{SPT - Open} Burnt

In het kamp was het rustig. Vele warriors waren of op een patrouille gstuurd, of indivivueel aan het jagen. Leafbare kwam er aan, dus genoeg jacht patrouilles konden er niet zijn. Nog een aantal warriors waren in het kamp om daar alles op orde te houden. Een zucht verliet haar bek toen haar ogen zich op de medicine cat den vestigde. Ja, alles liep dan misschien goed, dingen waren niet super goed. De zwarte poes stond op, rekte haar poten uit, voornamelijk haar linker achterpoot, gezien die nog steeds stijfjes voelde, vooral na het zitten, liggen en stilstaan. De poes melde bij Shrewstar even afwezig te zijn, en ging er vandoor.
Uit het kamp zette ze een sprintje, die zich al snel versnelde bij het reuken van Windclan geur, afkomstig in de richting van The Burnt Sycamore. Ze versnelde haar pas nog meer, waarbij haar achterpoot begon te protesteren. Ze negeerde het als of het een irritante strontvlieg was en hoorde al snel stemmen. Als eerste kwam Slatepaw in haar zicht, en vervolgens haar warriors, een elder, en Lurkingpaw. Innerghost liet een luide grom horen en kwam te voorschijn. Ze had een withekel aan Windclan. De Winclan kat had Wolftail aangevallen, en Innerghost aarzelde geen moment en wierp zich tegen de Windclan kat aan zodat hij van Wolftail af zou zijn. Geen gevecht nu, ze wou weten wat hier gaande was, en als het aan Innerghost lag, zouden ze de Windclan kat persoonlijk terug brengen naar het Windclan kamp, wou ze meteen een woordje met Everstar spreken. Geen slecht idee. "Wat is hier in Starclans naam gaande?!" Klonk haar stem, kwaad. Haar lontje was kort, en dat was te merken. Don't mess with Innerghost and what belongs to her.

Net toen Silhouette zijn tanden in Wolftail's borst wou zette,kwam er een zwarte vacht tegen hem aan en rolde hij verder over de grond heen. Woedend stond hij op en keek naar de laatste kat die er bijgekomen was. Een zwarte poes die hij maar al te goed kende van de Gatherings. Innerghost,deputy van Shadowclan. Zijn vacht ging meteen een stuk hoger staan en hij zette zich stevig vast op de grond,wachtend op een terugaanval. De overmacht was te groot,hij had Tall gemakkelijk aangekund,maar nu was hij ingesloten. Zou hij sterven en zou hij dan Firework weer zien? Maar dan zou hij Silvergale nooit meer zien en waarschijnlijk zou hij naar de Dark Forest worden gestuurd. Firework,hij was geduwd door een kat,maat Lionbeat wist niet wie. Misschien was het wel een Shadowclanner. "Firework,door jullie is hij dood!!"schreeuwde hij woedend richting de katten. Nee,hij wist het niet zeker. Maar op dit moment was alles gericht op Shadowclan.,"Geef de kat die die wandaad begaan is,dan duw ik hem voor een Monster!" gilde hij nu en keek hijgend naar de katten. Geen weg terug,enkel nog vooruit. Hij voelde een traan over zijn wang glijden. Er ging een gevoel door zijn lichaam wat zeldzaam was bij hem. Angst. Verdriet. Silhouette zakte rillend op de grond,van de sterke en volhoudende kat van zonet was niks meer over. "Firework,Silvergale"sprak hij rillend. Enkele keren herhaalde hij beide namen. Hij legde zijn hoofd op zijn voorpoten en sloot zijn ogen. Het kon hem allemaal niet meer schelen.

-drama-

Hoe makkelijk het was voor anderen om hem te onderschatten. De pogingen van de WindClan kater om hen af te leiden met woorden waren tervergeefs. Hij sprak zichzelf tegen. Alle sterke katten hier? Dat waren toch slechts twee apprentices een elder en twee warriors, waarvan één nog vreselijk jong. Ghosteyes hoorde vaag wat over de elder wegbrengen, maar was te gefocust op wat er gaande was met de WindClanner om zich daar nu zorgen over te maken. Als ze hem terug in het kamp wilde hebben tegen zijn wil in, dan zouden ze hem moeten slepen. Voor het verder uit de hand kon lopen verscheen Innerghost en liet de indringer dan eindelijk zijn ware toestand zien. De kat liet zich overspoelen door emotie en daar bracht hij zichzelf mee in gevaar. Ghost kon enkel hoofdschuddend luisteren naar zijn uitbarsting.

"Kan jij met Slate de elder in veiligheid brengen?" Hij keek even opzij naar de warrior en ontmoette diens goudgele ogen. Na enkele tellen knikte hij. "Ok, als jij me belooft hem af te maken," zei hij terwijl hij een stap terug pakte. O ja er was nog eens doodleuk een elder komen aflopen... Fijn echt fijn... Hij zuchtte even en sprong simpel aan de kanten toen de Windclan kater op hem af liep. Toen hij hem passerde scheerde hij even snel met zijn klauwen langs dien zij, waarna hij snel wegschoot naar Slate. Toen de windclan kat iets begon te ratelen, keek hij even naar de grijze kattin. "Kom, ik moest je wegbrengen van Tall," zei hij terwijl hij even omkeek om te kijken wat er gebeurde. Iets met praten en vechten, maar eerlijk gezegd, lette hij niet zoveel op. Hij zag ook hoe Inner erbij kwam en liep dus naar de elder. Hij had geen ogen. "Ik moest u mee terug nemen," zei hij met een knikje, waarna hij afwachtte op wat de kater zou doen.

De situatie begon meer en meer uit de hand te lopen en Slatepaw haatte het dat ze zich zo nutteloos voelde. Gelukkig liet de Windclan kat haar nog wel redelijk met rust. Ze keek even geïnteresseerd naar de rode elder die erbij was gekomen. Wat was er met zijn ogen dan? Daar ging ze ooit nog wel achter komen. Maar voor nu wilde Tallshadow, de duivel, haar weer terug naar het kamp laten brengen. Wat? Het begon net interessant te worden, ondanks dat de situatie eng was, en wie weet kon ze er wat van opsteken! Vooral toen Innerghost verscheen, dan kon er toch niks meer mis gaan? Ze waren zwaar in de meerderheid! De Windclan kat begon ook nog eens te flippen, waar Slate met grote ogen naar keek. Toen Lurkingpaw voor haar stond, weigerde Slatepaw om mee te gaan. "Nu-uh!" Bracht ze lichtjes teleurgesteld uit, "Ik wil blijven kijken, wie weet steek ik nog iets op."

De kater knikte met een glimlach toen hij Lurk's voorwaarde hoorde. Hij wist natuurlijk niet of het nodig zou zijn, maar het zou wel mooi zijn. Echter hoefde hij al niet meteen te hulp te schieten want ook Innerghost was al ten tonele verschenen, en toen plots had de Windclan cat een mental breakdown. Serieus. Een Mental. Breakdown. Zegmaar, in die combi ook, op dit moment. Tall trok een wenkbrauw op, en kon een verwarde glimlach niet onderdrukken. Waarom kreeg Shadowclan altijd van die sentimentele indringers? Konden die gasten nergens anders heen ofzo? Hij zuchtte, en liep toen maar naar Slate, Lurk, en de Ghosteyes toe. Ze stonden nog steeds op dezelfde plek, en daardoor overhoorde de kater nog net Slate's woorden, de duivel. "Misschien wel ja," Beaamde hij, en knikte eens. "Zolang jullie het dan maar op een veiligere plek doen mag het dan wel, maar niet in het 'strijdgewoel'," Hij sprak het spottend uit, want op het moment was het vooral heel vreemd wat er gebeurde. "Die weirdo kan nu dan wel ineens overspoeld worden door een zee van zelfmedelijden en… " Hij stopte. Schudde toen zijn hoofd, en herriep zijn woorden. "Om eerlijk te zijn snap ik ook niet wat hij ineens heeft," De kater haalde zijn schouders op, en vertrouwde toen verder die katten wel een veilige plek te vinden, waarna hij naar de andere warriors liep om die gek in de gaten te houden.

Waar was hij mee bezig? Jammeren op de grond als een gek. Come on, hij was Silhouetteheart,meester van de duisternis. Gamemaster. Silhouetteheart stond op en hoorde nog net de laatste woorden van Tall. Een woedende blik brandde in zijn ogen terwijl hij zijn kant opkeek. De Apprentice die zonet Slate werd genoemd stond bij hem. Silhouette rende weer op hem af en duwde hem opzij. Daarna pakte hij Slate op en rende weg met haar. Ze was zwaar,maar zijn snelheid was altijd nog beter dan die van de anderen. Silhouetteheart rende over de bosgrond heen,terwijl het zware lichaampje bungelde in zijn bek. Hij rende zonder achterom te kijken naar de Border en zette haar halverwege de vlucht op de grond. Hijgend bleef hij stilstaan. Ze konden elk moment komen. Hij hoorde ze al. "Slate,je bent een dapper poesje volgens mij"zei hij vlug tegen haar. "Leergierig"een grinnik verliet zijn mond. Bloed liep van zijn flanken naar beneden,maar hij leek er nauwelijks last van te hebben. "Het gaat je goed" knikte hij haar toe en wou net naar de grens rennen toen hij gekraak hoorde. Oh foxfung,ze waren er...t

Hij draaide zich even om toen hij hoorde wat Tall zei. Hij knikte instemmend wat bij deze had gezegd. Daarna keek hij naar Slate. "Als jij wilt blijven, mij ook goed," zei hij terwijl hij zijn schouders optrok en even naar de elder keek. "Euh laat maar meneer, sorry," zei hij daarom op zijn neutrale toon, waarna hij zich terug omdraaide en naar Tall en Slate toeliep. "Die weirdo kan nu dan wel ineens overspoeld worden door een zee van zelfmedelijden en… " Hij knikte even. "Hij probeert gewoon zielig te doen," zuchtte hij terwijl hij even een blik legde op de zwart-witte kater. "Om eerlijk te zijn snap ik ook niet wat hij ineens heeft," Hij haalde zijn schouders op. "Mental breakdown," zei hij. "Heb ik wel nog eens gezien," zei hij terwijl hij even omkeek naar de zwart-witte kater. Toen tall echter wegging, schoot de kater opeens naar hem voorbij en pakte hij Slate op. Wel meteen vlamde zijn ogen op en hij schoot meteen razendsnel achter de Windclan kat. Met zijn lange poten en kleine lichaam kon Lurk hem goed bijhouden, maar hij was inderdaad sneller. Geen probleem, geen probleem. Hij snoof en versnelde zijn pas. Hij voelde hetzelfde vurige verlangen om Slate te beschermen net zoals hij bij Wind en Ivy voelde. Was dit omdat hij graag had? Vast. Hij had zijn zusjes ook graag. Hij snoof even zachtjes en versnelde nog. De regen tikte hard tegen zijn kop, maar hij probeerde het te negeren en enkel maar te lopen achter deze weirdo. Hij zou eraan gaan.
Toen hij het duo tussen de struiken zag, spande hij zijn spieren op. Zijn klauwen vlogen uit hun hulsels en hij vloog op de kater af. Met een snelle haal haalde hij uit naar diens kop, waarna hij achteruit sprong en afstand nam van hem.

Silhouette,

Je kat kan nog zo snel zijn, maar dat geeft al één ding aan: hij is lichtgebouwd anders zou zijn snelheid niet kunnen. Tevens is hij een WindClanner, wat dit bevestigd. Een grote kitten is soms al vermoeiend te dragen, laat staan een zwaar gebouwde apprentice van 6 manen. Tevens is Silhouette slechts 16 manen oud, dat is iets meer dan een jaar. Een oudere warrior zou het al niet voor elkaar krijgen, laat staan een jonge, om Slatepaw helemaal naar de border te slepen. Die laat zich natuurlijk niet gewoon meenemen en hij heeft nog tig katten op zijn hielen die hem zonder twijfel al zouden hebben ingehaald na een paar meter. Gelieve rekening te houden met realisme en je post wat aan te passen. Of zo laten maar accepteren dat de rest het stuk van al bij de border zijn negeren en hem gewoon op zijn weg al pakken.

Mvg. Firekit

De poes had een hoop geuren geroken, een aantal herkenbare en natuurlijk ook een onbekende. Het zou weer eens niet of een andere clan bemoeide zich met hun leventje, die al moeilijk genoeg was in haar ogen. Een zwart met witte kater schoot voor haar langs en in die flits zag ze dus hoe haar dochter tussen zijn kaken bungelde. Haar redelijk goede bui sloeg met een klap om en volgde - samen met Lurkingpaw, al had ze dat op dat moment niet zo door - de kater. Hij kwam niet ver, zeker niet ver. Hij mocht dan wel snel zijn, niemand zou ooit ver komen met haar dochter op sleeptouw. De poes zag hoe Lurking de eerste aanval deed, hij krabde de kater en sprong toen van deze weg. Nu was het haar beurt. Met vlammende ogen sprong de zwarte kattin bovenop hem, luid sissend en hem tegen de grond smakkend. Vechten was nooit haar ding geweest, maar woedde was nu meester. "Jij gaat nergens heen met mijn dochter, vuile rat."

Hij grinnikte om de reactie die hem nog gegeven was, en merkte dat toen hij zich omgedraaid had de kater plots langs hem heen schoot met Slatepaw. Verbaasd stond Tall even stil en keek toe hoe er een stoet katten meteen volgde. Een diepe zucht verliet zijn keel en de kater rolde met zijn ogen. "Waarom krijgen wij altijd de vreemde indringers?" Vroeg hij aan niemand in het bijzonder, en draaide zich toen geërgerd om, om dan ook maar de rest te volgen. Hoe kon het in de naam van die irritante dode katten dat een stom awkward gesprek met de duivel, ineens in een achtervolging van de ontvoerder van de duivel was veranderd?! Misschien wilde hij het niet eens weten. Een ding was zeker, er waren hier veel katten.

Een klauw kwam in zijn kop terecht en schreeuwend trok hij zich terug. Bloed vloeide in zijn ogen en hij knipperde ermee. Zwarte poten drukte hen op de grond en even dat hij dat het Innerghost was,maar toen hij zijn kop omdraaide zag hij dat het een jongere poes was. Maar ze leek wel heel erg. Dit was dus Slate's moeder,leuk kennis te maken. Silhouette bleef onder haar houding stil liggen en keek om zich heen. Vijandige katten die allemaal zijn vacht wouden bewerken en waarschijnlijk nog veel meer. Hij had het echt niet verwacht,dit was de eerste keer dat er zo veel katten waren gekomen. Nu wou hij enkel nog maar weg. "Ik doe haar niks"fluisterde hij en keek wanhopig naar Slate."Help me, ik kan je geen pijn doen. Hoe graag ik het zou willen,je bent iets bijzonders in mijn ogen. Al weer ik niet wat. Behalve dan dat zij ook een grijze vacht heeft."

Ondanks de snelheid van de kat, had Wolftail de aanval weten te ontwijken. Echter hadden de nagels toch zijn pels bereikt, maar hadden ze geen wonden achtergelaten. Het was al een hele opgave om zijn lange pels te doorboren, laat staan dat deze Windclan krijger daar genoeg kracht voor had. En uiteindelijk was hij niet voor veel nodig, aangezien Tallshadow het meeste deel al alleen deed. Hij schrok dan ook niet op toen hij plots Innerghost zag verschijnen, en knikte haar slechts respectvol toe. Algauw werd de situatie uitgelegd, en bleven er steeds maar meer katten komen. Deze plek werd nogal te bevolkt, om het zo te noemen. Echter trok hij zijn oren wel naar achteren toen de Windclan krijger plots van alles begon te brabbelen tegen Slatepaw. Was hij een pedo? Algauw viel zijn blik op Fawnstep die de krijger aanviel. Zij was de moeder van Slate, het leek hem dan ook alleen maar logisch dat ze woedend werd van deze opmerkingen. Rustig stapte hij naar de deputy toe. "Zullen we 'm meenemen naar het kamp? Ik vind dat hij toch 't een en het ander uit te leggen heeft." Sprak hij koel, zijn ijsblauwe blik in de hare priemende. Dit was veel verder gegaan dan slechts een overtreding van de grensregels. "Windclan heeft ondertussen al genoeg kansen gekregen." Ook al gingen zijn woorden misschien tegen de mening van zijn partner in, bijna iedere kat in Shadowclan was bereid om hun klauwen in het vel van die konijnenvreters te laten zinken, zeker na dit.

Alles ging ineens gigantisch snel. Het ene moment zat ze nog rustig mee te kijken met het gevecht, stiekem toch informatie opnemende over hoe haar clangenoten met een indringer omgingen. Het volgende moment werd ze ineens meegesleurd en hapte ze geschrokken naar adem. Ze werd meegesleurd en spartelde geschrokken met haar poten, wild om zich heen slaand met haar klauwen. "Laat me los hazenadem!" Siste ze geschrokken, paniek liet haar hart in haar keel kloppen. En uiteindelijk werd ze ook op de grond gedropt. "Oof!" Bracht ze uit, toen haar kin op de grond klapte. Ze krabbelde echter snel en geschrokken overeind en achteruit toen de kater tegen haar begon te praten, haar oren plat gelegd in haar donzige nek. Maar gelukkig kwam versterking al snel. Lurkingpaw en haar moeder verschenen om de kater aan te vallen. Toen de zwart met witte kater op wanhopige toon tegen haar begon te praten, zette Slatepaw alleen maar een angstige stap naar achter. Het klonk als wartaal in haar oren. Eventjes keek ze met platgelegde oren omhoog naar Wolftail. De kater had ze altijd al een beetje eng gevonden, maar nu wilde ze zich het liefste achter hem verstoppen, aangezien hij het grootst en meest intimiderend was.

De Windclan warrior kreeg een emotionele uitbarsting en begon van alles uit te kramen. Innerghost negeerde dat vooral en liet eerst een blik over haar katten heen glijden. De Windclan kater ging er vandoor met Slatepaw voor Innerghost het in de gaten had. Ook zij ging er achteraan en zag hoe haar warriors de kater aanvielen. De kater bleef stil liggen op de grond, en wou hoogstwaarschijnlijk enkel nog maar weg. Maar hier ging de kater niet zomaar mee weg komen. "Wolftail en Tallshadow, jullie houden hem in bedwang, we nemen hem mee terug naar het kamp," grauwde ze, toen ze haar ijsblauwe blik strak op de Windclan kater richtte. Innerghost was intussen beschermend bij haar klein dochter gaan staan. Ze wou wel eens weten wat Shrewstar hier van denken zou. Het werd tijd dat Windclan eens een lesje werd geleerd.

OOC: Blegh, sorry voor mijn flutpost. Het was ineens heel veel.

"Ik doe haar niks," fluisterde de gevlekte WindClan kater, terwijl ze haar nagels nog iets dieper in zijn vacht liet zinken, hij zou het voelen. "Help me, ik kan je geen pijn doen. Hoe graag ik het zou willen, je bent iets bijzonders in mijn ogen. Al weet ik niet wat. Behalve dan dat zij ook een grijze vacht heeft." Een lage grom ontsnapte uit haar mond en ze draaide haar oren wat naar achteren, met haar scherpe snijtanden ontbloot. "Wacht maar totdat ik je te pakken krijg," gromde ze dreigend. "Wolftail en Tallshadow, jullie houden hem in bedwang, we nemen hem mee terug naar het kamp," grauwde haar moeder toen, die er blijkbaar ook bij was geweest. Fawnstep sprong van de kater af, maar haalde hierbij haar nagels niet in. Nee, beschaamd was ze er niet over, het enige wat haar nu vulde was een gevoel van afgrijzen en woedde. Ze liep naar Slatepaw en Innerghost toe, knikte kort naar haar moeder en keek toen naar Slatepaw. "Gaat het?" vroeg ze voorzichtig, niet al te beschermend over willen komend. Maar het was logisch dat ze zo'n vraag zou stellen in deze situatie.

De kater kwam aangesjokt toen die weirdo kat yet another mental breakdown had. Een zucht kon het niet laten te ontsnappen. Dit beest was kierewiet, niet helemaal honderd, en toch liep hij hier random te zijn op hun territorium. Had de clan Starclan zo geteisterd dat ze dit verdienden? Hopelijk niet zeg, en als ze het wel hadden gedaan prefereerde hij een grote storm ofzo, niet dit, want dit was vreemd. Vooral toen die zwart-witte kater ineens allerlei awkward dingen tegen Slate ging zeggen, want zelfs de duivel leek toen oprecht een beetje bang. Ze kroop naar zijn vader toe, maar aangezien de blik die ze daarvoor naar Silhouette wierp, nu ook op haar vader gericht was, stapte de kater behulpzaam naar voren en ging tussen haar en de gestoorde Windclanner staan. Wat een gek. "Wolftail en Tallshadow, jullie houden hem in bedwang, we nemen hem mee terug naar het kamp," Klonk het uit de mond van Innerghost, en ook al leek het niet echt dat die gast in bedwang gehouden moest worden, liep hij toch naar hem toe.

Hij begon het inmiddels wat zat te worden en probeerde zich onder het zware lichaam van de poes te wringen. Oef,wat aten ze hier? Hij had altijd gedacht dat ze met hun konijnen en hazen wel de grootste prooien aten. Maar blijkbaar aten zij meer van hun kleine diertjes. Skatepark begreep hem niet en hij vond dat ergens jammer,maar er was niks aan te doen. Van de kater van net was niks meer te zien,zijn eigen ik was gelukkig weer terug. Innerghost wou hem inderdaad meenemen naar het kamp. Waarschijnlijk niet zijn kamp. De poes sprong van hem af en even voelde Silhouette haar nagels in zijn vacht dringen. Verwoest stond hij op en keek de twee Warriors aan die hem in bedwang moesten houden. "Blijf uit mijn buurt,ik kan zelf wel lopen" siste hij richting Tallshadow die nu zijn kant opkwam. Silhouetteheart blies kort en maakte zich groot. Met een blik vol afkeer keek hij naar de andere katten. Even bleef zijn blik hangen op Slate. "Blijkbaar ben je net zo dom als de anderen hier."

Toen de kleinere grijze poes zich plots achter hem ging verschuilen voor de Windclan kater, streek hij eventjes beschermend met zijn dikke staart over de rug van de apprentice. Hij was niet van plan haar zomaar te laten ontvoeren door dat gek mormel daar, dus ze moest zich nergens zorgen over maken. Onder die dikke pels van spieren en vacht was er toch nog een gouden hart verstopt. Hij knikte dan ook meteen toen Innerghost zei dat ze de kater onder bedwang moesten houden. Zijn blauwe blik volgde het gestalte van Tallshadow, om vervolgens ook zelf in actie te komen. Met ruime pootstappen baande hij zich naar de indringer toe, en ging hij achter diens lichaam staan om vervolgens met zijn ferme poot hem een duw in de richting van het kamp te geven. "Lopen jij." Klonk zijn stem, licht grommend maar tegelijkertijd ook vreemd kalm. Hij was niet van plan om zich van zijn stuk te laten brengen door een verdwaald gelopen Windclanner.

{Vervolg topic: Klik