dat het katertje vlug zijn kop omdraaide en ze knikte bij zijn vraag. ''Dat is nog altijd mijn naam.'' Antwoordde ze zacht maar haar oren vielen wat naar achteren zodra ze hem hoorde lachen. ''Er zijn twee kanten, en een kant die niemand wil zien. Als ze werkelijk slecht was dan bevind ze zich met alle monsters uit alle tijden.'' Antwoordde ze scherp en snoof. ''Soms gaan dingen niet zoals iedereen wenst. En dit was de wens van StarClan, anders hadden ze mij gewaarschuwd hiervoor.'' Sprak ze maar krulde haar staart langs haar poten. ''Wellicht was het een fout en wellicht niet, maar je kan dan net zo goed mij de schuld geven in plaats van Starclan. En waarom denk je dat jij gezond bent?'' Vroeg ze toch terwijl ze het katertje aan staarde.

Raisingsun keek naar de poes. "Omdat jij er toen was om ons te verzorgen, maar ik inmiddels mezelf kan verzorgen. StarClan doet me niks meer, dear." Miauwde hij met een lachje. "I went to the dark side, StarClan can burn for what I care." miauwde hij zeer nonchalant. "Maar ik ruik RiverClan, je bent naar Stormstar gegaan? Altijd beter dan die kittypet. Oh nee wacht, Silverstar is het niet? Much better. You guys did a good job." zei hij met een lachje. Ja, hij was zo veel veranderd sinds SkyClan met de grond gelijk was gemaakt.

Haar gele ogen schoten weg van het jongere katertje voor ze zuchtte. ''Dat is niet waar.'' Antwoordde ze langzaam voor ze even een bezorgde blik op het rode katertje richtte. Toch zakte haar oren langzaam achteruit voor verdriet in har ogen schoot. ''It pains me to hear you say that.'' Fluisterde ze zacht en trok haar staart dichter naar haar lichaam. ''What happened that made you turn your back on your ancestors?'' Vervolgde ze en begon voor zich uit te staren ''Ik ben inderdaad naar Riverclan gegaan omdat ik dat een plek vond die geschikt was voor mij.'' Antwoordde ze maar wendde haar kop langzaam af. Ze kon het niet geloven dat dit katertje eens nog zo een gezellig kitten was geweest. Wat was er met hem gebeurd dat hij zo was geëindigd? Ze had genoeg over Dovesong gehoord, maar die was haar zachte karakter niet verloren na haar vertrek.

''Dat is niet waar.'' zuchtte de poes, puh, StarClan kon weg gaan. ''It pains me to hear you say that.'' oh, dus ze werd oncomfortabel bij zijn woorden. Het boeide hem toch niet zoveel, iedereen heeft hem toch genegeerd zijn hele leven lang. ''What happened that made you turn your back on your ancestors?'' vroeg ze uiteindelijk aan hem. "Hm een zien, ik ben manen lang genegeerd door iedereen in de clan, hoe hard ik ook mijn best deed en omdat ik toevallig half rogue was. En nu word ik tenminste behandeld als een kat, niet als lucht. Ten tweede, iedereen deed gemeen tegen mijn moeder, ik doe wat zij voor ons in petto had. Maar mijn siblings zijn weaklings, ze zijn te zwak voor BloodClan." sprak hij tegen haar, alsof het niets was. Maar het deed wel pijn, zijn tijd in SkyClan. ''Ik ben inderdaad naar Riverclan gegaan omdat ik dat een plek vond die geschikt was voor mij.'' antwoordde ze waarna ze haar kopje afwendde. "Wat is er? Teleurgesteld in me?" Sprak hij sarcastisch. "Jammer en dat nog wel nu ik eindelijk zelfvertrouwen heb gekregen en me ergens thuis hoor." vervolgde hij.

Het was een van de zeldzame momenten dat zelfs de grote gitzwarte poes haar tong was verloren. De woorden die het jongere katertje sprak deden haar meer pijn dan hij zich zou kunnen voorstellen. Nu begreep ze ook waarom er zoveel katten waren die een hekel hadden aan de leden van Bloodclan. Maar dit was een kitten dat was geboren onder haar eigen neus, ze kon het maar te moeilijk accepteren dat dit katertje zo'n duister pad af was gegaan. ''Dan heb je het net zo fout, zoiets heeft niks te maken gehad dat je half Rogue was. Het lag in jezelf. Silverstar is toch ook altijd normaal behandeld? Terwijl hij als volledige rogue werd binnengenomen in de Clan. En je schuift de schuld alleen maar op anderen want niet iedereen deed gemeen tegen Summernight of jou.'' Haar stem trilde licht voor er toch iets van woede in de altijd zo vreedzame poes oprees. Maar die woede kwam uit onmacht omdat ze hem waarschijnlijk helemaal niks duidelijk kon maken. ''Jij zal nooit begrijpen wat er is, en teleurgesteld? Wellicht ben ik dat, maar wat kan jou dat interesseren. Het verbaasd me dat jouw klauwen nog niet langs mijn keel zijn gegaan en ik hier nog niet lig dood te bloeden.'' Toch schoot de zwarte poes nu om, terwijl ze meende wat ze zei.