I'll just be going my own way. {+Daykit}

Met een opgelucht gevoel trippelde Wanderpaw de apprentice den in. Ze had gelukkig net aan een gesprek kunnen ontkomen, ze was totaal niet in de stemming om mensen te laten zien wat voor miserabel iemand ze wel niet was. Maar, net toen ze wilde gaan liggen, bedacht ze zich dat ze nog niet goed geoefend had voor haar dagelijkse training. Een vaste mentor had ze nog niet, die zou ze vast in de volgende ceremonie krijgen, maar ze had al wel hier en daar wat bijgeleerd en ze was niet van plan die kennis te laten verstoffen. Ze liep de den weer uit, vlug om zich heen kijkend of niemand een gesprek met haar wilde beginnen. Opeens struikelde de tabby poes ergens over en met geschrokken ogen keek ze achterom, naar de oudere kitten. "Sorry!" Miauwde ze zachtjes, hopend dat de ander niet boos zou worden.

+ Daykit

~Zijn ze buiten?

Opeens viel er iemand over haar. Geïrriteerd keek Daykit op. Was ze nu echt onzichtbaar? Nee, de apprentice moest gewoon beter uit haar doppen kijken, besloot ze. Ze maakte een verontwaardigd geluidje, het meeste dat ze kon doen, en tikte twee keer geïrriteerd met haar staart op de grond. Dat wou dus zeggen dat ze dit niet zomaar zou accepteren. ze kon dan misschien niet praten, ze had wel haar trots nog!

Toen de ander geïrriteerd met haar staart tegen de grond tikte, keek de apprentice haar voorzichtig maar nieuwsgierig aan. Waarom zei ze niet gewoon iets? "Sorry," Miauwde ze opnieuw, en onzeker kwam ze een stukje naar voren, terwijl ze de rode poes met grote ogen aanstaarde. Wat was zij knap, ook al was ze nog een kitten, ze was zeker zo oud als haar. "Wanneer wordt jij apprentice?" Miauwde ze zachtjes, haar nieuwsgierigheid nam het van haar verlegenheid over.