// When the Sun goes down, Ghosts rise and Darkness shines \\

$// When the Sun goes down, Ghosts rise and Darkness shines \\ 23mafqo$

Met grote ogen keek de kitten naar de prooistapel. Hij was zo... klein. Waar was al het eten? Gingen de warriors niet meer jagen of zo? Ze trippelde er heen en griste er een klein muisje van af. Ze had honger. Ze zette haar tanden in het wat taaie vlees en rukte een grote hap van het beestje. Het had best malser gemogen, maar ze zou niet klagen. Met de hoeveelheid die ze hadden, had ze ook niet veel keus. Al snel had ze hem al helemaal op en terwijl ze haar lippen aflikte, keek ze om zich heen. Het begon al te schemeren, het zou niet lang meer duren voor het helemaal donker was, maar dicht bij de nursery, zag ze iets bewegen. Half sluipend probeerde ze zo stil mogelijk dichterbij te komen. Het was een kitten, een jonger dan zij. Toen ze dicht genoeg bij het beestje was, sprong ze voor het poesje. "Boe!" riep ze luid, kijkend naar haar reactie.

[Poppykit]

Trillend zette de calico poes een stapje buiten de den. Angst stond in haar blauwe oogjes gebrand. Lange schaduwen reikten naar haar pootjes en trillend sprong ze al piepend op. "Monsters! Monsters! Ze komen me halen!" zei ze met traantjes in haar ijsblauwe oogjes. Ze rende even heen en weer, hopend de dingen af te schudden, waarna ze struikelde en met een luide klap naar kwam. Haar ahrtje sloeg hevig en met grote ogen keek de jonge kit rond, bang voor alles. "Boe!" Ze schreeuwde het uit en rende wel meteen weg. Tranen dropen uit haar ogen en vol paniek rende ze weg. "Mammie!"

$// When the Sun goes down, Ghosts rise and Darkness shines \\ 23mafqo$

Een beetje verbaasd keek de kitten op toen het poesje helemaal in paniek wegschoot. Direct schoot ze achter haar aan. Ze was gelukkig licht van kleur en dus makkelijker te volgen dan een zwarte kitten. "Hey!" piepte ze, "Kom terug, ik wil je geen pijn doen! Ik wou alleen maar spelen!" Ze hoopte dat het beestje niet het kamp zou uitschieten of iets anders gek zou doen, want dan zou ze een ernstig groot probleem hebben. Ze haalde haar gelukkig makkelijk in en met een slidingstop, stopte ze voor het doodsbange poesje. "Ik ben het, Squirrelkit. Nu ja, ik weet eigenlijk niet of je me kent. Wie ben jij?" Miauwde ze vrolijk. Een glimlach sierde haar gezicht.