All the sinners crawl

Hij keek vanuit de schaduwen even naar hoe katten uit hun den kwamen. Het was ochtend, maar hij was al een tijdje wakker. Het was al wat later en de zon was al ietsje boven de dennen uitgekomen waardoor ze eigenlijk heerlijk warm was. Lurk had echter niet zoveel zin in al die warmte. Hij zuchtte dus zachtjes en liet zijn kopje op zijn poten zakken. Hij zou deze middag nog wat gaan lopen of jagen, niks speciaals. Hij haalde even adem en sloot zijn ogen waarna hij even kort alles op een rijtje zette. En morgen misschien eens Windclan gaan bekijken... ja misschien dat. Of niet. Naja, hij zou nog zien wat hij zou doen. Hij opende zijn ogen weer en merkte een nieuw gezicht op. Een nieuwe kit? Die kende hij niet. Vond hij dat erg? Eerlijk gezegd niet.

Hij ging zitten en uiteindelijk ook liggen in de schaduw. Hij zuchtte even zachtjes en liet zijn oogleden ietwat over zijn groenige ogen glijden, maar verder deed hij niet echt iets toen de tabby hem aankeek. Nee, hij reageerde zelfs helemaal niet. Dat lag natuurlijk in zijn aard, maar goed, dat wist de kleine natuurlijk niet. Maar nu wel en het was niet zijn probleem. Hij zuchtte zachtjes en knipperde even droogjes waarna hij zijn blik over het kamp liet gaan alsof hij even keek of er iets gaande was.

Hij haalde even kort zijn snuit op toen hij doorhad dat de kitten hem opnieuw aankeek. Ja, hij had dit niet graag en daarom zat hij dus liever in de schaduwen van het kamp, waar bijna niemand hem zag zitten. Hij haalde even diep adem en zuchtte even zachtjes waarna hij even kort naar het poesje keek. Wilde ze nu serieus dat hij naar haar toe kwam? Dan kende ze hem duidelijk nog niet. Hij keek even naar de apprentice den en sloot toen zijn ogen waarna hij even rustig ademhaalde en nogmaals zuchtte.

Hij zuchtte zachtjes. Het kamp lag er zo rustig bij... Naja... Wat kon het hem nu eigenlijk ook schelen. "Hey," Hij keek even kort naar de bron van het geluid, een kit, tabby pels. Hij kende haar niet, ookal was ze al redelijk oud, dus hij moest haar wel kennen zeker? "Hoe is het?" Hij zuchtte even zachtjes. "Normaal," zei hij maar, waarna zijn lege blik weer op het kamp werd gelegd.

Het was best normaal, zijn gedrag irriteerde velen, zij was geen uitzondering dus was ze niks speciaal. Rough was speciaal, niet dat iemand dat wist... Nee, ze was niet speciaal... Wat dacht hij daar nu. Hij voelde hoe zijn kaken even kort warmer werden, maar met een kort geschud van zijn kop was dat over. "Ben jij niet Lurkingpaw?" Hij keek terug met een lege blik naar haar. Hij knikte naar haar. "Ja dat ben ik, wie ben jij eigenlijk?" Vroeg hij dan maar.

"Ik ben Blackkit," Dat kwam hem best bekend voor eigenlijk. Hij keek haar even schuin aan, maar zuchtte toen zachtjes. Het kon hem eigenlijk niks schelen... Naja, dan zei hij maar niks daarop. Ze was nog een kit maar het zou vast niet lang meer duren voordat ze apprentice was. "Is.. er iets?" Hij keek haar kort aan, nog steeds met een lege blik. "Wat... Nee," zei hij meteen.

Toen de kit grijnsde had hij het gevoel dat zijn kaken weer zouden gloeien, maar hij kon zichzelf tegen houden. Hij kwam dus maar overeind, nope, niet vandaag. "Haha, maak dat de kat wijs," Wel meteen keek hij haar schuin aan en schoot hij weg, meteen het kamp uit. Nope, dit ging niet door gaan. Hij nam een paar ruime passen uit het kamp en stopte toen. Hij was al sneller dan de meeste katten en die kit mocht toch niet buiten, dus hij had haar mooi afgeschud.

Hij zuchtte even en zette snel de dingen in zijn kop op een rijtje. Snel, dat was iets dat hij dus vaak deed. "Yo, diknek, doe eens even normaal." Wel meteen keek hij om, zijn ogen nog steeds leeg toen hij naar haar keek. Daar was ze weer. "Laat me met rust," zei ze. ze was eigenlijk maar een klein beetje kleiner, want hij was een kleine kater en gewoon een erg kleine kat in het algemeen. Toch was hij best knap en nogal redelijk gespierd, dus dat werd nogal gecompenseerd soms. Hij wandelde rustig verder, hopend dat ze weg zou gaan.

"Oke, wat jij wil," Uiteindelijk droop ze af. Ze was dus mentaal niet instaat hem aan te gaan. Niet door te gaan, dat was ook iets. Hij zuchtte even zachtjes, deels opgelucht en blij over het feit dat ze eindelijk weg ging. Ze had ergens een gevoelig punt geraakt die hem echt hard geraakt, op de een of andere manier. Toen hij echter wel iets rook, keek hij op. Wel meteen draaide hij zich om en spande hij zijn spieren op. Met snelle passen sprintte hij achter de kit aan. Gelukkig was hij sneller dan het beest dat er was. Met een grote sprong onderschepte hij de jonge vos in de aanval. Hij had hem meteen bij zijn nek weten te pakken en pinde hem nu moeiteloos tegen de grond. Hij had zijn slagader op de een of andere manier weten te raken, maar hij bloedde nog niet te hevig. Daarom stribbelde het beest nog tegen. Lurkingpaw sprong op en nam afstand. Hij wist best hoe gevaarlijk ze konden zijn.

-Ik weet niet of ik hier nog moest posten xD-

"Wa-at..." Hij keek haar even met een neutrale blik aan. Zijn ogen waren hard, emotieloos, bijna koud. Hij snoof even zachtjes. Dit kon je toch niet geloven? Apprentice en nog niet eens in staat dat te zien aankomen. Je moest echt serieus dom zijn om het niet te zien. "Thanks.." Hij zuchtte weer. "Hou die dingen voor jezelf," zei hij droog op een neutrale toon. "Als ze geen waarde voor je beteken moet je ze ook niet in mijn gezicht gaan drukken," Daarna sprong hij op, aangezien de vos weer overeind was gekomen. Het zag ernaar uit dat deze nog niet klaar was. De gevlekte kater vloog op de rode vos af, die meteen zijn tanden toonde en toen even hapte naar hem. De apprentice week uit en ontweek de aanval nog net. Maar het was wel aardig dicht geweest. Zijn oogleden gleden zachtjes over zijn groene ogen heen, ontspannen sprong hij op en sloeg hij zijn poten naar voren. Zijn klauwen raasden langs de nek van de vos, maar waren niet diep genoeg iets toe te brengen. Uiteindelijk lande hij op de rug van het beest en schoot hij naar voren om de wonde te zoeken. Eenmaal gevonden plante hij zijn tanden erin en trok hij zijn kop naar achter. Het stuk vlees dat hij nu in zijn bek had zorgde ervoor dat de wonde nog groter was. Het bloeden werd nog heviger en al snel viel de vos om van bloedverlies. Ondertussen was Lurkie opgesprongen en was hij naast het rode lijk geland. Hij spoog het stuk vlees uit en ging zitten waarna hij zijn pootjes begon te wassen.