In the Wastelands of Today

Sinds ze alweer flink wat manen geleden voor het eerst op de verbrandde grond van de Skyclan terecht was gekomen en het gebied weer had verlaten, had ze er nog vaak aan teruggedacht. Aan de dode boomstronken, de as die overal verspreid lag en de dood die voelbaar rondwaarde. De plek had haar mateloos geïnteresseerd. Angst en eenzaamheid hadden haar overspoeld toen ze al die manen terug voor het eerst een poot in de as had gezet en die angst en eenzaamheid had ze meegenomen toen ze het gebied weer verlaten had.

Moest je Silverthorn vergelijken met een mens, dan kon je haar een filosoof noemen. Of een pessimist. Of beide. Ze dacht dagelijks na over het leven en de dood. In die eerste vond ze zelden geluk, in die tweede vond ze alleen maar afkeer. Haar overlevingsinstinct was sterk en maakte van haar wie ze was: een bange en voorzichtige kat. Ze was niet oud geworden omdat ze risico’s durfde te nemen of echt genoot van het leven. Ze was oud geworden omdat ze gevaar uit de weg ging en vreemde katten voor haar een equivalent waren aan gevaar. Ze was oud geworden omdat ze wist hoe ze aan eten moest komen, zelfs nu het jagen haar niet meer zo goed afging als vroeger.

Nu was ze terug in de verlaten landen van de Skyclan. Het land leek verloren, want zelfs na al die manen was er nauwelijks groen te zien en rook het nog naar as en verbrand vlees. Silverthorn zette haar verweerde poten in die as, terwijl ze langzaam het territorium binnen liep. Misschien was de status “territorium” wel hetgeen wat haar naar dit verdorven gebied heen lokte. Dichter binnen een clan zou ze waarschijnlijk nooit komen. Niet dat er nog veel van te merken was dat dit ooit een territorium was geweest. Silverthorn probeerde de verschillende onderdelen van de clan te herkennen. Ze wist dat er een soort nesten waren voor verschillende rangen, maar daar was niets van terug te zien...

Silverthorn rook aan een verbrand stuk boom. Tussen de sterke geur van het zwartgeblakerde hout door rook ze vaag de geur van katten. Ze herkende de geur van de Skyclan, die overal in het kamp lichtjes rondwaarde, maar ze rook ook wilde katten. Geen van de geuren leek gelukkig recent te zijn.

Iets verderop vond ze de kaalgeplukte resten van het karkas van een kat. Het was zwaar beschadigd, maar de botten waren toch nog herkenbaar als botten. Silverthorn vroeg zich af of deze kat omgekomen was tijdens de brand, of dat de kat later terug was gekomen en toen om het leven was gekomen. Het nare gevoel bekroop haar dat zij hier misschien ook niet veilig was. Ze was hier gekomen met het idee dat hier toch niemand kwam, dat ze hier alleen kon zijn met al haar depressieve gedachten, maar nu ze hier dan was... Ze rilde. Misschien was ze wel niet zo alleen als dat ze dacht.

Ze had goed geroken voordat ze de verwoestte clan binnen was gestapt, maar had geen andere katten geroken. Of... Of had ze niet goed geroken? Ze keek om zich heen, maar alles zag er nog net zo verlaten uit. Maar stel dat hier echt geesten rondwaarden? Verbrande zielen die niet in staat waren geweest naar de Starclan te gaan? Dat zou zelfs heel erg goed kunnen, dacht Silverthorn, want wie anders dan Starclan zou de clan vernietigd hebben? Silverthorn wist vrij weinig van de onderlinge relaties tussen verschillende clans, maar ze was er van overtuigd dat de clans, ondanks dat ze wel eens vochten, niet zó’n diepe hekel aan elkaar hadden dat ze elkaars clan vernietigden. Sowieso... hoe zou een kat in staat zijn vuur te maken? Vuur onstond door licht dat uit de wolken kwam vallen, niet door katten. Tenzij er katten waren die in staat waren het licht uit de wolken te beïnvloeden...

Silverthorn voelde zich steeds ongemakkelijker. Haar haren gingen overeind staan terwijl ze afstand nam van het kaalgevreten karkas. Ze had hier niet moeten komen. Deze plek zou haar dood kunnen betekenen, als ze hier veel langer bleef. Wie weet wat voor figuren hier allemaal rondspookten, letterlijk of figuurlijk. Toch bleef ze nog even staan, misschien iets te lang. Op dat moment hoorde ze namelijk een geluid achter haar. Geschrokken draaide ze zich om, haar verwaarloosde haren strak overeind, maar tijd om te kijken wie of wat het was, had ze niet. Met de nodige kracht werd ze achteruit gesmeten. Ze voelde hoe haar lichaam door het karkas heen gleed en de botten verbrijzelde. Ze voelde klauwen die probeerden haar vlees binnen te dringen, maar daar nauwelijks in slaagden vanwege haar dikke, geklitte vacht. Ze gilde het uit terwijl ze zelf uithaalde met haar gescheurde nagels.

‘Heb medelij! Heb medelij!’ gilde ze.

OOC: Open voor iedereen. Just don't kill Silverthorn, please. =)

NaNoWriMo Wordcount: 9.327/50.000

M e r l e n e

Merlene likte de wonden bij haar flanken en schouders. De andere kleinere waren nu al genezen. Ze zat weer in het grijze woud. Ook al was er geen leven, toch vond ze het mooi om te zien. De grijze, tot zwarte bomen die zachtjes kreunden bij elk zuchtje wind. Het enige wat ze niet leuk vond was dat het overal bezaait was met skeletten. Van prooien en katten. Een nieuwe plaats trok haar aandacht. Ze trippelde erop af. Er was een half ingestorte ingang. Voorzichtig wurmde ze zich erdoor. Haar blik werd groot bij de aanblik, maar vooral bij het zien van de kat voor haar. Ze voelde de haat door haar lichaam vlammen toen ze de angstgeur rook. Merlene sloot haar ogen om het gevoel te verdrijven, maar wanneer ze haar ogen had geopend zat ze al bovenop de kat. Ze voelde de geklitte vacht. ‘Heb medelij! Heb medelij!’ gilde de poes. Het zwart-witte poesje liet haar nagels weer terug glijden. Ze sprong af de poes. De angst van de rogue deed haar duizelen. Merle drukte zich in de vacht van de poes en krulde zich op. Ze bleef met haar ogen dichtgeknepen liggen.

Verblind door de paniek en chaos die haar omringden, sloeg Silverthorn al gillend om zich heen, tot ze merkte dat de druk op haar lichaam was afgenomen. Er waren geen nagels meer die zich in haar probeerden te boren, geen tanden die haar leken te willen verscheuren. Wat er wel was, was opvallend veel rust. Silverthorn keek hijgend naar de kat die bij haar lag en geen vlieg kwaad leek te doen. Even was ze verward. Was ze zojuist dan niet aangevallen door deze kat? Ze bleef nog even trillend staan, vermoeid door de angst. Haar haren stonden nog overeind en al haar zintuigen stonden op scherp, maar er leek geen enkele andere kat in de buurt te zijn, behalve dan deze jonge Rogue.

Het was een hele mooie, jonge poes, wit met zwart. Ze had haar ogen stijf dichtgeknepen. Misschien was ze schizofreen? Het zou niet de eerste verwarde kat zijn die Silverthorn tegenkwam. Ooit was ze een kat tegengekomen... Nog niet eens zo lang geleden eigenlijk... Bij een meer hier in de buurt... Ze schudde de gedachte van zich af. Sommige herinneringen konden maar beter herinneringen blijven, ondanks dat de kat die ze toen was tegen gekomen echt aardig was geweest. Maar naast aardig, was de kat ook beangstigend geweest en soms droomde Silverthorn dat zíj het was die meerdere stemmen door haar hoofd had zingen. Stemmen die haar wat aan wilden doen, stemmen die haar kleineerden en haar misselijk maakten. Soms zelfs zo erg, dat wanneer ze wakker werd, de stemmen er nog steeds leken te zijn.

Maar misschien was er niets mis met deze poes. Het was verkeerd om zomaar conclusies te trekken, zonder met iemand in gesprek gegaan. Voorzichtig en op haar hoede duwde Silverthorn haar snuit tegen de vacht van de zwart-witte poes. ‘Hé, hallo,’ zei ze met een vriendelijke stem. ‘Is alles goed met je?’

NaNoWriMo Wordcount: 14.923/50.000

M e r l e n e

‘Hé, hallo,’ Haar adem ontsnapte. Nu pas merkte ze dat ze die in had gehouden. ‘Is alles goed met je?’ Ze opende haar ogen en keek naar boven. De vacht was prettig en warm, maar ze kon niet zo blijven liggen. Merlene schoof een beetje verder van de poes af, maar bleef opgekruld liggen. Ze wikkelde haar staart rond haar lichaam. "Eh... Hallo." Ze knipperde de duizeligheid weg. Nu de poes vriendelijk was en niet meer angstig lukte het haar om normaal te doen. Ze trok haar gezicht in de plooi. "S-sorry voor daarn... daarnet."

Toen Silverthorn vroeg of het wel goed ging, keek de poes op. Ze had mooie, blauwe ogen, die onschuldig naar haar keken. De poes schoof een beetje bij Silverthorn vandaan, wat Silverthorn opluchtte, want ze vond het altijd lastig om vreemden zo dicht bij zich te hebben. Zelf verschoof ze ook iets, terwijl ze zag hoe de vreemdeling haar staart om haar lichaam sloeg. Toen verontschuldigde de poes zich voor de aanval van daarnet. Silverthorn wist niet of ze deze verontschuldigingen moest aanvaarden. Het was wel heel makkelijk om eerst iemand aan te vallen en daarna sorry te zeggen, zonder een verklaring te geven. Dus zei ze vriendelijk: ‘Ach... dat geeft niet... Maar waarom vloog je me aan? Was je soms in paniek?’

NaNoWriMo Wordcount: 21.197/50.000

M e r l e n e

De poes voor haar schoof ook wat weg. Doordat Merlene heel goed met houdingen en gevoelens overweg kon voelde ze dat de poes haar gezond verstand gebruikte. Vandaar dat ze de vraag al verwachtte. ‘Ach... dat geeft niet... Maar waarom vloog je me aan? Was je soms in paniek?’ Ze sloeg haar blauwe ogen neer. "Ik ben... overgevoelig voor emoties. En.. i-ik ben mezelf niet echt m-meer als ik angst ruik of.. of voel.", stotterde ze zachtjes.

De jonge, mooie poes schoof ook iets weg. Zij was ook onzeker, merkte Silverthorn, en mede daardoor was het voor Silverthorn makkelijker om weer tot rust te komen en een gesprek aan te gaan met de poes. Die vertelde dat ze overgevoelig was voor emoties. ‘Ik ben mezelf niet meer als ik angst ruik of voel,’ zei ze stotterend. Silverthorn moest haar best doen om het goed te verstaan, maar ze begreep het. Ze kende het begrip blinde paniek, hoewel ze er zelf niet zo vaak last van had. Ze vluchtte weliswaar vaak voor andere katten, maar ze wist dan altijd nog welke kant ze op rende - of beter gezegd, ze wist bijna altijd welke kant ze op rende. Het was wel eens voorgekomen dat ze in het door haar zo gehaatte Tweebenengebied terecht was gekomen, puur en alleen omdat ze vervuld van angst op de vlucht was geslagen voor waanbeelden.

‘Oh,’ reageerde Silverthorn, ook zachtjes. ‘Dat geeft niet... Daar kun je niets aan doen... Vergeef me voor mijn nieuwsgierigheid, maar... Is dat altijd zo geweest?’ Met haar groengele ogen keek ze naar de wit met zwarte poes, die zoveel manen jonger was dan zij. Ze rook dat het een rogue was en in stilte vroeg ze zich af of haar ouders misschien in de buurt waren, of dat ze in haar eentje rondzwerfde.

M e r l e n e

‘Oh,’ Merlene knipperde en schudde haar hoofd. Ze verzette zich zodat ze niet meer lag, maar zat. Ze krulde haar staart rond haar zwarte pootjes. ‘Dat geeft niet... Daar kun je niets aan doen... Vergeef me voor mijn nieuwsgierigheid, maar... Is dat altijd zo geweest?’ Een onzekere, kleine glimlach verscheen rond haar lippen. Ze was zelf ook heel nieuwsgierig. "Nee. Het is een lang verhaal..." Ondanks dat ze de poes aardig begon te vinden bleef ze heel verlegen.

De glimlach op het gezicht van de poes leek oprecht te zijn en ook dat maakte Silverthorn rustiger worden. Sterker nog, ze kreeg het gevoel dat ze deze poes wel mocht. Toch probeerde ze haar gedachten te beheersen. Hoe vaak had ze het niet bij het verkeerde eind gehad? Hoe vaak had ze gedacht iemand te kunnen vertrouwen, die uiteindelijk toch niet te vertrouwen bleek? ‘Nee,’ zei de zwart-witte poes. ‘Het is een lang verhaal...’ Ze klonk wat aarzelend en Silverthorn twijfelde even voordat ze reageerde. Wilde de poes het lange verhaal wel of niet vertellen? Silverthorn was bereid te luisteren – eerlijk gezegd was ze vooral heel erg nieuwsgierig – maar ze wilde niet te opdringerig klinken. Voorzichtig zei ze dus: ‘Dat geeft niet, ik heb de tijd. Als je je verhaal kwijt wilt, mag je het gerust vertellen.’

M e r l e n e

Het was even stil, maar daarna zag Merlene de mond van de poes opengaan. ‘Dat geeft niet, ik heb de tijd. Als je je verhaal kwijt wilt, mag je het gerust vertellen.’ Een kleine zucht verliet haar mond. Ze keek even onzeker naar de bruine ogen. Daarna weer naar de grond. Haar schouders en kop gingen hangen, maar ze rechtte haar oren. Even deed ze haar ogen dicht. Wanneer ze die weer opende richtte ze zich geheel tot de poes. Ze ging haar verhaal uitstorten, maar kende de poes voor haar niet bij naam... Het was twijfelachtig, maar voor haar was het het waard. Ze ademde diep in. "Ik werd geboren op een boerderij. Daar was ik gelukkig... Mijn ouders waren heel vriendelijk net zoals de andere katten en dieren op de boerderij." Haar zwart-witte staart zwiepte zenuwachtig heen en weer. Ze probeerde het verhaal aan één te rijgen, maar toch nam ze soms korte pauzes. "Ze hielden van mij. Én ik was het lievelingetje van een lief meisje. Ze woonde ook op de boerderij... Ik werd net 5 moons wanneer het meisje mij meenam." Een traan drupte op de stoffige grond bij de herinnering eraan. "Voor mijn ogen zag ik dat ze mijn ouders ook meenamen. Ik weet niet wat ermee gebeurt is... alleen dat ze dood zijn... Toen begon ik me anders te voelen. Het was een vreemd gevoel. En toen..." Haar stem stokte.

Silverthorn kon het begrijpen als de jonge poes weg zou lopen. Ze kenden elkaar niet, dus waarom zou de zwart-witte kat haar verhaal bij deze oude zielepoot kwijt willen? Maar tot haar verrassing begon de poes te vertellen. Silverthorn luisterde aandachtig, hoewel ze niet alles begreep. Want wat was een boerderij? ‘én ik was het lievelingetje van een lief meisje,’ vertelde de poes, waarop Silverthorn haar kop een stukje draaide. Een lief meisje? Was dat een tweebeen? Silverthorn voelde een rilling over haar rug lopen, maar bleef luisteren naar het verhaal van de vreemdeling.

‘Voor mijn ogen zag ik dat ze mijn ouders ook meenamen,’ zei de poes. ‘Ik weet niet wat ermee gebeurt is... alleen dat ze dood zijn.’ Silverthorn slikte toen ze de traan zag die op de grond viel. De poes ging dapper verder met vertellen: ‘Toen begon ik me anders te voelen. Het was een vreemd gevoel. En toen...’ Wat er toen gebeurde zou Silverthorn (voorlopig) niet te weten komen, want de poes hield op met praten, haar stem gesmoord door haar emoties. Aarzelend stapte Silverthorn op de poes af en sloeg haar staart om diens lijf heen. ‘Wat heftig...’ zei ze zacht. Haar stem trilde een beetje, want ze was geraakt door het verhaal van de vreemdeling en moest zelf ook bijna huilen, maar ze wist haar emoties in toom te houden. ‘Ik denk dat je blij mag zijn dat je nog in leven bent... Een meisje is een tweebeen toch? Tweebenen zijn niet te vertrouwen en heel erg gevaarlijk. Hoe ben je ontsnapt...?’

M e r l e n e

‘Wat heftig...’ Merlene zuchtte zachtjes. Ze gaf het niet graag toe en deed haar verhaal ook niet aan de eerste de beste kwijt, maar het moest er nu gewoon uit. ‘Ik denk dat je blij mag zijn dat je nog in leven bent... Een meisje is een tweebeen toch? Tweebenen zijn niet te vertrouwen en heel erg gevaarlijk. Hoe ben je ontsnapt...?’ Ze keek naar de poes. Eigenlijk was het best vreemd, ze wisten elkaars naam niet eens. "Ik ben Merlene trouwens..." Ze keek naar het stof dat hier en daar door de kille wind werd omhoog geblazen. Ze zuchtte. "Ja het meisje was een tweebeen. Ik weet het, ik ga er nooit meer heen." De as krulde rond haar poten en vloog dan naar de poes die voor haar zat. "Ik moest bij een soort behandelaar ofzoiets en daar stopte ze me in een soort hol met spijlen ervoor. Er zat een hond naast me en ik was eerlijk gezegd heel bang... Dus ik begon niet meer te eten tot ik door de spijlen kon, ze stonden wel redelijk vel uit elkaar." Ze draaide haar kop naar haar lichaam, je kon nog steeds zien dat ze zichzelf haar uitgehongerd. Daarbij voelde de plek in haar nek nog steeds gevoelig aan, waar de behandelaar haar met iets had gestoken. Ze noemde het een volgchip. Merlene draaide zich terug naar de poes. "Ik ben weggelopen en heb een territorium gezocht dat grenst aan de boerderij, mijn familie zit daar nog dus..."