{T1} What I mean

{Dimpaw || Anderen met toestemming}

Dauntrose knipperde met haar ogen tegen het felle daglicht. Om eerlijk te zijn zag ze er niet echt naar uit om haar leerling te trainen. Ze had even gepolst met de andere leerlingen en blijkbaar was Dimpaw niet zo'n lieverdje. Toch sprong ze er al vroeg uit. Hij zou het uitslapen moeten verleren, want zij hield wel van vroege trainingen. Misschien kwam er ooit wel een nachttraining. Zonder haar apprentice te wekken liep ze richting Pinewoods. Ze had hem gezegd om er in de ochtend te zijn en het was ochtend dus moest ze hem ook niet wekken. Aangekomen bij Pinewoods ging ze zitten, met haar oren gespitst.

Met een sadistische grijns keek ze de rogue aan. Ze had deze nacht niet geslapen, het was zo heerlijk om die kick te voelen. "He, wat denk je te doen," zei de kater terwijl hij probeerde los te komen, wat niet kon. Hij was waarschijnlijk een slag jonger en dat zou zijn einde beteken. Zij begon gewoon te grijnzen met een gestoorde blik in haar goudgele ogen. Daarna liet ze haar klauwen langs zijn buik gaan en ripte ze deze open, waardoor hij een kreet slaakte. "Die," fluisterde ze met een sadistische lach op haar lippen.

Haar snorharen trilden toen ze de verschillende geuren rook. Voornamelijk bloed, angst en rogue. Ze vernauwde haar ogen toen ze ook haar apprentice rook. Dauntrose liep meteen naar de plek waar de geur vandaan kwam. "Die," fluisterde haar apprentice. Het was amper te horen. Dauntrose ontblootte meteen haar tanden. Ze liep naar het stel toe en duwde ze uit elkaar. Natuurlijk probeerde de rogue te ontsnappen. Dauntrose haakte hem aan haar klauwen en drukte hem tegen de grond. Het had een kittypet kunnen zijn. Ze keek van hem naar haar. "Ik val misschien in herhaling Dimpaw. Maar warriors doden niet, behalve uit zelfverdediging. Je mag hem verwonden, maar nooit doden." Ze keek naar de kater aan haar poten. "Vertel eens wat hij verkeerd heeft gedaan." Haar eerste training begon goed. Ze zou Dimpaw testen op het vechten dat was zeker.

Toen ze opeens ruig van haar prooi werd geduwd, gromde ze wild, haar witte tanden flikkerend in de zwakke zon die tussen de bomen viel. Haar pels werd dikker en ze zwiepte nijdig met haar staart. Haar klauwen zakten weg in de zachte bodem die toebehoorde aan het naaldbos en ze snoof luid en duidelijk, minachtend, bij het zien van haar mentor Dauntrose. "Ik val misschien in herhaling Dimpaw. Maar warriors doden niet, behalve uit zelfverdediging. Je mag hem verwonden, maar nooit doden." Ze vernauwde haar goudgele ogen kort. Nu hield zij de kater in bedwang. "Vertel eens wat hij verkeerd heeft gedaan." Ze snoof luid als intro. "Is het al niet genoeg dat hij op ons terrein is? Dat hij onze prooi steelt?" Zei ze op een minachtende toon. Toen tilde ze haar ene klauw op, daar parelde er nog wat bloeddruppels op en ze likte teder even haar klauwtje. "Ik vond het de beste straf voor een rogue,"

Dauntrose keek met toegeknepen ogen naar Dimpaw. Deze werd niet zo makkelijk als Blackpaw, en ze verwachtte ook geen waardering van haar. Maar ze moest de code leren. Dat was één van de eerste dingen. "Is het al niet genoeg dat hij op ons terrein is? Dat hij onze prooi steelt?" Zei ze op een minachtende toon. Dauntrose drukte de rogue nog steeds op de grond. Hij zat angstig te piepen. "Ik vond het de beste straf voor een rogue." Dauntrose schudde haar kopje. "Dit is bijna een kittypet. De beste straf is om hem af te dreigen of als hij begint te vechten hem een waarschuwende beet geven. Als hij echter..." Ze keek naar het hoopje trillende vacht aan haar klauw. "Zoals nu is is de beste straf af dreigen en misschien een kras over zijn poot. Als hij nog niet vertrekt mag je vechten." Ze liet de Rogue los en duwde hem naar haar apprentice. Ze schuifelde een beetje naar achter om een goed overzicht te hebben.

"Dit is bijna een kittypet. De beste straf is om hem af te dreigen of als hij begint te vechten hem een waarschuwende beet geven. Als hij echter..." Even wiebelde de zwarte kattin met haar oortjes, waarna ze even kort lachte naar de kattin. "En waarom gedraagt hij zich als een kittypet nu? Juist ja, omdat ik hem op zijn plaats zette," Zei ze met een gestoorde lach op haar lippen. "Zoals nu is is de beste straf af dreigen en misschien een kras over zijn poot. Als hij nog niet vertrekt mag je vechten." Haar ogen glinsterde kort toen de kattin hem loste en naar hem duwde. Grote fout. Ze likte haar lippen kort af en gromde dreigend naar de kater, die geschrokken toekeek en zich omdraaide om weg te hinken. Maar daar liet Dim het niet echt bij en ze spande haar spieren op om op hem te landen. Ze kon toch moeilijk ene gewonde prooi laten gaan.

Ja natuurlijk had ze haar glimlach gezien. Haar gestoorde glimlach. Ze gromde wat Dauntrose goed vond. Hij draaide zich om om weg te hinken. Nu zou ze hem met rust moeten laten, maar dat deed ze niet. Ze sprong naar hem toe en Dauntrose plukte haar uit de lucht. Ze keek woedend naar haar apprentice. Vervelend geval! Ze was ouder en sterker dus was het gemakkelijk om haar op de grond te houden. "Herhaal wat ik twee minuten geleden heb gezegd." De rogue was verdwenen tussen het struikgewas. Die ging zich hier niet meer laten zien.

Nog voor ze zich op haar prooi kon storten, werd ze uit de lucht gevist door een gevlekte pels, die haar wel meteen tegen de grond aanpinde. Ze gromde even luid en keek met een woeste blik naar haar mentor. "Herhaal wat ik twee minuten geleden heb gezegd." Ze vernauwde haar ogen kort, wetend dat als ze van deze kattin af wilde komen ze enkel mentaal kon schaden of juist gebruik kon maken van haar omgeving. Koppig liet ze haar lippen op elkaar rusten, enkel een zwak gegrom was hoorbaar.